Ο απόστολος Παύλος έγραψε υπό θεϊκή έμπνευση για τις εννιά ιδιότητες που προέρχονται από την επενέργεια του αγίου πνεύματος. (Γαλ. 5:22, 23) Περιέγραψε αυτές τις επιθυμητές ιδιότητες σαν να σχηματίζουν μια ολότητα—“τον καρπό του πνεύματος”. Αυτός ο καρπός χαρακτηρίζει «τη νέα προσωπικότητα». (Κολ. 3:10) Όπως ένα δέντρο θα καρποφορεί όταν λαβαίνει την κατάλληλη φροντίδα, έτσι και κάποιος θα εκδηλώνει τον καρπό του πνεύματος όταν το άγιο πνεύμα ρέει ελεύθερα στη ζωή του.—Ψαλμ. 1:1-3.

Η πρώτη πτυχή του καρπού του πνεύματος που ανέφερε ο Παύλος είναι η πολύτιμη ιδιότητα της αγάπης. Πόσο πολύτιμη είναι; Ο Παύλος είπε ότι, χωρίς αγάπη, ο ίδιος δεν ήταν «τίποτα». (1 Κορ. 13:2) Αλλά τι ακριβώς είναι αγάπη, και πώς μπορούμε εμείς να την αναπτύσσουμε και να τη δείχνουμε κάθε μέρα;

Πώς εκδηλώνεται η αγάπη

Μολονότι δεν είναι εύκολο να ορίσουμε με λόγια την ιδιότητα της αγάπης, η Αγία Γραφή αναλύει τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται. Λόγου χάρη, διαβάζουμε ότι η αγάπη είναι «μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη». Επιπλέον, «χαίρεται με την αλήθεια», και «ανέχεται τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, ελπίζει τα πάντα, υπομένει τα πάντα». Η αγάπη περιλαμβάνει επίσης ένα αίσθημα βαθιάς στοργής και ειλικρινούς ενδιαφέροντος για τους άλλους, καθώς και θερμή προσκόλληση σε αυτούς. Από την άλλη, η έλλειψη αγάπης γίνεται φανερή από τη ζήλια, την υπερηφάνεια, την απρεπή συμπεριφορά, την ιδιοτέλεια και τη στάση που χαρακτηρίζεται από μνησικακία και έλλειψη συγχωρητικότητας. Ανόμοια με τέτοιες άκαρδες και εγωιστικές ιδιότητες, η αγάπη που εμείς θέλουμε να αναπτύσσουμε «δεν ζητάει τα δικά της συμφέροντα».—1 Κορ. 13:4-8.

Υποδειγματική αγάπη από τον Ιεχωβά και τον Ιησού

«Ο Θεός είναι αγάπη». Πράγματι, ο Ιεχωβά είναι η ίδια η ουσία της αγάπης. (1 Ιωάν. 4:8) Όλα τα έργα και οι πράξεις του δίνουν μαρτυρία για την αγάπη του. Η μεγαλύτερη πράξη αγάπης του προς την ανθρωπότητα ήταν το ότι έστειλε τον Ιησού να υποφέρει και να πεθάνει για εμάς. Ο απόστολος Ιωάννης δήλωσε: «Από αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού στην περίπτωσή μας, επειδή ο Θεός απέστειλε τον μονογενή του Γιο στον κόσμο για να αποκτήσουμε εμείς ζωή μέσω αυτού. Η αγάπη συνίσταται σε αυτό: Όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλά ότι εκείνος αγάπησε εμάς και απέστειλε τον Γιο του ως εξιλαστήρια θυσία για τις αμαρτίες μας». (1 Ιωάν. 4:9, 10) Χάρη στην αγάπη του Θεού, μπορούμε να λάβουμε συγχώρηση, ελπίδα και ζωή.

Ο Ιησούς απέδειξε την αγάπη του για την ανθρωπότητα εκτελώντας πρόθυμα το θέλημα του Θεού. Ο Παύλος έγραψε: «[Ο Ιησούς] λέει: “Ορίστε! Έχω έρθει να κάνω το θέλημά σου”. . . . Με το προαναφερμένο “θέλημα” έχουμε αγιαστεί μέσω της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού μία φορά για πάντα». (Εβρ. 10:9, 10) Κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να δείξει μεγαλύτερη αγάπη. Ο Ιησούς είπε: «Κανείς δεν έχει αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν, από το να παραδώσει την ψυχή του για χάρη των φίλων του». (Ιωάν. 15:13) Μπορούμε όμως εμείς οι ατελείς άνθρωποι να μιμηθούμε την αγάπη που μας έδειξε ο Ιεχωβά και ο Ιησούς; Ναι! Ας δούμε πώς.

«Να περπατάτε με αγάπη»

Ο Παύλος μάς προτρέπει: «Να γίνεστε . . . μιμητές του Θεού, ως αγαπητά παιδιά, και να περπατάτε με αγάπη, όπως και ο Χριστός σάς αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του για εσάς». (Εφεσ. 5:1, 2) Εμείς “περπατάμε με αγάπη” όταν εκδηλώνουμε αυτή την ιδιότητα σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Δείχνουμε τέτοια αγάπη με τις πράξεις μας, όχι μόνο με τα λόγια μας. Ο Ιωάννης έγραψε: «Παιδάκια μου, ας αγαπάμε, όχι με λόγια ούτε με τη γλώσσα, αλλά με έργα και αλήθεια». (1 Ιωάν. 3:18) Για παράδειγμα, όταν περπατάμε με αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον μας, θα υποκινούμαστε να μεταδίδουμε τα «καλά νέα της βασιλείας». (Ματθ. 24:14· Λουκ. 10:27) Επίσης, περπατάμε με αγάπη όταν είμαστε μακρόθυμοι, καλοσυνάτοι και συγχωρητικοί. Γι’ αυτό, η Γραφή μάς συμβουλεύει: «Όπως ο Ιεχωβά σάς συγχώρησε ανεπιφύλακτα, έτσι να συγχωρείτε και εσείς».—Κολ. 3:13.

Αυτή η γνήσια αγάπη όμως δεν πρέπει να συγχέεται με τον συναισθηματισμό. Λόγου χάρη, όταν ένα παιδί κλαίει, ο συναισθηματικός γονέας ίσως ενδίδει σε κάθε καπρίτσιο του για να το ηρεμήσει. Αλλά ο γονέας που αγαπάει πραγματικά το παιδί του θα είναι σταθερός όταν χρειάζεται. Παρόμοια, ο Θεός είναι αγάπη, αλλά «αυτόν που αγαπάει ο Ιεχωβά, τον διαπαιδαγωγεί». (Εβρ. 12:6) Όταν περπατάμε με αγάπη, θα παρέχουμε και εμείς την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση όταν χρειάζεται. (Παρ. 3:11, 12) Φυσικά, καθώς το κάνουμε αυτό πρέπει να θυμόμαστε ότι και εμείς είμαστε αμαρτωλοί και επιρρεπείς σε άστοργες πράξεις. Έτσι λοιπόν, όσον αφορά την εκδήλωση αγάπης, όλοι έχουμε τομείς στους οποίους χρειάζεται να βελτιωθούμε. Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Ας εξετάσουμε τρεις τρόπους.

