Αυτή είναι η εφημερίδα των συνταξιούχων του ΗΣΑΠ «ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος». Σταματά να εκδίδεται για πρώτη φορά, ύστερα από 26 χρόνια συνεχούς παρουσίας της, κάθε δίμηνο. Οι δικές μας απώλειες και των ανθρώπων που τους ανήκουν. Ελπίζω, προσωρινή... Στη φωτογραφία μας, το τεύχος 100. Και το τελευταίο φύλλο που έχουμε βγάλει, είναι το 148.


Κι αυτή είναι η εφημερίδα ο «ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών". Φρένο, ύστερα από έξι χρόνια συνεχούς παρουσίας, κάθε δίμηνο. Κι εδώ έχουμε φτάσει στο 430.

Τα μέτρα εγκλεισμού στο σπίτι είχαν κι άλλες παράπλευρες απώλειες για κάποιους πολύ σημαντικές και για άλλους, όχι και τόσο. Ας μη μιλήσω γενικά, αλλά για μένα και για τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται να τους βγάζω τις εφημερίδες τους.

Κι αυτές, δεν είναι άλλες από τον "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ Σιδηρόδρομο" και τον "ΤΥΠΟ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών". Δύο εφημερίδες που με κράτησαν όρθιο στα δύσκολα χρόνια από το 2012 ώς σήμερα.

Και οι δύο είναι εφημερίδες, ιδιοκτησίας συνταξιουχικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, η μια πρωτοβάθμια και τά την οργανωτική τους κατάσταση και η άλλη, δευτεροβάθμια.

Την πρώτη, τη δημιουργήσαμε από την αρχή και τη συντηρούμε, 26 χρόνια τώρα, μέσα από μια άψογη συνεργασία με τη Διοίκηση του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, ενώ τη δεύτερη την "ξαναζωντανέψαμε" και την επαναδραστηριοποιήσαμε ύστερα από αρκετά χρόνια "σιωπής".

Φυσικά τον καιρό της απαγόρευσης για την κίνηση των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, δεν είναι δυνατόν να βγάζουν οι άνθρωποι, τις εφημερίδες τους, όταν δεν μπορούν και δεν πρέπει ούτε στα γραφεία τους να πάνε.

Υποχρεωτική και βίαιη η αναστολή... Όπως και υποχρεωτικά και βίαια έγιναν τόσα πράγματα και άλλαξαν τις ζωές μας. Κι ευτυχώς που έχουν τους διαδικτυακούς τόπους τους, για να βάζουν τις ανακοινώσεις που είναι απαραίτητες για μια στοιχειώδη ενημέρωση των μελών τους.

Και όπως είναι φυσικό με το συναισθηματικό και ανθρώπινο "δέσιμο" που έχουμε, αυτό το κάνω με χαρά... Αλλά, μου λείπει η επικοινωνία και η επαφή μαζί τους.

Καμιά φορά μιλάμε στο τηλέφωνο, είναι ο μόνος τρόπος που μας απέμεινε. Τουλάχιστον να ξέρουμε πως είναι οι φίλοι μας σ' αυτούς τους δύσκολους, από κάθε άποψη καιρούς.

Μερικές φορές κι εγώ είμαι αισιόδοξος, μαζί τους...

Θα περάσει, λένε, αυτό το κακό... Θα περάσει και θα αποτελεί, ότι ζούμε σήμερα, μια ζοφερή παρένθεση... Και θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητα μας, όπως την ξέραμε και τη ζούσαμε, πριν από την εποχή του κορονοϊού Covid-19.

Πότε θα συμβεί αυτό; Κανείς δεν ξέρει και δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά σ' αυτό το ερώτημα. Το μόνο που κάνουμε, είναι να συνεχίζουμε να υπακούμε στις οδηγίες που μας δίνονται.

Ωστόσο, αισθανόμαστε ήδη στο πετσί μας τον κοινωνικό αποκλεισμό και τις συνέπειες του. Μάλιστα, όταν κάποιοι γύρω μας, αρνούνται να δουν τι συμβαίνει και κινούνται σαν να είναι όλα φυσιολογικά με τις απαιτήσεις τους ακέραιες, τότε πραγματικά αισθάνεσαι να βρίσκεσαι στο καναβάτσο και να δοκιμάζεσαι από πολλές απόψεις...

Παρ' όλα αυτά, για άλλη μια φορά δεν αισθάνομαι μόνος... Ακούγεται κάπως, αλλά σας λέω την αλήθεια. Για μένα μόνο οι περιστάσεις άλλαξαν κι αυτή την ώρα, αυτό που έχει πιο πολύ σημασία απ' όλα, είναι η ζωή μας ως λάφυρο.

Είναι μια μοναδική ευκαιρία να καλλιεργήσουμε την ιδιότητα της πίστης και της εγκαρτέρησης, μέσα σε συνθήκες κρίσης. Δεν μπορούμε, όσο κι αν η δοκιμασία είναι μεγάλη, να κάνουμε πίσω. Το αντίθετο, χαλυβδώνουμε τη θέληση μας και εργαζόμαστε για την επιτυχία του στόχου μας.

Ναι, αγαπούμε τη δουλειά μας και μας λείπει τώρα που αναγκαστικά, δεν υπάρχει, αλλά από την άλλη το πιο σημαντικό είναι να βγούμε ζωντανοί από αυτή την πρωτόγνωρη, δύσκολη κατάσταση.

Έχουμε ακούσει από τους ειδικούς που μας κατακλύζουν αυτές τις μέρες στις τηλεοπτικές εμφανίσεις του μέσω σκάιπ, πως ένα πράγμα που θα μετρήσει πολύ, είναι η καλή ψυχολογία. Κι επειδή αυτή δεν έρχεται από μόνη της, οφείλουμε να την καλλιεργούμε. Και όπως βλέπετε με τις καθημερινές μας αναρτήσεις, αυτό κάνουμε και με τη δική σας βοήθεια και συνεργασία.