ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗ

Το οχηματαγωγό είχε πάρει φωτιά. Αν βυθιζόταν, το τεράστιο σκάφος μήκους 171 μέτρων θα με παρέσυρε σε έναν υγρό τάφο. Κολυμπούσα απεγνωσμένα για να σωθώ, παλεύοντας με τα μανιασμένα κύματα. Ο μόνος τρόπος για να παραμείνω στην επιφάνεια ήταν να κρατιέμαι σφιχτά από το σωσίβιο που φορούσε μια άλλη γυναίκα. Προσευχόμουν στον Θεό για δύναμη και θάρρος. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο.

ΗΤΑΝ το έτος 1971, και επέστρεφα στον τρίτο μου ιεραποστολικό διορισμό, την Ιταλία. Σε εκείνο το ναυάγιο έχασα σχεδόν όλα μου τα υπάρχοντα. Αλλά δεν έχασα τα πιο σημαντικά πράγματα—τη ζωή μου, τη στοργική Χριστιανική αδελφότητα και το προνόμιο να υπηρετώ τον Ιεχωβά. Αυτή η υπηρεσία με είχε οδηγήσει ήδη σε τρεις ηπείρους, και το ναυάγιο ήταν απλώς ένα περιστατικό σε μια πολυκύμαντη ζωή.

Γεννήθηκα το 1922. Η οικογένειά μου ζούσε στη Ραμάλα, περίπου 16 χιλιόμετρα βόρεια της Ιερουσαλήμ. Οι γονείς μου ήταν και οι δύο από την Κρήτη, αλλά ο πατέρας μου μεγάλωσε στη Ναζαρέτ. Εγώ ήμουν η μικρότερη από τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Η οικογένειά μας συγκλονίστηκε από το θάνατο του δεύτερου αδελφού μου, ο οποίος πνίγηκε στον Ιορδάνη Ποταμό σε μια σχολική εκδρομή. Έπειτα από το τραγικό αυτό συμβάν, η μητέρα μου δεν ήθελε να μείνουμε πια στη Ραμάλα, και έτσι ήρθαμε στην Αθήνα όταν ήμουν τριών ετών.

Η Οικογένειά μας Έρχεται σε Επαφή με τη Γραφική Αλήθεια

Λίγο μετά την άφιξή μας στην Ελλάδα, ο μεγάλος μου αδελφός, ο Νίκος, που ήταν τότε 22 ετών, ήρθε σε επαφή με τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως ήταν γνωστοί εκείνον τον καιρό οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Η απόκτηση Γραφικής γνώσης τού έδωσε μεγάλη χαρά και φλογερό ζήλο για τη Χριστιανική διακονία. Αυτό προκάλεσε τη φοβερή οργή του πατέρα μου, ο οποίος έδιωξε τον Νίκο από το σπίτι. Όταν, όμως, ο πατέρας μου έλειπε στην Παλαιστίνη, η μητέρα μου, η αδελφή μου και εγώ πηγαίναμε με τον Νίκο στις Χριστιανικές συναθροίσεις. Θυμάμαι ακόμα τη μητέρα μου να μιλάει με ενθουσιασμό για όσα άκουγε σε εκείνες τις συναθροίσεις. Σύντομα, όμως, πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 42 ετών. Εκείνον το δύσκολο καιρό, η αδελφή μου η Αριάδνη ανέλαβε στοργικά τη φροντίδα της οικογένειάς μας. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, μου στάθηκε σαν μητέρα για πολλά χρόνια.

Ο πατέρας μου με έπαιρνε πάντα μαζί του στην Ορθόδοξη Εκκλησία όταν βρισκόταν στην Αθήνα, και έτσι μετά το θάνατό του συνέχισα να πηγαίνω τις Κυριακές. Εφόσον δεν έβλεπα να εκδηλώνουν ίχνος ευλάβειας όσοι πήγαιναν στην εκκλησία, τελικά σταμάτησα να πηγαίνω.

Μετά το θάνατο του πατέρα μου, κατάφερα να βρω μόνιμη εργασία στο υπουργείο οικονομικών. Ο αδελφός μου, όμως, είχε αφιερώσει τη ζωή του στο έργο κηρύγματος της Βασιλείας και είχε υπηρετήσει επί αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Το 1934 πήγε στην Κύπρο. Τότε δεν υπήρχαν βαφτισμένοι Μάρτυρες του Ιεχωβά στο νησί, και έτσι είχε το προνόμιο να προωθήσει το έργο κηρύγματος εκεί. Μετά το γάμο του, η σύζυγός του η Γαλάτεια υπηρέτησε επίσης ως ολοχρόνια διάκονος επί πολλά χρόνια.* Ο Νίκος μάς έστελνε διαρκώς Γραφικά βιβλία και περιοδικά, αλλά δεν τα ανοίγαμε σχεδόν ποτέ. Εκείνος έμεινε στην Κύπρο ως το τέλος της ζωής του.

Κάνω τη Γραφική Αλήθεια Κτήμα Μου

Το 1940 ο Γεώργιος Δούρας, ζηλωτής Μάρτυρας στην Αθήνα και φίλος του Νίκου, μας επισκέφτηκε και μας προσκάλεσε να ενωθούμε με έναν μικρό όμιλο που μελετούσε τη Γραφή στο σπίτι του. Δεχτήκαμε με χαρά την πρόσκληση. Σύντομα αρχίσαμε να μιλάμε σε άλλους για αυτά που μαθαίναμε. Η γνώση που παίρναμε από τη Γραφή οδήγησε και την αδελφή μου και εμένα να αφιερώσουμε τη ζωή μας στον Ιεχωβά. Η Αριάδνη βαφτίστηκε το 1942 και εγώ το 1943.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Νίκος μάς προσκάλεσε να πάμε στην Κύπρο, και έτσι το 1945 μετακομίσαμε στη Λευκωσία. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, το έργο κηρύγματος στην Κύπρο γινόταν ελεύθερα. Συμμετείχαμε όχι μόνο στη διακονία από σπίτι σε σπίτι αλλά και στο έργο δρόμου.

Δύο χρόνια αργότερα, η Αριάδνη χρειάστηκε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Εκεί γνώρισε το μελλοντικό σύζυγό της, που ήταν και αυτός λάτρης του Ιεχωβά, και έτσι παρέμεινε στην Αθήνα. Σύντομα ο γαμπρός μου και η αδελφή μου με παρότρυναν να επιστρέψω στην Ελλάδα και να αναλάβω την ολοχρόνια διακονία στην πρωτεύουσα. Εφόσον το σκαπανικό ήταν πάντοτε ο στόχος μου, επέστρεψα στην Αθήνα, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη

Ανοίγονται Καινούριες Πόρτες Ευκαιριών

Την 1η Νοεμβρίου 1947 άρχισα το σκαπανικό, δαπανώντας 150 ώρες κάθε μήνα στο έργο κηρύγματος. Ο τομέας της εκκλησίας μας ήταν τεράστιος και έπρεπε να περπατάω πολύ. Παρά τις δυσκολίες, απολάμβανα πολλές ευλογίες. Η αστυνομία συχνά συνελάμβανε όποιους Μάρτυρες έβρισκε να ενασχολούνται με το έργο κηρύγματος ή να παρακολουθούν Χριστιανικές συναθροίσεις, και έτσι δεν άργησε να έρθει και η δική μου σειρά.

Κατηγορήθηκα για προσηλυτισμό, ο οποίος θεωρούνταν σοβαρό αδίκημα τότε. Καταδικάστηκα σε φυλάκιση δύο μηνών στις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ στην Αθήνα. Εκεί βρισκόταν ήδη μια άλλη Μάρτυρας του Ιεχωβά και έτσι είχαμε ωραία και εποικοδομητική Χριστιανική επικοινωνία παρά τις συνθήκες εγκλεισμού. Αφού εξέτισα την ποινή μου, συνέχισα χαρούμενα το σκαπανικό. Πολλά άτομα με τα οποία μελετούσα τότε τη Γραφή παραμένουν πιστοί υπηρέτες του Ιεχωβά, και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά.

Το 1949 έλαβα την πρόσκληση να παρακολουθήσω τη 16η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της Σκοπιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εκπαιδεύονται ολοχρόνιοι υπηρέτες για ιεραποστολικό έργο. Τόσο εγώ όσο και οι συγγενείς μου ήμασταν ενθουσιασμένοι. Έκανα σχέδια να παρακολουθήσω τη διεθνή συνέλευση στην Πόλη της Νέας Υόρκης το καλοκαίρι του 1950 και έπειτα να αρχίσω τα μαθήματα στη Γαλαάδ.

Όταν έφτασα στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχα το προνόμιο να υπηρετήσω για λίγους μήνες ως νοικοκυρά στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το περιβάλλον εκεί ήταν καθαρό, ευχάριστο και εποικοδομητικό, και ήμουν περιτριγυρισμένη από αδελφούς και αδελφές με χαμογελαστά πρόσωπα. Θα θυμάμαι πάντα με πολλή συγκίνηση τους έξι μήνες που πέρασα εκεί. Κατόπιν ήρθε η ώρα να παρακολουθήσω τη Σχολή Γαλαάδ, όπου οι πέντε μήνες εντατικής μελέτης και εκπαίδευσης πέρασαν γρήγορα. Εμείς οι σπουδαστές συνειδητοποιήσαμε πόσο πλούσια και ωραία είναι η Γραφική γνώση, και αυτό αύξησε τη χαρά και την επιθυμία μας να μοιραστούμε και με άλλους τη ζωοπάροχη γνώση της αλήθειας.

Ο Πρώτος μου Ιεραποστολικός Διορισμός

Στη Σχολή Γαλαάδ μάς επιτράπηκε να διαλέξουμε τους μελλοντικούς μας συνεργάτες προτού πάρουμε τους ιεραποστολικούς μας διορισμούς. Η Ρουθ Χέμιγκ (τώρα Μπόσαρντ), μια εξαιρετική αδελφή, έγινε η συνεργάτιδά μου. Η Ρουθ και εγώ χαρήκαμε πολύ όταν πήραμε διορισμό για την Κωνσταντινούπολη—το σταυροδρόμι μεταξύ Ασίας και Ευρώπης! Ξέραμε ότι το έργο κηρύγματος δεν ήταν ακόμα αναγνωρισμένο στην Τουρκία, αλλά είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Ιεχωβά.

Η Κωνσταντινούπολη είναι όμορφη και κοσμοπολίτικη. Εκεί βρήκαμε πολυσύχναστα παζάρια, ένα μείγμα από τις καλύτερες κουζίνες του κόσμου, ενδιαφέροντα μουσεία, γραφικές γειτονιές και μια μονίμως σαγηνευτική προκυμαία. Το σημαντικότερο είναι ότι βρήκαμε ειλικρινείς ανθρώπους οι οποίοι ήθελαν να μάθουν για τον Θεό. Η μικρή ομάδα των Μαρτύρων στην Κωνσταντινούπολη αποτελούνταν κυρίως από Αρμένιους, Έλληνες και Εβραίους. Ωστόσο, υπήρχαν πολλές άλλες εθνικότητες, και το ότι γνωρίζαμε διάφορες γλώσσες, περιλαμβανομένης και της τουρκικής, αποδείχτηκε χρήσιμο. Χαιρόμασταν πάρα πολύ που συναντούσαμε ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων οι οποίοι διψούσαν για την αλήθεια. Πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να υπηρετούν πιστά τον Ιεχωβά.

Δυστυχώς, η Ρουθ δεν μπόρεσε να ανανεώσει την άδεια παραμονής της και υποχρεώθηκε να φύγει από τη χώρα. Συνεχίζει την ολοχρόνια υπηρεσία της στην Ελβετία. Ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, αισθάνομαι πάντα την έλλειψη της ευχάριστης και εποικοδομητικής συντροφιάς της.

