Όσοι τα ξέρουν, τα ψάχνουν να τα βρουν. Κι όταν τα βρουν, τα απολαμβάνουν... Τώρα βέβαια είναι προς το τέλος τους οι μπουρνέλες, όπως τις λέμε στην Κρήτη ή τα τζάνερα ή κορόμηλα, όπως τα λένε αλλού. Χρειάστηκε να μου στείλει η Στασούλα αυτό το κλαδάκι, για να τις θυμηθώ.


Στην Άνδρο βέβαια τις είδαμε και τις απολαύσαμε. Τα νέα παιδιά, ούτε που ξέρους τι είναι αυτά τα φρούτα. Γι' αυτό και μπορεί να περάσουν αδιάφορα από δίπλα τους, όπως και από άλλα φρούτα εποχής. Εμείς οι μεγαλύτεροι όμως, μεγαλώσαμε μ' αυτά. Και τα ξέρουμε καλά...


Ήταν τόσο πολλά πάνω στο δέντρο που έκανα μια στάση καθώς έτρωγα, με σκοπό να τα φωτογραφήσω. Και ήταν στον κατάλληλο καιρό τους. Ούτε σκληρά, ούτε πολύ γινωμένα. Έφαγα μπόλικα, αν και το ζάχαρο που έχω δεν μου το επιτρέπει. Να, ένας ακόμα λόγος για το νέο κόσμο, όπου δεν θα υπάρχουν αρρώστιες και θα απολαμβάνουμε τη ζωή.


Ναι, ήταν γεμάτο το δέντρο με καρπό... Ειδικά τέτοια δέντρα είναι μπόλικα στα χωριά. Εκεί όπου υπάρχει χώμα για να αναπτυχθούν. Πού να βρεθεί εδώ στην πόλη της ασφάλτου και του τσιμέντου... Ελάχιστα θα βρείτε πια. Η εποχή τους τελειώνει. Τώρα έρχονται τα σταφύλια και τα σύκα!


Αυτή είναι μια ποικιλία σταφυλιών που ωριμάζουν αργά, κατά τον Αύγουστο. Τα είδα στην Άνδρο, στην πλατεία που αφήναμε τα αυτοκίνητα στα Απίκια. Είναι δύο κλίματα που καλύπτουν τη σκεπή ενός φυσικού γκαράζ για το αυτοκίνητο του σπιτιού.


Θαύμασα την ευρηματικότητα του ανθρώπου... Ο φυσικός ίσκιος τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού δεν δίδονταν έτσι. Συνοδεύονταν και από ένα καλό σταφύλι (στην Κρήτη, στο χωριό μου, τέτοιες κατασκευές τις λένε κρεβατίνες). Μπράβο τους! Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό...