Ένα υπέροχο πρωινό ξεκίνημα με έναν ουρανό σκέτο όνειρο... Τι μοναδική ομορφιά!

dilino.petros1
Έχουμε το προνόμιο να είναι φίλος μας, ο πρωινός Πέτρος Πατσαλαρήδης. Καθώς λοιπόν ξεκινά για να πάει στη δουλειά του κάθε πρωί, μπορεί στο δρόμο του να συναντήσει και τέτοιες εικόνες. Και το σημαντικό είναι ότι δεν τις κρατά για τον εαυτό του, αλλά τις μοιράζετε μαζί μας. Του είμαστε ευγνώμονες! 

proino.xipnima2.141021
Είναι λίγο ένα "ευχαριστώ", φίλε Πέτρο, όσο κι αν ξέρεις ότι δεν πρόκειται για κάτι τυπικό, αλλά ότι ξεκινά από την καρδιά μας. Ωστόσο δεν έχουμε άλλο τρόπο να το εκφράσουμε. Έτσι απλά, αλλά αληθινά, το κάνουμε, χρησιμοποιώντας τις φωτογραφίες σου στην ανάρτηση. Και δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και η τελευταία...

anatoli.apikia120122
Σκέψου τώρα κάποιους ανθρώπους, κυρίως νέους που ξυπνάνε αργά το μεσημέρι για πρωί, τι χάνουν! Θα μου πεις κι εγώ νωρίς το πρωί ξυπνάω, αλλά τέτοιες εικόνες είναι αδύνατον να τις δω από το παράθυρο του γραφείου μου. Τι να δεις σε μια πόλη που δίπλα σου ορθώνονται ψηλές πολυκατοικίες και κυριαρχεί το μπετόν; Η φωτογραφία αυτή, όπως και η τελευταία χωρίς λεζάντα, είναι του φίλου Λούη από την Άνδρο....

proino.xipnima4.141021
Κάπως έτσι θα θέλαμε να είναι η αληθινή ζωή που θα ζούμε. Να βλέπουμε στο ξεκίνημα της μέρας μας, έναν ουρανό με λίγα σύννεφα και μια κατακόκκινη ανατολή με πολλές υποσχέσεις για μια όμορφη και παραγωγική μέρα. Αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στην πόλη που ζούμε. Ούτε και στην εποχή αυτή. Και το ξέρουμε.

dilino.petros3
Μερικές φορές θα ήθελα να είναι αλλιώς τα πράγματα, αλλά γνωρίζοντας την πραγματικότητα των δύσκολων καιρών που ζούμε, δεν παραπονιέμαι. Θα έρθουν καιροί αναζωογόνησης! Και το σημαντικό είναι να είμαστε εκεί, να τους απολαύσουμε στην αιωνιότητα. Στο χέρι μας είναι!

anatoli.apikia2.200122

The News

«Αντί για Χρυσάφι, Βρήκα Διαμάντια» η βιογραφία του Μιχάλη Καμινάρη από τη ΣΚΟΠΙΑ

kaminaris
Σε εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια, μερικοί ζηλωτές Έλληνες διακατέχονταν από την επιθυμία να κάνουν τη διακονία σταδιοδρομία τους. Ο Μιχάλης Καμινάρης, ένας από τους πρώτους σκαπανείς, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1934, ξεχειλίζοντας από την επιθυμία να κηρύξει τα καλά νέα ολοχρονίως. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ενώθηκε μαζί του ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος. Αυτοί οι δυο αδελφοί κάλυψαν αρκετές περιοχές της Ελλάδας. Στη φωτογραφία τον βλέπουμε σε μια Συνέλευση στο δάσος. Είναι όρθιος πίσω από τον αδελφό Βασίλη Καρκάνη που είναι μπροστά καθιστός.

