Ας δώσουμε την προσοχή μας στον αδελφό Πάτρικ Λαφράνκα, βοηθό στην Επιτροπή Προσωπικού του Κυβερνώντος Σώματος και μέλος της Επιτροπής του Τμήματος. Είμαστε πάντα στο Broadcasting Δεκεμβρίου που είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στην τελετή αποφοίτησης της 143ης τάξης της Σχολής Γαλαάδ... Τον ομιλητή, όπως και ολόκληρο Broadcasting του Δεκεμβρίου, μπορείτε να το δείτε ακολουθώντας ΑΥΤΟΝ τον σύνδεσμο.

Εσείς, σπουδαστές της Γαλαάδ, αναρωτηθήκατε ποτέ “Ποιος είμαι εγώ που προσκλήθηκα στη σχολή Γαλαάδ;” Καλό ερώτημα, δεν συμφωνείτε; Επειδή το προνόμιο αυτό το έχουν σχετικά λίγοι από τον λαό του Θεού. Γιατί λοιπόν εσείς;

Μήπως ήσασταν πιο έξυπνοι ή πιο όμορφοι από τον μέσο υπηρέτη του Ιεχωβά; Όχι, αλλά λόγω των πνευματικών σας ιδιοτήτων. Και κυρίως, λόγω της ταπεινοφροσύνης σας. Είστε ταπεινοί. Αλλά το να παραμείνουμε ταπεινοί αποτελεί σίγουρα πνευματική πρόκληση, όχι μόνο για εσάς, αλλά για όλους μας.

Όλοι κληρονομήσαμε την τάση για αυτοεξύψωση. Σκεφτείτε τον Αδάμ και την Εύα. Ενεργώντας με απίστευτη αλαζονεία, θέλησαν να πάρουν τη θέση του Θεού. Φαίνεται πως ξέχασαν ποιοι ήταν —πλάσματα φτιαγμένα από χώμα. Άρα πρέπει όλοι να καταπολεμούμε την τάση που έχουμε για υπερηφάνεια.

Η ταπεινοφροσύνη χάνεται εύκολα. Αν πιστέψουμε πως είμαστε ταπεινοί έχουμε χάσει ήδη την ταπεινοφροσύνη. Ωστόσο, ο Ιεχωβά μάς βοηθάει. Η Γραφή αναφέρει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που παρέμειναν ταπεινοί. Ένας ήταν ο Δαβίδ. Ας ρίξουμε μια ματιά στη ζωή του Δαβίδ σε διάφορες φάσεις της ζωής του για να δούμε αν παρέμεινε ταπεινός.

Ήταν, άραγε, ταπεινός στα νιάτα του; Θυμάστε ότι ο Ιεχωβά έστειλε τον προφήτη Σαμουήλ στο σπίτι του Ιεσσαί για να χρίσει έναν από τους γιους του ως μελλοντικό βασιλιά του Ισραήλ. Αν και ήταν εφτά γιοι στο σπίτι, κανένας τους δεν είχε επιλεχθεί. Και τελικά ο Σαμουήλ είπε: «Αυτοί είναι όλοι οι γιοι σου;» «Όχι. Έχω και τον Δαβίδ, που βόσκει τα πρόβατα στα χωράφια».

Φώναξαν λοιπόν τον νεαρό Δαβίδ και ο Σαμουήλ τον έχρισε ως μελλοντικό βασιλιά του Ισραήλ. Ο Δαβίδ πρέπει να ένιωσε έκπληξη που του δόθηκε αυτό το μοναδικό προνόμιο. Αλλά μήπως πήραν τα μυαλά του αέρα;

Πώς θα φερόταν στους αδελφούς του —που ήταν μεγαλύτεροι αν είχε γίνει υπερήφανος; Θα μπορούσε να πει στον Ελιάβ «Μην έχεις και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Πρέπει να αρχίσεις να με σέβεσαι». Και στον Αβιναδάβ: «Καιρός να αρχίσεις να πηγαίνεις εσύ τα πρόβατα για βοσκή. Εγώ έχω τώρα σημαντικότερο διορισμό. Πρέπει να μάθω πώς θα γίνω βασιλιάς. Πώς θα μπορέσω να μπω στη βασιλική αυλή;» Όχι.

Τίποτα δεν δείχνει ότι ο Δαβίδ ένιωθε έτσι για τον εαυτό του. Του αρκούσε να περιμένει τον Ιεχωβά να του δώσει μελλοντικά προνόμια. Ποιο είναι το δίδαγμα για εμάς; Μπορεί όντως να σας δοθούν προνόμια στο μέλλον αλλά ίσως χρειαστεί να περιμένετε. Επιστρέψτε στα βοσκοτόπια σας βοσκήστε τα πρόβατα.

Λίγο καιρό αργότερα, ο Δαβίδ είναι ακόμη στα βοσκοτόπια και τι συμβαίνει; Ένας υπηρέτης του βασιλιά Σαούλ συστήνει τον Δαβίδ για υπηρέτη στη βασιλική αυλή. Προσέξτε τη σύστασή του στο εδάφιο 1 Σαμουήλ 16:18. «Κάποιος από τους υπηρέτες είπε “Είδα ότι ένας γιος του Ιεσσαί του Βηθλεεμίτη παίζει με δεξιοτεχνία και είναι θαρραλέος, ισχυρός πολεμιστής. Μιλάει όμορφα και είναι ωραίος, και ο Ιεχωβά είναι μαζί του”». Τι εντυπωσιακή σύσταση!

Και έτσι, ο ταπεινός Δαβίδ πάει από τα πρόβατα στη βασιλική αυλή ως μουσικός του βασιλιά. Αλλά ήρθαν και άλλα προνόμια. Το εδάφιο 21β μας λέει ότι έγινε οπλοφόρος του Σαούλ. Αργότερα, ο Δαβίδ πέτυχε πολλά κατορθώματα στον πόλεμο. Έγινε ξακουστός. Οι γυναίκες τραγουδούσαν για τις νίκες του.

Φήμη, ομορφιά, νιάτα, ευφράδεια μουσικό ταλέντο, στρατιωτική ισχύς, θεϊκή εύνοια ο Δαβίδ τα είχε όλα, δεν συμφωνείτε; Έστω και ένα από αυτά τα προσόντα θα μπορούσε να τον έχει κάνει αλαζόνα και υπερήφανο, αλλά αυτό δεν συνέβη.

