Ονομάζεται Δήμητρα Μπόνη – Τριανταφυλλάκη και είναι αναγνώστρια του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Μένει στο χωριό της Άνδρου, Αποίκια και μοιράζεται καθημερινά τις αναρτήσεις μας εδώ, εκτιμώντας ότι έχει βρει έναν τόπο σοβαρό για να έρθει σε επαφή με τον κόσμο. Ήθελα να μάθω περισσότερα για κείνη και έψαξα στο Wikipedia. Τα Αποίκια είναι ένα χωριό σε μια καταπράσινη πλαγιά του όρους Πετάλου με θέα τη θάλασσα του Αιγαίου και τις Στενιές σε υψόμετρο περίπου 250 με 350 μ. και με πληθυσμό 267 κατοίκων (2001). Εκεί υπάρχει η ιαματική πηγή Σάριζα και ο καταρράκτης στον ποταμό Πιθάρα, τα οποία είναι δύο από τα καλύτερα αξιοθέατα στο χωριό.


Διοικητικά το χωριό Αποίκια, που βλέπετε στη φωτογραφία, ανήκει στο δήμο Άνδρου, ενώ πριν το 2010 και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ήταν στο Δημοτικό διαμέρισμα Αποικίων του ίδιου δήμου και περιλάμβανε τα χωριά: Αποίκια, Κατακαλαίοι και τη Μονή Αγίου Νικολάου, με συνολικό πληθυσμό 289 κατοίκων. Τα Αποίκια είναι ένα παραδοσιακό χωριό με νεοκλασικά σπίτια. Απέχει από την Χώρα περίπου 6 χλμ., από το Μπατσί, το κυριότερο τουριστικό κέντρο του νησιού, 30 χλμ. και από το Γαύριο περίπου 38 χλμ. Τα σπίτια, όπως και σε όλη την Άνδρο, δεν υπακούν στην κυκλαδίτικη τέχνη όπως πράσινα αντί για μπλε παράθυρα και με κεραμίδια αντί για ίσια σκεπή. Βρίσκεται σε μία πλαγιά στο όρος Πέταλο, που είναι το ψηλότερο βουνό της Άνδρου με ύψος 994 μ. Τα κυριότερα δέντρα της περιοχής είναι τα κυπαρίσσια, οι ελαιόδεντρα και τα πουρνάρια.


Είναι ένα ανεμοδαρμένο χωριό, επειδή σχεδόν όλο το χρόνο φυσάνε βόρειοι άνεμοι. Κοντά στο χωριό βρίσκεται ο μεγαλύτερος νερόμυλος των Βαλκανίων που από το 1863 μέχρι το 1936 δούλευε για το εργοστάσιο ζυμαρικών. Επίσης πολύ παλιά υπήρχε κλωστοϋφαντουργείο, στην περιοχή Τρικόλι, αλλά σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του κτίσματος έχει γκρεμιστεί, καθώς και διάφορα ζωτικά σημεία του όπως παράθυρα, σοβάδες κ.α. έχουν διαλυθεί και σαρακοφαγωθεί. Η πηγή Σάριζα είναι μια ιαματική υδάτινη πηγή, αφού θεραπεύει τη νεφρολιθίαση και τη ψαμμίαση, και το καλύτερο αξιοθέατο στα Αποίκια. Κοντά στην πηγή έχει κατασκευαστεί ένα κτίριο εμφιάλωσης νερού της πηγής Σάριζας που λειτουργεί από το 1929 και διανέμεται σε όλη την Άνδρο και όχι μόνο. Η πηγή βρίσκεται κοντά στην κεντρική πλατεία του χωριού. Από εκεί πολλοί κάτοικοι του χωριού προμηθεύονται νερό.


Η Άνδρος είναι το μεγαλύτερο μετά τη Νάξο νησί των Κυκλάδων και πλησιέστερη στην Εύβοια, της οποίας αποτελεί φυσική συνέχεια, καθώς εκτείνεται ομοίως από ΒΔ προς ΝΑ. Η πρωτεύουσα του νησιού είναι η Άνδρος ή αλλιώς Χώρα. Η Άνδρος σήμερα έχει δυσανάλογη μεγάλη τουριστική ανάπτυξη, αν και είναι όμορφο νησί, κυρίως, λόγω των πολλών και όμορφων παραλιών, των μονοπατιών ,του φυσικού της πλούτου, του πλούσιου υδροφόρου ορίζοντα και των πολλών αξιοθέατων. Επίσης, το γεγονός ότι βρίσκεται μόλις 2 ώρες από την Αθήνα, την κάνουν ένα καλό προορισμό για μικρές αποδράσεις από την πρωτεύουσα. Η τουριστική περίοδος είναι πάρα πολύ μικρή και σε καμία περίπτωση δεν ξεπερνάει τους δύο μήνες. Η πιο τουριστική πόλη είναι η Χώρα και το Μπατσί. Ακολουθούν το Γαύριο, ο Όρμος Κορθίου, τα Αποίκια και το Κυπρί. Όμως το χειμώνα ο τουρισμός πέφτει ραγδαία.


Η νήσος Άνδρος από το 1878 ήταν διαιρεμένη σε τέσσερις δήμους. Από το 1912 αποτελούσε ομώνυμη επαρχία του Νομού Κυκλάδων με 24 κοινότητες και περίπου 45 οικισμούς. Το 1948 η ομώνυμη κοινότητα της Άνδρου ανακηρύχθηκε Δήμος. Πριν το Πρόγραμμα Καλλικράτης η Άνδρος χωριζόταν στο δήμο Άνδρου με έδρα τη Χώρα, στο δήμο Υδρούσας με έδρα το Γαύριο και στο δήμο Κορθίου με έδρα τον Όρμο Κορθίου. Σήμερα με την τελευταία διοικητική διαίρεση η επαρχία της Άνδρου υπάγεται σε ένα δήμο, το δήμο Άνδρου που περιλαμβάνει όλα τα χωριά του νησιού και η έδρα του δήμου είναι η Χώρα.