sxoli.presviteron
Ο αδελφός Καμινάρης θυμάται: «Όσο προόδευε το έργο, τόσο φούντωνε η εναντίωση. Στο χωριό Μαγουλιανά, αντιμετωπίσαμε οχλαγωγία, και στο χωριό Πράσινο, ο παπάς διήγειρε επίθεση εναντίον μας. Στο νομό Μεσσηνίας, καθώς και στο νομό Αιτωλοακαρνανίας, περάσαμε από δεκάδες δίκες για το ζήτημα του προσηλυτισμού. Προκειμένου να μειωθεί ο αριθμός των συλλήψεων, το Γραφείο Τμήματος μάς συμβούλεψε να εργαζόμαστε ένας-ένας και όχι μαζί. Ήταν σκληρό να εργάζεται κανείς μόνος του, χωρίς να έχει κάποιον να του μιλάει, αλλά προχώρησα αψηφώντας τους κινδύνους και τη μοναξιά, με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά. Στη φωτογραφία μια ομάδα αδελφών που πέρασε τη σχολή πρεσβυτέρων στο τότε Μπέθελ που στεγαζόταν στο κτίριο της οδού Καρτάλη.

kartali
Πολλές φορές μου έλεγαν οι άνθρωποι: ‘Φαντάσου πόσα χρήματα παίρνεις για να φτάσεις και έως εδώ’. Πού να ήξεραν ότι έμενα πολλές φορές νηστικός και ότι δεν γνώριζα καν αν θα έβρισκα μέρος να κοιμηθώ. Μερικές φορές, όταν βρισκόμουν σε περιοχή όπου οι άνθρωποι διάκεινταν εχθρικά, το πιο ασφαλές μέρος για ύπνο ήταν το τοπικό νεκροταφείο». Ο αδελφός Καμινάρης έγινε μέλος της οικογένειας Μπέθελ από το 1945. Ο αριθμός των τακτικών σκαπανέων ανέβηκε στα ύψη, από 8 σκαπανείς το 1938 σε περίπου 1.800 το 1993. Το νοικιασμένο κτίριο της οδού Καρτάλη που λειτουργούσε ως Μπέθελ τα πρώτα δύσκολα χρόνια των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΜΙΝΑΡΗΣ

roloiΈπειτα από πέντε χρόνια παραμονής στη Νότια Αφρική, όπου είχα πάει αναζητώντας χρυσάφι, επέστρεφα έχοντας μαζί μου κάτι εξαιρετικά πιο πολύτιμο. Επιτρέψτε μου να σας μιλήσω σχετικά με τον πλούτο που είχα αποκτήσει τώρα και τον οποίο επιθυμούσα να μοιραστώ.

Γεννήθηκα το 1904 στο νησί της Κεφαλλονιάς, στο Ιόνιο Πέλαγος. Γρήγορα έχασα και τους δύο γονείς μου, και έτσι μεγάλωσα ορφανός. Ποθούσα να λάβω βοήθεια, και συχνά προσευχόμουν στον Θεό. Αν και ως Ορθόδοξος Χριστιανός πήγαινα τακτικά στην εκκλησία, είχα πλήρη άγνοια της Αγίας Γραφής. Δεν έβρισκα παρηγοριά.

Το 1929 αποφάσισα να μεταναστεύσω και να αναζητήσω μια καλύτερη ζωή. Άφησα το άγονο νησί μου και αναχώρησα με πλοίο για τη Νότια Αφρική μέσω Αγγλίας. Έπειτα από 17 ημέρες στη θάλασσα, έφτασα στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής, όπου ένας συμπατριώτης με προσέλαβε αμέσως ως υπάλληλο. Εντούτοις, δεν βρήκα παρηγοριά στον υλικό πλούτο.

Κάτι Πιο Πολύτιμο

Έπειτα από δύο χρόνια παραμονής στη Νότια Αφρική, πέρασε από τον τόπο της εργασίας μου ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά και μου πρόσφερε μερικά Βιβλικά έντυπα στην ελληνική. Μεταξύ αυτών ήταν τα βιβλιάρια «Πού Είναι οι Νεκροί;» και «Η Καταδυνάστευσις—Πότε θα Λήξη;» Θυμάμαι πολύ καλά με πόση δίψα τα διάβασα, αποστηθίζοντας μάλιστα όλα τα εδάφια που παρατίθονταν. Κάποια ημέρα είπα σε ένα συνεργάτη μου: «Αυτό που ζητούσα τόσα χρόνια το βρήκα. Ήρθα στην Αφρική για χρυσάφι, αλλά αντί για χρυσάφι, βρήκα διαμάντια».

Η χαρά μου ήταν μεγάλη όταν έμαθα ότι ο Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, Ιεχωβά, ότι η Βασιλεία του έχει ιδρυθεί ήδη στους ουρανούς και ότι ζούμε στις τελευταίες ημέρες αυτού του συστήματος πραγμάτων. (Έξοδος 6:3· Δανιήλ 2:44· Ματθαίος 6:9, 10· 24:3-12· 2 Τιμόθεο 3:1-5· Αποκάλυψη 12:7-12) Πόσο συγκινήθηκα καθώς έμαθα ότι η Βασιλεία του Ιεχωβά θα φέρει άπειρες ευλογίες σε όλες τις φυλές των ανθρώπων! Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε ήταν ότι αυτές οι πολύτιμες αλήθειες διακηρύττονταν παγκόσμια.—Ησαΐας 9:6, 7· 11:6-9· Ματθαίος 24:14· Αποκάλυψη 21:3, 4.

Σύντομα βρήκα τη διεύθυνση του γραφείου τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Κέιπ Τάουν και πήρα και άλλα Βιβλικά έντυπα. Ιδιαίτερα χάρηκα όταν απέκτησα δική μου Αγία Γραφή. Αυτά που διάβαζα με έκαναν να θέλω να δώσω μαρτυρία. Άρχισα στέλνοντας Γραφικά έντυπα σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς στη γενέτειρά μου, το Ληξούρι. Από τη μελέτη που έκανα, καταλάβαινα σιγά σιγά ότι για να ευαρεστήσει κάποιος τον Ιεχωβά πρέπει να αφιερώσει τη ζωή του σε εκείνον. Έτσι, αμέσως αφιερώθηκα με προσευχή.

Κάποια φορά πήγα σε μια συνάθροιση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, αλλά εφόσον δεν ήξερα την αγγλική γλώσσα, δεν κατάλαβα λέξη. Όταν έμαθα ότι υπήρχαν πολλοί Έλληνες στο Πορτ Ελίζαμπεθ, μετακόμισα εκεί, αλλά δεν βρήκα κανέναν ελληνόφωνο Μάρτυρα. Έτσι, αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα για να γίνω ολοχρόνιος ευαγγελιστής. Θυμάμαι ότι είπα μέσα μου: ‘Θα επιστρέψω στην Ελλάδα, και ας φτάσω εκεί ημίγυμνος’.

Ολοχρόνια Διακονία στην Ελλάδα

Η άνοιξη του 1934 με βρήκε στο κατάστρωμα του ιταλικού υπερωκεάνιου «Ντουίλιο». Έφτασα στη Μασσαλία της Γαλλίας, και έπειτα από 10ήμερη παραμονή εκεί, έφυγα για την Ελλάδα με το επιβατικό πλοίο «Πατρίς». Ενώ βρισκόμασταν εν πλω, το πλοίο παρουσίασε μηχανικά προβλήματα, και τη νύχτα δόθηκε εντολή να κατεβάσουμε στη θάλασσα τις σωσίβιες λέμβους. Τότε θυμήθηκα τη σκέψη που είχα κάνει ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα έστω και ημίγυμνος. Τελικά όμως έφτασε ένα ιταλικό ρυμουλκό και μας τράβηξε ως τη Νάπολη της Ιταλίας. Αργότερα, φτάσαμε επιτέλους στον Πειραιά.