Να καλλιεργείτε αγάπη — πώς;

Πρώτον, να ζητάτε από τον Θεό το πνεύμα του, το οποίο παράγει αγάπη. Ο Ιησούς είπε ότι ο Ιεχωβά δίνει «άγιο πνεύμα σε εκείνους που ζητούν από αυτόν». (Λουκ. 11:13) Αν εμείς προσευχόμαστε για άγιο πνεύμα και πασχίζουμε να “περπατάμε σύμφωνα με το πνεύμα”, οι πράξεις μας θα διαπνέονται όλο και περισσότερο από αγάπη. (Γαλ. 5:16) Για παράδειγμα, αν είστε πρεσβύτερος στη Χριστιανική εκκλησία, μπορείτε να ζητάτε τη βοήθεια του αγίου πνεύματος για να δίνετε Γραφικές συμβουλές στους άλλους με στοργικό τρόπο. Ή, αν είστε γονέας, μπορείτε να ζητάτε τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού για να διαπαιδαγωγείτε τα παιδιά σας, όχι με θυμό, αλλά με αγάπη.

Δεύτερον, να συλλογίζεστε πώς έδειχνε ο Ιησούς αγάπη ακόμα και όταν τον προκαλούσαν. (1 Πέτρ. 2:21, 23) Ίσως είναι ιδιαίτερα αναγκαίο να σκεφτόμαστε το παράδειγμα του Χριστού όταν μας έχουν προσβάλει ή μας έχουν αδικήσει. Σε τέτοιες στιγμές, μια καλή ερώτηση που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι: “Τι θα έκανε ο Ιησούς;” Μια αδελφή, η Λι, διαπίστωσε ότι αυτή η ερώτηση τη βοήθησε να σκεφτεί προτού ενεργήσει. Όπως αφηγείται: «Κάποτε, μια συνάδελφός μου έστειλε ένα e-mail σε όλους τους συνεργάτες μου κάνοντας αρνητικά σχόλια για εμένα και για τη δουλειά μου. Πληγώθηκα βαθιά. Αλλά μετά αναρωτήθηκα: “Πώς μπορώ να μιμηθώ τον Ιησού στις σχέσεις μου με αυτό το άτομο;” Αφού συλλογίστηκα τι θα είχε κάνει ο Ιησούς, αποφάσισα να αφήσω το ζήτημα να περάσει και να μη δημιουργήσω θέμα. Αργότερα, έμαθα ότι η συνάδελφός μου αντιμετώπιζε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας και ήταν πολύ πιεσμένη. Συμπέρανα ότι μάλλον δεν εννοούσε αυτά που έγραψε. Επειδή συλλογίστηκα πώς εκδήλωνε αγάπη ο Ιησούς ακόμα και όταν τον προκαλούσαν, μπόρεσα να δείξω και εγώ παρόμοια αγάπη στη συνάδελφό μου». Ναι, αν μιμούμαστε τον Ιησού, θα ενεργούμε πάντα με αγάπη.

Τρίτον, να καλλιεργείτε το πνεύμα της αυτοθυσιαστικής αγάπης, που είναι το διακριτικό γνώρισμα της αληθινής Χριστιανοσύνης. (Ιωάν. 13:34, 35) Σε σχέση με αυτό, οι Γραφές μάς προτρέπουν να αναπτύσσουμε την ίδια «διανοητική στάση» που είχε ο Ιησούς. Αφήνοντας τον ουρανό, εκείνος «άδειασε τον εαυτό του» για χάρη μας, φτάνοντας “μέχρι τον θάνατο”. (Φιλιπ. 2:5-8) Καθώς εμείς μιμούμαστε την αυτοθυσιαστική αγάπη του Χριστού, οι σκέψεις και τα αισθήματά μας θα μοιάζουν όλο και περισσότερο με εκείνου, και θα υποκινούμαστε να βάζουμε τα συμφέροντα των άλλων πάνω από τα δικά μας. Ποια άλλα οφέλη προκύπτουν από την καλλιέργεια αγάπης;

Οφέλη από την εκδήλωση αγάπης

Όταν εκδηλώνουμε αγάπη, τα οφέλη είναι εκτεταμένα. Δείτε δύο παραδείγματα:

ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ: Λόγω της αγάπης που έχουμε ο ένας για τον άλλον, ξέρουμε ότι, οποιαδήποτε εκκλησία και αν επισκεφτούμε στη γη, οι αδελφοί και οι αδελφές εκεί θα μας καλωσορίσουν θερμά. Πόσο μεγάλη ευλογία είναι να μας αγαπάει “ολόκληρη η αδελφότητά μας στον κόσμο”! (1 Πέτρ. 5:9) Πού αλλού εκτός από τον λαό του Θεού μπορεί να βρεθεί τέτοια αγάπη;

ΕΙΡΗΝΗ: Όταν “ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον με αγάπη”, απολαμβάνουμε «τον ενωτικό δεσμό της ειρήνης». (Εφεσ. 4:2, 3) Γευόμαστε αυτή την ειρήνη από πρώτο χέρι στις συναθροίσεις και στις συνελεύσεις μας. Δεν συμφωνείτε ότι αυτό το ειρηνικό πνεύμα είναι πραγματικά μοναδικό στον σημερινό διαιρεμένο κόσμο; (Ψαλμ. 119:165· Ησ. 54:13) Επιδιώκοντας ειρήνη με τους άλλους, δείχνουμε πόσο βαθιά τους αγαπάμε, κάτι που ευαρεστεί τον ουράνιο Πατέρα μας.—Ψαλμ. 133:1-3· Ματθ. 5:9.

«Η αγάπη εποικοδομεί»

Ο Παύλος έγραψε: «Η αγάπη εποικοδομεί». (1 Κορ. 8:1) Με ποιον τρόπο; Στο 13ο κεφάλαιο της πρώτης επιστολής του Παύλου προς τους Κορινθίους—που έχει αποκληθεί ο «Ύμνος της Αγάπης»—ο απόστολος εξηγεί πώς εποικοδομεί η αγάπη. Κατ’ αρχάς, επιζητεί το συμφέρον του άλλου ατόμου. (1 Κορ. 10:24· 13:5) Επιπλέον, επειδή είναι στοχαστική, ευαίσθητη, μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη, οικοδομεί στοργικές οικογένειες και ενωμένες εκκλησίες.—Κολ. 3:14.

Η κοινή μας αγάπη για τον Θεό είναι η πιο πολύτιμη και εποικοδομητική αγάπη που υπάρχει. Αυτή η αγάπη ενώνει ανθρώπους από κάθε υπόβαθρο, φυλή και γλώσσα ώστε να υπηρετούν χαρούμενα ως ομάδα τον Ιεχωβά «ώμο προς ώμο». (Σοφ. 3:9) Ας είμαστε αποφασισμένοι να εκδηλώνουμε αυτή την πολύτιμη πτυχή του καρπού του αγίου πνεύματος του Θεού κάθε μέρα.

[Υποσημείωση]

Αυτό είναι το πρώτο από μια σειρά εννιά άρθρων που θα εξετάσουν την κάθε ιδιότητα, ή πτυχή, του καρπού του πνεύματος.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Αυγούστου 2017.