Δείτε την αντίδραση του Δαβίδ όταν ο βασιλιάς Σαούλ τού πρότεινε να παντρευτεί την κόρη του. Αναφέρεται στο εδάφιο 1 Σαμουήλ 18:18. «Τότε ο Δαβίδ είπε στον Σαούλ “Ποιος είμαι εγώ και ποιοι είναι οι συγγενείς μου η οικογένεια του πατέρα μου στον Ισραήλ για να γίνω γαμπρός του βασιλιά;”»

Η συγγένεια με τον βασιλιά θα μπορούσε να κάνει τον Δαβίδ να κομπάζει αλλά εκείνος είπε: «Ποιος είμαι εγώ;» Ένιωθε ανάξιος να συγγενέψει με τον βασιλιά.

Μπορούμε να μάθουμε κάτι από αυτό; Ίσως συνεργαζόμαστε και ερχόμαστε σε επαφή με αδελφούς που έχουν κάποια θέση στην οργάνωση του Θεού. Μήπως στις συζητήσεις μας με άλλους, αναφέρουμε τα ονόματά τους για να παραστήσουμε τους σπουδαίους;

Ας περάσουμε τώρα σε μια άλλη περίοδο της ζωής του Δαβίδ. Έχει γίνει βασιλιάς του Ισραήλ με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και κατοικεί σε παλάτι. Στενοχωριέται όμως πολύ που εκείνος ζει σε παλάτι, ενώ η κιβωτός του Ιεχωβά του πραγματικού βασιλιά του Ισραήλ βρίσκεται σε σκηνή. Λέει λοιπόν στον προφήτη Νάθαν «Θέλω να οικοδομήσω αξιοπρεπή οίκο για τον Ιεχωβά — έναν ναό».

Αλλά ο Ιεχωβά τού λέει «Όχι, δεν θα οικοδομήσεις εσύ, αλλά ένας από τους γιους σου». Βέβαια τότε ο Ιεχωβά έκανε κάτι που εξέπληξε πάρα πολύ τον Δαβίδ. Του είπε: «Αντί να οικοδομήσεις εσύ οίκο για εμένα, θα οικοδομήσω εγώ οίκο για εσένα». Και έκανε διαθήκη με τον Δαβίδ προκειμένου η βασιλεία να παραμείνει στην οικογενειακή του γραμμή για πάντα.

Πώς αντέδρασε ο Δαβίδ; Σας παρακαλώ, ανοίξτε στα εδάφια 1 Χρονικών 17:16-18. «Τότε ο βασιλιάς Δαβίδ μπήκε και κάθισε ενώπιον του Ιεχωβά και είπε: “Ποιος είμαι εγώ, Ιεχωβά Θεέ; Και ποιος είναι ο οίκος μου ώστε να με έχεις φέρει ως εδώ; Σαν να μην ήταν αυτό αρκετό, Θεέ εσύ μιλάς επίσης για τον οίκο του υπηρέτη σου σχετικά με το μακρινό μέλλον και θεώρησες ότι είμαι άνθρωπος που πρέπει να εξυψωθεί ακόμη περισσότερο, Ιεχωβά Θεέ. Τι άλλο να σου πει ο υπηρέτης σου ο Δαβίδ σχετικά με την τιμή που μου έγινε εφόσον εσύ γνωρίζεις τον υπηρέτη σου τόσο καλά;”»

Άρα αυτή η θαυμάσια υπόσχεση του Ιεχωβά συγκίνησε την καρδιά του Δαβίδ και τον έκανε να νιώσει ταπεινός, ανάξιος και ασήμαντος, ενώπιον του Ιεχωβά. Και αργότερα, ο Δαβίδ έκανε μια τεράστια συνεισφορά για την οικοδόμηση του ναού που ξεπερνούσε το 1 δις ευρώ σε σημερινές τιμές.

Αλλά στην προσευχή του, είπε στον Ιεχωβά τα λόγια του εδαφίου 1 Χρονικών 29:14. «Εντούτοις, ποιος είμαι εγώ Τα πάντα είναι από εσένα και ό,τι σου δώσαμε προέρχεται από το δικό σου χέρι».

Τι ταπεινό πνεύμα! Και έτσι είναι στ’ αλήθεια. Ό,τι και αν δίνουμε στον Ιεχωβά μας το έχει ήδη δώσει εκείνος. Καθόλου παράξενο που ο Ιεχωβά Θεός αγαπούσε τον Δαβίδ. Ήταν όντως άντρας σε αρμονία με την καρδιά του Θεού.

Πώς μπορούμε να καλλιεργούμε και να διατηρούμε τέτοια ταπεινή καρδιά; Όχι απλώς λέγοντας «Είμαι αποφασισμένος να είμαι ταπεινός». Όχι, αλλά κάνοντας ό,τι έκανε ο Δαβίδ. Πρέπει κάπου - κάπου να καθόμαστε και να αναλογιζόμαστε τη ζωή μας για να διακρίνουμε τις ευλογίες και την παρ’ αξίαν καλοσύνη που μας έχει δείξει ο Ιεχωβά. Να στοχαζόμαστε τη μεγαλοσύνη του.

Και αυτό θα μας υποκινεί να λέμε στον Ιεχωβά “Ποιος είμαι εγώ, Ιεχωβά, που με τίμησες με έκανες συνεργάτη σου παρά τα πολλά μου ελαττώματα; Ποιος είμαι εγώ, Ιεχωβά, που μου έδωσες υγεία και δύναμη για να υπηρετώ στον διορισμό μου; Ποιος είμαι εγώ, Ιεχωβά για να έχω αυτό το ειδικό προνόμιο υπηρεσίας ενώ ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί που το αξίζουν πολύ περισσότερο από εμένα;”

Φυσικά, υπάρχει η κατάλληλη περηφάνια για το προνόμιο που έχουμε να υπηρετούμε τον Θεό, αλλά και η ακατάλληλη υπερηφάνεια που μας κάνει να νιώθουμε ανώτεροι. Και αν θεωρούμε τους άλλους κατώτερους, τότε δεν θεωρούμε τον Ιεχωβά ανώτερο.

Αυτό είναι το μυστικό για να παραμείνουμε ταπεινοί, να ξέρουμε τι είμαστε πραγματικά. Να έχουμε τον Ιεχωβά, πάντα μπροστά μας, όπως και ο Δαβίδ. Είμαστε βέβαιοι ότι εσείς, σπουδαστές, θα κρατάτε τα μάτια σας στραμμένα στον μεγαλειώδη Θεό σας και ότι Εκείνος θα σας χρησιμοποιήσει και θα σας ευλογήσει ακόμη περισσότερο από όσο σήμερα τη μέρα της αποφοίτησής σας.

