Ετούτο το ραντεβού ήταν να γίνει εδώ και πολύ καιρό… Από τον περασμένο Δεκέμβρη, τα συζητούσαμε… Να βρούμε την κατάλληλη ευκαιρία, να πάω και να γνωρίσω από κοντά τον αδελφό Περικλή Γιαννουρή από το χωριό Σταυρωμένος της Σητείας Κρήτης, ετών 106 (σε τρεις μήνες θα μπει στα 107!). Και να, που χθες τα καταφέραμε… Ακούστε τον να μιλά και θαυμάστε τη ζωντάνια του και την ενεργητικότητα του…


Δεν με εμπόδισε ο καιρός… Τίποτα δεν θα μπορούσε να με σταματήσε. Είχα διαβάσει τη βιογραφία του, όπως την έγραψε ο ίδιος στη ΣΚΟΠΙΑ του 2003. Δείτε ΕΔΩ. Την είχα δημοσιεύσει κι εγώ στο Site αυτό και ήθελα οπωσδήποτε να πάω στο προσδιορισμένο ραντεβού μας. Και τα κατάφερα… Ήμουν εκεί στην ώρα μου, παρά το ψιλόβροχο που έριχνε στο Λεκανοπέδιο εκείνη την ώρα…


Έντεκα το πρωί της Παρασκευής, όπως είχαμε συνεννοηθεί, ήμουν εκεί… Στο σπίτι της κόρης του Ρένας, στο Αιγάλεω… Σε μια κουβέντα γνωριμίας που ξεπέρασε κάθε καθορισμένο όρια και κράτησε κοντά δυόμιση ώρες . Κι εκείνος, ακούραστος όπως ήταν, είχε διάθεση και για περισσότερο… Χωρίς καμιά υπερβολή, ενθουσιάστηκα από τη γνωριμία… Και ωφελήθηκα από τα όσα άκουσα.


Τη ζωή του, λίγο – πολύ την έχει καταγράψει, όπως είπαμε ο ίδιος ύστερα από αίτημα του Γραφείου Τμήματος στη ΣΚΟΠΙΑ. Αλλά ένιωσε την ανάγκη να μου μιλήσει ο ίδιος γι’ αυτή την εμπειρία του. Επισημαίνοντας πόσο προσεκτικοί ήταν οι αδελφοί στο Γραφείο Τμήματος. Πριν δημοσιευθεί τον βρήκαν, λέει, και του διάβασαν το κείμενο της αυτοβιογραφίας, επειδή, ότι έγραψε ο ίδιος ήταν πολύ μεγάλο και χρειάστηκε να γίνουν κάποιες περικοπές… Δεν ήθελαν με τίποτα να αλλοιωθεί το νόημα όσων έλεγε…


Εδώ, σε μια φωτογραφία μαζί με τα παιδιά του, Ρένα και Γιώργο… Ο ίδιος μίλησε με πολύ σεβασμό και αγάπη γι’ αυτά, όπως και για τη σύζυγο του, το «καμάρι του» όπως την έλεγε που έχασε τον περσινό Σεπτέμβρη… Και εκείνοι τον προσέχουν σαν τα μάτια τους . Είναι σίγουρα ένας θησαυρός εν ζωή. Ένα ζωντανό παράδειγμα ακεραιότητας και πίστης για όλους μας…


Ήμουν εκεί, δίπλα του και δεν το πίστευα… Προσπάθησα να διαχειριστώ το ζήτημα με όση περισσότερη διακριτικότητα ήταν δυνατή. Ούτε μπλοκ σημειώσεων χρησιμοποίησα, ούτε δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο... Δεν ήθελα με τίποτα να του αποσπάσω την προσοχή. Είχα μόνο προσηλωμένη την καρδιά μου και το μυαλό μου στα λόγια του και ρουφούσα την κάθε λέξη του, σαν σφουγγάρι…

Με τα αστεία του, με τα λόγια του, χαλάρωνε την ατμόσφαιρα και μας… το «χρέωσε» κιόλας, λέγοντας πως εμείς «φταίμε» που ανοίξαμε τους κρουνούς της μνήμης του… Ήταν τόσο όμορφα και εποικοδομητικά αυτά που ακούσαμε… Από τα δύσκολα χρόνια της εξορίας στη Μακρόνησο ώς τώρα στην εκκλησία Αιγάλεω Νοτία που ανήκει και είναι, τιμητικά, πρεσβύτερος. Πριν λίγες μέρες το πρεσβυτέριο πήγε σπίτι του για να συμμετάσχει και ο ίδιος…


Εκεί όμως που κόντεψα να… πάθω με την τόλμη του και την αποφασιστικότητα του, ήταν όταν τον είδα να χειρίζεται το τάμπλετ του με περισσή άνεση... Ήξερε να το ανοίγει, να βρίσκει τη Γραφή και μου διάβασε μάλιστα πολύ καθαρά μερικά εδάφια… Αυτή ήταν επίσης άλλη μια πλευρά του που μου άρεσε πολύ… Η προσαρμογή του στο σήμερα… Θεωρούσε την τεχνολογία, εργαλείο και τη χρησιμοποιούσε στο έργο του…


Ο αδελφός Γιαννουρής, πέρα από το τάμπλετ του, έχει και τον προσωπικό του ηλεκτρονικό υπολογιστή. Σταθερό. Με πύργο και οθόνη. Και κάνει έργο, μ’ αυτόν… Όπως έκανε στα νιάτα του με τη γραφομηχανή του, μια κλασική OLIVETI. Γράφει και στέλνει δεκάδες επιστολές με στόχο, άνθρωποι που έχουν καθαρή καρδιά να γνωρίσουν την Αλήθεια για τον Ιεχωβά Θεό. Τι ευλογία, ήταν για μένα μια τόσο όμορφη επαφή και γνωριμία…