Φοβερή η φωτογραφία που τράβηξα από έναν στύλο του χωριού... Δείτε,επάνω το ετήσιο μνημόσυνο της αδερφή μου και ακριβώς από κάτω η κηδεία του άντρα της Γιάννη. Καμιά φορά οι συμπτώσεις είναι κάτι το φοβερό...

Η παρουσία σε μια κηδεία είναι ένα πολύ επώδυνο συναίσθημα. Είσαι εκεί, μέσα στο κρύο, όρθιος να προσπαθείς να κρατηθείς δυνατός, να ξεπεράσεις τις όποιες δυσκολίες. Να συνηθίσεις στην ιδέα του αποχωρισμού...

Τον νεκρό τον ξενύχτησαν χθες το βράδυ. Και όλη μέρα, από το πρωί πέρασε πολύ κόσμος από το σπίτι για να αποχαιρετίσουν τη σορό. Ψιλοβρέχει κιόλας... Χειμωνιάτικος καιρός...

Ο Κωστής της Μαρίνας έχει ανοίξει ένα τεφτέρι κι καταγράφει τα χρήματα που δίνει ο κόσμος, τις εισφορές. Στο σχολείο, στην Εκκλησία, στο Νηπιαγωγείο... Δεν ξέρω γιατί, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα, τέτοιες ώρες που αποχαιρετώντας έναν δικό σου άνθρωπο πρέπει να συνεισφέρεις κάπου. Ρώτησε κανείς αν αντέχει οικονομικά ο άλλος πριν καθιερώσουν το έθιμο; Ας είναι, τι ψάχνω τώρα...

Απογευματάκι Τρίτης 24.1.2012. Όλο και περισσότερος κόσμος μαζεύεται μέσα και έξω από το σπίτι. Μπαίνουν, προσκυνούν και βγαίνουν έξω να κουβεντιάσουν. Αχ αυτή η κουβέντα στις κηδείες...

Έχεις ατέλειωτο χρόνο και μπορείς να μιλήσεις για όλους και για όλα. Άσε που έχεις να δεις τόσους ανθρώπους ύστερα από πολλά χρόνια...

Το 'χουν αυτό στα χωριά. Στις μικρές κοινωνίες. Βρίσκονται στις χαρές και λύπες. Μοιράζονται πράγματα. Από ανάγκη να γεμίσεις το χρόνο σου κάθε γεγονός που συμβαίνει έχει τη δική του μεγάλη αξία...

Τρεις παρά έρχεται η νεκροφόρα. Οι άνθρωποι, επαγγελματίες, ξέρουν πώς να κινηθούν και τι να κάνουν. Παίρνουν τη σορό. Ακολουθούμε όλοι πίσω. Πού και πού ρίχνει κάποια σταγόνα και κάνει πολύ κρύο.

Τραγικές φιγούρες οι κόρες του Γιάννη και οι γαμπροί του. Οι γυναίκες κλαίνε, οι άντρες είναι ή φαίνονται λίγο πιο δυνατοί. Η διαδρομή μέχρι το νεκροταφείο δεν είναι μεγάλη. Σιγανό βήμα, τόσο που για μένα που λείπω χρόνια, είναι μια ευκαιρία να παρατηρώ πράγματα. Και μου 'ρχονται ένα σωρός θύμισες από τα παιδικά μου βιώματα...

Οι στύλοι έχουν τα αγγελτήρια θανάτου. Κηδείες, μνημόσυνα... Το χειμώνα είναι γεμάτοι από αυτά. Το καλοκαίρι βάζουν και καμιά αφίσα για εκδήλωση, κανένα λυράρη που παίζει στο τάδε κοντινό πανηγύρι... Λειτουργούν σαν... πίνακες ενημέρωσης. Φωτογραφίζω έναν με τον οποίο “ντύνω” και τη σημερινή εγγραφή. Επάνω το μνημόσυνο της αδερφής μου,κάτω η κηδεία του άντρα της. Συμπτώσεις κι αυτές...

Στην εκκλησία όλα είναι πιο εύκολα... Τόσες ώρες όρθιοι κι ύστερα από το ταξίδι, νοιώθω πολύ κουρασμένος. Η Στασούλα μας περιμένει σπίτι με ζεστό φαγητό. Ύστερα κουβέντα και κατά τις 6 το απόγευμα πήγα για ύπνο. Έναν ύπνο βαθύ ώς το πρωί, στις 7.30 που σηκώθηκα...