• Εδώ σταδιακά θα δούμε όλες τις ομιλίες από το Broadcasting Δεκεμβρίου 2017
• Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καλό μας φίλο MBabis Ggrreeccee. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό, εφικτό. Αλλά είπαμε, όταν ο ένας βοηθάει τον άλλον, τότε το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο!

Η πρώτη ομιλία του επισκόπου περιοχής Ιορδάνη Σκερλετίδη στην εκκλησία μας την περασμένη Τρίτη 11/7/2017 ήταν πολύ ενθαρρυντική για όλους όσοι την παρακολουθήσαμε με προσοχή… Όπως κάνω πάντα, κράτησα σημειώσεις από την ομιλία του με θέμα: «Πώς συστήνουμε τον εαυτό μας ως διακόνους του Θεού» που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση για τον τρόπο με τον οποίο διατύπωσε μεγάλες αλήθειες.

Ο επίσκοπος ξεκίνησε την ομιλία του με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πώς συστήνουμε αλήθεια τον εαυτό μας, όταν πρόκειται να δώσουμε μια συνέντευξη προκειμένου να διεκδικήσουμε μια θέση εργασίας στον κόσμο. Εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να διακρίνουν αν κάνουμε ή όχι για τη δουλειά, εφόσον λειτουργούν με αντικειμενικότητα, θα μετρήσουν τα θετικά και τα αρνητικά μας στοιχεία τα οποία θα διακρίνουν.

Στα θετικά ίσως βάλουν την καθαρή μας, την πειστικότητα, την επιμονή, τις οργανωτικές ικανότητες και τη διάθεση για ομαδική εργασίας. Στα αρνητικά την αργοπορία στα επαγγελματικά ραντεβού μας, την επιθετικότητα και την ερειστικότατα, την προσποίηση, αλλά και την αποδοκιμασία των προηγούμενων εργοδοτών…

Και τι θα πούμε για τα θεοκρατικά μας; Ο Ιεχωβά μας έχει εμπιστευτεί μια θέση στο πιο σημαντικό ζωοσωτήριο έργο που έγινε ποτέ στη γη… Στο έργο μαθήτευσης των ανθρώπων. Στα εδάφια 2 Κορινθίους 5: 10,11 (Διότι πρέπει όλοι να φανερωθούμε μπροστά στη δικαστική έδρα του Χριστού,+ώστε ο καθένας να πάρει την αμοιβή του για αυτά που έγιναν μέσω του σώματος, σύμφωνα με αυτά που έπραξε, είτε καλό είτε απαίσιο.+) δείτε πως συστήνουμε τους εαυτούς μας. Επομένως κάποια στιγμή, καταλαβαίνουμε ότι θα δώσουμε λογαριασμό κατά τα έργα μας και ανάλογη θα είναι η αμοιβή μας.

Στα εδάφια όμως 2 Κορινθίους 6: 1-10 αναφέρει ξεκάθαρα τα προσόντα που πρέπει να έχουμε για να συστήνουμε τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού. Και ο επίσκοπος μας Ιορδάνης Σκερλετίδης τόνισε με έμφαση ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε τώρα, διότι στο άμεσο μέλλον , ενόψει της μεγάλης θλίψης η φύση της διακονίας μας είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει μορφή. Χρειαζόμαστε λοιπόν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά για να λάβουμε την αμοιβή μας.

Ας δούμε βήμα – βήμα. τι λένε τα 2 Κορινθίους 6: 1-10.

Στο 1,2 (Καθώς εργαζόμαστε μαζί με αυτόν,+σας ικετεύουμε επίσης να μη δεχτείτε την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και σας διαφύγει ο σκοπός της.+2Διότι αυτός λέει: «Σε ευπρόσδεκτο καιρό σε άκουσα και σε ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα».+Ορίστε! Τώρα είναι ο ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος καιρός.+Ορίστε! Τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας.+) βλέπουμε τα προσόντα που πρέπει να έχουμε και διακρίνουμε τα αίσθημα του επείγοντος, αλλά και το γεγονός ότι αυτό (το έργο κηρύγματος) μπορεί να γίνει σε ευπρόσδεκτό ή αλλιώς κατάλληλο καιρό, όπως είναι τώρα… Γι’ αυτό δεν πρέπει να δείξουμε αμέλεια. Τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός.

Στο 3 (Με κανέναν τρόπο δεν δίνουμε οποιαδήποτε αιτία για πρόσκομμα,+για να μην καταλογιστεί σφάλμα στη διακονία μας·+) διακρίνουμε την ουσία. Θα πρέπει αναμφίβολα να προσέχουμε για το ντύσιμο, την εμφάνιση μας.

Στο 4 (αλλά με κάθε τρόπο συνιστούμε+τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού: με το να υπομένουμε πολλά, με θλίψεις, με περιπτώσεις ανάγκης, με δυσκολίες,+) βλέπουμε ότι όλοι έχουμε υπομείνει πολλά στη διάρκεια της ζωής μας.

Στο 5 (με ξυλοδαρμούς, με φυλακές,+με ταραχές, με κόπους, με νύχτες αγρύπνιας, με περιόδους χωρίς τροφή,) μάλλον δεν μας αφορά για την ώρα εδώ στη χώρα μας, αφού δεν έχουμε τέτοια ζητήματα. Στο παρελθόν, ίσως ναι. Και υπάρχουν ανάμεσα μας αδελφοί που έχουν υποστεί τέτοια τραύματα προκειμένου να διακρατήσουν την ακεραιότητα τους σε δύσκολους καιρούς. Τα ίδια όμως συμβαίνουν τώρα στην Ερυθραία, στη Νότια Κορέα, στη Ρωσία κ.α.

Στο 6,7 (με αγνότητα, με γνώση, με μακροθυμία,+με καλοσύνη,+με άγιο πνεύμα, με αγάπη ανυπόκριτη,+7με αληθινά λόγια, με δύναμη Θεού·+μέσω των όπλων) διακρίνουμε ότι αφορά την ηθική καθαρότητα μας και την εφαρμογή της στο χώρο εργασίας. Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί… Τίποτα περισσότερο.

Οι υπηρέτες του Ιεχωβά είναι αποφασισμένοι να παραμένουν ηθικά αγνοί. Ορισμένοι αποφασίζουν να παντρευτούν για να αποφύγουν τα προβλήματα σε αυτόν τον τομέα. Ωστόσο, ο γάμος δεν παρέχει αυτομάτως προστασία από τη σεξουαλική ακαθαρσία. Στους Βιβλικούς χρόνους, μια οχυρωμένη πόλη προστάτευε τους ανθρώπους μόνο αν αυτοί παρέμεναν εντός των τειχών της. Αν κάποιος έβγαινε έξω από την πύλη ενώ περιφέρονταν ληστές και επιδρομείς, θα μπορούσε να πέσει θύμα ληστείας ή να θανατωθεί. Παρόμοια, οι παντρεμένοι βρίσκουν προστασία από την ανηθικότητα μόνο αν παραμένουν εντός των σεξουαλικών ορίων που έχει θεσπίσει για αυτούς ο Πρωτουργός του γάμου.

Ο Παύλος περιέγραψε αυτά τα όρια στα εδάφια 1 Κορινθίους 7:2-5. Οι σεξουαλικές σχέσεις με το σύζυγο αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο της συζύγου. Και εκείνος παρόμοια έχει το ίδιο αποκλειστικό προνόμιο αναφορικά με τη σύζυγό του. Αναμένεται από τον κάθε σύντροφο να αποδίδει στον άλλον τη γαμήλια “οφειλή”, δηλαδή τις σεξουαλικές σχέσεις που έχει δικαίωμα να απολαμβάνει ένα παντρεμένο άτομο.

Εντούτοις, μερικά αντρόγυνα περνούν μεγάλα χρονικά διαστήματα χώρια —κάνοντας ξεχωριστές διακοπές ή μένοντας μακριά ο ένας από τον άλλον εξαιτίας της εργασίας τους, με αποτέλεσμα να αποστερούν την “οφειλή” από το σύντροφό τους. Φανταστείτε τι τραγικό θα ήταν αν ένα άτομο, λόγω έλλειψης «αυτοσυγκράτησης», ενέδιδε στη σατανική πίεση και διέπραττε μοιχεία. Ο Ιεχωβά ευλογεί τους οικογενειάρχες που προμηθεύουν για τις οικογένειές τους χωρίς να θέτουν το γάμο τους σε κίνδυνο. —Ψαλμ. 37:25

Στο 8 (μέσω δόξας και ατίμωσης, μέσω δυσφήμησης και επαίνων· ως απατεώνες+και εντούτοις φιλαλήθεις,) βλέπουμε ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να επηρεάζεται από τα λόγια άλλων.

Και τέλος στα εδάφια 9,10 (ως άτομα που είναι άγνωστα και εντούτοις αναγνωρίζονται,+ως άτομα πουπεθαίνουν και εντούτοις, ορίστε! ζούμε,+ως άτομα που διαπαιδαγωγούνται+και εντούτοις δεν παραδίδονται στο θάνατο,+10ως άτομα που λυπούνται αλλά πάντοτε χαίρονται, ως φτωχοί που όμως πλουτίζουν πολλούς, ως άτομα που δεν έχουν τίποτα και εντούτοις έχουν τα πάντα στην κατοχή τους.+) αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Ιεχωβά ακόμα κι αν χρειάζεται να λάβουμε διαπαιδαγώγηση…

Επομένως: Στο διακονικό του έργο ο Ιησούς κάλεσε ως συντρόφους του πολλά άλλα άτομα, αποστόλους και μαθητές, τους οποίους εκπαίδευσε να συνεχίσουν το ίδιο διακονικό έργο. Αρχικά απέστειλε τους 12, κατόπιν 70 άλλους. Η ενεργός δύναμη του Θεού ήταν πάνω και σε αυτούς, καθιστώντας τους ικανούς να εκτελούν πολλά θαύματα. (Ματ 10:1, 5-15, 27, 40· Λου 10:1-12, 16)

Ωστόσο, το κύριο έργο που έπρεπε να επιτελέσουν ήταν το κήρυγμα και η διδασκαλία των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Στην πραγματικότητα, τα θαύματα αποσκοπούσαν πρωτίστως στο να αποδειχτεί δημόσια ότι αυτοί ήταν διορισμένοι και επιδοκιμασμένοι από τον Ιεχωβά. —Εβρ 2:3, 4.

Ο Ιησούς εκπαίδευε τους μαθητές του με τα λόγια αλλά και με το παράδειγμά του. Δεν δίδασκε μόνο δημόσια, αλλά και σε σπίτια, μεταδίδοντας τα καλά νέα απευθείας στους ανθρώπους. (Ματ 9:10, 28· Λου 7:36· 8:1· 19:1-6) Από τις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών γίνεται σαφές ότι οι μαθητές του Ιησού ήταν παρόντες σε πολλές περιπτώσεις στις οποίες εκείνος έδωσε μαρτυρία σε ανθρώπους διαφόρων ειδών, και μάλιστα είναι καταγραμμένες οι συνομιλίες που έλαβαν χώρα. Σύμφωνα με το βιβλίο των Πράξεων, οι μαθητές του ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα, κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι για να διακηρύξουν το άγγελμα της Βασιλείας.—Πρ 5:42· 20:20· βλέπε ΚΗΡΥΓΜΑ, ΚΗΡΥΚΑΣ («Από Σπίτι σε Σπίτι»).

Ο Ιησούς εξήγησε στους μαθητές του ποιος είναι αληθινός διάκονος του Θεού: «Οι βασιλιάδες των εθνών τα καταδυναστεύουν, και εκείνοι που έχουν εξουσία πάνω τους αποκαλούνται Ευεργέτες. Εσείς, όμως, δεν πρέπει να είστε έτσι. Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας ας γίνει όπως ο νεότερος, και αυτός που είναι αρχηγός, όπως αυτός που διακονεί. Διότι ποιος είναι μεγαλύτερος, αυτός που πλαγιάζει μπροστά στο τραπέζι ή αυτός που διακονεί; Δεν είναι αυτός που πλαγιάζει μπροστά στο τραπέζι;»

Κατόπιν, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τη δική του πορεία και διαγωγή, είπε: «Εγώ, όμως, είμαι ανάμεσά σας ως αυτός που διακονεί». (Λου 22:25-27) Σε εκείνη την περίπτωση, κατέδειξε με δυναμικό τρόπο αυτές τις αρχές, όπως την αρχή της ταπεινοφροσύνης, πλένοντας τα πόδια των μαθητών. —Ιωα 13:5.

Ο Ιησούς επισήμανε περαιτέρω στους μαθητές του ότι οι αληθινοί διάκονοι του Θεού δεν αποδέχονται κολακευτικούς θρησκευτικούς τίτλους για τον εαυτό τους ούτε αποδίδουν τέτοιους τίτλους σε άλλους. «Μην αποκληθείτε Ραββί, γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί. Επιπλέον, μην αποκαλέσετε κανέναν πατέρα σας πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας, ο Ουράνιος. Ούτε να αποκληθείτε “ηγέτες”, γιατί Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός. Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας πρέπει να είναι διάκονός σας [ή υπηρέτης σας]. Όποιος εξυψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα εξυψωθεί». —Ματ 23:8-12.

Οι χρισμένοι ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού Χριστού χαρακτηρίζονται “διάκονοι των καλών νέων”, όπως ήταν ο Παύλος. (Κολ 1:23) Επίσης είναι «διάκονοι μιας νέας διαθήκης», εφόσον βρίσκονται σε σχέση διαθήκης με τον Ιεχωβά Θεό, έχοντας τον Χριστό ως Μεσίτη. (2Κο 3:6· Εβρ 9:14, 15) Ως αποτέλεσμα, είναι διάκονοι του Θεού και του Χριστού. (2Κο 6:4· 11:23) Τα προσόντα τους προέρχονται από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, όχι από κάποιον άνθρωπο ή οργάνωση. Τα αποδεικτικά στοιχεία της διακονίας τους δεν περιέχονται σε κάποιο χαρτί ή πιστοποιητικό, λόγου χάρη σε μια συστατική επιστολή ή εξουσιοδότηση.

Η δική τους συστατική «επιστολή» βρίσκεται στα άτομα τα οποία έχουν διδάξει και εκπαιδεύσει για να είναι, όπως και οι ίδιοι, διάκονοι του Χριστού. Σχετικά με αυτό, ο απόστολος Παύλος λέει: «Μήπως χρειαζόμαστε, όπως μερικοί, συστατικές επιστολές προς εσάς ή από εσάς; Εσείς είστε η επιστολή μας, που είναι χαραγμένη στις καρδιές μας και τη γνωρίζει και τη διαβάζει όλη η ανθρωπότητα. Διότι αποκαλύπτεται ότι εσείς είστε επιστολή του Χριστού γραμμένη από εμάς ως διακόνους, χαραγμένη, όχι με μελάνι, αλλά με πνεύμα ενός ζωντανού Θεού, όχι σε πέτρινες πλάκες, αλλά σε σάρκινες πλάκες, σε καρδιές». (2Κο 3:1-3)

Εδώ ο Παύλος δείχνει την αγάπη και το συναισθηματικό δεσμό, τη θερμή στοργή και το ενδιαφέρον που αισθάνεται ο Χριστιανός διάκονος για εκείνους τους οποίους διακονεί, δεδομένου ότι είναι “χαραγμένοι στην καρδιά” του διακόνου.

Εύλογα, λοιπόν, αφού ο Χριστός αναλήφθηκε στον ουρανό, έδωσε στη Χριστιανική εκκλησία «δώρα σε μορφή ανθρώπων». Μεταξύ αυτών υπήρχαν απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι, οι οποίοι δόθηκαν «με προοπτική τη διόρθωση των αγίων, για διακονικό έργο, για την εποικοδόμηση του σώματος του Χριστού». (Εφ 4:7-12) Τα προσόντα τους ως διακόνων προέρχονται από τον Θεό.—2Κο 3:4-6.

Στην Αποκάλυψη που δόθηκε στον απόστολο Ιωάννη, παρουσιάζεται «ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες». Αυτοί δεν αναφέρεται ότι περιλαμβάνονται, όπως οι χρισμένοι αδελφοί του Ιησού Χριστού, στη νέα διαθήκη, επομένως δεν είναι ούτε διάκονοί της. Εντούτοις, καταδεικνύεται ότι έχουν καθαρή υπόσταση ενώπιον του Θεού και «του αποδίδουν ιερή υπηρεσία ημέρα και νύχτα στο ναό του».

Συνεπώς, προσφέρουν διακονία και μπορούν να αποκληθούν ορθά διάκονοι του Θεού. Όπως έδειξε τόσο το όραμα της Αποκάλυψης όσο και ο ίδιος ο Ιησούς (μέσω παραβολής), τον καιρό της παρουσίας του Χριστού στον ένδοξο θρόνο του θα υπήρχαν τέτοια άτομα που θα διακονούσαν επίσης στοργικά και τους αδελφούς του Ιησού Χριστού, παρέχοντάς τους βοήθεια, προσοχή και υποστήριξη. —Απ 7:9-15· Ματ 25:31-40.

Αυτήν την εικονογράφηση την είχε ο φίλος μου και αδελφός Φράνκ στην πρόσκληση που στέλνει στην ομάδα του κάθε βδομάδα προκειμένου να συμμετάσχουν στην προετοιμασία της ΣΚΟΠΙΑΣ που γίνεται κάθε Παρασκευή στο σπίτι του, στην Αγία Μαρίνα. Μου άρεσε και το χρησιμοποιώ. Ξέρω πως δεν έχει αντίρρηση.


Άλλη μια όμορφη εικόνα από τη δράση των αδελφών μας σε όλη την Ελλάδα προκειμένου να παραμείνουν ένθερμα κοντά στο Ιεχωβά Θεό. Πρόκειται για την ημερήσια Συνέλευση του 2017 που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στα Τρίκαλα. Φίλοι μας που συμμετείχαν, είχαν την καλοσύνη να μας στείλουν τη φωτογραφία.

Μιλώντας με τους ανθρώπους αντιλαμβάνεσαι συχνά μια άποψη που έχουν εδραιωμένη για τα πράγματα. Ο Θεός είναι πολύ μακριά και δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους. Αλλά είναι έτσι τα πράγματα, αλήθεια;

Μια ματιά γύρω μας, μας πείθει για το αντίθετο… Δεν είναι ενδιαφέρον ότι από ολόκληρο το σύμπαν, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, μόνο η γη κατοικείται και προσφέρει στους ανθρώπους και έχει τόσες ομορφιές. Περίπλοκα συστήματα, φως, οξυγόνο, υπέροχα φυσικά συστήματα που διέπονται από φυσικούς και ηθικούς νόμους.

Οι φυσικοί νόμοι είναι απαραίτητοι για τη συνέχιση της ζωής. Σκεφτείτε απλά τον κύκλο του νερού.

Και οι ηθικοί νόμοι, ανεξάρτητα αν κάποιος τους ακολουθεί ή όχι, αν τους παραβιάζει διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να έχει ευτυχία.