Η εικονογράφηση είναι από το τεύχος της ΣΚΟΠΙΑΣ στην οποία καταχωρείται το παρακάτω άρθρο και χρονολογείται από το 1973. Χρειάστηκε να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση στη γλώσσα για να διαβάζεται το κείμενο από τη σημερινή νέα γενιά… Αλλάζει στο πέρασμα των χρόνων…

Φέρτε στη σκέψη σας τον καιρό της εξόδου του αρχαίου Ισραήλ από την Αίγυπτο. Οι Ισραηλίτες, όταν έφθασαν στις δυτικές ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, βρέθηκαν παγιδευμένοι καθόσον οι δυνάμεις του Φαραώ προχωρούσαν κατ’ επάνω τους από πίσω. Ξέσπασαν σε γογγυσμούς και παράπονα: Αυτός ο Μωυσής γιατί μας έφερε μέσα στην έρημο να θανατωθούμε με τις γυναίκες μας και τα παιδιά μας;’ Έδειξαν έλλειψη πίστης στην καθοδηγία του Θεού. Εν τούτοις, ο Ιεχωβά οδήγησε τον Μωυσή να εκτείνει τη ράβδο του πάνω από τη θάλασσα, και τότε ο Θεός έκανε τη θάλασσα ν’ ανοιχθεί, σχηματίζοντας μια δίοδο μέσα απ’ αυτήν προς τις ανατολικές ακτές. Μπορεί να ήσαν περίπου τρία εκατομμύρια άτομα, και όπως τονίζει το βιβλίο «Βοήθημα προς Κατανόηση της Βίβλου» (σελίδα 546):

«Αφού ο Ισραήλ πέρασε τη θάλασσα σε μια νύχτα, δύσκολα θα μπορούσε να υποτεθεί ότι τα ύδατα χωρίσθηκαν σ’ ένα στενό πορθμό. Μάλλον το άνοιγμα θα είχε πλάτος ενός μιλίου (1,6 χιλιόμετρα), ή μερικών μιλίων. Μολονότι σ’ ένα αρκετά πυκνό σχηματισμό βαδίσματος, ένα τέτοιο πλήθος, μαζί με τα τυχόν οχήματα που είχαν, τις αποσκευές τους και τα ζώα τους, και πυκνά παρατεταγμένοι ακόμη, θα κατελάμβαναν μια έκταση ίσως τριών τετραγωνικών μιλίων (7,7 τετραγωνικών χιλιομέτρων). . . . Μια τέτοια φάλαγγα θα χρειαζόταν μερικές ώρες για να φτάσει στον πυθμένα της θάλασσας και να την διαβεί».

Τι τεράστια πείρα θα ήταν να κάνουν αυτή την πορεία μέσα από τη θάλασσα προς την απέναντι όχθη, και όταν θα έφταναν εκεί, να γυρίσουν και να ιδούν τα νερά να επανέρχονται και να καταπνίγουν τις δυνάμεις του Φαραώ σαν παγιδευμένους ποντικούς! Φοβερό, συγκινητικό, πράγματι! Αλλά μετέβαλε αυτή η πείρα τους Ισραηλίτες; Μήπως έγιναν διαφορετικοί στις ανατολικές ακτές της Ερυθράς Θαλάσσης απ’ ό,τι ήσαν στις δυτικές ακτές;

Διαβάστε την αφήγηση και θα δείτε ότι μέσα σ’ ένα μήνα ξέσπασαν πάλι σε παράπονα και οι γογγυσμοί τους —τώρα δεν υπήρχε αρκετό νερό. Σ’ αυτούς και στους μετέπειτα γογγυσμούς δεν ύψωσαν τα πρόσωπά των προς τον ουρανό και δεν παραπονέθηκαν άμεσα κατά του Θεού. Όχι, παραπονέθηκαν κατά του ορατού ανθρωπίνου αντιπροσώπου που χρησιμοποιούσε ο Θεός. Η έλλειψη πίστης τους συνεχίστηκε. —Έξοδ. 15:22-24· 16:1, 2.

Αν μια δυναμική πράξη του Θεού έχει μόνο μια στιγμιαία επίδραση ή αν μεταβάλλει πραγματικά ένα άτομο, εξαρτάται από το αν η καρδιά αυτού του ατόμου επηρεάζεται ή όχι. Αυτό συνέβαινε με τα θαύματα που είχαν κάνει οι προφήτες του Θεού και ο ίδιος ο Γιός του. Ποιος δεν έχει ακούσει για τη λέπρα, ένα φοβερό νόσημα που προσβάλλει διάφορα μέρη του σώματος —δάκτυλα του χεριού, του ποδιού, αυτιά, μύτη, χείλη; Αυτά τα μέρη σιγά - σιγά καταστρέφονται. Υποθέστε ότι αυτό συνέβαινε σ’ εσάς και βλέπατε το σώμα σας και το πρόσωπό σας να παθαίνει σιγά - σιγά μια τέτοια παραμόρφωση. Τι θα γινόταν αν κάποιος σας θεράπευε, αποκαθιστούσε την υγεία του σώματος και του προσώπου σας ώστε αυτή η πείρα να γίνει σαν ένας εφιάλτης που τώρα πέρασε; Πώς θα αισθανόσαστε; Τι θα λέγατε;

Στον Λουκά 17:11-19, διαβάζουμε για τη συνάντηση που είχε ο Ιησούς με δέκα λεπρούς ενώ ταξίδευε από ένα χωριό σ’ ένα άλλο. Όπως προέβλεπε ο Νόμος, αυτοί οι δέκα στάθηκαν σε απόσταση, και φώναξαν, «Ιησού, Δάσκαλε, ελέησε μας». Εκείνος τους ελέησε, και τους είπε να πάνε και να δείξουν τον εαυτό τους στους ιερείς, σύμφωνα με τον Νόμο. Καθ’οδόν και οι δέκα γιατρεύθηκαν. Τι έκαναν τότε;

Μόνον ένας επέστρεψε στον Ιησού για να τον ευχαριστήσει, και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Οι άλλοι εννέα; Εκείνοι ασφαλώς συνέχισαν τον δρόμο τους χαρούμενοι. Έλαβαν ό,τι ζήτησαν. Και τι ήταν αυτό; Σωματική υγεία.

Με ποιον μοιάζουμε εμείς εδώ; Είναι φυσικό ν’ αναμένουμε τη σωματική υγεία που θα φέρει η νέα τάξη του Θεού. (Αποκάλ. 21:3, 4) Αλλά, πόσους ανθρώπους γνωρίζετε που δεν θα ήθελαν να έχουν τέλεια υγεία, να είναι απαλλαγμένοι από πόνους και οδύνες, ή που δεν θα ήθελαν να διατηρήσουν ή ν’ ανακτήσουν νεανικό σφρίγος; Προφανώς, η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων στη γη σήμερα θα το ήθελαν αυτό. Πώς λοιπόν θα μπορούσε η απλή επιθυμία για σωματική υγεία ν’ αποτελέσει διακριτικό παράγοντα που θα δείχνει ότι είμαστε άτομα προετοιμασμένα για ζωή στη νέα τάξη του Θεού; Πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Πρέπει να υπάρχει το ορθό ελατήριο για να επιθυμούμε την τελεία υγεία που παρέχει η νέα τάξη του Θεού.

Είναι ανάγκη να είμαστε σαν εκείνον τον ένα που επέστρεψε και πήγε στον Ιησού, αισθανόμενος ασφαλώς σαν να επρόκειτο να φύγει η καρδιά του από το στήθος του και ίσως με δάκρυα που έτρεχαν στο πρόσωπό του. Πόσο διέφερε αυτός από τους άλλους; Η διαφορά ήταν ότι η καλοσύνη του Θεού διά μέσω του Χριστού Ιησού έφθασε στην καρδιά του. Με τη θεραπεία του είχε απόδειξη του τι μεγαλειώδης Θεός είναι ο Ιεχωβά, και ήταν γεμάτος από την επιθυμία να τον αινήσει. Αυτός είχε την ορθή στάση· είχε πνευματική εκτίμηση. Κι εμείς επίσης πρέπει να κατανοήσουμε την ανάγκη, όταν λάβουμε υπ’ όψη την κάθε μια από τις πολλές ευλογίες που προσφέρει η Νέα Τάξη, να σκεφθούμε τι μας λένε αυτές οι ευλογίες για τον Θεό μας. Τότε θ’ αναπτύξουν μέσα μας μεγαλύτερη εκτίμηση γι’ αυτόν και θα εγείρουν ισχυρή επιθυμία —όχι μόνον για τέλεια υγεία και αιώνια ζωή— αλλά να έχουμε αυτές τις ευλογίες για να μπορούμε να υπηρετούμε τον μεγάλο Δημιουργό μας και να μπορούμε να δείχνουμε αγάπη και για τον πλησίον μας επίσης.

Η προσωπικότητα δεν αλλάζει με θείο θαύμα

Ακόμη και μια ανάσταση από τους νεκρούς δεν αλλάζει μόνη της τους ανθρώπους. Αυτό το ξέρουμε εξαιτίας του τι είχε πει ο Ιησούς στο λαό ορισμένων πόλεων του Ισραήλ: «Θα δειχτεί περισσότερη επιείκεια στην Τύρο και στη Σιδώνα παρά σε εσάς». (Ματθ. 11:20-24) Γιατί; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι της αρχαίας Τύρου, της Σιδώνας και των Σοδόμων δεν είχαν το ευεργέτημα του κηρύγματος, της διδασκαλίας και της εκτελέσεως θαυμάτων που είχαν αυτοί οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα μέσω του Γιού του Θεού. Ο Ιησούς λοιπόν έλεγε ότι όταν οι κάτοικοι πόλεων όπως η Καπερναούμ, η Χοραζίν και η Βηθσαϊδά θα επανέρχονταν στην ανάσταση στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του, θα επανέρχονταν με τις ίδιες υπερήφανες, πείσμονες προσωπικότητες που εκδήλωναν τότε. Οι κάτοικοι της Τύρου, της Σιδώνας και των Σοδόμων, μολονότι ήσαν ολοφάνερα άδικοι, δεν είχαν εκδηλώσει τέτοια χαρακτηριστικά και γι’ αυτό θα ήσαν σε καλύτερη θέση να δεχθούν την αλήθεια και τη διδασκαλία των δικαίων αρχών του Θεού. —Παράβαλε Ματθαίος 21:31, 32.

Αν περπατούμε, λοιπόν, στο σωστό δρόμο δεν θα στηριχτούμε σε κάποιο ισχυρό γεγονός, ακόμη και τόσο μεγάλο όσο η μεγάλη θλίψη που επίκειται, να κάνει κάποια μαγική μεταβολή σ’ εμάς που θα εξασφαλίσει την επιτυχία μας στη νέα τάξη του Θεού. Και θα κατανοήσουμε ότι, σε τελευταία ανάλυση, το αν θ’ αποκτήσουμε ζωή αιώνια δεν πρόκειται να εξαρτηθεί απλώς από τη συναναστροφή μας με κάποιον λαό ή οργάνωση. Σε τελευταία ανάλυση θα εξαρτηθεί από το τι είμαστε εμείς ως άτομα, ποιες είναι οι προσωπικές μας ιδιότητες.

Με κάθε σοβαρότητα, λοιπόν, και με όλη τη λογική που έχουμε, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς στην εκτίμηση του εαυτού μας, χωρίς να μειώνουμε ή να συγκαλύπτουμε τις κακές μας συνήθειες ή στάσεις που προδίδουν σοβαρή πνευματική αδυναμία. Ένας άνθρωπος, λόγου χάρη, μπορεί να έχει αυτό που μερικοί λένε ‘μάτια που περιφέρονται.’ Μπορεί να μην είναι πόρνος ή μοιχός με την κατά γράμμα έννοια, αλλά το ενδιαφέρον του για το άλλο φύλο είναι υπέρμετρον· τα μάτια του περιφέρονται από το ένα άτομο στο άλλο. Αν ένας τέτοιος έχει πραγματικά τη φοβερή πείρα να επιζήσει από τη ‘μεγάλη θλίψι,’ τα μάτια του μπορεί να βλέπουν ‘κατ’ ευθείαν εμπρός’ για ένα χρονικό διάστημα. Αλλ’ αν δεν έχει κάμει πραγματικά την καρδιά του ν’ αποστρέφεται τις λάγνες διαθέσεις, τα μάτια του μπορεί σε λίγο ν’ αρχίσουν να περιφέρονται πάλι έστω και αν είναι στη Νέα Τάξη. Το ίδιο θα συνέβαινε και μ’ εκείνον που αφήνει τον εαυτό του να επιδίδεται υπερβολικά σε οινοπνευματώδη ποτά. Μολονότι δεν είναι μέθυσος, αν το ενδιαφέρον του γι’ αυτά είναι υπερβολικό και παραλείψει να διορθώσει το πράγμα, μπορεί να του προξενήσει προβλήματα αργότερα αν επιζήσει στη Νέα Τάξη. Η έλλειψη βιομηχανίας οινοπνευματωδών ποτών δεν θα το εμπόδιζε αυτό, όπως δεν εμπόδισε και τον Νώε να απολαύσει περισσότερο από όσο έπρεπε το κρασί σε μια περίπτωση μετά τον παγκόσμιο κατακλυσμό. —Γέν. 9:20, 21.

Το ίδιο συμβαίνει και με άλλες επικίνδυνες συνήθειες ή προσωπικά χαρακτηριστικά. Η τάση για ιδιοτελή φιλοδοξία, ο κομπασμός, ο φθόνος, η σπερμολογία, η οκνηρία ή η έλλειψη υποταγής στην ηγεσία — υπάρχουν πολυάριθμα πράγματα που θα μπορούσαν να μας δημιουργήσουν προβλήματα αν δεν μάθουμε πώς να τα χαλιναγωγούμε. Αυτά θα μπορούσαν να εμποδίσουν ή να σταματήσουν την πρόοδό μας προς την τελειότητα στη διάρκεια της χιλιετούς περιόδου, στην οποία ο Χριστός Ιησούς και οι ουράνιοι συγκληρονόμοι του θα υπηρετούν ως ιερείς για τη θεραπεία των επιγείων υπηκόων της Βασιλείας. (Γαλ. 5:19-21· Αποκάλ. 5:10· 22:1, 2) Αν κανείς από μας αποτύχει ν’ αποδειχτεί κατάλληλος για ζωή επειδή δεν θα ζει σε αρμονία με τα περιεχόμενα των ‘βιβλίων’ του Θεού που θ’ ανοιχθούν τότε, κανένας δεν θα φταίει —ούτε ο παρών πονηρός κόσμος, ούτε ο Σατανάς και οι δαίμονές του— αλλά μόνον εμείς οι ίδιοι.

Αγρυπνία στις προσευχές

Μπορούμε αμέσως να διακρίνουμε γιατί, μετά την προτροπή να ‘είμαστε σώφρονες’ επειδή το τεός των πραγμάτων έχει πλησιάσει’ ο απόστολος Πέτρος κατόπιν συμβουλεύει να ‘αγρυπνούμε στις προσευχές.’ (1 Πέτρ. 4:7) Μολονότι οι προσευχές στις συνήθεις ώρες, όπως είναι οι ώρες του φαγητού, όταν σηκωνόμαστε το πρωί ή όταν πηγαίνουμε για ύπνο, είναι βέβαια κατάλληλες, αυτό είναι το να ‘αγρυπνούμε στις προσευχές’; Μάλλον, πρέπει να ‘ζητούμε το πρόσωπον του Ιεχωβά’ όλη την ημέρα, προσευχόμενοι όχι μόνον με τη φωνή μας ή με τα χείλη μας, αλλά και με την καρδιά μας. (Ψαλμ. 27:8, 9) Πρέπει να έχουμε συναίσθηση της ανάγκης μας για τη βοήθειά του και να στρεφόμαστε σ’ αυτόν για καθοδηγία και ενίσχυση οποτεδήποτε αισθανόμαστε κάποια εξασθένηση στην πίστη μας ή κάποια τάση για παρέκκλιση από τις δίκαιες αρχές του ιεχωβά.

Είμαστε άγρυπνοι στις σχέσεις μας με τους άλλους, προσεκτικοί να μη κάνουμε αδικήματα, ν’ αποφεύγουμε τους κινδύνους ή να φροντίζουμε ώστε οι εμπορικές συναλλαγές μας να είναι εντάξει; Πόσο μεγαλύτερη πρέπει να είναι η αγρυπνία μας και η προσοχή μας να διατηρούμε μια καλή σχέση με τον Ιεχωβά Θεό και να επωφελούμαστε από την πλήρη βοήθειά του και καθοδηγία! Η ανάγκη να προσευχόμαστε είναι τώρα επείγουσα. Δεν θα σταματήσει απλώς με την είσοδό μας στην επικείμενη νέα τάξη.

Όταν μιλούμε με τον Θεό, μπορούμε να δείξουμε ότι δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας ή δεν το κάνομε από συνήθεια, αλλά μάλλον ανοίγουμε την καρδιά μας σ’ αυτόν για να του πούμε τα προβλήματά μας, τις προσπάθειές μας για βελτίωση, ίσως και τις απογοητεύσεις μας και να ζητήσουμε τη βοήθεια και τη χάρη του παρακαλώντας τον να μας σπλαχνιστεί. Αν είμαστε άγρυπνοι και αισθανόμαστε την ανάγκη για προσευχή τώρα, ασφαλώς αυτό θα συντείνει πολύ στο να μας εξαρτίσει για ζωή τότε. Η εγκάρδια προσευχή αποτελεί ένδειξη βαθειάς πίστης.

Σεβασμός στη θεοκρατική ηγεσία

Η πίστη αυτή πολύ θα συμβάλει στην επιτυχία μας μέσα στη νέα τάξη του Θεού. Μεταξύ των πραγμάτων που γνωρίζουμε για την τότε ζωή είναι ότι η ηγεσία θα είναι τότε σε λειτουργία, όπως ανεγνώρισε ο Βασιλεάς Δαβίδ: «Δική σου είναι Ιεχωβά η μεγαλοσύνη, εσύ είσαι ο μόνος εξυψούμενος ως κεφαλή πάνω από όλους». (1 Χρον. 29:11, ΜΝΚ) Ο Ιεχωβά, στη δικαιωματική άσκηση της κυριαρχίας του, έκανε την ηγεσία μια από τις βασικές αρχές της θείας διατάξης. Είτε πρόκειται για ηγεσία που ασκείται από άτομα, όπως από τον Βασιλιά Ιησού Χριστό ή από άτομα που είναι αρχηγοί οικογενειών, είτε πρόκειται για ηγεσία που ασκείται μέσω ενός σώματος ατόμων επιφορτισμένων να δίνουν κατευθύνσεις ή να λαβαίνουν αποφάσεις και κρίσεις υπό τον διορισμένο Βασιλιά του Θεού, θα σεβαστούμε μια τέτοια ηγεσία στη Νέα Τάξη; Την σεβόμαστε τώρα;

Στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας ο Χριστός Ιησούς θα εκτελέσει πλήρως τον ρόλο του ως ‘ηγέτη και διοικητή στα έθνη’ για όλους τους υπηκόους του. (Ησ. 55:4) Η κυβέρνηση του θ’ αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις του «Καίσαρα» και θα είναι μια ενεργός κυβέρνηση της οποίας η κατεύθυνση των επιγείων πραγμάτων θα γίνει αισθητή με πολλούς τρόπους. Θ’ ανταποκριθούμε πρόθυμα στις προσταγές του Βασιλιά; Η πρόοδος προς την τελειότητα και η ίδια η ζωή ακόμη θα εξαρτηθούν απ’ αυτό.

Μετά τον παγγήινο κατακλυσμό των ημερών του Νώε, ο Ιεχωβά Θεός έδωσε εντολή σ’ εκείνους που επέζησαν να πληθυνθούν και να γεμίσουν τη γη. Όταν πολλοί που συναθροίσθηκαν στις πεδιάδες Σεναάρ, έλαβαν άλλη απόφαση και απεφάσισαν να συγκεντρωθούν σε μια μεγάλη πόλη, ο Ιεχωβά επέβαλε το κυρίαρχο θέλημά του, συγχέοντας τη γλώσσα τους κι έτσι «τους διασκόρπισε από εκεί σε όλο το πρόσωπο της γης». (Γέν. 9:1· 11:1-9) Κατ’ αντίθετη οδηγία, ύστερα από πολλούς αιώνες όταν οι Ιουδαίοι εξόριστοι επέστρεψαν για ν’ ανοικοδομήσουν την Ιερουσαλήμ, οι αφηγήσεις του Νεεμία δείχνουν ότι η πόλη ήταν αραιοκατοικημένη, και γι’ αυτό ρίχτηκαν κλήροι και προφανώς ένας αρχηγός οικογενείας στις δέκα οικογένειες εξελέγη να μετακομίσει στην πόλη με την οικογένειά του. Φαίνεται ότι και άλλοι ακόμη προσφέρθηκαν να το κάνουν αυτό και ευλογήθηκαν από τον λαό γι’ αυτό. Όλοι όσοι επελέγησαν ίσως να μη συμπαθούσαν ιδιαίτερα την ιδέα να μετακομίσουν στην Ιερουσαλήμ. Αλλά η ανταπόκριση τους κατέδειξε πίστη και ενδιαφέρον να δούν την ‘αγία πόλη’ ικανή να λειτουργήσει αποτελεσματικά. —Νεεμ. 7:4· 11:1, 2.

Τι θα κάνατε, λοιπόν, αν στη νέα τάξη του Θεού παίρνατε οδηγίες να μεταβείτε σε άλλη περιοχή, ίσως και σ’ ένα μακρινό τόπο, και να κατοικήσετε εκεί; Θα ανταποκρινόσαστε; Τι θα κάνατε αν σας ζητούσαν να πάτε σε μια πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή, σε μια κοινότητα όπου επρόκειτο να γίνει κάποιο ειδικό έργο της κυβέρνησης της Βασιλείας που θα απαιτούσε μια ομαδική προσπάθεια και συνεργασία; Ή τι θα κάνατε αν σας δίδονταν η ευκαιρία να προσφερθείτε να κάνετε μια τέτοια μετακόμιση; Τι θα κάνατε; Θα αφήνατε να σας κατευθύνει μια προσωπική προτίμηση και θα νομίζατε ότι η ευτυχία σας ήταν αχώριστα συνδεδεμένη με κάποια γεωγραφική περιφέρεια ή τοποθεσία της δικής σας εκλογής;

Σ’ ένα ορισμένο βαθμό μπορούμε να δείξουμε τώρα την ορθή μας διάθεση με την προθυμία μας ν’ ανταποκριθούμε στις ευκαιρίες ή υποδείξεις που είναι τουλάχιστον παρόμοιας φύσης. Ακόμη και σε μικρά πράγματα όπως είναι αν μας ζητήσουν να συνεργασθούμε για τη συμπλήρωση ορισμένων καθισμάτων σ’ ένα τόπο συνάθροισης ή σε μια συνέλευση, ανταποκρινόμαστε πρόθυμα; Στο έργο του κηρύγματος των καλών νέων, μήπως αποφεύγουμε να υπηρετήσουμε σε ορισμένους τοπικούς τομείς; Αν το επιτρέπουν οι περιστάσεις και οι προσωπικές υποχρεώσεις ή τα καθήκοντα, προσφερόμαστε να υπηρετήσουμε εκεί όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη έστω και αν αυτό σημαίνει να στερηθούμε, ίσως και να θυσιάσουμε ορισμένες προσωπικές ανέσεις και επιθυμίες; Πόση πίστη και ειλικρινές ενδιαφέρον δείχνουμε για να προαγάγουμε τα συμφέροντα της ‘Νέας Ιερουσαλήμ,’ της κυβέρνησης της Βασιλείας του Θεού διά του Χριστού Ιησού;

Άξιοι σεβασμού παρά τις ατέλειες

Μαζί με αυτό πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε την ανάγκη πίστης στην ικανότητα του Ιεχωβά Θεού και του Γιού του να χρησιμοποιούν ανθρωπίνους εκπροσώπους στη διακυβέρνηση. Θα μπορούσε κανείς ν’ ανταποκριθεί με προθυμία στις οδηγίες ή στους διορισμούς που αναφέρονται από έναν άγγελο ή διαβιβάζονται με μια ισχυρή, βροντερή φωνή από τον ουρανό. Αλλά τι θα γίνει αν ένας διορισμός έρχεται μέσω ανθρωπίνων εκπροσώπων της ουράνιας κυβερνήσεως; Αυτό απαιτεί περισσότερη πίστη, δεν είναι έτσι;

Σήμερα, λειτουργούν πρεσβυτέρια στις τοπικές Χριστιανικές εκκλησίες και ένα κυβερνών σώμα πρεσβυτέρων υπηρετεί την εκκλησία σ’ όλον τον κόσμο. Εκείνοι που αποτελούν τώρα αυτά τα σώματα είναι όλοι ατελείς άνθρωποι· αλλά με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος του Θεού είναι ικανοί να εξυπηρετούν καλά το θέλημα και τον σκοπό του Θεού. Μήπως δυσκολευόμαστε να τους σεβαστούμε ή να συνεργαστούμε μαζί τους επειδή γνωρίζουμε ότι δεν είναι τέλειοι; Τι, λοιπόν, θα γίνει στην πρώτη περίοδο της Νέας Τάξης;

Μολονότι από την αρχή της η νέα τάξη του Θεού θα φέρει μεγάλη χαρά, εν τούτοις η ατέλεια δεν θα εξαφανισθεί την πρώτη μέρα ή εβδομάδα ή μήνα ή έτος ή και την πρώτη δεκαετηρίδα ακόμη μετά τη ‘μεγάλη θλίψη’ και το ρίξιμο του Σατανά στην άβυσσο. Αν γινόταν αυτό, γιατί να διατεθούν χίλια χρόνια για πλήρη αποκατάσταση σε τελειότητα και για πλήρη συδιαλλαγή της ανθρωπότητας με τον Θεό; Τι θα συμβεί λοιπόν αν κάποια ατέλεια από μέρους ατόμων, που είναι επιφορτισμένα με μια ευθύνη ως εκπρόσωποι της κυβέρνησης της βασιλείας, επρόκειτο να επηρεάσει άσχημα έναν από μας, και ίσως να καταλήξει σε κάποια πράξη ή τακτοποίηση που νομίζουμε ότι δεν είναι δίκαιη όπως θα έπρεπε να είναι, και μας προξενήσει κάποια δυσαρέσκεια ή δεν μας ικανοποιήσει; Μήπως θα γίνουμε ανυπόμονοι και θα οργισθούμε αν δεν διορθωθούν αμέσως τα πράγματα; Μήπως θα πειραστούμε ώστε ν’ αναλάβουμε τα πράγματα στα χέρια μας ώστε να διορθώσουμε εκείνο που πιστεύομε ότι έχει ανάγκη διόρθωσης; Πώς αντιδρούμε σήμερα σε παρόμοιες περιστάσεις καθώς προετοιμαζόμαστε για ζωή στη νέα τάξη του Θεού;

Είχαμε ένα παράδειγμα για να μας καθοδηγήσει στην περίπτωση που ο Δαβίδ επεχείρησε να φέρει την κιβωτό της διαθήκης στην Ιερουσαλήμ. Αντί να μεταφερθεί η κιβωτός με δοκάρια στους ώμους των Κααθιτών Λευιτών (σύμφωνα με τον Νόμο), τοποθετήθηκε σ’ ένα αμάξι. Σε κάποιο σημείο τα ζώα που έσυραν το αμάξι την κούνησαν κάπως και ένας άνθρωπος που λεγόταν Ουζά έσπευσε και κράτησε την κιβωτό. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο Ιεχωβά Θεός τον έπληξε εκεί για την ανευλαβή πράξη του, και πέθανε εκεί δίπλα στην Κιβωτό του αληθινού Θεού.’ (2 Σαμ. 6:1-7) Ποιο ήταν το σφάλμα;

Ο νόμος του Θεού ειδικά απαγόρευε σε οποιονδήποτε εκτός από τους επιτετραμμένους ιερατικούς εκπροσώπους να αγγίζουν την ιερή κιβωτό, επί ποινή θανάτου. Ο νόμος ήταν δημοσία γνωστός, ο δε Ουζά ήταν ασφαλώς Λευίτης (αλλά όχι ιερέας), και έπρεπε να γνωρίζει καλύτερα από τους άλλους τη ρητή εντολή του Θεού. Προτίμησε να παραβεί αυτή την εντολή, νομίζοντας ίσως ότι οι περιστάσεις θα του το επέτρεπαν. Μπορεί να νόμισε ότι αν αυτός δεν ενεργούσε για να στερεώσει την κιβωτό, αυτή ασφαλώς θα έπεφτε. Αν σκέφθηκε έτσι, δεν είχε πίστη στη δύναμη του Θεού να φροντίσει για τα πράγματα με τέτοιον τρόπο ώστε κανένας από τους δούλους του να μη χρειάζεται να παραβαίνει τις ρητές εντολές του. Αλλά, μπορεί και να σκέφθηκε ότι είχε μια ευκαιρία να γίνει ‘ήρωας,’ αποκτώντας μόνιμη φήμη ως ‘ο Ουζά, ο άνθρωπος που κράτησε την ιερή κιβωτό ώστε να μη πέσει.’ Είτε το ένα είτε το άλλο συνέβαινε, έδειξε ανευλάβεια.

Οι αντιγραφικές ενέργειες και μέθοδοι, η μεγαλαυχία και ο σφετερισμός ποτέ δεν δικαιολογούνται. Αφού θα υπάρχουν τόσο πολλές αιτίες να χαιρόμαστε στη νέα τάξη του Θεού, οποιεσδήποτε εκδηλώσεις που θ’ αντανακλούν τότε την ανθρώπινη ατέλεια δεν πρέπει να μας κάνουν να οργιζόμαστε ούτε να μιλούμε ή να ενεργούμε απρεπώς. Είναι ανάγκη να ‘είμαστε άγρυπνοι σε όλα,’ κατανοώντας ότι η αρχή «καλύτερο το τέλος ενός ζητήματος παρά η αρχήν του,» θα ισχύει ακόμη και στη χιλιετή βασιλεία του Γιού του Θεού, καθώς και το «καλύτερα να είναι κανείς υπομονετικός παρά να έχει υπεροπτικό πνεύμα. . . . γιατί η ευθιξία φωλιάζει στον κόρφο των ανοήτων».—2 Τιμ. 4:5· Εκκλ. 7:8, 9.

Αν δεν είμαστε εξουσιοδοτημένοι να ενεργήσουμε σε κάποιο ζήτημα, μπορούμε να πληροφορήσουμε εκείνους που είναι εξουσιοδοτημένοι. Αντί να προσπαθούμε κατόπιν ανυπόμονα να ‘στερεώσουμε την κιβωτό’ εμείς οι ίδιοι, μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη στην κατεύθυνση των πραγμάτων από τον Θεό, με την πεποίθηση ότι στον κατάλληλο καιρό ο Θεός θα κάνει να προκύψει μόνο αγαθό. Όπως συμβουλεύει ο Ψαλμός 4:4: «Να ταράζεστε, αλλά μην αμαρτάνετε· Να μιλάτε μέσα στην καρδιά σας, πάνω στο κρεβάτι σας, και να σωπαίνετε».—Παράβαλε με Ψαλμό 63:6-8.

Μπορούμε επομένως να προετοιμαζόμαστε από τώρα για τη νέα τάξη του Θεού δείχνοντας σεβασμό στις διατάξεις που έθεσε σε ενέργεια ο Γιός του στη Χριστιανική εκκλησία, έχοντας τη βεβαιότητα ότι ο Ιεχωβά Θεός και ο Χριστός Ιησούς ποτέ δεν είναι απληροφόρητοι ούτε αγνοούν τα πράγματα που έχουν ανάγκη προσαρμογής ή διόρθωσης.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15/9/1973

Αυτό είναι το τεύχος αρ. 20 της ΣΚΟΠΙΑΣ 15 Οκτωβρίου 1962 απ' όπου είναι παρμένο το σημερινό κομμάτι που θα μας δώσει παρηγοριά στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Και σε γλώσσα σημερινή, παρακαλώ.


Συνεπείς ως προς την τακτική αναδημοσίευση άρθρων από περιοδικά της ΣΚΟΠΙΑΣ που μας πάνε πολύ πίσω στο χρόνο, αλλά που ωστόσο είναι ιδιαίερα επίκαιρα, καθώς είναι διαχρονικά.

Η υπομονή του Ιώβ για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε παροιμιώδης. Έχετε εσείς αυτό το είδος υπομονής; Σ’ αυτόν τον πονηρό παλαιό κόσμο, αν δεν θέλετε να γίνετε ένας λιποτάκτης, θα έχετε ασφαλώς ανάγκη απ’ αυτό. Πώς μπορείτε να το αποκτήσετε;

Μια μεγάλη βοήθεια είναι να προσέχουμε τη συμβουλή του μαθητή Ιακώβου: «Αδελφοί, πάρτε ως υπόδειγμα της κακοπάθησης και της άσκησης υπομονής τους προφήτες, που μίλησαν στο όνομα του Ιεχωβά. Δείτε! Αποκαλούμε ευτυχισμένους εκείνους που έχουν υπομείνει. Έχετε ακούσει για την υπομονή του Ιώβ και έχετε δει την έκβαση που έφερε ο Ιεχωβά, ότι ο Ιεχωβά είναι πολύ τρυφερός σε στοργή και ελεήμων». (Ιάκ. 5:10,11).

Ίσως να σκεφθείτε, «Ναι, αλλά ο Ιώβ ποτέ δεν έζησε πραγματικά. Κάθε αλληγορικός ή μυθικός χαρακτήρας μπορεί να υπομείνει». Αλλά δεν είναι έτσι. Ασφαλώς ο Ιάκωβος δεν θα προσέβαλλε τη νοημοσύνη μας, λέγοντάς μας να μιμηθούμε έναν χαρακτήρα που ποτέ δεν έζησε, έτσι δεν είναι; Το γεγονός ότι η Γραφή τονίζει τη δικαιοσύνη του Ιώβ και τη συνδέει με τη δικαιοσύνη του Νώε και του Δανιήλ, δεν αφήνει αμφιβολία ότι ο Ιώβ έζησε πραγματικά: «Και αν αυτοί οι τρεις άντρες βρίσκονταν στο μέσο της, ο Νώε, ο Δανιήλ και ο Ιώβ, αυτοί λόγω της δικαιοσύνης τους θα διέσωζαν την ψυχή τους, λέει ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά». (Ιεζ. 14:14).

Η «υπομονή» ορίστηκε ως η «ικανότητα αντοχής σε κακοπάθεια», «η ικανότητα παραμονής κάτω από πίεση ή θλίψη». Ασφαλώς ο Ιώβ εκδήλωσε εγκαρτέρηση, και γι’ αυτό ο Ιάκωβος πολύ κατάλληλα τον παραθέτει ως ένα παράδειγμα για μας. Στην εποχή του ο Ιώβ ήταν «ο μεγαλύτερος όλων των κατοίκων της Ανατολής». Απολάμβανε υγεία, είχε μια μεγάλη κι ευτυχισμένη οικογένεια, είχε μεγάλα υλικά αποκτήματα, τον εκτιμούσαν πολύ, και, προ πάντων, ως άνθρωπος ακεραιότητας, είχε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, διότι δεν υπήρχε πραγματικά κανείς άλλος που να συγκριθεί με αυτόν από αυτή την άποψη. (Ιώβ 1:1-8· 29:1-25).

Κατόπιν σε μια νύχτα, να το πούμε έτσι, ο Ιώβ υπέστη μια σειρά καταστροφών, που τον απογύμνωσαν, ή φάνηκε ότι τον απογύμνωσαν, από όλες αυτές τις ευλογίες. Αλλεπάλληλα πλήγματα έπεσαν στο απροστάτευτο κεφάλι του, αλλεπάλληλα ατυχήματα, που δεν είχε λόγο να αναμένει.

Αλλά μήπως ο Ιώβ αποθαρρύνθηκε και άφησε τα πράγματα; Μήπως ακολούθησε τη συμβουλή της συζύγου του, «Καταράσου τον Θεό και πέθανε;» (Ιώβ 2:9). Όχι, δεν το έκανε αυτό. Υπέμεινε. Και όχι μόνο υπέμεινε αυτά τα πράγματα, αλλά και διακράτησε την ακεραιότητά του παρά τις οκτώ ομιλίες που έγιναν από εκείνους τους δήθεν φίλους του, που αποδείχθηκαν εχθροί του, υποκριτές στην πραγματικότητα. «Ο αληθινός σύντροφος αγαπάει πάντοτε και είναι αδελφός που γεννιέται για καιρό στενοχώριας». (Παροιμ. 17:17). Αλλά αυτοί οι τρεις στράφηκαν προς τον Ιώβ με ερωτήσεις όπως αυτή: «Δεν είναι ήδη η κακία σου πολύ μεγάλη; Και δεν θα τελειώσουν ποτέ τα σφάλματά σου;» (Ιώβ 22:5).

Η αφήγηση προχωρεί για να τονίσει ότι ο Ιεχωβά Θεός αντάμειψε τον Ιώβ για την υπομονή του, όπως σημειώνει ο Ιάκωβος, και μολονότι ο Ιώβ έζησε πριν από τριάντα πέντε αιώνες περίπου, στέκει σαν ένα καλό παράδειγμα για όλους εκείνους, που αγαπούν δικαιοσύνη σήμερα· ειδικά όταν αυτοί διαπιστώνουν ότι βρίσκονται κάτω από παρόμοια δεινοπαθήματα. Η απώλεια υλικών αποκτημάτων, προσφιλών προσώπων, υγείας και φίλων, είναι ακόμη η κοινή μοίρα των ανθρώπων. (Ιώβ 42:10-17).