Από εκεί κατευθύνθηκα στην Αθήνα και πήγα στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά. Συζήτησα με τον Αθανάσιο Καρανάσιο, τον επίσκοπο τμήματος, και του ζήτησα να διοριστώ ολοχρόνιος κήρυκας. Την αμέσως επόμενη ημέρα αναχώρησα για την Πελοπόννησο. Ολόκληρη αυτή η περιοχή μού ανατέθηκε ως προσωπικός μου τομέας!

Με ασυγκράτητο ζήλο άρχισα το έργο κηρύγματος, πηγαίνοντας από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωριό, από αγρόκτημα σε αγρόκτημα και από απομονωμένο σπίτι σε απομονωμένο σπίτι. Σύντομα, ήρθε και ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος με βάφτισε το καλοκαίρι του 1935—πάνω από ένα χρόνο αφότου άρχισα την ολοχρόνια διακονία! Δεν υπήρχαν δημόσια μέσα συγκοινωνίας, και έτσι πηγαίναμε παντού με τα πόδια. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας ήταν η εναντίωση του κλήρου, ο οποίος έκανε τα πάντα για να μας σταματήσει. Ως αποτέλεσμα, συναντούσαμε μεγάλη προκατάληψη. Εντούτοις, παρά τα εμπόδια, δινόταν μαρτυρία και το όνομα του Ιεχωβά διαφημιζόταν παντού.

Υπομένουμε Εναντίωση

Ένα πρωινό, ενώ κήρυττα στον ορεινό νομό της Αρκαδίας, έφτασα στο χωριό Μαγούλιανα. Είχα ήδη δώσει μαρτυρία επί μία ώρα όταν άκουσα τις καμπάνες της εκκλησίας, και αμέσως κατάλαβα ότι χτυπούσαν για εμένα! Συγκεντρώθηκε ένας όχλος, με επικεφαλής τον αρχιμανδρίτη. Έκλεισα αμέσως το χαρτοφύλακά μου και προσευχήθηκα σιωπηλά στον Ιεχωβά. Ο αρχιμανδρίτης, μαζί με πολλά παιδιά πίσω του, ήρθε κατευθείαν προς το μέρος μου. Άρχισε να κραυγάζει: «Αυτός είναι! Αυτός είναι!»

Τα παιδιά με περικύκλωσαν, και ο αρχιμανδρίτης προχώρησε μπροστά και άρχισε να με σπρώχνει με τη μεγάλη του κοιλιά που προεξείχε, λέγοντας ότι δεν ήθελε να βάλει τα χέρια του πάνω μου ‘μην τυχόν μολυνθεί’. Φώναζε: «Βαράτε τον! Βαράτε τον!» Αλλά ακριβώς εκείνη τη στιγμή παρουσιάστηκε ένας αστυνομικός και μας οδήγησε και τους δύο στο αστυνομικό τμήμα. Ο αρχιμανδρίτης δικάστηκε για υποκίνηση οχλοκρατίας και πλήρωσε πρόστιμο 300 δραχμών καθώς και τα έξοδα της δίκης. Εγώ αφέθηκα ελεύθερος.

Όταν πηγαίναμε σε μια καινούρια περιοχή, είχαμε ως κέντρο δράσης κάποια μεγάλη πόλη, και από εκεί καλύπταμε όλο τον τομέα σε απόσταση τεσσάρων ωρών με τα πόδια. Αυτό σήμαινε ότι φεύγαμε το πρωί πριν ακόμη φέξει και επιστρέφαμε το βράδυ όταν είχε σκοτεινιάσει· συνήθως επισκεπτόμασταν ένα ή δύο χωριά την ημέρα. Αφού καλύπταμε τα γύρω χωριά, κηρύτταμε στην πόλη που είχαμε ως κέντρο και κατόπιν φεύγαμε. Συχνά μας συνελάμβαναν, επειδή ο κλήρος ξεσήκωνε τους ανθρώπους εναντίον μας. Στην περιοχή του Παρνασσού, στην κεντρική Ελλάδα, η αστυνομία με καταζητούσε μήνες. Ποτέ όμως δεν με έπιασαν.

Κάποια ημέρα ο αδελφός Τριανταφυλλόπουλος και εγώ κηρύτταμε στο χωριό Μουρίκι, στο νομό Βοιωτίας. Χωρίσαμε το χωριό σε δύο τμήματα, και εγώ, ως νεότερος, άρχισα να καλύπτω τα σπίτια που ήταν στην πλαγιά. Ξαφνικά άκουσα κραυγές από κάτω. Ενώ έτρεχα, σκέφτηκα: ‘Θα δέρνουν τον αδελφό Τριανταφυλλόπουλο’. Οι χωρικοί είχαν συγκεντρωθεί στο τοπικό καφενείο, και ο παπάς πήγαινε πάνω κάτω σαν μαινόμενος ταύρος. «Αυτοί οι άνθρωποι μας ονομάζουν ‘σπέρμα του Όφεως’», φώναζε.

Ο παπάς είχε ήδη σπάσει ένα μπαστούνι στο κεφάλι του αδελφού Τριανταφυλλόπουλου, με αποτέλεσμα να τρέχουν αίματα στο πρόσωπό του. Καθάρισα τα αίματα και φύγαμε. Περπατήσαμε τρεις ώρες και φτάσαμε στη Θήβα. Εκεί, πήγαμε σε ένα ιατρείο για να φροντίσουμε το τραύμα. Αναφέραμε το επεισόδιο στην αστυνομία, και κατατέθηκε μήνυση. Εντούτοις, ο παπάς είχε διασυνδέσεις, και τελικά τον απάλλαξαν.

Ενώ κηρύτταμε στο χωριό Λευκάδα του νομού Φθιώτιδας, οι οπαδοί ενός από τους κομματάρχες της περιοχής μάς «συνέλαβαν» και μας οδήγησαν στο καφενείο του χωριού, όπου βρεθήκαμε κατηγορούμενοι σε ένα «αυτοσχέδιο» λαϊκό δικαστήριο. Ο κομματάρχης και η παρέα του πηγαινοέρχονταν με τη σειρά πάνω από τα κεφάλια μας και έβγαζαν λόγο —λέγοντας ό,τι ήθελαν— και μας απειλούσαν με σφιγμένες τις γροθιές τους. Ήταν όλοι μεθυσμένοι. «Μας έψαλλαν τον αναβαλλόμενο» από το μεσημέρι μέχρι το δειλινό, αλλά εμείς παραμέναμε ατάραχοι και χαμογελούσαμε αποδεικνύοντας την αθωότητά μας και προσευχόμενοι σιωπηλά στον Ιεχωβά Θεό για βοήθεια.

Το σούρουπο μας ελευθέρωσαν δυο αστυνομικοί. Μας οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα και μας φέρθηκαν καλά. Για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, ο κομματάρχης ήρθε την επομένη και μας κατηγόρησε ότι προπαγανδίζαμε κατά του Βασιλιά της Ελλάδας. Έτσι, η αστυνομία μάς έστειλε, με συνοδεία δύο αντρών, στη Λαμία για περαιτέρω ανάκριση. Εκεί μείναμε υπό κράτηση εφτά ημέρες και κατόπιν οδηγηθήκαμε χειροδέσμιοι στη Λάρισα για ανάκριση από το στρατοδικείο.

Οι Χριστιανοί αδελφοί μας στη Λάρισα, οι οποίοι είχαν ειδοποιηθεί εκ των προτέρων, μας περίμεναν. Η μεγάλη στοργή που μας έδειξαν αποτέλεσε καλή μαρτυρία προς τους φύλακες. Το άτομο που ενεργούσε για λογαριασμό μας, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά και πρώην απόστρατος ταγματάρχης του πεζικού, ήταν πασίγνωστος στην πόλη. Όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο και μας υπερασπίστηκε, φάνηκε ότι οι κατηγορίες ήταν ψεύτικες, και αφεθήκαμε ελεύθεροι.

