Λαχταρίσαμε να δούμε από κοντά το πατρικό μου στο χωρίο, στα τέλη Μαρτίου του 2025...
Έχουμε δυο χρόνια να κατέβουμε στο χωριό. Και προσδοκούμε, σχεδιάζουμε να το κάνουμε το φετινό καλοκαίρι για καμιά δεκαριά μέρες, ίσως και περισσότερες, τον Αύγουστο. Αλλά πραγματικά το νοσταλγήσαμε και θέλαμε να δούμε πως είναι απέξω στα τέλη του Μάρτη. Η βουκαμβίλια δεν έχει βγάλει ακόμα φύλλα.
Έστω νι έτσι όμως έχει την ομορφιά του. Τουλάχιστον στα δικά μας μάτια, που ξέρουμε πώς παλέψαμε και πώς μοχθήσαμε για να το φέρουμε μέχρι εδώ, μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον… Έχουμε δώσει πολύ αγάπη και έχουμε βάλει πολύ προσωπική δουλειά. Κι αυτό γιατί το αγαπάμε και θέλουμε να το βλέπουμε σε μια καλή κατάσταση.
Τώρα που είναι κάτω, στο δικό της σπίτι, η Μαλάμω με τον Νίκο, έχει αποκτήσει λίγη ζωή. Και τα λουλούδια καθώς καλυτερεύει ο καιρός και λίγο παραπάνω πότισμα θα ανθίσουν. Τη θέλουν και τα κτίρια τη ζωή για να γίνουν πιο ζεστά. Η ανοιχτή αυλόπορτα και η πόρτα της Μαλάμως που βλέπει στη δική μας αυλή, είναι κάτι το πολύ όμορφο. Είμαι βέβαιος ότι έχουν κι εκείνοι τα ίδια συναισθήματα.
Αν και η βροχή και ο ήλιος ξεθωριάζουν τα χρώματα που το βάψαμε την τελευταία φορά που πήγαμε «κρατάει» ακόμα βλέποντας τις φωτογραφίες που μας έστειλαν δικοί μας άνθρωποι. Να τους έχει καλά ο Θεός! Μέσα από τα μάτια τους, ζούμε κι εμείς τις στιγμές μας εκεί.
Μ’ αρέσει που τα φυτά που βάλαμε «έπιασα»… Αν καταφέρουμε το φετινό καλοκαίρι να τους βάλουμε και το αυτόματο πότισμα που σχεδιάζουμε, θα μπορούν να αναπτυχθούν καλύτερα. Και λίγη φροντίδα της χρειάζονται… Αλλά δεν μπορούμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να έχουμε απαιτήσεις. Δικό μας θέμα είναι κι εμείς πρέπει να το διεκπεραιώσουμε.
Ναι, χρειάζεται δουλειά ακόμα. Αλλά κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Το πατρικό είναι στην καρδιά και στο μυαλό μας, συνεχώς. Θα θέλαμε να ήμασταν πιο συχνά εκεί. Αλλά πρακτικά δεν είναι εύκολο. Να όμως που τον πρώτο στόχο τον βάλαμε κι αν το θέλει κι ο Γιαχ θα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε το Αύγουστο.
