Πιο άδειο θα είναι από σήμερα το σπίτι της αδερφής μου Γιωργίας μετά το μεγάλο ταξίδι της χωρίς επιστροφή...

Κοντά ένα μήνα τώρα η μεγάλη μου αδερφή, η Γιωργία, 69 χρονών, έδινε τη δική της μεγάλη μάχη για τη ζωή στην εντατική του Βενιζέλειου νοσοκομείου στο Ηράκλειο. Και σήμερα το μεσημέρι, γύρω στη μία και τέταρτο έχασε αυτή την άνιση μάχη...

Μικραίνουμε σαν οικογένεια. Μετά τους γονείς μας αρχίζουμε και χάνουμε αδέρφια. Πέντε ήμασταν... Τρία κορίτσια και δύο αγόρια. Κι από σήμερα άλλαξαν οι συσχετισμοί.

Και τώρα οι προγραμματισμοί για έκτακτο ταξίδι στην Κρήτη με τη Μαλάμω, τον Νίκο, τον Παναγιώτη, τον Λευτέρη και τα κορίτσια της Αργυρώς, Γιωργία και Μαρία. Θέλουν όλοι να είναι εκεί... Την τελευταία στιγμή θέλει να έρθει και η κόρη μου Ειρήνη. Στο τελευταίο “αντίο”.

Φεύγουμε το βράδυ, ώρα 9.30 με το ΚΝΟSSOS PALLAS. Θλιβερόν καθήκον ο αποχαιρετισμός. Όλα στο πόδι, βιαστικά. Ποιος περίμενε μια τέτοια εξέλιξη. Και πώς, με ποια ψυχραιμία να αντιμετωπίσεις καλύτερα τον προγραμματισμό ενός τέτοιου ταξιδιού.

Όρθιοι σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή για όλους. Για μας, τα αδέρφια της και την οικογένεια της. Θα είμαστε εκεί αύριο, δίπλα της, κοντά στους ανθρώπους της, κοντά στον άντρα της, Γιάννη, που ζει κι αυτός το δικό του δράμα με την υγεία του.

Φεύγουμε σε λίγο... Άλλοι με καράβι κι άλλοι με αεροπλάνο...