Η επιτυχία που είχαν γενικά στο κήρυγμα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά οδήγησε στην κλιμάκωση της εναντίωσης. Το 1938 και το 1939 ψηφίστηκαν νόμοι κατά του προσηλυτισμού και, εξαιτίας αυτού, ο Μιχάλης και εγώ βρεθήκαμε αναμειγμένοι σε δεκάδες δίκες. Κατόπιν, το γραφείο τμήματος μας συμβούλεψε να κηρύττουμε χωριστά ώστε να μη γίνεται το έργο μας τόσο αντιληπτό. Μου ήταν δύσκολο να μην έχω συντροφιά. Εντούτοις, με εμπιστοσύνη στον Ιεχωβά, κάλυψα με τα πόδια τους νομούς Αττικής, Βοιωτίας, Φθιώτιδας, Εύβοιας, Αιτωλοακαρνανίας, Ευρυτανίας, καθώς και την περιφέρεια της Πελοποννήσου.

Αυτό που με βοήθησε εκείνη την περίοδο ήταν τα όμορφα λόγια του ψαλμωδού τα οποία φανέρωναν την εμπιστοσύνη που είχε στον Ιεχωβά: «Δια σου θέλω διασπάσει στράτευμα, και δια του Θεού μου θέλω υπερπηδήσει τείχος. Ο Θεός είναι ο περιζωννύων με δύναμιν, και καθιστών άμωμον την οδόν μου. Κάμνει τους πόδας μου ως των ελάφων και με στήνει επί τους υψηλούς τόπους μου».—Ψαλμός 18:29, 32, 33.

Το 1940, η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, και λίγο αργότερα εισέβαλε στη χώρα ο γερμανικός στρατός. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος, και τα βιβλία της Εταιρίας Σκοπιά απαγορεύτηκαν. Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Ελλάδα· εντούτοις, αυτοί αυξήθηκαν θεαματικά σε αριθμό—ενώ το 1940 υπήρχαν 178 Μάρτυρες, το 1945, στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οι Μάρτυρες ήταν 1.770!

Υπηρεσία στο Μπέθελ

Το 1945, προσκλήθηκα να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αθήνα. Το Μπέθελ, λέξη η οποία σημαίνει «Οίκος Θεού», βρισκόταν τότε σε ένα νοικιασμένο σπίτι στην οδό Λομβάρδου. Τα γραφεία ήταν στον πρώτο όροφο και το τυπογραφείο στο υπόγειο. Σε αυτό υπήρχε ένα μικρό πιεστήριο και μια κοπτική μηχανή. Στην αρχή υπηρετούσαν μόνο δύο άτομα στο τυπογραφείο, αλλά σύντομα άρχισαν να έρχονται από το σπίτι τους και άλλοι εθελοντές για να βοηθούν στην εργασία.

Η επαφή με τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης αποκαταστάθηκε το 1945, και εκείνο το έτος αρχίσαμε ξανά να τυπώνουμε τη Σκοπιά σε τακτική βάση στην Ελλάδα. Κατόπιν, το 1947, μεταφέραμε το γραφείο του τμήματός μας στην οδό Τενέδου 16, αλλά το τυπογραφείο παρέμεινε στην οδό Λομβάρδου. Αργότερα τα πιεστήρια μεταφέρθηκαν από την οδό Λομβάρδου σε ένα εργοστάσιο το οποίο ανήκε σε κάποιο Μάρτυρα και απείχε σχεδόν τέσσερα χιλιόμετρα. Έτσι, για κάποιο διάστημα πηγαινοερχόμασταν σε τρία διαφορετικά μέρη.

Θυμάμαι ότι έφευγα προτού χαράξει από την οδό Τενέδου, όπου κοιμόμασταν, και πήγαινα στο τυπογραφείο. Εκεί εργαζόμουν ως τη 1:00 μ.μ. και ύστερα πήγαινα στην οδό Λομβάρδου όπου είχαν μεταφερθεί τα τυπωμένα φύλλα. Εκεί τα διπλώναμε σε σχήμα περιοδικού, τα ράβαμε και τα κόβαμε με το χέρι. Κατόπιν πηγαίναμε τα έτοιμα περιοδικά στο ταχυδρομείο, τα μεταφέραμε στον τρίτο όροφο, βοηθούσαμε το προσωπικό να τα ταξινομήσει και βάζαμε γραμματόσημα στους φακέλους για να ταχυδρομηθούν.

Το 1954, οι Μάρτυρες στην Ελλάδα είχαν αυξηθεί σε πάνω από 4.000, και απαιτούνταν μεγαλύτερες εγκαταστάσεις. Έτσι, μετακομίσαμε σε ένα καινούριο τριώροφο Μπέθελ στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Καρτάλη. Το 1958 μου ζητήθηκε να αναλάβω την κουζίνα, και υπηρέτησα σε αυτόν το διορισμό μέχρι το 1983. Στο μεταξύ, το 1959, παντρεύτηκα την Ελευθερία, η οποία αποδείχτηκε όσια σύντροφος στην υπηρεσία του Ιεχωβά.

Υπομένω Ξανά Εναντίωση

Το 1967 κατέλαβε την εξουσία η χούντα, και επιβλήθηκαν πάλι περιορισμοί στο έργο μας κηρύγματος. Ωστόσο, λόγω της πείρας που είχαμε αποκτήσει από τις απαγορεύσεις του έργου μας, προσαρμοστήκαμε αμέσως και συνεχίσαμε με επιτυχία τη δραστηριότητά μας υπό την επιφάνεια.

Διεξήγαμε τις συναθροίσεις μας σε σπίτια και ήμασταν προσεκτικοί στη διακονία μας από πόρτα σε πόρτα. Εντούτοις, οι αδελφοί μας συλλαμβάνονταν τακτικά, και οι δικαστικές υποθέσεις πολλαπλασιάζονταν. Οι δικηγόροι μας δεν πρόφταιναν να πηγαίνουν σε δίκες που γίνονταν σε διάφορα μέρη της χώρας. Παρά την εναντίωση, η πλειονότητα των Μαρτύρων συμμετείχαν τακτικά στο έργο κηρύγματος, ιδιαίτερα τα σαββατοκύριακα.

Συνήθως, όταν ολοκληρώναμε το έργο το Σάββατο ή την Κυριακή, γινόταν έλεγχος για να δούμε ποιος έλειπε από τους ομίλους. Τις περισσότερες φορές εκείνοι που έλειπαν είχαν κρατηθεί στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Έτσι, τους πηγαίναμε κουβέρτες και τρόφιμα και τους ενθαρρύναμε. Επίσης, ειδοποιούσαμε τους δικηγόρους μας, οι οποίοι στη συνέχεια εμφανίζονταν τη Δευτέρα στον εισαγγελέα για να υπερασπιστούν όσους ήταν υπό κράτηση. Αντιμετωπίζαμε χαρούμενοι αυτή την κατάσταση, επειδή υποφέραμε για χάρη της αλήθειας!

Στη διάρκεια της απαγόρευσης οι αρχές έκλεισαν τις εκτυπωτικές μας εγκαταστάσεις στο Μπέθελ. Έτσι, το διαμέρισμα στο οποίο έμενα μαζί με την Ελευθερία, στα προάστια της Αθήνας, μετατράπηκε κατά κάποιον τρόπο σε τυπογραφείο. Η Ελευθερία δακτυλογραφούσε τα άρθρα της Σκοπιάς χρησιμοποιώντας μια βαριά γραφομηχανή. Έβαζε στη γραφομηχανή δέκα δέκα τα φύλλα, με καρμπόν ανάμεσα, και πατούσε τα πλήκτρα πολύ δυνατά για να φαίνονται τα γράμματα. Στη συνέχεια, εγώ έπαιρνα τις σελίδες και τις έραβα. Αυτό γινόταν κάθε βράδυ μέχρι τα μεσάνυχτα. Στον κάτω όροφο έμενε ένας αστυνομικός, και μέχρι σήμερα απορούμε πώς δεν μας υποπτεύθηκε ποτέ.

Η Συνεχής Επέκταση Φέρνει Χαρά

Η δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1974, και το έργο μας κηρύγματος άρχισε και πάλι να γίνεται πιο ελεύθερα. Ωστόσο, στη διάρκεια του εφταετούς περιορισμού που είχε επιβληθεί στο έργο μας, απολαύσαμε μια θαυμάσια αύξηση 6.000 και πλέον καινούριων Μαρτύρων, ξεπερνώντας συνολικά τους 17.000 διαγγελείς της Βασιλείας.

Συνεχίσαμε επίσης κανονικά τις τυπογραφικές μας εργασίες στις εγκαταστάσεις του τμήματος. Ως αποτέλεσμα, σύντομα το Μπέθελ στην οδό Καρτάλη ήταν πλέον πολύ μικρό. Έτσι, αγοράσαμε ένα οικόπεδο 10 στρεμμάτων στο Μαρούσι, ένα προάστιο της Αθήνας. Οικοδομήθηκε καινούριο Μπέθελ, το οποίο περιλάμβανε 27 υπνοδωμάτια, εργοστάσιο, γραφεία και άλλες εγκαταστάσεις. Η αφιέρωσή τους έγινε τον Οκτώβριο του 1979.

Με τον καιρό, χρειαστήκαμε ακόμη περισσότερο χώρο. Γι’ αυτό, αγοράσαμε 220 στρέμματα, περίπου 70 χιλιόμετρα βόρεια της Αθήνας. Αυτό το κομμάτι γης βρίσκεται στον Ελεώνα, πάνω σε μια λοφοπλαγιά με θέα βουνά και καλοποτισμένες πεδιάδες. Σε αυτό το μέρος, τον Απρίλιο του 1991, έγινε η αφιέρωση των καινούριων εγκαταστάσεων, που είναι πολύ μεγαλύτερες και περιλαμβάνουν 22 σπίτια, καθένα από τα οποία μπορεί να φιλοξενήσει οχτώ άτομα.

Έχοντας δαπανήσει πάνω από 60 χρόνια στην ολοχρόνια διακονία, εξακολουθώ να απολαμβάνω καλή υγεία. Είμαι χαρούμενος διότι ‘καρποφορώ και εν αυτώ τω βαθεί γήρατι’. (Ψαλμός 92:14) Είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων στον Ιεχωβά που έχω ζήσει για να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη μεγαλειώδη αύξηση στον αριθμό των αληθινών του λάτρεων. Ο προφήτης Ησαΐας προείπε αυτή την αύξηση: «Αι πύλαι σου θέλουσιν είσθαι πάντοτε ανοικταί· δεν θέλουσι κλεισθή ημέραν και νύκτα, δια να εισάγωσιν εις σε τας δυνάμεις των εθνών».—Ησαΐας 60:11.

Πόσο υπέροχο είναι να βλέπουμε εκατομμύρια ανθρώπους από όλα τα έθνη να έρχονται στην οργάνωση του Ιεχωβά και να εκπαιδεύονται για να περάσουν ζωντανοί από τη μεγάλη θλίψη στο νέο κόσμο του Θεού! (2 Πέτρου 3:13) Μπορώ πράγματι να πω ότι η ολοχρόνια διακονία έχει αποδειχτεί για εμένα πιο πολύτιμη από οτιδήποτε έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος. Ναι, βρήκα, όχι θησαυρούς από χρυσάφι, αλλά πνευματικά διαμάντια που πλούτισαν αφάνταστα τη ζωή μου.

  • Αναδημοσίευση από την ΣΚΟΠΙΑ 1 Μαρτίου 1997

Σχόλια (0)

There are no comments posted here yet

Υποβάλετε το σχόλιό σας

Posting comment as a guest. Sign up or login to your account.
Συννημένα (0 / 3)
Share Your Location

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA