Η πρώτη σελίδα του αφιερώματος στο ΒΗΜΑ της 26/9. Μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας πάνω του. Η φωτογραφία «βγαίνει» σε μεγαλύτερη ανάλυση...

Το να σου δίνει μια μεγάλη εφημερίδα στην κυριακάτικη έκδοσή της 26/9 που μετρά καμιά εκατοντάδα χιλιάδες φύλλα πανελλαδικά είναι μια πολύ σημαντική υπόθεση. Και όμως συνέβη! Και ίσως να μην το έβλεπα αν μου το εντόπιζε ο καλός φίλος Μανώλης Φωτόπουλος. Μου κράτησε κι όλας το δημοσίευμα να το δω...

Το έχω μπροστά μου και... δεν το πιστεύω. Ο τίτλος... τουριστικός «Ο δρόμος με τα πιθάρια - Μια διαδρομή αποκάλυψη από το Ηράκλειο ως το Θραψανό με ενδιάμεσους σταθμούς την Κνωσό, το Μουσείο Καζαντζάκη, τη Μονή Αγκαράθου και την επιστροφή στις Αρχάνες». Η βινιέτα της σελίδας 45, όπως φαίνεται και από τη φωτογραφία του δημοσιεύματος, είναι ΚΡΗΤΗ -ΘΡΑΨΑΝΟ και το ίδιο ακολουθεί στις σελίδες 46 - 47 με την ένδειξη «ΤΑΞΙΔΙΑ».

Χάρηκα πραγματικά. Είναι πολύ όμορφο να γράφουν για τον τόπο σου. Στην καρδιά μου, ως τόπος που είδα το πρώτο φως και απέκτησα τις πρώτες εμπειρίες για τη ζωή κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους, είναι, έτσι κι αλλιώς με χρυσά γράμματα το Θραψανό. Γι' αυτό  και μπήκα στη δύσκολη διαδικασία να ξαναφτιάξω το πατρικό μου με την ελπίδα να τα καταφέρω κάποια στιγμή να πάω εκεί να ζήσω τα τελευταία χρόνια της ζωής μου.
Στο αφιέρωμα του ΒΗΜΑΤΟΣ ο συνάδελφος Νίκος Γ. Μαστροπαύλος έχει δικά του κείμενα και φωτογραφίες.

Και το ξεκινάει πολύ ωραία το κομμάτι του:

«Τέτοιον καιρό οι πιθαράδες του Θραψανού θα είχαν επιστρέψει  στο χωριό τους από τη βεντέμα. Ήδη από τα μέσα του 17ου αιώνα το χωριό ήταν το ισχυρότερο κέντρο αγγειοπλαστικής και οι περισσότεροι κάτοικοι τους ήταν "τσουκαλάδες". Τους θερινούς μήνες έφευγαν κατά ομάδες, ο μάστορας και οι "προυγοί" με εφόδια μερικές βεντεμοκουλούρες, λίγα ρούχα και τα εργαλεία τους και εγκαθιστούσαν τους τροχούς και τα καμίνια τους όπου έβρισκαν κατάλληλο χώμα και πελάτες να πάρουν τα πιθάρια για τη σοδειά  και τα "χρειασίδια" για τις καθημερινές ανάγκες.

Στο ρεπορτάζ μιλάει ο Κωστής Χουλάκης, ένας από τους γητευτές του πηλού. Αλήθεια το χάρηκα.

Δεν είναι και λίγο να ασχολείται μια μεγάλη σε κυκλοφορία εφημερίδα με το χωριό σου. Ευχαριστώ Μανώλη!

Α, και κάτι άλλο. Ο πατέρας μου ήταν ένας από τους καλύτερους μαστόρους του πηλού. Ο αδερφός μου, ο Κώστής, το ίδιο. Με δικό του εργαστήριο και πολύ καλός τεχνίτης και ο ανιψιός μου Μανώλης. Μόνο εγώ δεν τα κατάφερα με τον πηλό. Μπορεί να απέτυχα να γίνω μάστορας αλλά «Θραψανιώτης» θα είμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου...