Είχαμε ακούσει πολλά όμορφα για την Άχλα. Μια πολύ όμορφη παραλία μόλις πέντε λεπτά από τη Χώρα της Άνδρου αν κάμνεις τη διαδρομή με καΐκι ή κότερο. Αλλά εμείς δεν είχαμε, ούτε το ένα ούτε το άλλο, έτσι πήγαμε με το αυτοκίνητο.


Μαζί με τους φίλους μας Λεωνίδα και Δήμητρα... Και χάρη σ' αυτούς και τα όσα μας είπαν, πέρα από αυτή την υπέροχη δημιουργία που βλέπαμε μπροστά μας, αγαπήσαμε περισσότερο την περιοχή. Και την παραλία και το δάσος με τα πλατάνια λίγο πιο πάνω.


Μαζί με τον Λεωνίδα περπατάμε στην ξερή, σε πολλά σημεία κοίτη του ποταμού που σχηματίζουν τα νερά των πηγών της Βουρκωτής. Και η Σούλα μας φωτογραφίζει. Δεν το γνωρίζουμε κι αυτό την κάνει ακόμα πιο όμορφη και πιο φυσική μέσα σ' αυτό το υπέροχο τοπίο.


Στη μέση της διαδρομής, κάποια στιγμή καθίσαμε να ξαποστάσουμε και να πιούμε το καφεδάκι που είχε ετοιμάσει η Δήμητρα και το είχε φέρει μαζί με τα άλλα φαγητά. Τι ευλογία να απολαμβάνεις την παρθένα φύση. Φανταζόμαστε πως έτσι θα είναι τα πράγματα στο νέο κόσμο.


Γεμάτο μνήμες αυτό το ακατοίκητο πια σπίτι, κελί το λένε οι ντόπιοι έκανε τη φίλη μας Δήμητρα να δακρύσει. Της έφερε μνήμες από τα παιδικά της χρόνια. Εδώ έρχονταν ως παιδί με τους γονείς της, για να μείνουν τα καλοκαίρια και να κάνουν τα μπάνια τους.


Αχ αυτή η λιγαρια! Υπέροχοι, ανθισμένοι, μοναδικοί. Τόσο μεγάλοι που είχαν δημιουργηθεί μέσα τους, "μυστικά" μονοπάτια που οδηγούσαν ώς τη θάλασσα "κρυμμένα" από τους μη μυημένους. Τα κορίτσια φωτογραφήθηκαν μέσα εκεί. Πίνακας ζωγραφικής, η δημιουργία...


Να κι ένας τεράστιος πλάτανος στη μέση του πουθενά. Τόσο μεγάλος ήταν, που η Δήμητρα μπόρεσε να μπει μέσα στον κορμό του και να φωτογραφηθεί. Κι όλα αυτά χωρίς τη βοήθεια από κανένα ανθρώπινο χέρι. Δημιουργήθηκαν από μόνα τους... Μα, γίνονται αυτά;


Πραγματικά περάσαμε όμορφα σ' αυτή την ημερήσια εκδρομή μας. Φάγαμε εκεί, διασκεδάσαμε. Ο Λεωνίδας μπήκε στον κόπο και έκανε ένα βίντεο ως δημοσιογράφος παίρνοντας μου μια συνέντευξη. Δείτε το ΕΔΩ, έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, πραγματικά...