Αλλάζω Ημισφαίριο

Το 1963 η άδεια παραμονής μου στην Τουρκία δεν ανανεώθηκε. Ήταν δύσκολο να αποχωριστώ συγχριστιανούς μου τους οποίους είχα δει να προοδεύουν πνευματικά και να αγωνίζονται να υπερνικήσουν πολλές αντίξοες συνθήκες. Για να με βοηθήσουν να διασκεδάσω τη θλίψη μου, οι συγγενείς μου μού έκαναν με καλοσύνη τα έξοδα για να πάω στην Πόλη της Νέας Υόρκης και να παρακολουθήσω μια συνέλευση εκεί. Δεν είχα πάρει ακόμα τον επόμενο διορισμό μου.

Μετά τη συνέλευση διορίστηκα στη Λίμα του Περού. Μαζί με μια νεαρή αδελφή η οποία επρόκειτο να είναι η συνεργάτιδά μου, πήγα κατευθείαν από τη Νέα Υόρκη στον καινούριο μου διορισμό. Έμαθα την ισπανική και έμενα στον ιεραποστολικό οίκο ο οποίος στεγαζόταν πάνω από το γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Ήταν πολύ ευχάριστο να κηρύττω εκεί και να γνωρίζω τους ντόπιους αδελφούς και αδελφές.

Άλλος ένας Διορισμός, Άλλη μια Γλώσσα

Με το πέρασμα του χρόνου, οι συγγενείς μου στην Ελλάδα άρχισαν να υφίστανται τις συνέπειες των γηρατειών και της κλονισμένης υγείας. Δεν με παρότρυναν ποτέ να διακόψω την ολοχρόνια υπηρεσία μου και να επιστρέψω στη λεγόμενη φυσιολογική ζωή για να τους βοηθήσω. Εντούτοις, μετά από πολλή σκέψη και προσευχή, κατάλαβα ότι θα ήταν καλύτερα να υπηρετώ πιο κοντά στην οικογένειά μου. Οι υπεύθυνοι αδελφοί συμφώνησαν στοργικά και με διόρισαν στην Ιταλία, ενώ οι συγγενείς μου προσφέρθηκαν να καλύψουν τα έξοδα για τη μετακίνησή μου. Όπως αποδείχτηκε, υπήρχε μεγάλη ανάγκη για ευαγγελιστές στην Ιταλία.

Έπρεπε και πάλι να μάθω μια καινούρια γλώσσα—την ιταλική. Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στην πόλη Φότζα. Αργότερα μεταφέρθηκα στη Νάπολη, όπου υπήρχε μεγαλύτερη ανάγκη. Ο τομέας μου ήταν το Ποζίλιπο, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της Νάπολης. Η περιοχή ήταν μεγάλη και υπήρχε μόνο ένας ευαγγελιζόμενος της Βασιλείας. Απολάμβανα το έργο πάρα πολύ, και ο Ιεχωβά με βοήθησε να αρχίσω αρκετές Γραφικές μελέτες. Με τον καιρό ιδρύθηκε μια μεγάλη εκκλησία σε εκείνη την περιοχή.

Από τους πρώτους ντόπιους με τους οποίους μελέτησα τη Γραφή ήταν μια μητέρα και τα τέσσερα παιδιά της. Η ίδια και οι δύο κόρες της είναι ακόμα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μελέτησα επίσης με κάποιο αντρόγυνο που είχαν ένα μικρό κοριτσάκι. Ολόκληρη η οικογένεια προχώρησε στην αλήθεια και συμβόλισαν την αφιέρωσή τους με το βάφτισμα. Τώρα η κόρη είναι παντρεμένη με έναν πιστό υπηρέτη του Ιεχωβά, και μαζί υπηρετούν τον Θεό με ζήλο. Καθώς μελετούσα τη Γραφή με μια μεγάλη οικογένεια, εντυπωσιάστηκα από τη δύναμη του Λόγου του Θεού. Όταν διαβάσαμε ορισμένα εδάφια τα οποία δείχνουν ότι ο Θεός δεν επιδοκιμάζει τη λατρεία μέσω ομοιωμάτων, η μητέρα δεν περίμενε καν να τελειώσει η μελέτη. Την ίδια στιγμή σηκώθηκε και απομάκρυνε όλα τα θρησκευτικά ομοιώματα που υπήρχαν στο σπίτι της!

Σε Κινδύνους στη Θάλασσα

Όταν πηγαινοερχόμουν μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας, ταξίδευα πάντοτε με πλοίο. Το ταξίδι ήταν συνήθως πολύ ευχάριστο. Αλλά ένα ταξίδι, το καλοκαίρι του 1971, αποδείχτηκε διαφορετικό. Επέστρεφα στην Ιταλία με το οχηματαγωγό Ελεάννα. Νωρίς το πρωί στις 28 Αυγούστου, ξέσπασε φωτιά στην κουζίνα του πλοίου. Η φωτιά εξαπλώθηκε, όπως και ο πανικός μεταξύ των επιβατών. Γυναίκες λιποθυμούσαν, παιδιά έκλαιγαν και άντρες διαμαρτύρονταν και απειλούσαν. Οι άνθρωποι έτρεξαν προς τις σωσίβιες λέμβους στις δύο πλευρές του καταστρώματος. Τα σωσίβια, όμως, ήταν ελάχιστα, και ο μηχανισμός που κατεβάζει τις σωσίβιες λέμβους στη θάλασσα δεν λειτουργούσε κανονικά. Δεν είχα σωσίβιο, αλλά οι φλόγες ανέβαιναν όλο και ψηλότερα, οπότε το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσα να κάνω ήταν να πέσω στη θάλασσα.

Μόλις βρέθηκα στο νερό, είδα μια γυναίκα που φορούσε σωσίβιο να επιπλέει κοντά μου. Έδειχνε ότι δεν μπορούσε να κολυμπήσει, γι’ αυτό την πήρα από το χέρι προκειμένου να την απομακρύνω από το πλοίο που βυθιζόταν. Η θάλασσα αγρίευε ολοένα και περισσότερο, και ο αγώνας που έκανα για να μείνω στην επιφάνεια με εξάντλησε. Η κατάσταση φαινόταν απελπιστική, αλλά ικέτευα συνεχώς τον Ιεχωβά για θάρρος, και αυτό μου έδινε δύναμη. Δεν μπορούσα να μη θυμηθώ το ναυάγιο που έζησε ο απόστολος Παύλος.—Πράξεις, κεφάλαιο 27.

Καθώς κρατιόμουν από την άλλη γυναίκα, πάλευα με τα κύματα επί τέσσερις ώρες, κολυμπώντας όσο μου το επέτρεπαν οι δυνάμεις μου και επικαλούμενη τον Ιεχωβά για βοήθεια. Τελικά είδα μια βενζινάκατο να πλησιάζει. Εμένα με περισυνέλεξαν, αλλά η άλλη γυναίκα είχε ήδη πεθάνει. Όταν φτάσαμε στο Μπάρι της Ιταλίας με μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου μου παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Έπρεπε να νοσηλευτώ για λίγες μέρες, και πολλοί Μάρτυρες με επισκέφτηκαν, προμηθεύοντας με καλοσύνη ό,τι είχα ανάγκη. Η Χριστιανική αγάπη που έδειξαν εντυπωσίασε βαθιά τους άλλους στο θάλαμο του νοσοκομείου.*

Αφού ανέρρωσα πλήρως, διορίστηκα στη Ρώμη. Μου ζητήθηκε να καλύψω τον εμπορικό τομέα στο κέντρο της πόλης, πράγμα που έκανα επί πέντε χρόνια με τη βοήθεια του Ιεχωβά. Επί 20 ολόκληρα χρόνια απόλαυσα τη διακονία στην Ιταλία, και αγάπησα τον ιταλικό λαό.

Επιστρέφω Εκεί από Όπου Ξεκίνησα

Αργότερα, η υγεία της Αριάδνης και του συζύγου της επιδεινώθηκε. Διέκρινα ότι, αν ζούσα πιο κοντά τους, θα μπορούσα να ανταποδώσω κατά κάποιον τρόπο όσα είχαν κάνει με τόση αγάπη για εμένα. Οφείλω να ομολογήσω ότι με πόνο καρδιάς θα έφευγα από την Ιταλία. Ωστόσο, οι υπεύθυνοι αδελφοί έδωσαν την έγκρισή τους, και από το καλοκαίρι του 1985 κάνω σκαπανικό στην Αθήνα, όπου ξεκίνησα την ολοχρόνια υπηρεσία το 1947.

Κήρυττα στον τομέα της δικής μου εκκλησίας, και ζήτησα από τους αδελφούς στο γραφείο τμήματος να εργαστώ και στον εμπορικό τομέα στο κέντρο της πόλης. Αυτό και έκανα επί τρία χρόνια συνεργαζόμενη με μια άλλη σκαπάνισσα. Μπορέσαμε να δώσουμε πλήρη μαρτυρία σε άτομα που σπάνια βρίσκει κανείς στο σπίτι τους.

Καθώς περνάει ο καιρός, όμως, ενώ η επιθυμία μου να υπηρετώ ανανεώνεται διαρκώς, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις φυσικές μου δυνάμεις. Τώρα ο γαμπρός μου έχει κοιμηθεί τον ύπνο του θανάτου. Η Αριάδνη, η οποία μου στάθηκε σαν μητέρα, έχει χάσει την όρασή της. Όσο για εμένα, η υγεία μου ήταν καλή όλα τα χρόνια που πέρασα στην ολοχρόνια υπηρεσία. Πρόσφατα, όμως, έπεσα από μια μαρμάρινη σκάλα και έσπασα το δεξί μου χέρι. Έπειτα έπεσα και έσπασα τη λεκάνη μου. Χρειάστηκε να εγχειριστώ και να μείνω αρκετό διάστημα στο κρεβάτι. Τώρα δεν μπορώ να κινηθώ πλέον ελεύθερα. Χρησιμοποιώ μπαστούνι και μπορώ να βγω έξω μόνο αν έχω κάποιον να με συνοδεύει. Παρ’ όλα αυτά, κάνω το καλύτερο που μπορώ, με την ελπίδα ότι η κατάστασή μου θα βελτιωθεί. Η συμμετοχή στο έργο Βιβλικής εκπαίδευσης, έστω και περιορισμένη, εξακολουθεί να αποτελεί την κύρια πηγή ευτυχίας και ικανοποίησης για εμένα.

Καθώς αναπολώ τα ευτυχισμένα χρόνια που πέρασα στην ολοχρόνια διακονία, η καρδιά μου ξεχειλίζει από ευγνωμοσύνη για τον Ιεχωβά. Αυτός και το επίγειο μέρος της οργάνωσής του μου παρείχαν διαρκώς ορθή καθοδήγηση και πολύτιμη υποβοήθηση, επιτρέποντάς μου να αξιοποιήσω πλήρως τις δυνατότητές μου, καθώς δαπάνησα τη ζωή μου υπηρετώντας εκείνον. Έχω την εγκάρδια επιθυμία να με ενισχύει ο Ιεχωβά για να συνεχίζω να τον υπηρετώ. Είμαι ευτυχισμένη για τη μικρή συμμετοχή μου στο έργο της παγγήινης Βιβλικής εκπαίδευσης που κατευθύνει εκείνος.—Μαλαχίας 3:10.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 1/7/2005

Οι φωτογραφίες του Γιώργου Γάγκα είναι από τη σελίδα 260 του βιβλίου: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά - Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού» ενώ οι δύο μικρότερες μέσα στο κείμενο είναι από τη ΣΚΟΠΙΑ w94 1/12 31 όπου και αναγγέλλεται ο θάνατος του.

Γεννήθηκα στις 17 Φεβρουαρίου 1896, σε μια ασήμαντη πόλη της Μικράς Ασίας που ονομάζεται Νέα Έφεσος (στην Τουρκική: Κουσάντασι). Βρισκόταν δέκα τρία περίπου χιλιόμετρα μακριά από την αρχαία Έφεσο, όπου πριν από 1900 περίπου χρόνια ο απόστολος Παύλος κήρυξε και έγραψε την πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους.

