Μένουμε για λίγο ακόμα στο Μον Ρεπώ περπατώντας στους κήπους του που δεν είναι και κάτι μικρό. Όσοι τους έχουν περπατήσει, όπως εμείς, ξέρουν πολύ καλά για τι πράγμα μιλάμε… Μέχρι τώρα είδαμε μια βόλτα στο εσωτερικό των ανακτόρων όπως είναι διαμορφωμένα σήμερα… Σας θυμίζουμε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα…


Μιλάμε για 258 καταπράσινα στρέμματα που φτάνουν ώς τη θάλασσα;… Επιχείρησα να πάρω το μονοπάτι από το παλάτι και να κατέβω ως εκεί… Αδύνατον. Η βλάστηση και η εγκατάλειψη έχει κλείσει κάθε διέξοδο προς τη θάλασσα. Το πάλεψα μόνος μου. Η Σούλα δεν μπόρεσε να με ακολουθήσει…


Τα επισκεφθήκαμε λίγο πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής μας για την Αθήνα. Οι ουρανοί ήταν μπουκωμένοι από τα σύννεφα κι αυτό μας βοήθησε να περπατήσουμε με την άνεση μας, χωρίς να ζεσταθούμε… Τη βροχή, μας την κράτησε για το απόγευμα της ίδιας ημέρας, αλλά αυτό δεν μας δυσκόλεψε στην έξοδο μας…


Η βλάστηση πραγματικά είναι πολύ πυκνή… Ιδιαίτερα αυτή την εποχή της άνοιξης όλα ήταν πανέμορφα… Και τα μικρά μονοπάτια που δεν οδηγούσαν πουθενά, πρόκληση  να τα ακολουθήσουμε… Το έκανα με πολύ καλή διάθεση λειτουργώντας λίγο και ως εξερευνητής… Όλοι άμα ψάξουμε θα το βρούμε μέσα μας, αυτό...


Η διαμόρφωση των μικρών δρόμων μέσα στους κήπους του Μον Ρεπώ είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Λογικό. Αν σκεφτεί κανείς ότι εδώ, για πολλά χρόνια, έζησαν βασιλιάδες, Έλληνες και ξένοι… Υπέροχοι για να τους περπατάς… Και με ονόματα, παρακαλώ... Λες και ήσουν σε μια άλλη πόλη, ιδανική, όπως θα άξιζε στους ανθρώπους.


Ωστόσο τα στενά μονοπάτια γοητεύουν… Δεν έχουν συγκεκριμένο προορισμό, δεν ξέρεις πού θα σε βγάλουν και ίσως αυτή είναι η μεγάλη ομορφιά τους. Εμένα προσωπικά, είτε στους πρόποδες της Πάρνηθας τα βρω, είτε στο χωριό μου που πάω τα καλοκαίρια, πάντα γοητεύομαι από την αυθεντικότητα τους. Αυτό είναι που τα κάνει να ξεχωρίζουν…


Ύστερα πάλι βγαίνεις στο ξέφωτο, στους πανέμορφους μικρούς δρόμους, ιδανικούς για περίπατο… Τη μέρα που τα επισκεφθήκαμε είμαστε σχεδόν μόνοι κι αυτό μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τους φύλακες των θησαυρών των Μουσείων που στεγάζονται στο Μον Ρεπώ και μάθαμε τόσα πράγματα...


Τελευταία φωτογραφία για σήμερα από τα πανέμορφα μικρά μονοπάτια που ακολούθησα για λίγο και τα φωτογράφησα για να τα μοιραστώ μαζί σας… Επειδή τέτοια ομορφιά πολύ σπάνια τη συναντάς μπροστά σου, ιδιαίτερα εμείς που έχουμε την ατυχία να ζούμε στην πόλη, στην πρωτεύουσα… Γι’ αυτό «ρουφούσα» τις στιγμές. Πού να ξαναβρεί κανείς τόση ομορφιά, μαζεμένη;


Θα χρειαστούμε τουλάχιστον άλλη μια ανάρτηση για να καταγράψουμε όλη αυτή την ομορφιά των κήπων του Μον Ρεπώ που ήταν ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο που μας φιλοξένησε όλες αυτές τις μέρες που μείναμε στην όμορφη Κέρκυρα. Επειδή και ο τόπος ήταν υπέροχος και οι φωτογραφίες που έχουμε στη διάθεση μας, μοναδικές… Λίγη υπομονή λοιπόν…