Η Άνδρος όπως την έχει δει ο διαδικτυακός μου φίλος, Stergios Tzavoulis, μέσα από την πανέμορφη Ομάδα του «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ!» της οποίας έχω την τιμή να είμαι μέλος… Η προηγούμενη, αυτή και η επόμενη φωτογραφία, σ΄ αυτό το δημοσίευμα είναι από εκεί... Στο άλμπουμ του για την Άνδρο έχει άλλες 147 φωτογραφίες…

Ένα ποίημα της Δήμητρας για την Ειρήνη

Η Δήμητρα Μπόνη - Τριανταφυλλάκη γράφει. Ιδού ένα ποίημα που μου έστειλε να το διαβάσω. Της ζήτησα την άδεια να το δημοσιεύσω και μου την έδωσε. Ευχαριστώ…

Ειρήνη

Ειρήνη πολυπόθητο αγαθό,

είσαι μια λέξη μοναχά στον κρίσιμο καιρό

Το σύμβολο σου όμορφο κάτασπρο περιστέρι

στο ράμφος του έχει κλαδί, ελιάς να σου προσφέρει.

Ειρήνη σε τραγούδησαν μανάδες πονεμένα

που τα παιδιά τους έχασαν σε μάχες λαβωμένα.

Σε πόθησαν οι άνθρωποι με δακρυσμένα μάτια

όταν κοιτούσαν τους νεκρούς σαν πληγωμένα Άτια .

Ειρήνη σε αναζητούν παιδάκια πεινασμένα

λιπόσαρκα μαυριδερά και στην κοιλιά πρησμένα .

Ειρήνη σε φωνάζουνε λαοί που πολεμάνε

άλλοι τους βάζουνε αυτούς τον κόσμο να πατάνε.

Ειρήνη σε αποζητούν όλοι οι πικραμένοι ,

στο περιστέρι εκζητούν θαύμα ένα να γίνει .

Σε ζήτησαν απλώνοντας χέρια στον ουρανό

βοήθεια δώσε ω Θεέ, Θεέ παρακαλώ.

Φέρε τα όπλα συντριμού τον πόλεμο πια παύσε

σ όλα τα πέρατα  της γης με την ισχύ σου θραύσε

Κάνε Θεέ μου να φανεί ξανά το περιστέρι

αυτό που στον κατακλυσμό στον Νώε είχε φέρει .

Ελπίδα και παρηγοριά ΕΡΗΝΗ η λεζάντα

μα η κιβωτός σταμάτησε στο Αραράτ για πάντα

Να φτερουγίσεις δυνατά σ όλα της γης τα πλάτη ,

και μια αγάπη δυνατή τον κόσμο να σκεπάσει.

Να ‘ρθούν ημέρες χαρωπές άνθρωποι χέρι - χέρι

Θ’ αναφωνούνε ζωηρά, χαίρε ω περιστέρι .

Στάθηκες ένα σύμβολο πανέμορφο γλυκό

Ειρήνη δε αληθινή, θα ‘ρθει απ’ τον Θεό!



Κι άλλο ένα, με τον τίτλο «Αδικία»

Μακρύς ο δρόμος της αδικίας, μακρύς και φθάνει την αντοχή της ζωής.

Την φθάνει, την υπερβαίνει. Γρήγορη μαραθωνοδρόμος

συντρίβει το νήμα της αντοχής.

Αδικία, αντίβαρο της δικαιοσύνης. Βάρβαρα τα χτυπήματα

άγριων πολεμιστών, σπάζουν την δικαιοσύνη

ρίχνοντας στην άβυσσο λάμψεις χαράς που γλυκά παιχνιδίζουν

σε ήσυχο ωκεανό.

Γλυκοχάραμα αυγής ελπιδοφόρο

το ‘ριξες στις κοιλάδες της καταστροφής.

Έγινες σύμμαχος του μίσους, έγινες δόλωμα της πονηρίας

Αδικία, σε χαιρέτισαν λαοί ,σε δόξασαν οι εωσφόροι του κακού.

Σε τύλιξαν με πέπλα λευκά οι κοσμοκράτορες της τρυφής,

σε καλωσόρισαν άρχοντες κραταιοί,

σε τίμησαν πλουτοκράτορες της χλιδής,

σου ‘στρωσαν βελούδα για να καθίσεις

σε δικαστηρίων εδώλια .

Αδικία, έλαμψες στο στερέωμα, σπίθιζαν οι φωτιές του μίσους

γιόρταζες επετείους ολέθρων, χόρευες στις αυλές των δικαίων .

Χόρταινες με τις ήττες των πράων.

Βόλτα έβγαινες να κατακάψεις χαρές .

Στριφογύριζες χορεύοντας καημούς βασανισμένων

Ήσουν άυλος πένθιμου τραγουδιού

εξοργιστική μελωδία, στ’ αυτιά της αγάπης.

Χόρευες, χόρευες, χόρευες, γερά ασταμάτητα

μέχρι που δυνατό ένα χέρι, σ’ αγκάλιασε

σ ένα αιώνιο αγκάλιασμα θανάτου.

Χτύπησες τα φτερά σου ξεψυχώντας

χάθηκες στον αέναο παλμό του χεριού του ΘΕΟΥ.

• Τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για το κομμάτι αυτό ήταν από το Wikipedia.