«Πώς συστήνουμε τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού;» Η πρώτη υπηρεσιακή ομιλία…

Η πρώτη ομιλία του επισκόπου περιοχής Ιορδάνη Σκερλετίδη στην εκκλησία μας την περασμένη Τρίτη 11/7/2017 ήταν πολύ ενθαρρυντική για όλους όσοι την παρακολουθήσαμε με προσοχή… Όπως κάνω πάντα, κράτησα σημειώσεις από την ομιλία του με θέμα: «Πώς συστήνουμε τον εαυτό μας ως διακόνους του Θεού» που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση για τον τρόπο με τον οποίο διατύπωσε μεγάλες αλήθειες.

Ο επίσκοπος ξεκίνησε την ομιλία του με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πώς συστήνουμε αλήθεια τον εαυτό μας, όταν πρόκειται να δώσουμε μια συνέντευξη προκειμένου να διεκδικήσουμε μια θέση εργασίας στον κόσμο. Εκείνοι που είναι επιφορτισμένοι με την ευθύνη να διακρίνουν αν κάνουμε ή όχι για τη δουλειά, εφόσον λειτουργούν με αντικειμενικότητα, θα μετρήσουν τα θετικά και τα αρνητικά μας στοιχεία τα οποία θα διακρίνουν.

Στα θετικά ίσως βάλουν την καθαρή μας, την πειστικότητα, την επιμονή, τις οργανωτικές ικανότητες και τη διάθεση για ομαδική εργασίας. Στα αρνητικά την αργοπορία στα επαγγελματικά ραντεβού μας, την επιθετικότητα και την ερειστικότατα, την προσποίηση, αλλά και την αποδοκιμασία των προηγούμενων εργοδοτών…

Και τι θα πούμε για τα θεοκρατικά μας; Ο Ιεχωβά μας έχει εμπιστευτεί μια θέση στο πιο σημαντικό ζωοσωτήριο έργο που έγινε ποτέ στη γη… Στο έργο μαθήτευσης των ανθρώπων. Στα εδάφια 2 Κορινθίους 5: 10,11 (Διότι πρέπει όλοι να φανερωθούμε μπροστά στη δικαστική έδρα του Χριστού,+ώστε ο καθένας να πάρει την αμοιβή του για αυτά που έγιναν μέσω του σώματος, σύμφωνα με αυτά που έπραξε, είτε καλό είτε απαίσιο.+) δείτε πως συστήνουμε τους εαυτούς μας. Επομένως κάποια στιγμή, καταλαβαίνουμε ότι θα δώσουμε λογαριασμό κατά τα έργα μας και ανάλογη θα είναι η αμοιβή μας.

Στα εδάφια όμως 2 Κορινθίους 6: 1-10 αναφέρει ξεκάθαρα τα προσόντα που πρέπει να έχουμε για να συστήνουμε τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού. Και ο επίσκοπος μας Ιορδάνης Σκερλετίδης τόνισε με έμφαση ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε τώρα, διότι στο άμεσο μέλλον , ενόψει της μεγάλης θλίψης η φύση της διακονίας μας είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει μορφή. Χρειαζόμαστε λοιπόν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά για να λάβουμε την αμοιβή μας.

Ας δούμε βήμα – βήμα. τι λένε τα 2 Κορινθίους 6: 1-10.

Στο 1,2 (Καθώς εργαζόμαστε μαζί με αυτόν,+σας ικετεύουμε επίσης να μη δεχτείτε την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και σας διαφύγει ο σκοπός της.+2Διότι αυτός λέει: «Σε ευπρόσδεκτο καιρό σε άκουσα και σε ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα».+Ορίστε! Τώρα είναι ο ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος καιρός.+Ορίστε! Τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας.+) βλέπουμε τα προσόντα που πρέπει να έχουμε και διακρίνουμε τα αίσθημα του επείγοντος, αλλά και το γεγονός ότι αυτό (το έργο κηρύγματος) μπορεί να γίνει σε ευπρόσδεκτό ή αλλιώς κατάλληλο καιρό, όπως είναι τώρα… Γι’ αυτό δεν πρέπει να δείξουμε αμέλεια. Τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός.

Στο 3 (Με κανέναν τρόπο δεν δίνουμε οποιαδήποτε αιτία για πρόσκομμα,+για να μην καταλογιστεί σφάλμα στη διακονία μας·+) διακρίνουμε την ουσία. Θα πρέπει αναμφίβολα να προσέχουμε για το ντύσιμο, την εμφάνιση μας.

Στο 4 (αλλά με κάθε τρόπο συνιστούμε+τους εαυτούς μας ως διακόνους του Θεού: με το να υπομένουμε πολλά, με θλίψεις, με περιπτώσεις ανάγκης, με δυσκολίες,+) βλέπουμε ότι όλοι έχουμε υπομείνει πολλά στη διάρκεια της ζωής μας.

Στο 5 (με ξυλοδαρμούς, με φυλακές,+με ταραχές, με κόπους, με νύχτες αγρύπνιας, με περιόδους χωρίς τροφή,) μάλλον δεν μας αφορά για την ώρα εδώ στη χώρα μας, αφού δεν έχουμε τέτοια ζητήματα. Στο παρελθόν, ίσως ναι. Και υπάρχουν ανάμεσα μας αδελφοί που έχουν υποστεί τέτοια τραύματα προκειμένου να διακρατήσουν την ακεραιότητα τους σε δύσκολους καιρούς. Τα ίδια όμως συμβαίνουν τώρα στην Ερυθραία, στη Νότια Κορέα, στη Ρωσία κ.α.

Στο 6,7 (με αγνότητα, με γνώση, με μακροθυμία,+με καλοσύνη,+με άγιο πνεύμα, με αγάπη ανυπόκριτη,+7με αληθινά λόγια, με δύναμη Θεού·+μέσω των όπλων) διακρίνουμε ότι αφορά την ηθική καθαρότητα μας και την εφαρμογή της στο χώρο εργασίας. Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί… Τίποτα περισσότερο.

Οι υπηρέτες του Ιεχωβά είναι αποφασισμένοι να παραμένουν ηθικά αγνοί. Ορισμένοι αποφασίζουν να παντρευτούν για να αποφύγουν τα προβλήματα σε αυτόν τον τομέα. Ωστόσο, ο γάμος δεν παρέχει αυτομάτως προστασία από τη σεξουαλική ακαθαρσία. Στους Βιβλικούς χρόνους, μια οχυρωμένη πόλη προστάτευε τους ανθρώπους μόνο αν αυτοί παρέμεναν εντός των τειχών της. Αν κάποιος έβγαινε έξω από την πύλη ενώ περιφέρονταν ληστές και επιδρομείς, θα μπορούσε να πέσει θύμα ληστείας ή να θανατωθεί. Παρόμοια, οι παντρεμένοι βρίσκουν προστασία από την ανηθικότητα μόνο αν παραμένουν εντός των σεξουαλικών ορίων που έχει θεσπίσει για αυτούς ο Πρωτουργός του γάμου.

Ο Παύλος περιέγραψε αυτά τα όρια στα εδάφια 1 Κορινθίους 7:2-5. Οι σεξουαλικές σχέσεις με το σύζυγο αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο της συζύγου. Και εκείνος παρόμοια έχει το ίδιο αποκλειστικό προνόμιο αναφορικά με τη σύζυγό του. Αναμένεται από τον κάθε σύντροφο να αποδίδει στον άλλον τη γαμήλια “οφειλή”, δηλαδή τις σεξουαλικές σχέσεις που έχει δικαίωμα να απολαμβάνει ένα παντρεμένο άτομο.

Εντούτοις, μερικά αντρόγυνα περνούν μεγάλα χρονικά διαστήματα χώρια —κάνοντας ξεχωριστές διακοπές ή μένοντας μακριά ο ένας από τον άλλον εξαιτίας της εργασίας τους, με αποτέλεσμα να αποστερούν την “οφειλή” από το σύντροφό τους. Φανταστείτε τι τραγικό θα ήταν αν ένα άτομο, λόγω έλλειψης «αυτοσυγκράτησης», ενέδιδε στη σατανική πίεση και διέπραττε μοιχεία. Ο Ιεχωβά ευλογεί τους οικογενειάρχες που προμηθεύουν για τις οικογένειές τους χωρίς να θέτουν το γάμο τους σε κίνδυνο. —Ψαλμ. 37:25

Στο 8 (μέσω δόξας και ατίμωσης, μέσω δυσφήμησης και επαίνων· ως απατεώνες+και εντούτοις φιλαλήθεις,) βλέπουμε ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να επηρεάζεται από τα λόγια άλλων.

Και τέλος στα εδάφια 9,10 (ως άτομα που είναι άγνωστα και εντούτοις αναγνωρίζονται,+ως άτομα πουπεθαίνουν και εντούτοις, ορίστε! ζούμε,+ως άτομα που διαπαιδαγωγούνται+και εντούτοις δεν παραδίδονται στο θάνατο,+10ως άτομα που λυπούνται αλλά πάντοτε χαίρονται, ως φτωχοί που όμως πλουτίζουν πολλούς, ως άτομα που δεν έχουν τίποτα και εντούτοις έχουν τα πάντα στην κατοχή τους.+) αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον Ιεχωβά ακόμα κι αν χρειάζεται να λάβουμε διαπαιδαγώγηση…

Επομένως: Στο διακονικό του έργο ο Ιησούς κάλεσε ως συντρόφους του πολλά άλλα άτομα, αποστόλους και μαθητές, τους οποίους εκπαίδευσε να συνεχίσουν το ίδιο διακονικό έργο. Αρχικά απέστειλε τους 12, κατόπιν 70 άλλους. Η ενεργός δύναμη του Θεού ήταν πάνω και σε αυτούς, καθιστώντας τους ικανούς να εκτελούν πολλά θαύματα. (Ματ 10:1, 5-15, 27, 40· Λου 10:1-12, 16)

Ωστόσο, το κύριο έργο που έπρεπε να επιτελέσουν ήταν το κήρυγμα και η διδασκαλία των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Στην πραγματικότητα, τα θαύματα αποσκοπούσαν πρωτίστως στο να αποδειχτεί δημόσια ότι αυτοί ήταν διορισμένοι και επιδοκιμασμένοι από τον Ιεχωβά. —Εβρ 2:3, 4.

Ο Ιησούς εκπαίδευε τους μαθητές του με τα λόγια αλλά και με το παράδειγμά του. Δεν δίδασκε μόνο δημόσια, αλλά και σε σπίτια, μεταδίδοντας τα καλά νέα απευθείας στους ανθρώπους. (Ματ 9:10, 28· Λου 7:36· 8:1· 19:1-6) Από τις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών γίνεται σαφές ότι οι μαθητές του Ιησού ήταν παρόντες σε πολλές περιπτώσεις στις οποίες εκείνος έδωσε μαρτυρία σε ανθρώπους διαφόρων ειδών, και μάλιστα είναι καταγραμμένες οι συνομιλίες που έλαβαν χώρα. Σύμφωνα με το βιβλίο των Πράξεων, οι μαθητές του ακολούθησαν αυτό το παράδειγμα, κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι για να διακηρύξουν το άγγελμα της Βασιλείας.—Πρ 5:42· 20:20· βλέπε ΚΗΡΥΓΜΑ, ΚΗΡΥΚΑΣ («Από Σπίτι σε Σπίτι»).

Ο Ιησούς εξήγησε στους μαθητές του ποιος είναι αληθινός διάκονος του Θεού: «Οι βασιλιάδες των εθνών τα καταδυναστεύουν, και εκείνοι που έχουν εξουσία πάνω τους αποκαλούνται Ευεργέτες. Εσείς, όμως, δεν πρέπει να είστε έτσι. Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας ας γίνει όπως ο νεότερος, και αυτός που είναι αρχηγός, όπως αυτός που διακονεί. Διότι ποιος είναι μεγαλύτερος, αυτός που πλαγιάζει μπροστά στο τραπέζι ή αυτός που διακονεί; Δεν είναι αυτός που πλαγιάζει μπροστά στο τραπέζι;»

Κατόπιν, χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα τη δική του πορεία και διαγωγή, είπε: «Εγώ, όμως, είμαι ανάμεσά σας ως αυτός που διακονεί». (Λου 22:25-27) Σε εκείνη την περίπτωση, κατέδειξε με δυναμικό τρόπο αυτές τις αρχές, όπως την αρχή της ταπεινοφροσύνης, πλένοντας τα πόδια των μαθητών. —Ιωα 13:5.

Ο Ιησούς επισήμανε περαιτέρω στους μαθητές του ότι οι αληθινοί διάκονοι του Θεού δεν αποδέχονται κολακευτικούς θρησκευτικούς τίτλους για τον εαυτό τους ούτε αποδίδουν τέτοιους τίτλους σε άλλους. «Μην αποκληθείτε Ραββί, γιατί ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί. Επιπλέον, μην αποκαλέσετε κανέναν πατέρα σας πάνω στη γη, γιατί ένας είναι ο Πατέρας σας, ο Ουράνιος. Ούτε να αποκληθείτε “ηγέτες”, γιατί Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός. Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας πρέπει να είναι διάκονός σας [ή υπηρέτης σας]. Όποιος εξυψώσει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και όποιος ταπεινώσει τον εαυτό του θα εξυψωθεί». —Ματ 23:8-12.

Οι χρισμένοι ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού Χριστού χαρακτηρίζονται “διάκονοι των καλών νέων”, όπως ήταν ο Παύλος. (Κολ 1:23) Επίσης είναι «διάκονοι μιας νέας διαθήκης», εφόσον βρίσκονται σε σχέση διαθήκης με τον Ιεχωβά Θεό, έχοντας τον Χριστό ως Μεσίτη. (2Κο 3:6· Εβρ 9:14, 15) Ως αποτέλεσμα, είναι διάκονοι του Θεού και του Χριστού. (2Κο 6:4· 11:23) Τα προσόντα τους προέρχονται από τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού, όχι από κάποιον άνθρωπο ή οργάνωση. Τα αποδεικτικά στοιχεία της διακονίας τους δεν περιέχονται σε κάποιο χαρτί ή πιστοποιητικό, λόγου χάρη σε μια συστατική επιστολή ή εξουσιοδότηση.

Η δική τους συστατική «επιστολή» βρίσκεται στα άτομα τα οποία έχουν διδάξει και εκπαιδεύσει για να είναι, όπως και οι ίδιοι, διάκονοι του Χριστού. Σχετικά με αυτό, ο απόστολος Παύλος λέει: «Μήπως χρειαζόμαστε, όπως μερικοί, συστατικές επιστολές προς εσάς ή από εσάς; Εσείς είστε η επιστολή μας, που είναι χαραγμένη στις καρδιές μας και τη γνωρίζει και τη διαβάζει όλη η ανθρωπότητα. Διότι αποκαλύπτεται ότι εσείς είστε επιστολή του Χριστού γραμμένη από εμάς ως διακόνους, χαραγμένη, όχι με μελάνι, αλλά με πνεύμα ενός ζωντανού Θεού, όχι σε πέτρινες πλάκες, αλλά σε σάρκινες πλάκες, σε καρδιές». (2Κο 3:1-3)

Εδώ ο Παύλος δείχνει την αγάπη και το συναισθηματικό δεσμό, τη θερμή στοργή και το ενδιαφέρον που αισθάνεται ο Χριστιανός διάκονος για εκείνους τους οποίους διακονεί, δεδομένου ότι είναι “χαραγμένοι στην καρδιά” του διακόνου.

Εύλογα, λοιπόν, αφού ο Χριστός αναλήφθηκε στον ουρανό, έδωσε στη Χριστιανική εκκλησία «δώρα σε μορφή ανθρώπων». Μεταξύ αυτών υπήρχαν απόστολοι, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δάσκαλοι, οι οποίοι δόθηκαν «με προοπτική τη διόρθωση των αγίων, για διακονικό έργο, για την εποικοδόμηση του σώματος του Χριστού». (Εφ 4:7-12) Τα προσόντα τους ως διακόνων προέρχονται από τον Θεό.—2Κο 3:4-6.

Στην Αποκάλυψη που δόθηκε στον απόστολο Ιωάννη, παρουσιάζεται «ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να αριθμήσει, από όλα τα έθνη και τις φυλές και τους λαούς και τις γλώσσες». Αυτοί δεν αναφέρεται ότι περιλαμβάνονται, όπως οι χρισμένοι αδελφοί του Ιησού Χριστού, στη νέα διαθήκη, επομένως δεν είναι ούτε διάκονοί της. Εντούτοις, καταδεικνύεται ότι έχουν καθαρή υπόσταση ενώπιον του Θεού και «του αποδίδουν ιερή υπηρεσία ημέρα και νύχτα στο ναό του».

Συνεπώς, προσφέρουν διακονία και μπορούν να αποκληθούν ορθά διάκονοι του Θεού. Όπως έδειξε τόσο το όραμα της Αποκάλυψης όσο και ο ίδιος ο Ιησούς (μέσω παραβολής), τον καιρό της παρουσίας του Χριστού στον ένδοξο θρόνο του θα υπήρχαν τέτοια άτομα που θα διακονούσαν επίσης στοργικά και τους αδελφούς του Ιησού Χριστού, παρέχοντάς τους βοήθεια, προσοχή και υποστήριξη. —Απ 7:9-15· Ματ 25:31-40.