Ήμασταν εκεί, στο αεροδρόμιο «Ελευθ. Βενιζέλος» και τον καλωσορίσαμε στην Αθήνα…
Έκανε και χθες πολύ ζέστη στην Αθήνα… Αλλά εμείς όπως είδατε στη χθεσινή ανάρτηση (δείτε ΕΔΩ) είχαμε σχέδια. Έπρεπε να πάμε στο διεθνές αεροδρόμιο του «Ελ. Βενιζέλος» και να υποδεχτούμε τον Γιώργο Αργυρόπουλο που έρχονταν από τη Μασσαλία της Γαλλίας.
Και όντως ήμασταν εκεί λίγο νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα άφιξης του αεροσκάφους της AEGEAN. Αλλά 10 η ώρα είναι πια νύχτα. Ναι, νυχτώνει αρκετά νωρίς πια. Μετά τις οκτώ παίρνει να ροδίζει, αρχίζει να πατάει πόδι το δειλινό και η νύχτα δεν είναι πια μακριά.
Το βράδυ το αεροδρόμιο είναι αλλιώς. Ή νομίζεις πως είναι αλλιώς. Στην πραγματικότητα έχει τόσα φώτα που δύσκολα αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά όταν είσαι σε εσωτερικό χώρο… Ο Γιώργος δεν άργησε πολύ πέρα από την ώρα που τον περιμέναμε. Μέχρι να πάρει τη βαλίτσα του και να βγεί, πέρασαν τρία τέταρτα...
Η προσμονή έχει την ομορφιά της. Αλλά αυτό που παραμένει ιδιαίτερα ωραίο είναι η στιγμή που βγαίνει από το χώρο με τις αποσκευές του και είσαι εκεί για να τον χαιρετήσεις, να τον καλωσορίσεις, να τον σφίξεις στην αγκαλιά σου. Τα αδέλφια σε μια όμορφη στιγμή! Ξαναδείτε το, στην πρώτη φωτογραφία...
Προσπαθώ να συγκρατηθώ. Είμαστε μεγάλοι λέμε και είμαστε άντρες. Και οι… άντρες δεν κλαίνε, έτσι δε λένε; Δεν ξέρω ποιοι τα λένε αυτά, αλλά στην πραγματικότητα κάθε τέτοια στιγμή είναι ξεχωριστή. Και τα συναισθήματα χτυπάνε ταβάνι, είτε του άντρα, είτε της γυναίκας.
Από σήμερα θα κάνουμε το πρόγραμμά μας, έτσι που να ευχαριστηθεί κυρίως ο Γιώργος, χωρίς φυσικά να αφήσουμε υποχρεώσεις που πρέπει να γίνουν επειδή είχαν προγραμματιστεί. Σε πολλές από αυτές θα είναι κι ο Γιώργος, αν το θέλει φυσικά. Ξέρουμε να συζητάμε όμορφα…
Σχόλια (0)