Οι μικρές στιγμές μας που όταν τις ζούμε, μας δίνουν τη δική τους ξεχωριστή ομορφιά...
Στις μικρές μας στιγμές θα ήθελα να σταθούμε σήμερα. Αυτές που που μπορεί να γίνουν θέμα, επειδή απλά ο φακός μας κατέγραψε την ώρα που φεύγαμε από μια συκιά, φορτωμένοι σύκα, προκειμένου να απολαύσουμε τον καρπό τους... Συνέβη στο χωριό, Άγιος Ανδρέας, που πήγαμε σε μια από τις βόλτες μας.
'Η την ώρα μιας αναμνηστικής φωτογραφίας, πάνω στο μικρό γεφύρι. Εικόνες που θα κρατήσουμε να θυμόμαστε από τη βόλτα μας με τον Γιώργο στην Κάτω Πτέρη, από όπου θυμάστε ότι κάναμε ειδική ανάρτηση. Αν όχι θυμηθείτε το πατώντας ΕΔΩ. Ο σύνδεσμος θα σας οδηγήσει στο σωστό δρόμο.
Το ότι μας αρέσουν τα σύκα είναι γνωστό. Κάθε φορά που θα τα δώ η χαρά μου είναι μεγάλη. Και έχω μάθει να τα διακρίνω από μακριά. Κάπως έτσι τη είδαμε κι αυτή τη συκιά στο δρόμο μας. Γεμάτη, λες και μας περίμενε. Τα χαρήκαμε και περάσαμε, σχεδόν άλλες δυο μέρες.
Εδώ, ο Γιώργος μου ζήτησε να τον φωτογραφήσω σ' αυτή τη στάση. Ο χαιρετισμός απευθύνεται στη σύζυγό του, την Αστρίντ, που δεν μπόρεσε, για λόγους υγείας, να είναι μαζί του. Με την καθημερινή τους επικοινωνία προσπαθεί να την κάνει να νιώσει ότι είναι μαζί μας. Και νομίζω ότι τα καταφέρνει.
Και μόνοι τους όμως, μια χαρά τα πάνε... Να τους εδώ, όπου ο Γιώργος κατάφερε να πάρει σέλφι τον εαυτό του και την αδελφή του στο καφέ στην παραλία μέσα στο Παραθεριστικό Κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ της Τέμενης, που βρισκόμαστε. Αρχίζουμε να μετράμε ώρες πια, για την επιστροφή μας στην Αθήνα.
Άλλη μια μικρή στιγμή μας από μια βόλτα μας στο Αίγιο, καθώς ανεβήκαμε στα Ψηλά Αλώνια, προκειμένου να δούμε την πόλη από ψηλά. Περνάμε καλά με τον Γιώργο παρέα μας. Κάθε στιγμή μας είναι, δεν μοιάζει μόνο, ξεχωριστή. Βοηθούμε κι εμείς σ' αυτό. Δεν αφήνουμε τίποτα στη τύχη του, επειδή απλά δεν την πιστεύουμε.
Σχόλια (0)