Ξερό τοπίο ο δρόμος σαν τα βουνά της Κρήτης, που είναι καθημερινά υποχρεωμένοι να βαδίζουν οι άνθρωποι, άνυδρο. Κάτι πρέπει να γίνει από τους κυβερνώντες και να αλλάξει αυτή η κατάσταση...

Η ελπίδα για ζωή, το όνειρο για το αύριο είναι ανάγκη τώρα να ξανανθίσουν. Και μαζί το χαμόγελο... Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτά τα δυο εφόδια...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 21/07/2012

Τον τελευταίο μήνα που τον πέρασα στο χωριό μου, στην Κρήτη, είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, να κουβεντιάσω λίγο πιο χαλαρά και να διαπιστώσω πως ακόμα κι εδώ, όπου οι συνθήκες δεν είναι το ίδιο με την Αθήνα, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Είδαν κι εκείνοι τον ουρανό ανάποδα, καθώς δοκίμασαν στο πετσί τους τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Επαγγελματίες ένιωσαν να στριμώχνονται οικονομικά κάτω από τις υποχρεώσεις που τρέχουν, ενώ οι πελάτες τους αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Και βρίσκονται σε απόγνωση. Και επειδή είναι άνθρωποι καθαροί και ευαίσθητοι, αισθάνονται άσχημα που δεν είναι σε θέση να πληρώσουν πέντε ενοίκια και ο ιδιοκτήτης του μισθωμένου μαγαζιού απειλεί με δικαστικά εξώδικα και έξωση...

“Σκέφτομαι να ολοκληρώσω τις εκκρεμότητες που έχω σε κάποιους πελάτες μου και να το κλείσω το μαγαζί” μου έλεγε τις προάλλες ένα καλός φίλος που δεν είχε ποτέ οικονομικά προβλήματα ώς τώρα, αφού δούλευε, ήταν καλός τεχνίτης και η δουλειά του τον αντάμειβε. Κανείς από τους πελάτες που μου χρωστούν, από τις δουλειές που τους έκανα, δεν ανταποκρίνεται στις συνεχείς εκκλήσεις μου να καταβάλλουν μέρος των οφειλών τους... Δεν απαντούν στα SMS, δεν βγαίνουν στο τηλέφωνο... Μέχρι και την αυτοκτονία έχω σκεφτεί σαν λύση” μου είπε.

Προσπάθησα να τον ενθαρρύνω. “Δεν είσαι μόνος σου” του είπα. “Όλοι βιώνουμε δύσκολες καταστάσεις, δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη και να βγούμε στο περιθώριο... Αυτό δε θέλουν;”

Συμφωνούσε όσο κουβεντιάζαμε. Μόνο που η απογοήτευση είχε προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό. Σκεφτόταν την επόμενη ημέρα και τον εαυτό του αγρότη, όχι για να βγάλει κάποιο κέρδος, απλά για την επιβίωση και για να γλυτώσει από τις οικονομικές υποχρεώσεις που δημιούργησαν τα ανοίγματα του στην αγορά...

Αυτή είναι η αλήθεια για την επαρχία. Χωρίς φτιασιδώματα. Κι αλίμονο για κάποιους, εκεί στην κυβέρνηση, αν δεν έχουν πάρει μυρωδιά αυτή την πραγματικότητα. Αν δεν προσπαθούν καθημερινά με ειλικρινή διάθεση, να αλλάξουν τα πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση.

Οι άνθρωποι πρέπει να ξανανιώσουν αισιοδοξία, να ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη τους, να ξανακάνουν σχέδια και όνειρα για τη ζωή... Είναι πολύ λίγο να περιορίζεις το αύριο στα όρια μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Τα όρια αυτά είναι απελπιστικά στενά, η ανάσα κόβεται, ο αέρας που αναπνέεις μοιάζει λίγος για να καλύψει τις ανάγκες σου...

Λέω πράγματα που δεν γνωρίζετε; Αποκλείεται. Όποιος δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του, μάλλον έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα που πρέπει να το δει. Η αμέλεια στο να ελέγξει την ψυχολογία του, είναι κακό πράγμα. Και τις περισσότερες φορές πληρώνεται ακριβά. Ας το έχουμε υπόψη μας για να πάρουμε τα μέτρα μας.

Ευτυχώς άρχισε να δροσίζει λίγο... Η θερμοκρασία είναι πιο υποφερτή και βοηθάει στο να κάνουμε θετικές σκέψεις. Το χρειαζόμαστε αυτό σήμερα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά...

Κανείς δεν αντιλέγει ότι οι καιροί είναι δύσκολοι. Αλλά, σε τι θα ωφελήσει αν πέσουμε σε κατάθλιψη; Σε αυτό το ερώτημα οφείλουμε να δίνουμε καθημερινά απάντηση και να οργανώνουμε την αντίδρασή μας απέναντι σ' αυτούς που επιβουλεύονται τη ζωή μας.

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου...

Ο δήμαρχος, Ζαχαρίας Καλογεράκης, συνομιλεί με την πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, Πόπη Πλουμάκη, την τρίτη ημέρα των εκδηλώσεων που ηταν αφιερωμένες στους χωριανούς μου αγγειοπλάστες. Δεν ξέρω τι λένε και ούτε έχω την περιέργεια να μάθω, μου άρεσε όμως που είδα τους εκπροσώπους δύο φορέων να συζητούν τόσο ανθρώπινα...

Τα κρητικά γλέντια λειτουργούν αγχολυτικά... Το διαπίστωσα, όταν είδα να τα στήνουν στο λεφτό με την παραμικρή αφορμή. Και καλά κάνουν, τελικά... Εδώ γλέντι από την τριήμερη γιορτή για τους αγγειοπλάστες...

Θέλω να καταθέσω μερικές ακόμα σκέψεις, τώρα που κατακάθισε ο... κουρνιαχτός των γιορτών και πλησιάζει η ώρα της επιστροφής μου στην Αθήνα... Διότι πρέπει να ομολογήσω, μου άρεσε αυτή η κινητικότητα στο χωριό που γινόταν με πρωτοβουλία είτε του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού, είτε του Αθλητικού Ομίλου “Ανθεστίωνα”...

Αν και τις περισσότερες φορές είδα τα ίδια παιδιά να μοιράζονται ρόλους σε διαφορετικές εκδηλώσεις, θεώρησα ότι είναι πολύ φυσικό να συμβαίνει αυτό στις μικρές κοινωνίες, σαν του χωριού μου, όταν μάλιστα αυτό γίνεται με περισσή αγάπη για προσφορά στον συνάνθρωπό μας.

Όλες αυτές τις μέρες που κάθισα στο χωριό, είδα μια ζωντάνια και μια ενεργητικότητα αξιέπαινη. Ναι, αυτό χρειάζεται στις δύσκολες εποχές που διανύουμε. Να μην κλειστούμε στον εαυτό μας, στη μιζέρια μας, στο μικρόκοσμό μας και να κλαίμε τη μοίρα μας, ωσάν να ήταν δική μας η ευθύνη γι' αυτή την κατάσταση.

Πήγα σε όλες τις εκδηλώσεις, σε γλέντια φαντάρων που έφευγαν στα στρατό, σε βαφτίσια, στις γιορτές που διοργάνωναν οι φορείς. Στήριξα τις πρωτοβουλίες που διοργάνωναν, είτε ατομικά, είτε ομαδικά γιατί νομίζω πως όλοι στη δράση μας χρειαζόμαστε λίγη ενθάρρυνση, ένα καλό λόγο, μια καλή κουβέντα για να νοιώσουμε καλύτερα...

Και πρέπει να πω ότι μου άρεσε όλη αυτή η ιστορία... Εισέπραξα κι εγώ πολύ δύναμη, όπως φαντάζομαι και οι συγχωριανοί μου, επειδή δεν αισθάνθηκα ούτε στιγμή μόνος... Προσέξτε, αυτό το τελευταίο είναι ίσως το πιο σπουδαίο στις μέρες μας... Να μην αισθάνεται κανείς ότι δίνει μόνος του, μάχες που δεν θα έχουν αποτέλεσμα.

Διότι αυτό είναι που επιδεινώνει το πρόβλημα από την επίθεση που δεχόμαστε αυτή την εποχή στο εισόδημά μας και ανατρέπει όλα όσα σχεδιάζαμε στη ζωή μας. Κοντοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα...

Σε λίγο φεύγω... Θα επιστρέψω στη βάση. Γεμάτος όμως από δύναμη και αισιοδοξία για όλα αυτά που έζησα και μοιράστηκα, που γεύτηκα, που άγγιξα στον ένα μήνα περίπου που έζησα στον ουρανό του Θραψανού.

Αισθάνομαι υποχρεωμένος να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους συνέβαλαν σ' αυτό, συνειδητά ή ασυνείδητα... Είσασταν υπέροχοι! Μου θυμίσατε το παλιό Θραψανό των παιδικών μου χρόνων που κρατώ ακριβά φυλαγμένο στην καρδιά μου. Ήταν για μένα, η παραμονή μου εδώ, μια ανάσα ζωής...

• Δείτε ΕΔΩ τι έγραψε για τη γιορτή μας και η εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ.

Μ' αυτές τις εικόνες ολοκληρώνω την παρουσίαση των εκδηλώσεων προς τιμή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη. Στο χωριό Θραψανό, Ιούλιο μήνα, κάπου εκεί κοντά στο πανηγύρι της Αγιάς Μαρίνας... Τελευταία βραδιά. Τα τραπέζια γεμίζουν σιγά -σιγά. Παίζει ο βιρτουόζος οργανοπαίκτης, Γιώργος Παπαδάκης...

Μια άλλη πλευρά της αυλής του δημοτικού σχολείου Θραψανού όπου γίνονται οι εκδηλώσεις αυτές ανελλιπώς, τα τελευταία 26 χρόνια. Ξεκίνησαν, θύμισε προχθές ο Γιώργος Μαυραντωνάκης εκ μέρους του Πολιτιστικού Συλλόγου, το 1986 από την Κοινότητα Θραψανού τότε, με πρόεδρο τον Μανόλη Λαδωμένο και στη συνέχεια πέρασε στην αρμοδιότητα του Πολιτιστικού Συλλόγου...

Οι άνθρωποι, ντόπιοι και ξένοι, είχαν τη δυνατότητα να δουν τα περίπτερα της έκθεσης, αλλά και τους ιδιους τους αγγειοπλάστες ζωντανά, την ώρα της δημιουργίας με τον πηλό και στη συνέχεια να απολαύσουν κρητικό γλέντι με την απαραίτητη συνοδεία του Θραψανιώτικου ψητού κι ενός καλού κρασιού...

Τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Θραψανού έχουν πιάσει το πόστα και περιμένουν τους πελάτες να σερβιριστούν με σέλφ σέρβις διαδικασία... Το ταμείο κόβει αποδείξεις κι αμέσως μετά παίρνουν ότι πλήρωσαν για να περάσει η βραδιά τους... Καθένας είναι υπεύθυνος για ένα τομέα. Και το πράγμα δουλεύει σαν ρολόι...

Εδώ το συνεργείο που φτιάχνει τις φρουτοσαλάτες. Καρπούζι και πεπόνι, οι βασιλιάδες της εποχής... Πολλοί τις προτιμούσαν από το κρέας που έπεφτε βαρύ τέτοιες νυχτερινές ώρες. Για κάποιους λόγους, που αδυνατώ να κατανοήσω, το γλέντι άρχιζε μετά τις 12 το βράδυ. Ώς τότε κάτι "γρατζουνιές" στη λύρα υπενθύμιζαν ότι το γλέντι έχει δρόμο μπροστά του...

Ύστερα τα όργανα έπαιρναν φωτιά... Την τελευταία μέρα τους χορούς τους άνοιξε το χορευτικό συγκρότημα του "Λαογραφικού Ομίλου Λάζαρος και Μανόλης Χνάρης”". Ο δεύτερος είναι γαμπρός του χωριού μας. Και προσφέρει ανιδιοτελώς το συγκρότημα του, που βέβαια είναι υπέροχο, τόσο για την κρητική ενδυμασία τους, όσο και για τις απίθανες χορευτικές φιγούρες τους...

Παρούσα και η κρητική τηλεόραση, να καλύψει την εκδήλωση. Ο σκηνοθέτης του ΚΡΗΤΗ Τ.V. έφτασε με την κάμερα του και τράβηξε τους χορευτές από το συγκρότημα του “Χνάρη”. Οι Θραψανιώτες και οι φίλοι τους, που ήταν παρόντες, απολάμβαναν ένα φανταστικό θέαμα. Η βραδιά άνοιξε όμορφα... Και το γλέντι συνεχίστηκε ώς τις πρωινές ώρες της Τρίτης.

Ο μικρός, Νίκος Μαράτσης, γιος του ανιψιού μου Παναγιώτη, παίζει δυο τραγούδια με τη λύρα το βράδυ της βάφτισης του Αγησίλαου στο εξοχικό κέντρο “Βίγλα”, δίπλα στους Ζοφόρους... Ήταν υπέροχος!

Μαζί με την κιθάρα και το λαούτο που τον συνοδεύουν χωρίς πρόβα, ο Νικος έπαιξε με τη λύρα κι ο πατέρας του χόρεψε και στα δυο. Και τον ενθάρρυνε κιόλας να αφεθεί και παίξει όπως εκείνος ξέρει. Και παίζει καλά...

Ο καιρός φεύγει... Κι όταν περνάς καλά, φεύγει πιο γρήγορα... Δεν το ξέραμε αυτό; Το ξέραμε... Κάθε φορά όμως που φτάνω κοντά στο τέλος των διακοπών μου θεωρώ πως έχω υποχρέωση στον εαυτό μου να κάνω ένα μικρό απολογισμό και να ανασκουμπωθώ για να οργανώσω όσο πιο καλύτερα γίνεται το μικρό υπόλοιπο που έμεινε...

Καταρχήν, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που παρά την οικονομική λαίλαπα που πλήττει τους περισσότερους συμπατριώτες γύρω μου, έτσι όπως τα κατάφεραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το να κάνεις διακοπές μια τέτοια εποχή, είναι από μόνο του ένας άθλος...

Είχα την ευκαιρία να ξεκουραστώ, να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου, το μυαλό μου, τις σκέψεις μου στον καθαρό αέρα της Κρήτης και να ζήσω μερικές μοναδικές στιγμές που κάθε άνθρωπος θα ήθελε να έχει ζήσει...

Περπάτησα σε μέρη γνώριμα, ξαναείδα πράγματα από την αρχή, γνώρισα νέους τόπους ή είδα παλιούς με νέα ματιά, ταξίδεψα, έγραψα, κοιμήθηκα, ξεκουράστηκα στη μεσημεριανή σιέστα του καυτού Ιούλη...

Κάπως έτσι οι μέρες περνούν όμορφα... Και μόνο το ημερολόγιο που τρέχει υπενθυμίζει πως πρέπει να ανασυνταχτώ και να οργανώσω την επιστροφή μου στην Αθήνα, όσο γίνεται πιο ήρεμα. Για να μην έχει “τριγμούς” η ενσωμάτωσή μου στους ρυθμούς της πόλης που απέχουν πολύ από τους ρυθμούς της επαρχίας... Θα γίνουν όλα στην ώρα τους και όπως πρέπει. Τώρα που οι πολλές και συνεχείς εκδηλώσεις έλαβαν τέλος.

Ο Αύγουστος θα είναι πιο ήρεμος, το ξέρω... Και ελπίζω πιο δροσερός για να αντέξουμε να βγάλουμε κι αυτό το καλοκαίρι και να προετοιμαστούμε για το δύσκολο χειμώνα που θα 'ρθει...

Τον καιρό αυτό των διακοπών μου είχα τη δυνατότητα να ξαναδώ μερικά πράγματα κάτω από άλλο πρίσμα. Διάβασα πολύ εφημερίδες, κυρίως τοπικές και πολιτικά έντυπα, περιοδικά που εμπιστεύομαι για τις υπερκομματικές αναλύσεις τους. Γνώρισα νέα παιδιά στο χωριό ή ανθρώπους της ηλικίας μου που είχα ξεχάσει τη φυσιογνωμία τους, ύστερα από τόσα χρόνια απουσίας.

Η αλήθεια είναι ότι με όσα ζούμε τον τελευταίο χρόνο έχει ξεθωριάσει λίγο το όνειρο της επιστροφής, τουλάχιστον με τις προϋποθέσεις που εγώ ήθελα, αλλά εδώ είμαστε να ξανασταθούμε στα πόδια μας και να οργανώσουμε από την αρχή και σε καλύτερες βάσεις αυτό το καινούργιο που έρχεται...

Το πιο σημαντικό είναι να μη μας καταβάλει η απογοήτευση, να μη θεριέψει μέσα μας αυτό το κακό... Ακούμε καθημερινά τόσα που είναι να τρελαίνεσαι... Τουλάχιστον να είμαστε όρθιοι για να μπορέσουμε να δώσουμε τις μάχες που πάντα ξέραμε να δίνουμε...

Ναι, όμορφα κύλησαν οι τρεις και κάτι εβδομάδες εβδομάδες στο χωριό. Και την Κυριακή το βράδυ φεύγω...

Αφορμή ήταν η έκθεση στο πλάι της τριήμερης γιορτής για τον Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη, να γνωρίσω λίγο τα μελίσσια... Ο Θοδωρής Δρακούλης, μελισσοκόμος στο επάγγελμα ασχολήθηκε μαζί μου κι έδωσε απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις μου. Οι οποίες δεν ήταν και λίγες. Εδώ το περίπτερό τους.

