Η φωτογραφία είναι χθεσινή, τραβηγμένη στην πόλη Καρπεντράς, που μας είχαν πάει βόλτα ο Γιώργος με την Αστρίντ, προκειμένου να τη γνωρίσουμε. Και ήταν πράγματι πολύ όμορφη. Αυτό εισπράξαμε τις λίγες ώρες που μείναμε εκεί…


Μαζί με τα αδέλφια μας, Γιώργο Αργυρόπουλο και τη σύζυγό του Αστρίντ έξω στην αγορά, όπου πήγαμε για να ψωνίσουμε μερικά πράγματα που χρειαζόμαστε. Η φιλοξενία τους είναι μοναδική… Ξεπερνάει οτιδήποτε μπορούσαμε να περιμένουμε.

Σήμερα κλείνουν δυο χρόνια από τότε που ενώσαμε τις ζωές μας με τη Σούλα. Αξίζει με αφορμή αυτή την επέτειο, να θυμηθούμε μερικά πράγματα από αυτόν τον γάμο. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Στιγμές μοναδικές, που πρέπει να τις ξαναδείς και να τις ξαναφέρεις μπροστά στη μνήμη σου..

Και πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι πολύ όμορφα σ’ αυτή τη σχέση. Έμαθα να μοιράζομαι πράγματα και να ζω την κάθε στιγμή, όχι πια μόνος μου, αλλά όπως ακριβώς της αξίζει μέσα σ’ ένα γάμο που στα μάτια του Ιεχωβά είναι ιερός και έχει την ευλογία του. Μαζί!

Ίσως ακούγεται απλό και εύκολο, αλλά έχοντας ζήσει τόσα χρόνια στον κόσμο και ακολουθώντας τα εγωιστικά πρότυπα του, δεν είναι καθόλου εύκολο στην εφαρμογή του.

Χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια, ώστε να αλλάξεις παλιές συνήθειες… Αλλά ευχαριστώ τη Σούλα και την επίγεια οργάνωση του Ιεχωβά που μέσα από τη βοήθεια που μου πρόσφεραν απλόχερα, έμαθα να ακολουθώ αρχές, ουσιαστικές, που οδηγούν αναμφίβολα στην ευτυχία, όποια ευτυχία μπορεί να έχει κανείς σ’ αυτό το δύσκολο σύστημα πραγμάτων που από μόνο του δεν δίνει και πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Δυο χρόνια μετά αισθάνομαι καλά με μια ισορροπημένη αξιοζήλευτη αγάπη η οποία λείπει από πολλούς ανθρώπους γύρω μας.

Έμαθα πόσο σπουδαίο είναι να δίνεις χωρίς να αναμένεις ανταπόδοση και χαίρομαι να ζω με ενδιαφέρον κάθε καινούρια μέρα που ξημερώνει.

Αυτό το απολογιστικό σημείωμα, γράφεται στην πλατεία του ιστορικού κέντρου της πόλης του Αβινιόν που έχουμε έρθει κοντά στον αδελφό της, Γιώργο Αργυρόπουλο και τη σύζυγο του, Αστρίντ για να τους γνωρίσουμε και να περάσουμε μαζί τους μια γεμάτη εβδομάδα και κάτι, φιλοξενούμενοι τους.

Δεν τους ήξερα. Είχα μιλήσει μαζί τους στο τηλέφωνο, είχα ακούσει ιστορίες, αλλά καθώς ζούμε μαζί αυτές τις μέρες, κάθε μέρα, ανακαλύπτω δύο πολύ σπέσιαλ ανθρώπους, που θέλουν να μοιραστούν τα καλύτερα της πόλης τους μαζί μας, ώστε η εμπειρία μας από αυτή την επίσκεψη να είναι πολύ δυνατή.

Και μέχρι τώρα τα καταφέρνουν, καθώς υλοποιούν ένα πολύ δυνατό και γεμάτο πρόγραμμα που είχαν ετοιμάσει για μας. Πραγματικά χαίρομαι που έχω τέτοιους αδελφούς, πνευματικούς και σαρκικούς.

Σήμερα έχουμε σχεδιάσει ένα σπέσιαλ γεύμα που αξίζει στην περίσταση γιορτασμού της επετείου δύο χρόνων γάμου. Έχουμε βρει ήδη, ύστερα από έρευνα και το μαγαζί. Και προχθες στη βόλτα μας την απογευματινή το επισκεφθήκαμε να το δούμε από κοντά. Ναι, αξίζει τον κόπο.

Για μας είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε, μετά τον Ιεχωβά. Μάθαμε στα χρόνια αυτά να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, αλλά να αγωνιζόμαστε καθημερινά για να κρατούμε ζωντανή αυτή την όμορφη σχέση. Ναι, είναι ένα δώρο από τον Ιεχωβά που αξίζει να διαφυλάξουμε με κάθε θυσία.

Κι αυτό μπορεί να προκύψει δίνοντας σημασία στα μικρά καθημερινά πράγματα που αφορούν εμάς, αλλά και τον καθένα προσωπικά. Με στοχαστικό ενδιαφέρον κάθε καινούρια μέρα, είναι μια όμορφη πρόκληση για να συμπεριλάβουμε στη δράση μας και την καθημερινότητα μας πράγματα που μας αφορούν.

Δυο χρόνια μετά, είμαι γεμάτος ενθουσιασμό, βέβαιος ότι κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ώστε να ποτίζουμε αυτή την όμορφη σχέση και να παραμένει ανθηρή, γεμάτη ενδιαφέρον, ώς την αιωνιότητα.