Όταν ήμουν πέντε ή έξι περίπου ετών, πέθανε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου ήταν μια ευσεβής γυναίκα, που φοβόταν τον Θεό. Αλλά δεν είχε γνώση της Γραφής κι έτσι δεν γνώριζε πώς να αναθρέψει τα παιδιά της «με τη διαπαιδαγώγηση και τη νουθεσία του Ιεχωβά» (Εφεσ. 6:4). Πραγματικά, το 95% σχεδόν από τον Ορθόδοξο πληθυσμό δεν είχαν Αγία Γραφή, ούτε και είχαν ποτέ δει καμία. Έτσι, μη έχοντας έναν οδηγό για να μου δείξει τον ορθό δρόμο να βαδίσω, ακολούθησα μια απρόσεκτη ζωή, που δεν έφερε τιμή στον Θεό.

Ωστόσο, στα παιδικά μου χρόνια πήγαινα στην εκκλησία και ήμουν μέλος της χορωδίας, ψάλλοντας ύμνους. Από αυτούς τους ύμνους και από τη θρησκευτική εκπαίδευση που έλαβα στο σχολείο, έμαθα τη διδασκαλία της Εκκλησίας για το διπλό πεπρωμένο του ανθρωπίνου γένους: οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στον ουρανό όταν πεθαίνουν· οι κακοί στον πύρινο Άδη. Θυμάμαι ακόμη έναν ύμνο που ψάλλαμε στη Μαρία παρακαλώντας την να μας απολυτρώσει από τα αιώνια βάσανα. Αυτή η διδασκαλία είχε ριζώσει στην καρδιά μου, και ήμουν βέβαιος για την ύπαρξη ενός τέτοιου τόπου για τους πονηρούς. Επί τέλους, την δίδασκε η Ορθόδοξη Εκκλησία και πίστευα ότι η εκκλησία μου δίδασκε ορθές διδασκαλίες, αφού η ίδια η λέξη «ορθοδοξία» σημαίνει ορθή ή αληθινή δοξασία, γνώμη.

Εφόσον ήμουν ένας κακός νέος, θεωρούσα βέβαιο ότι κάποια μέρα θα κατέληγα στον Άδη για να καίγομαι αιώνια. Αλλά εδώ συνέβαινε το περίεργο: μολονότι γνώριζα ότι κάποτε θα πήγαινα εκεί, ωστόσο δεν μπορούσα να αναμορφωθώ. Εκείνο, που δεν μπορούσα να εξηγήσω, ήταν, Ποια ικανοποίηση βρίσκει ο Θεός με το να βασανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους αιώνια; Είχα μάθει ότι ο Θεός είναι καλός, αλλά αναρωτιόμουν, Πού ήταν η καλοσύνη του αν βασάνιζε ανθρώπους αιώνια;

Όταν ήμουν έντεκα ετών, έφυγα από τη Νέα Έφεσο και πήγα στο νησί Χίο, όπου επί τρία έτη φοίτησα σε μία εμπορική σχολή. Κατόπιν εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Έφυγα από την Χίο και πήγα στην Αθήνα, όπου υπέφερα από τη μεγαλύτερη πείνα στη ζωή μου, διότι η Ελλάδα είχε αποκλειστεί και τίποτε δεν μπορούσε να εισαχθεί. Από εκεί πήγα στο Παρίσι, και μετά το τέλος του πολέμου έφτασα στη Μασσαλία για να περιμένω ένα πλοίο που θα πήγαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Ένα βράδυ στο διάστημα που ήμουν στη Μασσαλία είδα μέλη του Στρατού της Σωτηρίας να ψάλλουν στους δρόμους. Μη γνωρίζοντας τι είδους άνθρωποι ήσαν, τους ακολούθησα στον τόπο της συνάθροισής τους και διαπίστωσα ότι αποτελούσαν μια θρησκευτική οργάνωση. Άλλη μια φορά ήρθε στο νου μου η σκέψη του Άδη, και ρώτησα τον κήρυκα σχετικά. Η απάντησή του ήταν η ίδια που είχα διδαχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Τελικά έφτασα το 1920 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια μέρα, καθώς εργαζόμουν σ’ ένα «μπαρ» στην πόλη Μαριέττα, της Πολιτείας Οχάιο, ήλθε μέσα κάποιος και άρχισε να μιλά για την Αγία Γραφή. Οι άλλοι τον άκουγαν, κι εγώ έκανα το ίδιο. Αμέσως αντιλήφθηκα ότι μιλούσε τελείως διαφορετικά από όλους τους άλλους ανθρώπους της θρησκείας. Αυτά που έλεγε είχαν νόημα.

Μας είπε ότι, όταν ένας πεθάνει, δεν πηγαίνει στον ουρανό ή σε έναν πύρινο Άδη, αλλά στον τάφο. Έπιασα συζήτηση μαζί του· τότε μου έδωσε τη Γραφή του και μου είπε, «Διάβασε εδώ». Μου έδειξε το εδάφιο Ιωάννης 3:13. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα. Κάθε φορά που το διάβαζα έλεγε το ίδιο. «Επιπλέον, κανείς δεν έχει ανεβεί στον ουρανό». Είχα τόσο εκπλαγεί ώστε δεν γνώριζα τι να πω.

Όταν είδα ότι μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματά μου χρησιμοποιώντας τη Γραφή, σκέφτηκα, «Ας τον ρωτήσω για τον πύρινο Άδη». Έτσι του είπα: «Εσείς τι πιστεύετε για έναν πύρινο Άδη; Υπάρχει ή όχι;» «Ακούστε», μου είπε, «υποθέστε ότι είστε νυμφευμένος και είχατε ένα παιδί, που ήταν το χειρότερο παιδί του κόσμου. Θα είχατε, ως πατέρας, το θάρρος να ρίξετε αυτό το παιδί στη φωτιά και να το ακούτε να φωνάζει από τον πόνο;» Είπα ότι «Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ ένα τέτοιο πράγμα». Αυτός μου αποκρίθηκε: «Αν εσείς, που είστε κακός, δεν μπορείτε να κάνετε ένα τέτοιο πράγμα στο παιδί σας, γιατί αποδίδετε μια τόσο διαβολική πράξη στον Θεό, ο οποίος είναι αγάπη;» Αυτό ήταν ένα ακλόνητο επιχείρημα!

Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν ένας από τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως λέγονταν τον καιρό εκείνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, προχώρησε και μου εξήγησε από τη Γραφή τι σημαίνει η λέξη «Άδης». Η ευχαρίστηση και η περιέργειά μου είχαν φτάσει στο κατακόρυφο, και τον ρώτησα πώς και πού έμαθε αυτά τα πράγματα. Του ζήτησα να μου φέρει ένα βιβλίο, που να έχει ιστορίες για τον Αβραάμ, τον Ιωσήφ και άλλους Βιβλικούς χαρακτήρες, μη γνωρίζοντας ότι αυτές οι αληθινές ιστορίες υπήρχαν στην ίδια τη Γραφή. Ύστερα από λίγες ημέρες μου έφερε μια Γραφή κι ένα βιβλίο ως βοήθημα της μελέτης της Γραφής που είχε τον τίτλο «Το Θείο Σχέδιο των Αιώνων». Τη νύχτα εκείνη διάβασα ως τα μεσάνυχτα και περισσότερο!

Την επόμενη μέρα καθώς ετοίμαζα καφέ στον τόπο της εργασίας μου, ο νους μου στρεφόταν γύρω από αυτά που είχα διαβάσει την προηγούμενη νύχτα. Θα είχα κάνει μερικά λάθη, διότι άκουσα πελάτες να λένε, «Αυτός ο νέος ενεργεί παράξενα σήμερα. Πρέπει να του έχει συμβεί κάτι». Είχαν δίκιο! Κάτι είχε λάβει χώρα μέσα μου. Μια αλλαγή γινόταν στη ζωή μου. Έβγαινα από ένα μεγάλο σκοτάδι σε ένα θαυμάσιο φως. Έστρεφα τα νώτα σε ένα παλαιό σύστημα και έβλεπα προς ένα νέο, που δεν μπορούσα ακόμη να εξηγήσω πλήρως.

ΑΚΡΑΤΗΤΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ

Η μελέτη του βιβλίου μαζί με τη Γραφή γέννησαν μέσα μου μια τόση χαρά και τόσες επιθυμίες, ώστε ρώτησα αυτόν που μου έφερε αυτές τις αλήθειες αν υπήρχαν άλλοι σαν αυτόν στην Μαριέττα. Μου είπε ότι δεν υπήρχαν, και ότι έπρεπε να πάω στο Ουήλινγκ, της Δυτικής Βιργινίας. Εκεί θα εύρισκα, επίσης, άλλους που μιλούσαν τη γλώσσα μου, την Ελληνική, και οι οποίοι θα μπορούσαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου. Έτσι, ύστερα από μερικές ημέρες πήγα στο Ουήλινγκ και ανέλαβα εργασία σε ένα εστιατόριο για το πλύσιμο πιάτων.

Σε λίγο έλαβα ειδήσεις από τον μεγαλύτερο αδελφό μου ότι με θεωρούσε τρελό. Mε επισκέφθηκε στο εστιατόριο και με βρήκε να καθαρίζω πατάτες. Μου είπε: «Έλα μαζί μου και θα σε πληρώνω περισσότερα. Θα είσαι ως προϊστάμενος. Θα σε κάνω συνέταιρο και θα κερδίσουμε πολλά χρήματα». Αλλά δεν δέχθηκα, διότι η αγαθότητα του Θεού και η κατανόηση του τι είναι η βασιλεία του και τι θα επιτελέσει μου έκαναν τέτοια εντύπωση και ανέπτυξαν στην καρδιά μου τόση χαρά και αγάπη για τον Ιεχωβά, ώστε, μολονότι ήρθα στην Αμερική με το σκοπό να κερδίσω χρήματα, αυτή η επιθυμία εξαφανίστηκε.

Προτού περάσει πολύς καιρός, συμβόλισα την αφιέρωσή μου με το βάπτισμα στο νερό. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν παρέλειπα να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις για τη μελέτη της Γραφής, μολονότι δεν γνώριζα Αγγλικά. Ωστόσο, εκείνοι που ήσαν αφιερωμένοι στο θέλημα του Θεού και οι οποίοι μιλούσαν Ελληνικά, με βοήθησαν. 

Από το Ουήλινγκ μερικοί από εμάς μετακομίσαμε στο Μπιτς Μπότομ, μια πολύ μικρή πόλη. Εκεί σχηματίσαμε μια μικρή εκκλησία, η οποία σταθερά μεγάλωνε. Κάναμε μια προσεκτική μελέτη της Γραφής και φτάσαμε να αγαπούμε και να αισθανόμαστε χαρά γι’ αυτά που μαθαίναμε τόσο, ώστε μετά την τακτική μελέτη είχαμε μια άλλη ανεπίσημη μελέτη σε διάφορα θέματα. Δεν σπαταλούσαμε χρόνο. Μας φαινόταν ότι δεν μαθαίναμε πολύ γρήγορα. Συζητούσαμε επανειλημμένα για την αγαθότητα του Θεού μας.

Το έλεος και η αγαθότητα του Ιεχωβά προς εμένα μου έκαναν τόση εντύπωση και διέγειραν μέσα μου τόση αγάπη για τους αδελφούς, ώστε προσευχόμουν στον Θεό και τον παρακαλούσα να επιτρέψει να δοκιμάσω άλλες απογοητεύσεις, αλλά να μην επιτρέψει να χάσω κάποια συνάθροιση με τους αδελφούς. Ο Ιεχωβά πιστά ανταποκρίθηκε σ’ αυτή την παράκληση, διότι στη διάρκεια αυτών των σαράντα πέντε ετών, που απόλαυσα το έλεος και την αγαθότητά Του υπήρξα τακτικός στην παρακολούθηση των συναθροίσεων.