Στο Ρωμαίους 1: 26-29 (²⁶Γι’ αυτόν το λόγο, ο Θεός τούς παρέδωσε σε επαίσχυντες σεξουαλικές ορέξεις,+ επειδή και οι γυναίκες τους άλλαξαν τη φυσική χρήση του εαυτού τους σε χρήση που είναι αντίθετη στη φύση·+ ²⁷παρόμοια, και οι άντρες ακόμη άφησαν τη φυσική χρήση της γυναίκας+ και άναψαν άγρια από το σαρκικό τους πόθο ο ένας για τον άλλον, άντρες με άντρες,+εργαζόμενοι ό,τι είναι χυδαίο+ και λαβαίνοντας για τον εαυτό τους την πλήρη ανταπόδοση+ που τους άξιζε για την πλάνη τους.+) λέει ότι οι άνθρωποι δυστυχώς αψηφούν τους ηθικούς νόμους. Επιλέγουν να μην έχουν γνώση για τον Δημιουργό και για τους σκοπούς τους για τη γη και τους ανθρώπους.

Και συνεχίζει από το 29-31 (²⁹πλήρεις καθώς ήταν από κάθε αδικία,+πονηρία,+ πλεονεξία,+ κακία,+ γεμάτοι φθόνο,+ φόνο,+έριδες,+ δόλο,+ μοχθηρή διάθεση,+ όντας ψιθυριστές,+³⁰κακολόγοι,+ άτομα που μισούν τον Θεό, θρασείς,+υπερήφανοι,+ αλαζόνες,+ εφευρέτες κακών πραγμάτων,+ανυπάκουοι στους γονείς,+ ³¹χωρίς κατανόηση,+ ασυνεπείς στις συμφωνίες,+ άστοργοι,+ ανελεήμονες.+ ) διαπιστώνοντας ότι τα αποτελέσματα θα είναι σίγουρα κακά. Και βλέπουμε γύρω μας συνεχώς ειδήσεις που το επιβεβαιώνουν αυτό. Η κοινωνία είναι γεμάτη θλίψη.

Όμως ο Ιεχωβά δεν πρόκειται να αφήσει έτσι τα πράγματα. Ο Λόγος του, η Αγία γραφή μας λέει ότι έχει κάνει ένα πολύτιμο δώρο για τον καθένα μας. Στο εδάφιο Εβραίους 2: 9 (αλλά βλέπουμε τον Ιησού, που είχε γίνει λίγο κατώτερος από τους αγγέλους,+ στεφανωμένο με δόξα+ και τιμή επειδή υπέστη θάνατο,+ ώστε με την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού να γευτεί θάνατο για κάθε άνθρωπο.+) αναφέρει ότι πήρε την πρωτοβουλία να δώσει ως θυσία, λύτρο για τις αμαρτίες μας τον Γιο του κι αυτό αποτελεί μια τεράστια πράξη αγάπης. Χρειάζεται άραγε κάτι άλλο για να πειστούμε ότι ενδιαφέρεται για τον καθένα μας, προσωπικά; Και ο Ιησούς είναι εκείνος που θα κρίνει την ανθρωπότητα;. Είναι δυνατόν κάποιος έχει κάνει τόσες κακές πράξεις, ώστε να μην μπορεί να του συγχωρηθούν;

Στο εδάφιο Ησαΐας 1:18 («Ελάτε, τώρα, να τακτοποιήσουμε τα ζητήματα ανάμεσά μας», λέει ο Ιεχωβά.+ «Αν οι αμαρτίες σας είναι κατακόκκινες, θα γίνουν λευκές σαν το χιόνι·+ αν είναι ερυθρές σαν την πορφύρα, θα γίνουν σαν το μαλλί.) διαβάζουμε ότι η προσευχή μας στον Ιεχωβά, θα μας βοηθήσει πολύ. Κι αν χρειαστεί να λάβουμε διαπαιδαγώγηση, αυτό δεν πρόκειται να μας στερήσει τη χαρά.

Ας θυμόμαστε ότι ο Ιεχωβά ως κατασκευαστής μας, ορίζει την αξία μας. Η ιστορία με το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα που χάνει την αξία του μπορεί να μας βοηθήσει αρκετά. Είτε ατσαλάκωτο, είτε τσαλακωμένο το χαρτονόμισμα συνεχίζει να έχει την ίδια αγοραστική αξία… Έτσι είμαστε κι εμείς για Εκείνον!

Το εδάφιο Ρωμαίους 8: 38,39 (Διότι είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή+ ούτε άγγελοι+ ούτε κυβερνήσεις+ ούτε παρόντα πράγματα ούτε μελλοντικά πράγματα ούτε δυνάμεις+ ³⁹ούτε ύψος ούτε βάθος ούτε καμιά άλλη δημιουργία θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, η οποία είναι στον Χριστό Ιησού, τον Κύριό μας.+) λέει καθαρά για τη σχέση μας με τον Ιεχωβά. Ο Ιησούς όσο ήταν στη γη με τη σαρκική μορφή του, είχε ακριβώς την ίδια συμπεριφορά.

Όπως λέει και το Ιωάννης 6:44 (Κανείς δεν μπορεί να έρθει σε εμένα αν ο Πατέρας, που με έστειλε, δεν τον ελκύσει·+ και εγώ θα τον αναστήσω την τελευταία ημέρα.) ο Ιεχωβά είναι Εκείνος που ανοίγει τη διάνοια μας και μας ελκύει κοντά Του. Η προμήθεια της Ανάστασης, μας διαβεβαιώνει για ένα καλύτερο αύριο για όλους μας.

Και πώς θα γίνει αυτό; Ο Ιεχωβά έχεις δώσει αυτή τη διευθέτηση στον Ιησού. Δείτε τι λέει στα εδάφια Ιωάννης 8: 31, 32 (Και έτσι ο Ιησούς άρχισε να λέει στους Ιουδαίους που τον είχαν πιστέψει: «Αν μείνετε στο λόγο μου,+ είστε πραγματικά μαθητές μου, ³²και θα γνωρίσετε την αλήθεια+ και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει»), θα γνωρίσετε την αλήθεια που θα σας ελευθερώσει…

Είμαστε πολύ τυχεροί! Έχουμε στη διάθεση μας ολόκληρη την Αγία Γραφή. Και μέσα από αυτή μπορούμε να γνωρίζουμε τον σκοπό του Θεού. Η αγάπη του για μας, άνοιξε τη διάνοια μας να κατανοήσουμε το Λόγο του. Η Αγία Γραφή είναι γραμμένη από ατελείς ανθρώπους και μπορεί να γίνει κτήμα μας.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι κι εμείς μπορούμε να Του μιλάμε μέσω της προσευχής. Εκείνος, όπως λέει και το εδάφιο 1 Ιωάννη 5:14 (Και αυτή είναι η πεποίθηση την οποία έχουμε προς αυτόν,+ πως ό,τι και αν είναι αυτό που ζητάμε σύμφωνα με το θέλημά του αυτός μας ακούει.) μας Ακούει. Για τα πάντα μπορούμε να του μιλάμε. Κι αν αργεί να έρθει η απάντηση, ας έχουμε υπομονή. Ας περιμένουμε. Ο Ιεχωβά θα απαντήσει στον κατάλληλο καιρό. Περιμένουμε διαβάζοντας την Αγία Γραφή, συμμετέχοντας στις συναθροίσεις, στο έργο, μιλώντας σε ώριμους αδελφούς μας.

Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε αν το πιστεύουμε εμείς προσωπικά, είναι ότι Εκείνος προσέχει ξεχωριστά τον καθένα μας. Είναι απαραίτητο να το κάνουμε αυτό για να νιώσουμε καλά. Διότι βλέπουμε ότι αυτό ακριβώς λείπει από τους ανθρώπους του κόσμου και γι’ αυτό βιώνουν τόσες δυσκολίες και προβλήματα χωρίς να βλέπουν πουθενά διέξοδο ή λύση.

Στο εδάφιο Εβραίους 11:1 (Πίστη+ είναι η βεβαιωμένη προσδοκία πραγμάτων για τα οποία ελπίζει+ κανείς, η φανερή απόδειξη πραγματικοτήτων, τις οποίες όμως δεν βλέπουμε.+ ²Διότι μέσω αυτής δόθηκε μαρτυρία σχετικά με τους ανθρώπους της αρχαιότητας.+) βλέπουμε τον ορισμό της πίστης.

Η Βασιλεία του Θεού είναι για μας πραγματική και ήδη ο Γιος του Θεού κυβερνάει… Ο σκοπός του Ιεχωβά να γίνει η γη παράδεισος και να κατοικείται αιώνια από ανθρώπους καλή θέλεησης, θα πραγματοποιηθεί, οπωσδήποτε…

Και τι μπορούμε να πούμε για τον Βασιλιά μας; Υπήρξε άνθρωπος κατά την φύση του και έτσι μπορεί να μας γνωρίζει καλά. Και έχουμε ένα υπέροχο έργο μπροστά μας: Να διδάξουμε την αλήθεια στα δισεκατομμύρια των αναστημένων.

Πολύ σύντομα λοιπόν, ο σκοπός του Θεού θα εκπληρωθεί. Ας ανανεώνουμε το ζήλο μας στον Ιεχωβά. Ας του δείχνουμε καθημερινά την ευγνωμοσύνη μας και την αγάπη μας σε Εκείνον, τον μοναδικό αληθινό Θεό, το Ιεχωβά!

Ομιλητής, ο αδελφός Τζέιμς Κόθον, εκπαιδευτής στις Θεοκρατικές Σχολές των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Την ομιλία που θα διαβάσετε παρακάτω μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ, μέσα από το Broadcasting του Δεκεμβρίου που είναι αφιερωμένο εξολοκλήρου στην τελετή αποφοίτησης της 143ης  τάξης της Σχολής Γαλαάδ.

Φανταστείτε ότι είχατε τη δυνατότητα να κάνετε από ένα ακριβό δώρο σε όλους τους φίλους σας. Τι θα συνέβαινε τότε; Θα τους κάνατε ευτυχισμένους! Και εσείς θα νιώθατε μεγαλύτερη ευτυχία, εφόσον θα δίνατε στους άλλους, όπως είπε ο Ιησούς. Αλλά μπορείτε να δίνετε στους άλλους κάτι πολύ ξεχωριστό που το χρειάζονται πραγματικά και δεν κοστίζει τίποτα.

Τι είναι αυτό; Η προσοχή σας. Στο εδάφιο Ρωμαίους 12:15 ο απόστολος Παύλος είπε «Να χαίρεστε με όσους χαίρονται να κλαίτε με όσους κλαίνε». Πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε και να συναισθανόμαστε τους άλλους, είτε νιώθουν χαρά είτε λύπη. Αλλά γιατί; Πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό γιατί ζούμε σε “καιρούς δύσκολους και επικίνδυνους”.

Άρα μπορούμε να συνοψίσουμε τη συμβουλή της Γραφής «να κλαίτε με όσους κλαίνε» ως εξής: Να δείχνετε συμπόνια, συμπάθεια. Γιατί πρέπει να το κάνουμε αυτό; Ας δούμε τι μας υπενθυμίζει το εδάφιο Ρωμαίους 12:5. «Έτσι και εμείς, αν και πολλοί είμαστε ένα σώμα σε ενότητα με τον Χριστό αλλά ατομικά είμαστε μέλη που ανήκουν το ένα στο άλλο».

Φυσικά, αυτά τα λόγια γράφτηκαν κυρίως για όσους συμμετέχουν στη νέα διαθήκη, αλλά στην πραγματικότητα, όλοι στον λαό του Ιεχωβά ανήκουν ο ένας στον άλλον. Είναι ενδιαφέρον ότι στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές υπάρχουν περίπου 50 εντολές που περιέχουν τη φράση “ο ένας τον άλλον”.

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, να ενθαρρύνετε ο ένας τον άλλον, να παρακινείτε ο ένας τον άλλον, να προσεύχεστε ο ένας για τον άλλον, και ούτω καθεξής. Η ΣΚΟΠΙΑ έγραψε τα εξής «Πρέπει να είμαστε ευαίσθητοι στον πόνο και στη θλίψη των αδελφών μας.

Πολλές φορές, μπορούμε να προσφέρουμε μεγάλη ανακούφιση στους ομοπίστους μας που υποφέρουν συναισθηματικά, αν αφιερώνουμε χρόνο για να τους ακούμε με γνήσια συμπόνια». Δείχνω συμπόνια όταν συμπάσχω με τον άλλον. Μερικές φορές χρησιμοποιούμε και τη λέξη “συμπάθεια” που σημαίνει, μεταξύ άλλων συμμετοχή στον πόνο ή στην ανάγκη του άλλου. Αλλά χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον περισσότερο σε καιρούς κρίσης, θλίψης και αμφιβολιών.

Πώς μπορούμε λοιπόν να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας; Η απάντηση είναι απλή: Να ακούμε με συμπάθεια. Αυτό μοιάζει με τις συμπαθητικές χορδές που χρησιμοποιούνται για να εμπλουτίσουν τον ήχο και την αρμονία ορισμένων μουσικών οργάνων. Τα όργανα αυτά έχουν χορδές που δεν παίζονται απευθείας, αλλά αντιδρούν στις δονήσεις των χορδών που παίζονται και έτσι γίνονται συμπαθητικές.

Παράγουν δε απαράμιλλη αρμονία. Γίνονται ένα. Το αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας είναι πολύ ξεχωριστό. Για να κατανοήσουμε αυτή τη λειτουργία ας παρατηρήσουμε τη χρήση δύο διαπασών. Προσέξτε ότι το ένα αντιδράει όταν το χτυπήσουμε. Το δεύτερο, χωρίς να το χτυπήσουμε, αντιδράει στη δόνηση του πρώτου. Τότε το πρώτο δεν είναι πια μόνο του. Υπάρχει και δεύτερο διαπασών που επηρεάζεται από τις δονήσεις, δηλαδή γίνεται συμπαθητικό.

Και τα δύο λειτουργούν αρμονικά. Μετά τον θάνατο ενός προσφιλούς της, μια αδελφή είπε «Μόνο με δάκρυα μπορούσα να εκφράσω τα αισθήματά μου. Το εκτιμούσα λοιπόν όταν οι αδελφοί έρχονταν και κλαίγαμε μαζί». Γίνονταν ένα —εναρμονίζονταν μαζί της. Και εκείνη το ένιωθε. Αλλά χρειάζεται προσοχή, γιατί άλλο το να μοιραζόμαστε τη χαρά του άλλου και άλλο το να ακούμε με συμπόνια τον πόνο της καρδιάς του. Το δεύτερο μπορεί να είναι συναισθηματικά επίπονο και χρονοβόρο.

Όπως φαίνεται στο παράδειγμά μας, αφού απομακρύνουμε το πρώτο διαπασών το δεύτερο, το συμπαθητικό εξακολουθεί να υφίσταται τις συνέπειες. Να γιατί, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι ενέργειές μας αποκαλύπτουν τι νιώθουμε στην καρδιά μας για τους αδελφούς και τις αδελφές μας.

Επιστρέφουμε στο εδάφιο Ρωμαίους 12:10 που μας το υπενθυμίζει αυτό. «Με αδελφική αγάπη να νιώθετε τρυφερή στοργή ο ένας για τον άλλον». Το να ακούμε, είναι μια απλή στοργική κίνηση. Συχνά το πρόβλημα είναι ότι βιαζόμαστε τόσο πολύ να διορθώσουμε την κατάσταση, ώστε δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε τον άλλον να του δείξουμε συμπόνια.

Ή άλλοτε είμαστε τόσο απασχολημένοι με τα δικά μας βάσανα, ώστε είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτά. Η αυτολύπηση, όμως, καταπνίγει τη συμπόνια για τους άλλους. Και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί, γιατί μερικές φορές, θέλοντας να λύσουμε το πρόβλημα αμέσως, ίσως πούμε πράγματα που δεν βοηθούν τον άλλον που υποφέρει. «Ξέρεις, πρέπει να γίνεις πιο δυνατός». Ή ένα από τα αγαπημένα μου «Και άλλοι υποφέρουν, τώρα ήρθε η σειρά σου».

Ή κάνουμε συγκρίσεις: «Τουλάχιστον εσύ μπορείς και περπατάς». Βέβαια δεν τα λέμε όλα αυτά με κακό κίνητρο, αλλά το ζήτημα είναι πώς τα εκλαμβάνει ο άλλος. Ο άλλος τα εκλαμβάνει ως επίκριση. Είναι σαν να λέμε «δεν με νοιάζει» ή «δεν με νοιάζει και πολύ». Ο Ιώβ προσπάθησε 10 φορές να εξηγήσει τα αισθήματά του στους παρηγορητές του.

Και τελικά, μετά τη 10η φορά είπε: «Μακάρι να με άκουγε κάποιος!» Τα βάσανα και ο πόνος του χειροτέρευαν επειδή οι σύντροφοί του δεν τον άκουγαν. Πόσο λυπηρό είναι αυτό. Ούτε ενδιαφέρονταν για τον Ιώβ ούτε νοιάζονταν να κατανοήσουν τα αισθήματά του. Τον σιώπησαν.

Υπάρχει περίπτωση να κάνουμε και εμείς το ίδιο ή κάτι παρόμοιο; Πόσο λυπηρό θα ήταν αυτό. Για να συναισθανθούμε τη θλίψη και τον πόνο του άλλου, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε, να αφιερώσουμε χρόνο να νοιαστούμε περισσότερο για εκείνον παρά για τον εαυτό μας. Πρέπει να μάθουμε να αφήνουμε τον εαυτό μας κατά μέρος.

Το εδάφιο Ρωμαίους 12:10 λέει κατόπιν «Στην απόδοση αμοιβαίας τιμής, να παίρνετε την πρωτοβουλία». Τιμάμε τους άλλους, αν δεν είμαστε επικριτικοί, αν τους παίρνουμε στα σοβαρά και αν δίνουμε ειλικρινή, εγκάρδια προσοχή στα λόγια και στα αισθήματά τους. Πρέπει να θυμόμαστε το εξής: Η σχέση μας με τον Θεό και η σχέση μας με τους αδελφούς μας είναι ένα και το αυτό. Να το ξαναπώ αυτό:  Η σχέση μας με τον Θεό και η σχέση μας με τους αδελφούς μας είναι ένα και το αυτό.

Η σχέση μας με τον Θεό και η σχέση μας με τους αδελφούς μας είναι ένα και το αυτό. Ο Ιεχωβά ενδιαφέρεται βαθιά, για τις μεταξύ μας σχέσεις. Ο Ιεχωβά θέλει να ξεχωρίζουν οι υπηρέτες του πάνω από όλα, για την αγάπη που έχουν μεταξύ τους. Συνεπώς, το συμπονετικό ενδιαφέρον, αποτελεί δώρο ισχυρό μέσο για να δείχνουμε αγάπη και να βοηθάμε άλλους να εξασφαλίσουν σε κάποιον βαθμό αρμονία στη ζωή τους.

• Εδώ σταδιακά θα δούμε όλες τις ομιλίες από το Broadcasting Δεκεμβρίου 2017
• Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον καλό μας φίλο MBabis Ggrreeccee. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να γίνει αυτό, εφικτό. Αλλά είπαμε, όταν ο ένας βοηθάει τον άλλον, τότε το αποτέλεσμα είναι το καλύτερο!