Μια κυψέλη ειδικά φτιαγμένη με γυαλί στη μια της πλευρά, έτσι που να βλέπεις τις μέλισσες πως ειναι μέσα σ΄ αυτήν μου κίνησε το ενδιαφέρον. Κι όχι μόνο το δικό μου. Πολλοί επισκέπτες στάθηκαν σ' αυτή την κυψέλη...

Φωτογραφίες – πορτραίτα στον τοίχο του περιπτέρου, έδειχναν πώς γινόταν τα παραδοσιακά μελίσσια... Τότε που ως κυψέλες χρησιμοποιούσαν πήλινες ειδικές κατασκευές. Μοναδικής ομορφιάς εικόνες...

Πήλινο φυσητήρι... Το χρησιμοποιούσαν οι μελισσοκόμοι για να πλησιάσουν τις κυψέλες και να μαζέψουν το μέλι, χωρίς να υπάρχει πρόβλημα από τις μέλισσες. Ζαλίζονταν και δεν ήταν επικίνδυνες... Δίπλα τους διαφημιστικά φυλλάδια για τη μέλισσα και τα προϊόντα της. Τα ξεκοκάλισα κι ομολογώ ότι έλαβα ενδιαφέρουσα πληροφόρηση...

Μέλι και καρύδια, ότι πιο όμορφο έχω δοκιμάσει... Πάντα μου άρεσε έτσι. Το χάρηκα. Και πιο πολύ απ' όλα χάρηκα την κουβέντα που είχα με τον Θοδωρή: “Δίνεις την ψυχή σου στα μελίσσια” μου λέει...

Ένα ταψί με μέλι κηρήθρας για να δοκιμάσουν οι επισκέπτες. Με κουταλάκια μιας χρήσεως. Πρώτη φορά έτρωγα... Μάσησα την κηρήθρα σαν τσίχλα, “πήρα” το μέλι και πέταξα το κερί. Για όλα έχουν προβλέψει οι άνθρωποι...

Για όποιον ενδιαφέρεται να πάρει τυποποιημένο σε γυάλινο βάζο του ενός κιλού μπορεί να επικοινωνήσει με τον Θοδωρή Δρακούλη, μελισσοκόμο στο 28910 41708 κιν. 6977680280. Το μέλι είναι Θραψανιώτικο...

Κάτοπτρα για φωτοβολταϊκά συστήματα στην περιοχή του Θραψανού... Είδαμε πολλά παρόμοια στην Κρήτη στα ταξίδια που κάναμε... Η κατασκευή τουw είναι τέτοια που... κινούνται και παρακολουθούν τον ήλιο, για να έχουν ευθεία επαφή μαζί του και καλύτερα αποτελέσματα σε συλλογή ηλεκτρικής ενέργειας...

Αυτή τη φορά το ρεκόρ επισκεψιμότητας έγινε πολύ γρήγορα. Ευθύνες γι' αυτό έχει το γεγονός ότι κάθε χρόνο αποκτούμε και νέους φίλους του Site από το Θραψανό...

Το βλέπω από τις αναρτήσεις φίλων που έχω στο Facebook και φυσικά η αναγνωσιμότητα, είτε απευθείας, είτε μέσω της σελίδας κοινωνικής δικτύωσης, παίρνει “φωτιά”.

Μ' αρέσει αυτό που γίνεται. Και μ' αρέσει που συχνά διαπιστώνω ότι κι άλλοι φίλοι κάνουν αναρτήσεις στηριζόμενοι στο λιγκ από αυτές τις πρωτότυπες εγγραφές.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ, σπάνια αντιγράφουμε. Κι αν αυτό συμβεί θα υπάρχει ανάγκη... Κι αυτό δε γίνεται τυχαία. Έχει πολύ αγάπη μέσα του και πολύ διάθεση για ζωή αυτό το Site.

Κάποιοι αναρωτιούνται πώς γίνεται αυτό χωρίς να υπάρχει προσδοκία για εύκολο και γρήγορο κέρδος... Γίνεται παιδιά. Φτάνει να ξεκαθαρίσετε μέσα σας τι έχετε για πούλημα και τι όχι. Τι κρατάτε για τον εαυτό σας, αδιαπραγμάτευτα, καθαρά σαν τις γάργαρες πηγές των νερών της ψυχής...

Και τέτοιο είναι αυτό το Site. Δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματικό και δεν έπαψα να ποτέ να διατυπώνω την άποψη ότι το κάνω για το κέφι μου κι αυτό είναι που εκτοξεύει τη δημιουργικότητα και μαζί όλες αυτές τις προϋποθέσεις που χρειάζονται για να το εμπιστευτείς και να μείνεις στην παρέα, σαν φίλος που έχει να μοιραστεί πολλά...