Για μένα, το να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις με τους αδελφούς είναι μια από τις μεγαλύτερες ευχαριστήσεις της ζωής και μια πηγή ενθάρρυνσης. Αγαπώ να βρίσκομαι στην Αίθουσα της Βασιλείας μεταξύ των πρώτων, και να φεύγω μεταξύ των τελευταίων, αν είναι δυνατόν. Αισθάνομαι μια ενδόμυχη χαρά, όταν μιλάω με τον λαό του Θεού. Όταν βρίσκομαι ανάμεσά τους, αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στο σπίτι μου μαζί με την οικογένειά μου, σε έναν πνευματικό παράδεισο. Επίσης, στις συναθροίσεις αισθάνομαι το πνεύμα του Ιεχωβά σε μεγαλύτερο μέτρο. Και μόλις τελειώσει η συνάθροιση, θέλω να μιλήσω με τα νέα ενδιαφερόμενα άτομα. Όπως η πυξίδα είναι πάντοτε στραμμένη στο βορρά, έτσι και η ενδόμυχη σκέψη και επιθυμία μου είναι να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις. Εκτιμώ πλήρως τη θεόπνευστη δήλωση του Ψαλμωδού: «Ένα πράγμα ζήτησα από τον Ιεχωβά. Αυτό θα επιζητώ: Να κατοικώ στον οίκο του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής μου» Ψαλμός. 27:4.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Η ευδοκία του Θεού εκδηλώθηκε περαιτέρω σε εμένα, όταν, κάποια ημέρα του 1928, έλαβα μια επιστολή από την Εταιρία Σκοπιά, που με καλούσε να έρθω στα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ στο Μπρούκλιν, Νέας Υόρκης, για να υπηρετήσω ως μεταφραστής. Δύσκολα μπορούσα να το πιστέψω. Εγώ, μεταφραστής; Εργαζόμουν τότε ως εστιάτορας! Μου ήρθε όμως στην σκέψη ότι και ο Νώε δεν υπήρξε ποτέ ναυπηγός. Και μήπως ο Μωυσής γνώριζε πώς στήνονταν σκηνές; Και οι δύο έμαθαν. Θα μάθαινα κι εγώ.

Στο Μπέθελ δοκίμασα σε μεγαλύτερο βαθμό το έλεος και την αγαθότητα του Ιεχωβά. Τι χαρά υπήρξε για μένα να βρεθώ ανάμεσα σε 200 περίπου (τώρα 800 και πλέον) αδελφούς και αδελφές στην πίστη! Τι αγαλλίαση και χαρά είχα αισθανθεί και εξακολουθώ να αισθάνομαι, να κάθομαι μαζί τους στο φαγητό τρείς φορές την ημέρα, και κάθε πρωΐ να συζητούμε ένα τμήμα της Γραφής!

Στο Μπέθελ έλαβα υποβοήθηση προς ωριμότητα και ανάπτυξη των καρπών του πνεύματος του Θεού. Θυμάμαι τον καιρό που έκανα την πρώτη εξάλεπτη ομιλία μου. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και γι’ αυτό την έγραψα. Αλλά, όταν σηκώθηκα για να την εκφωνήσω, με έπιασε ο φόβος του ακροατηρίου και τραύλιζα και μουρμούριζα και έχασα τις σκέψεις μου. Τότε κατέφυγα στην ανάγνωση από το χειρόγραφο. Αλλά τα χέρια έτρεμαν τόσο ώστε οι γραμμές χοροπηδούσαν μπροστά μου! Ο Διάβολος προσπάθησε να με αποθαρρύνει με το να βάλει στη διάνοιά μου τη σκέψη ότι δεν ήμουν καλός, ότι θα έκανα καλύτερα να πάψω. Προσπάθησα σκληρά πολλές μέρες. Αγωνίστηκα, και ο Ιεχωβά, ο οποίος είναι ελεήμων, με βοήθησε να αντικρούσω τις επιθέσεις του Σατανά. Από τότε διδάχθηκα το μάθημα – ποτέ, ποτέ να μην εγκαταλείψω.

Ό,τι να πω για το Μπέθελ είναι λιγότερο από αυτό που αισθάνομαι γι’ αυτό στην καρδιά μου. Από έτος σε έτος η εκτίμησή μου γι’ αυτό αυξάνει, και από ημέρα σε ημέρα ευχαριστώ τον Ιεχωβά που με ανέχθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Το Μπέθελ είναι για μένα το κέντρο της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά σε λειτουργία. Η σκέψη ότι χρησιμοποιούμαι στα κεντρικά γραφεία αυτής της ορατής οργάνωσης γεμίζει την καρδιά μου με χαρά και ευγνωμοσύνη. Στο Μπέθελ συναναστρέφομαι με αδελφούς και αδελφές που υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι σε μένα ένα παράδειγμα για την αφοσίωση και την αφιέρωσή  τους στον Ιεχωβά. Όλα αυτά τα πολλά χρόνια είδα νεαρούς αδελφούς, οι οποίοι δεν γνώριζαν πολλά, όταν ήρθαν για πρώτη φορά, αλλά ύστερ’ από επτά ή οκτώ χρόνια πιστής υπηρεσίας έγιναν επίσκοποι και αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ως υπηρέτες περιοχής και περιφερείας. Αν μπορούσα, θα έκραζα δυνατά προς όλους τους νέους αδελφούς, Ελάτε στο Μπέθελ και δοκιμάστε την στοργική καλοσύνη και αγαθότητα του Ιεχωβά! Από όλη την πείρα που απέκτησα ύστερα από τριάντα οκτώ ετών υπηρεσία μου στο Μπέθελ, μπορώ ειλικρινά να πω ότι είναι το πιο καλό μέρος στη γη για την αύξηση των ικανοτήτων των διακόνων προς Αίνο του Ιεχωβά.

Εδώ στο Μπέθελ έμαθα, επίσης, να μιλώ Ισπανικά. Όταν είδα ότι ο τομέας που μου είχε ανατεθεί να κηρύττω ήταν στο μεγαλύτερο τμήμα του Ισπανικός, πήρα μια γραμματική, και με τη βοήθεια των εκδόσεών μας και με το να προσέχω τον τρόπο που προφέρουν τις λέξεις οι Ισπανοί, έμαθα Ισπανικά! Πολλές μελέτες έχω διεξαγάγει στα σπίτια των ταπεινών αυτών ανθρώπων. 

Από την παιδική μου ηλικία είχα ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω ανθρώπους και να μιλήσω μαζί τους. Αλλά τι διαφορά τώρα! Με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπορώ να σταθώ μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια και να μιλήσω μία ώρα. Αυτή η αλλαγή πραγματοποιήθηκε με τη μελέτη των Γραφών και τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού.

Η αγαθότητα του Θεού, η οποία με βοήθησε να αλλάξω την προηγούμενή μου κακή προσωπικότητα, με ωθεί τώρα, οπουδήποτε είμαι, να μεταδίδω τη γνώση που Αυτός μου έδωσε, ώστε και άλλοι, επίσης, να μπορέσουν να δουν ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός. Ο Λόγος του Θεού  περιέχει λόγους αιωνίου ζωής (Ιωάνν. 6:68). Αγαπώ τη ζωή κι επιθυμώ και οι αδελφοί μου, επίσης, να κερδίσουν ζωή. Θεωρώ, μαζί με τον απόστολο Παύλο, ότι τα πάντα είναι «ζημιά για χάρη της υπερέχουσας αξίας της γνώσης του Χριστού Ιησού του Κυρίου μου» (Φιλιππησίους 3:8). Ναι, όλα τα άλλα πράγματα σύντομα θα σειστούν για να καταστραφούν, εκτός της Βασιλείας του Θεού και των συμφερόντων της. – Εβραίους. 12:27,28 

Όταν παρατηρώ προς τα πίσω σε αυτά τα σαράντα πέντε χρόνια που υπηρέτησα τον Ιεχωβά με την παρ’ αξία αγαθότητά Του συμφωνώ πλήρως με τα λόγια του Μωυσή στον Ισραήλ: «Διότι ο Ιεχωβά ο Θεός σου είναι ελεήμων Θεός» (Δευτερονόμιο 4:31). Και επίσης, με τους λόγους του θεόπνευστου ψαλμωδού: «Διότι εσύ, Ιεχωβά, είσαι αγαθός και πρόθυμος να συγχωρείς» (Ψαλμός 86:5). Ναι, ο Ιεχωβά υπήρξε αγαθός και οικτίρμων μαζί μου.

*Η βιογραφία του αδελφού Γεώργιου Δ. Γάγκα δημοσιεύτηκε στην Σκοπιά 15/10/1966 σ. 637-639.


Τα Έργα του τον Ακολουθούν **

«Και άκουσα φωνή από τον ουρανό να λέει: «Γράψε: Ευτυχισμένοι είναι οι νεκροί που πεθαίνουν σε ενότητα με τον Κύριο από τώρα και έπειτα. Ναι, λέει το πνεύμα, ας αναπαυτούν από τους κόπους τους, γιατί τα έργα τους πηγαίνουν μαζί τους». Αποκάλυψη 14:13

ΣΤΙΣ 8:50 π.μ. την Πέμπτη 28 Ιουλίου 1994, ο Γεώργιος Δ. Γάγκας ολοκλήρωσε την επίγεια πορεία του. Ήταν 98 χρονών. Ο Γεώργιος Γάγκας, που ήταν χρισμένος, υπηρετούσε ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά από τις 15 Οκτωβρίου 1971.

Όλοι όσοι ήξεραν προσωπικά τον αδελφό Γάγκα γνώριζαν την αγάπη του για τη δικαιοσύνη και το μίσος του για την πονηρία. Θυμούνται πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο περιέγραφε επανειλημμένα τον Σατανά ως αισχρό, τερατώδη, πονηρό, εξαχρειωμένο και ποταπό ψεύτη. Σε αντίθεση με αυτό, μιλούσε για τον Ιεχωβά ως στοργικό, καλό, συμπονετικό, τρυφερό και στοχαστικό Πατέρα. Πολλοί θυμούνται επίσης πόσο του άρεσε να κάνει Γραφικές ερωτήσεις. Σε οποιαδήποτε συζήτηση, δεν παρέλειπε να υποβάλλει ερωτήσεις—μερικές από αυτές απλές, άλλες πιο δύσκολες. Πράγματι, αγαπούσε την αλήθεια της Αγίας Γραφής.

Ο αδελφός Γάγκας βαφτίστηκε στις 15 Ιουλίου 1921. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην ολοχρόνια διακονία κηρύγματος (σκαπανικό) το Μάρτιο του 1928. Επομένως, βρισκόταν στην ολοχρόνια υπηρεσία επί 66 χρόνια συνολικά. Έγινε μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν στις 31 Οκτωβρίου 1928.

Ο αδελφός Γάγκας έδειξε με τις πράξεις του ότι αγαπούσε πράγματι τη ζωή, και μετέδιδε με θέρμη τη ‘γνώση του για τον Χριστό Ιησού’ σε άλλους. Θα μας λείψει, αλλά πόσο χαιρόμαστε που τώρα έχει λάβει την ουράνια ανταμοιβή του! Τώρα, ‘θα αναπαυτεί από τον κόπο του, διότι τα έργα του τον ακολουθούν’.—Αποκάλυψη 14:13, Νέα Διεθνής Μετάφραση (New International Version).

**Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Σκοπιά 1/12/1994 σ. 31. 
***Ο αδελφός Γιώργος Γάγκας, ο οποίος υπηρέτησε στο Κυβερνών Σώμα επί πολλά χρόνια, έγραψε: «Όταν βρίσκομαι ανάμεσα [στο λαό του Θεού], αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου, μαζί με την οικογένειά μου, σε έναν πνευματικό παράδεισο». Νιώθετε και εσείς το ίδιο;
***Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην Σκοπιά 15/3/2013 σ. 22. 

«Να μην υπάρχει διαίρεση στο σώμα . . . Τα μέλη του να δείχνουν την ίδια φροντίδα το ένα για το άλλο».—1 ΚΟΡ. 12:25.

Όταν βγήκαμε από τον πονηρό κόσμο και αρχίσαμε να συναναστρεφόμαστε το λαό του Ιεχωβά, πιθανότατα γευόμασταν με μεγάλη ευχαρίστηση τη θερμή αγάπη και το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται ανάμεσά τους. Τι αντίθεση με τους σκληρούς, εμπαθείς και φιλόνικους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Σατανά! Μπήκαμε στον πνευματικό παράδεισο που είναι γεμάτος ειρήνη και ενότητα.—Ησ. 48:17, 18· 60:18· 65:25.

Καθώς, όμως, περνάει ο καιρός, ίσως αρχίσουμε να κοιτάζουμε τους αδελφούς μας μέσα από τον παραμορφωτικό φακό της ατέλειας. Η ατέλειά μας μπορεί να μας κάνει να μεγαλοποιούμε τα ελαττώματα των αδελφών μας αντί να κοιτάζουμε τις πνευματικές τους ιδιότητες ως σύνολο. Για να το πούμε απλά, ξεχνάμε να τους βλέπουμε όπως τους βλέπει ο Ιεχωβά. Αν μας συμβαίνει αυτό, είναι καιρός να δώσουμε προσοχή στην άποψή μας και να την εναρμονίσουμε με την ξεκάθαρη άποψη του Ιεχωβά.—Έξοδ. 33:13.

Πώς Βλέπει ο Ιεχωβά τους Αδελφούς Μας

Όπως έχει καταγραφεί στα εδάφια 1 Κορινθίους 12:2-26, ο απόστολος Παύλος παρομοίασε την εκκλησία των χρισμένων Χριστιανών με σώμα το οποίο έχει «πολλά μέλη». Όπως ακριβώς τα όργανα του σώματος διαφέρουν μεταξύ τους, έτσι και τα μέλη της εκκλησίας διαφέρουν αρκετά όσον αφορά τα χαρακτηριστικά και τις ικανότητές τους. Ωστόσο, ο Ιεχωβά δέχεται αυτή τη διαφορετικότητα. Αγαπάει και εκτιμάει κάθε μέλος. Γι’ αυτό, σύμφωνα επίσης με τη συμβουλή του Παύλου, πρέπει τα μέλη της εκκλησίας «να δείχνουν την ίδια φροντίδα το ένα για το άλλο». Αυτό ίσως είναι δύσκολο επειδή οι προσωπικότητες των άλλων μπορεί να διαφέρουν από τη δική μας.

Είναι πιθανό ακόμη και να τείνουμε να εστιάζουμε την προσοχή μας στις αδυναμίες των αδελφών μας. Αν το κάνουμε αυτό, θα λέγαμε ότι χρησιμοποιούμε μηχανή με φακό που εστιάζει μόνο σε μικρή έκταση. Ο Ιεχωβά, όμως, κοιτάζει, σαν να λέγαμε, μέσα από ευρυγώνιο φακό, ο οποίος μπορεί να χωρέσει όλο το πλάνο. Εμείς ίσως τείνουμε να εστιάζουμε σε κάτι που δεν μας αρέσει, ενώ ο Ιεχωβά βλέπει ολόκληρο το άτομο, περιλαμβανομένων και όλων των καλών του ιδιοτήτων. Όσο περισσότερο αγωνιζόμαστε να γίνουμε σαν τον Ιεχωβά, τόσο περισσότερο μπορούμε να συμβάλλουμε στο πνεύμα αγάπης και ενότητας στην εκκλησία.—Εφεσ. 4:1-3· 5:1, 2.

Ο Ιησούς γνώριζε καλά ότι οι ατελείς άνθρωποι έχουν συχνά την τάση να είναι επικριτικοί, γι’ αυτό και έδωσε την εξής συμβουλή: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε». (Ματθ. 7:1) Το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο έχει σε αυτή την περίπτωση εξακολουθητικό χρόνο, όχι στιγμιαίο, υποδηλώνοντας ότι οι ακροατές του Ιησού έπρεπε να πάψουν να κρίνουν. Ο Ιησούς ήξερε ότι πολλοί από αυτούς είχαν ήδη τη συνήθεια να επικρίνουν τους άλλους. Μήπως έχουμε αναπτύξει και εμείς μια τέτοια συνήθεια; Αν έχουμε αυτή την τάση, πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρά να αλλάξουμε για να μην κριθούμε οι ίδιοι δυσμενώς. Αλήθεια, ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε κάποιον που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά σε θέση διορισμένου ή για να πούμε ότι αυτός δεν έπρεπε να αποτελεί μέρος της εκκλησίας; Ένας αδελφός μπορεί να έχει κάποια ελαττώματα, αλλά αν ο Ιεχωβά συνεχίζει να τον αποδέχεται, θα ήταν σωστό να τον απορρίπτουμε εμείς; (Ιωάν. 6:44) Πιστεύουμε πραγματικά ότι ο Ιεχωβά οδηγεί το συναγμένο λαό του και ότι, αν χρειάζεται να διορθωθούν κάποια πράγματα, θα αναλάβει εκείνος δράση στο δικό του ορισμένο καιρό;—Διαβάστε τα εδάφια Ρωμαίους 14:1-4.

Κάτι θαυμάσιο όσον αφορά τον Ιεχωβά είναι ότι έχει τη δυνατότητα να διακρίνει τι θα μπορέσει να γίνει ο κάθε Χριστιανός ατομικά όταν φτάσει σε τελειότητα στο νέο κόσμο. Γνωρίζει επίσης πόση πνευματική πρόοδο έχει ήδη κάνει κάθε Χριστιανός. Ως εκ τούτου, ο Ιεχωβά δεν έχει κανέναν λόγο να εστιάζει την προσοχή του σε κάθε σαρκική αδυναμία. Στο εδάφιο Ψαλμός 103:12 διαβάζουμε: «Όσο μακριά είναι η ανατολή από τη δύση, τόσο μακριά από εμάς έβαλε τις παραβάσεις μας». Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμαστε προσωπικά για αυτό!—Ψαλμ. 130:3.

Στις Γραφές βρίσκουμε αποδείξεις τού ότι ο Ιεχωβά έχει την εξαιρετική ικανότητα να εστιάζει την προσοχή του στις καλές ιδιότητες ενός ατόμου. Ο Θεός περιέγραψε τον Δαβίδ ως «τον υπηρέτη μου τον Δαβίδ, ο οποίος τήρησε τις εντολές μου και ο οποίος βάδισε ακολουθώντας εμένα με όλη του την καρδιά, πράττοντας μόνο το σωστό στα μάτια μου». (1 Βασ. 14:8) Βέβαια, γνωρίζουμε ότι ο Δαβίδ έκανε μερικά εσφαλμένα πράγματα. Μολαταύτα, ο Ιεχωβά επέλεξε να εστιάσει την προσοχή του στις καλές ιδιότητες του Δαβίδ, επειδή γνώριζε την ευθύτητα της καρδιάς του.—1 Χρον. 29:17.

Να Βλέπετε τους Αδελφούς σας Όπως τους Βλέπει ο Ιεχωβά

Ο Ιεχωβά μπορεί να διαβάσει καρδιές, ενώ εμείς δεν μπορούμε. Αυτό από μόνο του αποτελεί βάσιμο λόγο να μην είμαστε επικριτικοί. Δεν ξέρουμε όλα τα κίνητρα του άλλου ατόμου. Πρέπει να προσπαθούμε να μιμούμαστε τον Ιεχωβά με το να μην επικεντρώνουμε την προσοχή μας στις ανθρώπινες ατέλειες, οι οποίες τελικά θα εξαφανιστούν. Δεν είναι θαυμάσιος στόχος το να είμαστε σαν τον Ιεχωβά σε αυτόν τον τομέα; Κάτι τέτοιο θα συμβάλλει πολύ σε ειρηνικές σχέσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μας.—Εφεσ. 4:23, 24.

Για παράδειγμα, σκεφτείτε ένα σπίτι που είναι ετοιμόρροπο—οι υδρορροές πέφτουν, τα τζάμια είναι σπασμένα και το ταβάνι έχει χαλάσει από την υγρασία. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να κοιτάζουν αυτό το σπίτι και να συμπεραίνουν ότι πρέπει να κατεδαφιστεί γιατί αποτελεί αντιαισθητικό θέαμα. Αλλά μπορεί να εμφανιστεί κάποιος με εντελώς διαφορετική άποψη. Αυτός ίσως είναι σε θέση να δει πέρα από τα επιφανειακά προβλήματα και να διακρίνει ότι ο σκελετός του κτιρίου είναι γερός και ότι το σπίτι μπορεί να επισκευαστεί. Αγοράζει το σπίτι και με λίγη δουλειά διορθώνει τα επιφανειακά ελαττώματα και βελτιώνει την όψη του. Έπειτα, οι περαστικοί σχολιάζουν το πόσο ωραίο είναι αυτό το σπίτι. Μπορούμε εμείς να είμαστε σαν αυτό το άτομο που εργάστηκε για να διορθώσει, ή αλλιώς να επισκευάσει, το σπίτι; Αντί να εστιάζουμε την προσοχή μας στα επιφανειακά ελαττώματα των αδελφών μας, μήπως μπορούμε να διακρίνουμε τις καλές τους ιδιότητες και τις δυνατότητες που έχουν για περαιτέρω πνευματική ανάπτυξη; Αν ενεργούμε έτσι, το αποτέλεσμα θα είναι να αγαπάμε τους αδελφούς μας για την πνευματική τους ομορφιά, όπως τους αγαπάει ο Ιεχωβά.—Διαβάστε το εδάφιο Εβραίους 6:10.

Ο απόστολος Παύλος έδωσε μερικές συμβουλές οι οποίες μπορούν να μας βοηθήσουν στις σχέσεις μας με όλους στην εκκλησία. Ο Παύλος παρότρυνε τους Χριστιανούς: “Μην κάνετε τίποτα από φιλόνικη διάθεση ή από εγωισμό, αλλά με ταπεινοφροσύνη να θεωρείτε τους άλλους ανώτερους από εσάς, δίνοντας προσοχή με προσωπικό ενδιαφέρον, όχι μόνο στα δικά σας ζητήματα, αλλά και στα ζητήματα των άλλων”. (Φιλιπ. 2:3, 4) Η ταπεινοφροσύνη θα μας βοηθάει να έχουμε τη σωστή άποψη για τους άλλους. Η εκδήλωση προσωπικού ενδιαφέροντος για τους άλλους και η αναζήτηση των καλών τους ιδιοτήτων θα μας βοηθούν, επίσης, να τους βλέπουμε όπως τους βλέπει ο Ιεχωβά.

Στους πρόσφατους καιρούς, οι παγκόσμιες εξελίξεις έχουν οδηγήσει σε τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών. Σε ορισμένες πόλεις κατοικούν τώρα άνθρωποι από πολλές διαφορετικές χώρες. Μερικοί από τους νεοφερμένους στην περιοχή μας έχουν ενδιαφερθεί για τη Γραφική αλήθεια και έχουν αρχίσει να λατρεύουν τον Ιεχωβά μαζί μας. Πρόκειται για άτομα «από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες». (Αποκ. 7:9) Ως αποτέλεσμα, πολλές από τις εκκλησίες μας έχουν γίνει κατά μία έννοια πιο διεθνείς.

Στην εκκλησία μας, ίσως χρειάζεται να δίνουμε περισσότερη προσοχή στο να διακρατούμε ορθή άποψη ο ένας για τον άλλον. Αυτό απαιτεί να θυμόμαστε τη συμβουλή του αποστόλου Πέτρου, σύμφωνα με την οποία πρέπει να εκδηλώνουμε «ανυπόκριτη αδελφική στοργή» και να “αγαπάμε ο ένας τον άλλον έντονα, από καρδιάς”. (1 Πέτρ. 1:22) Η καλλιέργεια γνήσιας αγάπης και στοργής μπορεί να αποτελεί πρόκληση σε πολυεθνικό περιβάλλον. Ο πολιτισμός των συλλάτρεών μας μπορεί να είναι πολύ διαφορετικός από το δικό μας, ενώ το ίδιο μπορεί να ισχύει και για το μορφωτικό, το οικονομικό και το εθνικό τους υπόβαθρο. Μήπως το βρίσκετε δύσκολο να καταλάβετε τον τρόπο σκέψης ή τις αντιδράσεις μερικών; Ίσως έτσι νιώθουν και εκείνοι για εσάς. Εντούτοις, σε όλους μας δίνεται η εντολή: «Να αγαπάτε ολόκληρη την αδελφότητα».—1 Πέτρ. 2:17.

Ίσως είναι απαραίτητο να κάνουμε μερικές προσαρμογές στον τρόπο σκέψης μας ώστε να πλατυνθούμε όσον αφορά την αγάπη μας για όλους τους αδελφούς μας. (Διαβάστε τα εδάφια 2 Κορινθίους 6:12, 13.) Μήπως πιάνουμε κάποιες στιγμές τον εαυτό μας να λέει λόγια όπως: «Δεν είμαι προκατειλημμένος, αλλά . . .» και κατόπιν να απαριθμεί ορισμένα αρνητικά χαρακτηριστικά που πιστεύουμε ότι εκδηλώνουν κατ’ εξοχήν τα μέλη μιας συγκεκριμένης εθνότητας; Αυτά τα αισθήματα ίσως αποκαλύπτουν ότι χρειάζεται να απαλλαχτούμε από την προκατάληψη που εξακολουθούμε να τρέφουμε βαθιά μέσα μας. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε: “Καταβάλλω εγώ τακτικά προσπάθειες να γνωρίσω άτομα διαφορετικού πολιτισμού από το δικό μου;” Μια τέτοια αυτοεξέταση μπορεί να μας βοηθήσει να αποδεχόμαστε και να εκτιμούμε τη διεθνή μας αδελφότητα σε μεγαλύτερο βαθμό.

Η Γραφή μάς δίνει θαυμάσια παραδείγματα ανθρώπων που όντως έκαναν προσαρμογές, ένας εκ των οποίων ήταν ο απόστολος Πέτρος. Ως Ιουδαίος, ο Πέτρος θα απέφευγε να μπει σε σπίτι Εθνικού. Φανταστείτε, λοιπόν, πώς ένιωσε όταν του ζητήθηκε να επισκεφτεί το σπίτι του απερίτμητου Εθνικού Κορνήλιου! Ο Πέτρος έκανε προσαρμογές, αντιλαμβανόμενος ότι ήταν θέλημα του Θεού να γίνουν μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας άνθρωποι από όλα τα έθνη. (Πράξ. 10:9-35) Ο Σαύλος, ο οποίος αργότερα έγινε ο απόστολος Παύλος, επίσης χρειάστηκε να κάνει αλλαγές και να απαλλαχτεί από την προκατάληψη. Παραδέχτηκε ότι στο παρελθόν μισούσε τόσο πολύ τους Χριστιανούς ώστε “δίωκε σε υπερβολικό βαθμό την εκκλησία του Θεού και την ερήμωνε”. Ωστόσο, όταν ο Κύριος Ιησούς διόρθωσε τον Παύλο, αυτός έκανε μεγάλες αλλαγές και μάλιστα άρχισε να δέχεται κατεύθυνση από εκείνους τους οποίους προηγουμένως δίωκε.—Γαλ. 1:13-20.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορούμε να κάνουμε προσαρμογές στη νοοτροπία μας με τη βοήθεια του πνεύματος του Ιεχωβά. Αν διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν μέσα μας κρυμμένα ίχνη προκατάληψης, ας προσπαθούμε να τα ξεριζώνουμε και να “τηρούμε την ενότητα του πνεύματος με τον ενωτικό δεσμό της ειρήνης”. (Εφεσ. 4:3-6) Η Γραφή μάς προτρέπει να “ντυθούμε την αγάπη, γιατί αυτή είναι τέλειος δεσμός ενότητας”.—Κολ. 3:14.

Μιμούμαστε τον Ιεχωβά στη Διακονία Μας

«Δεν υπάρχει προσωποληψία στον Θεό», έγραψε ο απόστολος Παύλος. (Ρωμ. 2:11) Σκοπός του Ιεχωβά είναι να συμπεριλάβει ανθρώπους όλων των εθνών στη διευθέτησή του για λατρεία. (Διαβάστε τα εδάφια 1 Τιμόθεο 2:3, 4.) Για να καταστεί αυτό δυνατό, έχει διευθετήσει να διακηρυχτούν τα «αιώνια καλά νέα» «προς κάθε έθνος και φυλή και γλώσσα και λαό». (Αποκ. 14:6) Ο Ιησούς είπε: «Ο αγρός είναι ο κόσμος». (Ματθ. 13:38) Τι σημαίνει αυτό για εσάς και για την άμεση οικογένειά σας;

Δεν μπορούν όλοι να πάνε σε μακρινά μέρη του κόσμου για να μεταδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας σε άλλους. Ωστόσο, ίσως είμαστε κάλλιστα σε θέση να μεταδώσουμε αυτό το άγγελμα σε ανθρώπους από όλα τα μέρη της γης που ζουν στον τομέα μας. Είμαστε άγρυπνοι ώστε να αξιοποιούμε τυχόν ευκαιρίες για να δίνουμε μαρτυρία σε ανθρώπους κάθε είδους, όχι μόνο σε εκείνους στους οποίους κηρύττουμε εδώ και χρόνια; Γιατί να μην το θέσετε στόχο να πλησιάζετε και άλλους οι οποίοι δεν έχουν λάβει ακόμη πλήρη μαρτυρία;—Ρωμ. 15:20, 21.

Ο Ιησούς ένιωθε έντονα την ανάγκη να βοηθάει τους πάντες. Δεν κήρυττε μόνο σε μία περιοχή. Κάποια Γραφική αφήγηση μας λέει ότι «άρχισε περιοδεία σε όλες τις πόλεις και τα χωριά». Κατόπιν, «βλέποντας τα πλήθη, τα σπλαχνίστηκε» και εξέφρασε την ανάγκη να τα βοηθήσει.—Ματθ. 9:35-37.

Ποιοι είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους μπορείτε να εκδηλώνετε παρόμοια στάση; Ορισμένοι προσπαθούν να δίνουν μαρτυρία σε μέρη του τομέα τους που δεν καλύπτονται συχνά. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κηρύττουν σε εμπορικές περιοχές, πάρκα και σταθμούς μέσων μεταφοράς ή μπροστά σε συγκροτήματα κατοικιών στα οποία η πρόσβαση δεν είναι εύκολη. Άλλοι έχουν μπει στον κόπο να μάθουν μια καινούρια γλώσσα ώστε να κηρύττουν σε ορισμένες εθνότητες που ζουν τώρα στην περιοχή τους ή σε ομάδες που δεν έχουν λάβει αρκετή μαρτυρία στο παρελθόν. Το να μάθετε να χαιρετάτε αυτούς τους ανθρώπους στη μητρική τους γλώσσα μπορεί να τους βοηθήσει πολύ να καταλάβουν πόσο ενδιαφέρεστε για το καλό τους. Αν δεν είμαστε σε θέση να μάθουμε κάποια άλλη γλώσσα, μήπως μπορούμε να ενθαρρύνουμε όσους το κάνουν αυτό; Ασφαλώς, δεν πρέπει να είμαστε αρνητικοί ούτε να αμφισβητούμε τα κίνητρα εκείνων που κάνουν αυτή την προσπάθεια προκειμένου να κηρύξουν σε ανθρώπους από κάποια άλλη χώρα. Όλες οι ζωές είναι πολύτιμες στα μάτια του Θεού, και εμείς πρέπει να έχουμε την ίδια άποψη.—Κολ. 3:10, 11.

Το να έχουμε την άποψη του Θεού για τους ανθρώπους σημαίνει επίσης να κηρύττουμε σε όλους, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις τους. Μερικοί μπορεί να είναι άστεγοι, απεριποίητοι ή να ζουν προφανώς ανήθικη ζωή. Αν ορισμένα άτομα μας φερθούν με αγένεια, αυτό δεν πρέπει να μας κάνει να σχηματίσουμε αρνητική άποψη για την εθνότητά τους ως σύνολο. Ο Παύλος υπέστη κακομεταχείριση από ορισμένους, αλλά δεν επέτρεψε σε αυτό να τον κάνει να πάψει να κηρύττει σε ανθρώπους τέτοιας καταγωγής. (Πράξ. 14:5-7, 19-22) Πίστευε ότι μερικά άτομα θα ανταποκρίνονταν με εκτίμηση.

Είναι τώρα σαφέστερο από ποτέ ότι το να έχουμε ορθή άποψη —την άποψη του Ιεχωβά— είναι απαραίτητο στις σχέσεις μας με τους ντόπιους αδελφούς μας, τη διεθνή αδελφότητά μας και τους ανθρώπους στον αγρό. Όσο πιο πιστά αντανακλούμε την άποψη του Ιεχωβά τόσο περισσότερο θα συμβάλλουμε στην ειρήνη και στην ενότητα. Επίσης, θα είμαστε σε καλύτερη θέση να βοηθήσουμε και άλλους να εκτιμήσουν τον Ιεχωβά, τον Θεό που «δεν έχει δείξει προσωποληψία» αλλά εκδηλώνει στοργικό ενδιαφέρον για όλους, «διότι όλοι τους είναι έργο των χεριών του».—Ιώβ 34:19.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Μαρτίου 2008

Αφήγηση από τον Γκέριτ Λος

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ μου γεννήθηκε στο Γκρατς της Αυστρίας το 1899, οπότε ήταν έφηβος στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Κατατάχθηκε στο γερμανικό στρατό λίγο μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939. Σκοτώθηκε το 1943 σε μια μάχη στη Ρωσία. Δυστυχώς, έτσι έχασα τον πατέρα μου—όταν ήμουν μόλις δύο χρονών. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, και μου έλειπε πολύ η παρουσία του, ιδίως όταν συνειδητοποίησα ότι τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο είχαν τον πατέρα τους. Αργότερα, στα εφηβικά μου χρόνια, βρήκα παρηγοριά μαθαίνοντας για τον ουράνιο Πατέρα μας, έναν πολύ ανώτερο Πατέρα ο οποίος δεν μπορεί να πεθάνει.—Αββακ. 1:12.

ΤΑ ΠΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Όταν ήμουν μικρός

Στα εφτά μου γράφτηκα στους προσκόπους. Ο προσκοπισμός είναι μια παγκόσμια οργάνωση που ιδρύθηκε το 1908 στη Μεγάλη Βρετανία από τον Ρόμπερτ Στίβενσον Σμιθ Μπέιντεν-Πάουελ, έναν αντιστράτηγο του βρετανικού στρατού. Το 1916 ίδρυσε τα Λυκόπουλα (ή Μικρούς Προσκόπους) για τα πιο μικρά αγόρια της ηλικίας μου.

Μου άρεσαν οι κατασκηνώσεις μας στην εξοχή τα σαββατοκύριακα—κοιμόμασταν σε σκηνές, φορούσαμε στολές και βαδίζαμε στο ρυθμό των τυμπάνων. Πιο πολύ από όλα, μου άρεσε η παρέα με τους άλλους προσκόπους, όπως όταν τραγουδούσαμε γύρω από τη φωτιά τα βράδια και παίζαμε παιχνίδια στο δάσος. Μαθαίναμε πολλά και για τη φύση, πράγμα που με έκανε να εκτιμώ τα έργα του Δημιουργού μας.

Οι πρόσκοποι διδάσκονται να κάνουν μια καλή πράξη κάθε μέρα. Αυτό είναι το σύνθημά τους. Χαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον με τη φράση «Έσο Έτοιμος». Όλο αυτό με συνάρπαζε. Η ομάδα μας είχε πάνω από 100 αγόρια—οι μισοί περίπου ήταν Καθολικοί και οι άλλοι μισοί Προτεστάντες, με εξαίρεση έναν Βουδιστή.

Από το 1920, γίνονται κάθε λίγα χρόνια διεθνείς συγκεντρώσεις προσκόπων, ή αλλιώς τζάμπορι. Παρακολούθησα το έβδομο Παγκόσμιο Προσκοπικό Τζάμπορι στο Μπαντ Ισλ της Αυστρίας τον Αύγουστο του 1951 και το ένατο στο Σάτον Παρκ, κοντά στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας, τον Αύγουστο του 1957. Παρόντες σε αυτό ήταν περίπου 33.000 πρόσκοποι από 85 χώρες και περιοχές. Ο κόσμος που ήρθε να μας επισκεφτεί έφτασε τους 750.000, μεταξύ των οποίων και η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας. Στα μάτια μου, όλοι αυτοί ήταν σαν μια παγκόσμια αδελφότητα. Πού να φανταζόμουν τότε ότι σύντομα θα γνώριζα μια πολύ πιο εντυπωσιακή αδελφότητα—μια αδελφότητα πνευματική.

ΣΥΝΑΝΤΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

Ο Ρούντι Τσίγκερλ, ένας ζαχαροπλάστης, ήταν ο πρώτος που μου έδωσε μαρτυρία.

Την άνοιξη του 1958, κόντευα να τελειώσω την εκπαίδευσή μου ως μαθητευόμενος σερβιτόρος στο Γκραντ Οτέλ Βίσλερ του Γκρατς, στην Αυστρία. Εκεί, ο Ρούντολφ Τσίγκερλ, ένας συνάδελφος που ήταν ζαχαροπλάστης, μου έδωσε ανεπίσημη μαρτυρία. Ποτέ δεν είχα ξανακούσει κάτι για την αλήθεια. Πρώτα μου μίλησε για τη δοξασία της Τριάδας και μου είπε ότι δεν την υποστηρίζει η Γραφή. Εγώ υπερασπίστηκα την Τριάδα και ήθελα να του δείξω ότι δεν είχε δίκιο. Επειδή τον συμπαθούσα, είχα σκοπό να τον πείσω να επιστρέψει στην Καθολική Εκκλησία.

Ο Ρούντολφ, που τον φωνάζαμε Ρούντι, μου έφερε μια Αγία Γραφή. Επέμενα ότι έπρεπε να είναι Καθολική έκδοση. Ξεκίνησα να τη διαβάζω αλλά έπειτα από λίγο είδα ότι ο Ρούντι είχε βάλει μέσα ένα φυλλάδιο της Εταιρίας Σκοπιά. Εγώ αντέδρασα επειδή πίστευα ότι το περιεχόμενο αυτών των εντύπων, αν και μπορεί να φαινόταν σωστό, στην πραγματικότητα δεν ήταν. Ωστόσο, δεν είχα αντίρρηση να συζητάμε για τη Γραφή. Δείχνοντας διάκριση, ο Ρούντι δεν μου ξανάδωσε άλλο έντυπο. Για περίπου τρεις μήνες, κάναμε πότε πότε Γραφικές συζητήσεις, μερικές φορές μέχρι αργά το βράδυ.

Όταν τελείωσα την εκπαίδευσή μου στο ξενοδοχείο του Γκρατς, στην πόλη όπου μεγάλωσα, η μητέρα μου με έγραψε σε μια σχολή διοίκησης ξενοδοχειακών επιχειρήσεων. Έτσι μετακόμισα στην πόλη Μπαντ Χόφγκασταϊν, σε μια κοιλάδα των Άλπεων. Επειδή η σχολή είχε κάποια σύμβαση με το Γκραντ Οτέλ εκείνης της πόλης, μερικές φορές δούλευα εκεί για να κάνω πρακτική εξάσκηση.

ΜΕ ΕΠΙΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΕΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Η Ίλζε Ουντερντόρφερ και η Ελφρίντε Λορ άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μου το 1958.

Ο Ρούντι έστειλε την καινούρια μου διεύθυνση στο γραφείο τμήματος στη Βιέννη και το γραφείο την προώθησε σε δύο ιεραποστόλους, την Ίλζε Ουντερντόρφερ και την Ελφρίντε Λορ.

Μια μέρα με ειδοποίησαν από τη ρεσεψιόν ότι δύο κυρίες ήταν έξω σε ένα αυτοκίνητο και ήθελαν να μου μιλήσουν. Αν και παραξενεύτηκα επειδή δεν ήξερα τίποτα για αυτές, πήγα να δω ποιες ήταν. Αργότερα, έμαθα ότι είχαν υπηρετήσει ως σύνδεσμοι των Μαρτύρων στη ναζιστική Γερμανία, όταν το έργο ήταν υπό απαγόρευση πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η γερμανική μυστική αστυνομία (Γκεστάπο) τις συνέλαβε πριν ακόμα ξεκινήσει ο πόλεμος και τις έστειλε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Λίχτενμπουργκ. Έπειτα, στη διάρκεια του πολέμου, μεταφέρθηκαν στο στρατόπεδο Ράβενσμπρικ, κοντά στο Βερολίνο.

Οι αδελφές είχαν περίπου την ηλικία της μητέρας μου, γι’ αυτό και τις σεβόμουν πολύ. Ως εκ τούτου, δεν ήθελα να σπαταλήσω το χρόνο τους κάνοντας μαζί τους συζητήσεις τις οποίες, έπειτα από μερικές εβδομάδες ή μήνες, πιθανότατα θα διέκοπτα. Έτσι λοιπόν, τους ζήτησα απλώς να μου φέρουν έναν κατάλογο με εδάφια σχετικά με το Καθολικό δόγμα της αποστολικής διαδοχής. Τους είπα ότι θα συζητούσα τον κατάλογο με τον τοπικό ιερέα. Νόμιζα ότι με αυτόν τον τρόπο θα έβλεπα ποια είναι η αλήθεια.

ΜΑΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΓΙΟ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Η Ρωμαιοκαθολική διδασκαλία της αποστολικής διαδοχής ισχυρίζεται ότι υπάρχει μια αδιάλειπτη διαδοχή από πάπες η οποία φτάνει μέχρι και τον απόστολο Πέτρο. (Η εκκλησία παρερμηνεύει τα λόγια του Ιησού που βρίσκονται στα εδάφια Ματθαίος 16:18, 19.) Η Καθολική Εκκλησία ισχυρίζεται επίσης ότι ο πάπας είναι αλάθητος σε δογματικά ζητήματα όταν μιλάει «εκ καθέδρας», δηλαδή με την επίσημη ιδιότητά του. Το πίστευα αυτό και θεωρούσα ότι, αν ο πάπας, τον οποίο οι Καθολικοί αποκαλούν Άγιο Πατέρα, είναι αλάθητος σε δογματικά ζητήματα και έχει δηλώσει ότι η δοξασία της Τριάδας είναι αληθινή, τότε έτσι πρέπει να είναι. Αλλά αν δεν είναι αλάθητος, τότε η δοξασία μπορεί να είναι ψεύτικη. Διόλου παράξενο που για πολλούς Καθολικούς η αποστολική διαδοχή είναι η πιο σημαντική διδασκαλία, εφόσον από αυτήν εξαρτάται το κατά πόσον είναι σωστές ή λάθος άλλες Καθολικές διδασκαλίες!

Όταν πήγα στον ιερέα, δεν μπόρεσε να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, παρά έβγαλε από τη βιβλιοθήκη του ένα Καθολικό βιβλίο που ασχολούνταν με την αποστολική διαδοχή. Το πήρα μαζί μου, όπως μου πρότεινε, το διάβασα και επέστρεψα με ακόμα περισσότερες ερωτήσεις. Τελικά ο ιερέας, μη μπορώντας να απαντήσει στις ερωτήσεις μου, είπε: «Δεν μπορώ να σε πείσω, και ούτε εσύ μπορείς να πείσεις εμένα. . . . Να πας στο καλό!» Δεν ήθελε καμιά άλλη συζήτηση μαζί μου.

Τώρα πια ήμουν έτοιμος να μελετήσω τη Γραφή με την Ίλζε και την Ελφρίντε. Με δίδαξαν πολλά για τον αληθινό Άγιο Πατέρα στον ουρανό, τον Ιεχωβά Θεό. (Ιωάν. 17:11) Εφόσον δεν υπήρχε ακόμα εκκλησία σε εκείνη την περιοχή, οι δύο αδελφές διεξήγαν τις συναθροίσεις στο σπίτι μιας οικογένειας ενδιαφερομένων. Οι παρόντες ήταν ελάχιστοι. Οι αδελφές συζητούσαν μεταξύ τους το μεγαλύτερο μέρος της ύλης των συναθροίσεων, μιας και δεν υπήρχε βαφτισμένος αδελφός για να αναλάβει την ηγεσία. Πού και πού, ερχόταν κάποιος αδελφός από άλλη περιοχή και έκανε δημόσια ομιλία σε έναν χώρο που νοικιάζαμε.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Η Ίλζε και η Ελφρίντε άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μου τον Οκτώβριο του 1958 και βαφτίστηκα τρεις μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1959. Πριν βαφτιστώ, τις ρώτησα αν μπορούσα να πάω μαζί τους από σπίτι σε σπίτι για να δω πώς γίνεται το έργο κηρύγματος. (Πράξ. 20:20) Αφού πήγα μία φορά, τις ρώτησα αν θα μπορούσα να έχω το δικό μου τομέα. Μου ανέθεσαν ένα χωριό, στο οποίο πήγαινα μόνος μου κηρύττοντας από σπίτι σε σπίτι και κάνοντας επανεπισκέψεις στα ενδιαφερόμενα άτομα. Ο πρώτος αδελφός με τον οποίο πήγα στο έργο από σπίτι σε σπίτι ήταν ο επίσκοπος περιοχής που μας επισκέφτηκε αργότερα.

Όταν τελείωσα τη σχολή το 1960, επέστρεψα στη γενέτειρά μου για να βοηθήσω τους συγγενείς μου να μάθουν τις Γραφικές αλήθειες. Ακόμα και μέχρι σήμερα, κανείς τους δεν έχει γνωρίσει την αλήθεια, αν και μερικοί δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΛΟΧΡΟΝΙΑΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ

Στα 20 μου

Το 1961, το γραφείο τμήματος έστειλε στις εκκλησίες επιστολές που προωθούσαν το σκαπανικό. Ήμουν άγαμος και υγιής, γι’ αυτό σκέφτηκα ότι δεν είχα καμιά δικαιολογία να μην κάνω σκαπανικό. Ρώτησα τον επίσκοπο της περιοχής μας, τον Κουρτ Κουν, πώς του φαινόταν η ιδέα να δουλέψω λίγους μήνες ακόμα για να μπορέσω να αγοράσω ένα αυτοκίνητο, το οποίο θα μου ήταν χρήσιμο για το σκαπανικό. Η απάντησή του; «Χρειάζονταν αυτοκίνητο ο Ιησούς και οι απόστολοι για να υπηρετούν ολοχρόνια;» Αυτό ήταν! Έβαλα στόχο να γίνω σκαπανέας όσο το δυνατόν πιο σύντομα. Αλλά μιας και δούλευα 72 ώρες την εβδομάδα στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου, έπρεπε πρώτα να κάνω κάποιες αλλαγές.

Ρώτησα το αφεντικό μου αν θα μου έδινε την άδεια να δουλεύω 60 ώρες. Δέχτηκε, δίνοντάς μου τον ίδιο μισθό. Λίγο αργότερα, τον ρώτησα αν θα μπορούσα να δουλεύω 48 ώρες την εβδομάδα. Συμφώνησε και πάλι, και ο μισθός μου παρέμεινε ο ίδιος. Στη συνέχεια, τον ρώτησα αν θα γινόταν να δουλεύω μόνο 36 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή 6 μέρες για 6 ώρες, και δέχτηκε για άλλη μια φορά. Παραδόξως, έπαιρνα ακόμα τα ίδια χρήματα! Φαίνεται ότι το αφεντικό μου δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω. Έχοντας αυτό το πρόγραμμα, ξεκίνησα το τακτικό σκαπανικό. Τότε, οι σκαπανείς αναμενόταν να κάνουν 100 ώρες το μήνα.

Τέσσερις μήνες μετά, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας και υπηρέτης εκκλησίας σε μια μικρή εκκλησία στην επαρχία της Καρινθίας, στην πόλη Σπιτάλ αν ντερ Ντράου. Εκείνα τα χρόνια, οι ειδικοί σκαπανείς αναμενόταν να κάνουν 150 ώρες το μήνα. Δεν είχα κάποιον συνεργάτη στο σκαπανικό, αλλά εκτιμούσα πολύ την υποστήριξη που μου έδινε στη διακονία η αδελφή Γκερτρούντε Λόμπνερ, η οποία υπηρετούσε ως βοηθός υπηρέτη εκκλησίας.

Η ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΔΙΟΡΙΣΜΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ

Το 1963, έλαβα πρόσκληση για το έργο περιοχής. Μερικές φορές πήγαινα από τη μια εκκλησία στην άλλη με το τρένο, κουβαλώντας βαριές βαλίτσες. Οι περισσότεροι αδελφοί δεν είχαν αυτοκίνητο, οπότε δεν υπήρχε κανείς για να με πάρει από το σταθμό του τρένου. Για να μη φανεί ότι κάνω επίδειξη, δεν ήθελα να πάρω ταξί, οπότε πήγαινα με τα πόδια στο σπίτι όπου θα έμενα.

Το 1965, άγαμος ακόμα, προσκλήθηκα να παρακολουθήσω την 41η τάξη της Σχολής Γαλαάδ. Στην τάξη μου υπήρχαν και άλλα άγαμα άτομα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, στην αποφοίτησή μου διορίστηκα να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου, την Αυστρία, για να συνεχίσω το έργο περιοχής. Ωστόσο, προτού φύγω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μου ζητήθηκε να συνοδεύσω έναν επίσκοπο περιοχής για τέσσερις εβδομάδες. Εκτίμησα αφάνταστα την υπηρεσία μου δίπλα στον Άντονι Κόντε, έναν στοργικό αδελφό που αγαπούσε το έργο κηρύγματος και ήταν πολύ αποτελεσματικός σε αυτό. Υπηρετήσαμε μαζί στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, στην περιοχή του Κόρνουαλ.

Η μέρα του γάμου μας

Όταν γύρισα στην Αυστρία, διορίστηκα σε μια περιοχή στην οποία γνώρισα την Τόβε Μερέτε, μια γοητευτική άγαμη αδελφή. Είχε ανατραφεί στην αλήθεια από τα πέντε της. Όταν οι αδελφοί μάς ρωτούν πώς γνωριστήκαμε, τους λέμε αστειευόμενοι: «Το διευθέτησε το γραφείο τμήματος». Παντρευτήκαμε έναν χρόνο μετά, τον Απρίλιο του 1967, και μας επιτράπηκε να συνεχίσουμε μαζί το έργο περιοχής.

Το επόμενο έτος, συνειδητοποίησα ότι ο Ιεχωβά, με την παρ’ αξία καλοσύνη του, με είχε υιοθετήσει ως πνευματικό γιο. Έτσι ξεκίνησε μια ειδική σχέση με τον ουράνιο Πατέρα μου, καθώς και με όλους όσους, σύμφωνα με το εδάφιο Ρωμαίους 8:15, “φωνάζουν: «Αββά, Πατέρα!»”

Η Μερέτε και εγώ συνεχίσαμε να υπηρετούμε μαζί στο έργο περιοχής και περιφερείας μέχρι το 1976. Μέσα στο καταχείμωνο, έπρεπε μερικές φορές να κοιμόμαστε σε δωμάτια χωρίς θέρμανση με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Κάποια φορά, ξυπνήσαμε και είδαμε ότι το πάνω μέρος της κουβέρτας μας είχε κοκαλώσει και ήταν κάτασπρο από τις παγωμένες μας ανάσες! Τελικά αποφασίσαμε να έχουμε μαζί μας μια μικρή ηλεκτρική θερμάστρα για να μπορούμε να αντέχουμε το κρύο τα βράδια. Σε κάποια μέρη, για να πάμε στην τουαλέτα το βράδυ, έπρεπε να περπατήσουμε μέσα στο χιόνι, επειδή η τουαλέτα ήταν έξω από το σπίτι, εκτεθειμένη στον παγωμένο αέρα. Επίσης δεν είχαμε δικό μας διαμέρισμα, οπότε τις Δευτέρες συνήθως μέναμε στο ίδιο σπίτι στο οποίο είχαμε περάσει την εβδομάδα υπηρεσίας. Έπειτα, την Τρίτη το πρωί φεύγαμε για την επόμενη εκκλησία.

Μπορώ να πω με χαρά ότι όλα αυτά τα χρόνια η αγαπημένη μου σύζυγος αποδείχτηκε μεγάλο στήριγμα για εμένα. Της αρέσει πολύ η υπηρεσία αγρού και δεν χρειάστηκε ούτε μία φορά να την παροτρύνω να πάει στο έργο. Αγαπάει επίσης τους αδελφούς και νοιάζεται πολύ για τους άλλους. 

Η βοήθειά της μου είναι πολύτιμη

Το 1976 λάβαμε την πρόσκληση να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος της Αυστρίας, στη Βιέννη, και διορίστηκα μέλος της Επιτροπής του Τμήματος. Εκείνη την εποχή, το γραφείο τμήματος της Αυστρίας επέβλεπε το έργο σε αρκετές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και οργάνωνε την αποστολή εντύπων σε αυτές υπό την επιφάνεια. Ο αδελφός Γιούργκεν Ρούντελ είχε την ηγεσία σε αυτό το έργο, δείχνοντας μεγάλη επινοητικότητα. Είχα το προνόμιο να συνεργαστώ μαζί του και αργότερα μου ζητήθηκε να επιβλέπω το μεταφραστικό έργο σε δέκα γλώσσες της Ανατολικής Ευρώπης. Ο Γιούργκεν και η σύζυγός του, η Γκερτρούντε, συνεχίζουν να υπηρετούν πιστά ως ειδικοί σκαπανείς στη Γερμανία. Το 1978, το τμήμα της Αυστρίας άρχισε να φωτοστοιχειοθετεί τα περιοδικά σε έξι γλώσσες και να τα τυπώνει σε ένα μικρό πιεστήριο όφσετ. Στέλναμε επίσης συνδρομές σε άτομα από διάφορες χώρες που ζητούσαν τα περιοδικά. Ο Ότο Κούγκλιτς, ο οποίος υπηρετεί τώρα μαζί με τη σύζυγό του, την Ίνγκριτ, στο γραφείο τμήματος στη Γερμανία, φρόντιζε για όλες αυτές τις εργασίες.

Στην Αυστρία, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε πολλές μορφές μαρτυρίας, όπως το έργο δρόμου

Αλλά και οι αδελφοί στην Ανατολική Ευρώπη παρήγαν έντυπα στη χώρα τους, χρησιμοποιώντας πολυγράφους ή τυπώνοντας τις σελίδες από κάποιο φιλμ. Και πάλι όμως, χρειάζονταν υποστήριξη από το εξωτερικό. Ο Ιεχωβά προστάτεψε αυτό το έργο, και εμείς στο γραφείο τμήματος αγαπήσαμε πολύ τους αδελφούς που έπρεπε να υπηρετούν υπό δύσκολες συνθήκες και απαγόρευση επί πολλά χρόνια.

ΜΙΑ ΕΙΔΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Το 1989, είχα το προνόμιο να συνοδεύσω στη Ρουμανία τον αδελφό Θεοντόρ Τζάρας, ένα μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Ο στόχος ήταν να βοηθήσουμε μια μεγάλη ομάδα αδελφών να ενωθούν ξανά με την οργάνωση. Αρχίζοντας από το 1949, για διάφορους λόγους είχαν κόψει κάθε δεσμό με την οργάνωση και είχαν δημιουργήσει δικές τους εκκλησίες. Ωστόσο, συνέχιζαν να κηρύττουν και να βαφτίζουν. Επίσης, πήγαιναν στη φυλακή λόγω της Χριστιανικής τους ουδετερότητας, ακριβώς όπως και οι αδελφοί που ανήκαν στην οργάνωση η οποία είχε την έγκριση των παγκόσμιων κεντρικών γραφείων. Επειδή το έργο μας εκεί ήταν ακόμα υπό απαγόρευση, συναντηθήκαμε κρυφά στο σπίτι του αδελφού Παμφίλ Άλμπου, μαζί με τέσσερις πρεσβυτέρους που ασκούσαν σημαντική επιρροή και τους εκπροσώπους της εγκεκριμένης Επιτροπής της Χώρας στη Ρουμανία. Πήραμε επίσης μαζί μας έναν διερμηνέα από την Αυστρία, τον Ρολφ Κέλνερ.

Το δεύτερο βράδυ των συζητήσεων, ο αδελφός Άλμπου έπεισε τους τέσσερις συμπρεσβυτέρους του να ενωθούν μαζί μας λέγοντάς τους: «Αν δεν το κάνουμε τώρα, ίσως δεν μας δοθεί ποτέ άλλη ευκαιρία». Το αποτέλεσμα ήταν να συνδεθούν ξανά με την οργάνωση περίπου 5.000 αδελφοί. Τι νίκη για τον Ιεχωβά και τι πλήγμα για τον Σατανά!

Προς το τέλος του 1989, πριν από την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη, το Κυβερνών Σώμα προσκάλεσε τη σύζυγό μου και εμένα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη. Αυτό ήταν εντελώς ξαφνικό για εμάς. Ξεκινήσαμε την υπηρεσία μας στο Μπέθελ του Μπρούκλιν τον Ιούλιο του 1990. Το 1992 διορίστηκα βοηθός στην Επιτροπή Υπηρεσίας του Κυβερνώντος Σώματος και από τον Ιούλιο του 1994 έχω το προνόμιο να υπηρετώ στο Κυβερνών Σώμα.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η εποχή που ήμουν σερβιτόρος σε ξενοδοχείο έχει περάσει εδώ και καιρό. Τώρα απολαμβάνω το προνόμιο να συμμετέχω στην προετοιμασία και στη διανομή πνευματικής τροφής στην παγκόσμια αδελφότητά μας. (Ματθ. 24:45-47) Αναπολώντας τα πάνω από 50 χρόνια της ειδικής ολοχρόνιας υπηρεσίας μου, μπορώ μονάχα να εκφράσω τη βαθιά μου εκτίμηση και χαρά για τις ευλογίες που δίνει ο Ιεχωβά στην παγκόσμια αδελφότητά μας. Απολαμβάνω τις διεθνείς μας συνελεύσεις, όπου μαθαίνουμε πολλά για τον ουράνιο Πατέρα μας, τον Ιεχωβά, και τη Γραφική αλήθεια.

Προσεύχομαι στον Ιεχωβά να μελετήσουν τη Γραφή εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι, να δεχτούν την αλήθεια και να τον υπηρετούν ενωμένοι με την παγκόσμια Χριστιανική αδελφότητά μας. (1 Πέτρ. 2:17) Αποβλέπω επίσης στον καιρό που θα παρατηρώ από τον ουρανό την επίγεια ανάσταση και θα βρω, επιτέλους, τον πατέρα που έχασα. Ελπίζω ότι εκείνος, η μητέρα μου και άλλοι αγαπητοί μου συγγενείς θα θέλουν όλοι τους να λατρεύουν τον Ιεχωβά στον Παράδεισο.

Αποβλέπω στον καιρό που θα παρατηρώ από τον ουρανό την επίγεια ανάσταση και θα βρω, επιτέλους, τον πατέρα που έχασα.

• Η Σκοπιά—Έκδοση Μελέτης  |  Ιούλιος 2014