Τι θα σας κάνει ικανούς να υπομείνετε αυτά τα δεινά χωρίς να γίνετε μνησίκακοι, γεμάτοι πικρία ή απογοητευμένοι; Η πίστη στον Θεό και στις επαγγελίες Του. Ο Ιώβ είχε αυτή την πίστη. Παρ’ όλα τα παθήματά του «ο Ιώβ δεν αμάρτησε ούτε καταλόγισε κάτι απρεπές στον Θεό» (Ιώβ 1:22). Εξακολούθησε να εμπιστεύεται στον Θεό «έστω κι αν τον θανάτωνε ο Θεός» (Ιώβ 13:15). Η πίστη θα σας κάνει να μπορείτε να υπομένετε, να εξακολουθήσετε να εγκαρτερείτε «σαν να βλέπετε τον αόρατο» (Εβρ.11:27). Εκτός απ’ αυτό, μήπως δεν υποσχέθηκε ο Θεός ότι στον ορισμένο Tου καιρό, που είναι τώρα πολύ κοντά, όλα τα παθήματα, όλες οι θλίψεις, οι πόνοι κι ο θάνατος θα εκλείψουν; (Αποκάλ. 21:4). Το να έχετε πίστη σ’ αυτές τις υποσχέσεις του Θεού θα σας δώσει ελπίδα, η δε ελπίδα θα σας βοηθήσει να υπομείνετε.

Η προσευχή είναι μια άλλη μεγάλη βοήθεια για υπομονή. Τα λόγια του Ιώβ δείχνουν ότι η στάση του ήταν στάση προσευχής· εξομολογούνταν στον Θεό, παρουσιάζοντας την υπόθεσή του σ’ Αυτόν. Ώστε, αν σας συμβούν αντιξοότητες, μπορείτε να προσεύχεστε για να έχετε ό,τι σας είναι αναγκαίο. Ασθένεια υπομένετε; Μπορείτε να προσευχηθείτε ζητώντας σοφία για ν’ αντιμετωπίσετε τη θλίψη σας και δύναμη για να εγκαρτερήσετε. Διωγμός είναι το πάθημά σας; Και τότε, επίσης, μπορείτε να προσεύχεσθε, όχι μόνο για δύναμη να υπομείνετε, αλλά και για τους διώκτες σας, όπως παράγγειλε ο Ιησούς: «Πατέρα, συγχώρησέ  τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». (Ματθ. 5:44· Λουκ. 23:34).

Μια άλλη βοήθεια για να υπομένετε είναι η γνώση και κατανόηση των σκοπών του Θεού. Ο Ιώβ δεν γνώριζε γιατί ο Θεός επίτρεψε να υποφέρει, αλλ’ εμείς σήμερα, επειδή έχουμε την αφήγηση του Ιώβ και το Θείο φως επάνω σ’ αυτή, γνωρίζουμε γιατί ο Θεός επιτρέπει να υποφέρουν οι δίκαιοι, δηλαδή, για ν’ αποδείξει στον Διάβολο, καθώς και σε όλη την κτίση, ότι μπορεί να έχει πλάσματα που θα παραμείνουν πιστά σε Αυτόν, οτιδήποτε κι αν τους συμβεί. Ο Ιώβ διακράτησε ακεραιότητα χωρίς να το γνωρίζει αυτό. Βέβαια η γνώση αυτού πρέπει να βοηθήσει όλους εκείνους που αγαπούν τη δικαιοσύνη να υπομείνουν. (Ιώβ 1: 7-12· 2:2-8).

Η αγάπη θα σας βοηθήσει να υπομείνετε. Η αγάπη για τον Θεό θα σας βοηθήσει ν’ ανεχθείτε οτιδήποτε Αυτός επιτρέψει, χωρίς να στασιάζετε ή και να παραπονιέστε γι’ αυτό. Η αγάπη θα σας κάνει να εμπιστεύεστε στον Θεό όπως εμπιστευόταν και ο Ιώβ, υπακούοντας πάντοτε σ’ Αυτόν, διότι «αυτό σημαίνει η αγάπη του Θεού: να τηρούμε τις εντολές του» (Α´ Ιωάνν. 5:3). Και η προς τον πλησίον σας αγάπη, επίσης, θα σας βοηθήσει να υπομείνετε, είτε ο πλησίον αυτός είναι μέλος της οικογένειάς σας, είτε ένα μέλος της εκκλησίας σας, είτε ένας συνάδελφος στον τόπο της εργασίας σας. Αν αγαπάτε αληθινά τον πλησίον σας, θα θελήσετε, επίσης, να του δώσετε ένα καλό παράδειγμα με το να υπομείνετε εσείς και με το να τον βοηθήσετε να υπομένει. «Η αγάπη είναι μακρόθυμη και δείχνει καλοσύνη... Ανέχεται τα πάντα, πιστεύει τα πάντα, ελπίζει τα πάντα, υπομένει τα πάντα». (Α´ Κορ. 13:4,7).

Ναι, μεταξύ των πολλών πραγμάτων, που θα σας βοηθήσουν να υπομείνετε, είναι η πίστη, η προσευχή, η γνώση, η κατανόηση και η αγάπη. Υπομονή είναι η πορεία της σοφίας. Υπάρχει ειρήνη, παρηγοριά και μια εσωτερική χαρά από τη γνώση ότι υπομένετε, ότι υποφέρετε κάτω από αντιξοότητες, διότι αυτό είναι το ορθό που πρέπει να πράξετε. Η υπομονή αυτή σας εξασφαλίζει μια μελλοντική αμοιβή: «Αλλά εκείνος που θα έχει υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί». (Ματθ. 24:13· Ρωμ. 5:3,4).

Εικόνες από τη χθεσινή Συνέλευση Περιοχής...Ένα πολύ δυνατό πρόγραμμα που μας εμψύχωσε όλους, όσους το παρακολουθήσαμε... Είναι το πιο όμορφα πνευματικά στρωμένο τραπέζι, από τον Ιεχωβά. Μια εξαιρετική εμπειρία που αποτυπώθηκε βαθιά στην καρδιά μας και θα μείνει για να μας ωφελήσει τα μέγιστα.


Στην κατάμεστη αίθουσα της Μαλακάσας, το θέμα ήταν «Η Αγάπη Εποικοδομεί» και βασίζονταν στο 1 Κορινθίους 8:1 που λέει: Σχετικά με την τροφή που έχει προσφερθεί στα είδωλα ισχύει το εξής: Ξέρουμε ότι όλοι έχουμε γνώση. Η γνώση κάνει κάποιον να φουσκώνει από υπερηφάνεια, αλλά η αγάπη εποικοδομεί.


Η βασική ομιλία είχε για τίτλο της: «Η Γνώση Κάνει Κάποιον να Φουσκώνει από Υπερηφάνεια, Aλλά η Αγάπη Εποικοδομεί». Ακολούθησε ένα Συμπόσιο: Εποικοδομούσαν τους Άλλους. Τρία πρόσωπα: Βαρνάβας, Παύλος, Δορκάς. Και μετά: Στη Διακονία, να Προσφέρετε Κάτι Περισσότερο από τα Καλά Νέα.


Βαφτίστηκαν 10 νέοι αδελφοί, ενώ στην πρωινό πρόγραμμα ήταν παρόντες 1404 άτομα. Κάτι λιγότεροι ήταν στο απογευματινό. Η Δημόσια Γραφική Διάλεξη είχε για θέμα της: Η Γνήσια Αγάπη Υποστηρίζει την Αλήθεια —Πώς; Ακολούθησε άλλο ένα Συμπόσιο με θέμα: Να Συμβάλλετε στην Αύξηση του Σώματος. Να Αγαπάτε τη Γραφική Αλήθεια. Να Υποστηρίζετε τη Σοφία των Εντολών του Θεού. Να Εποικοδομείτε τους Ομοπίστους Σας


Πολύ ενθαρρυντική ήταν η τελική ομιλία του επισκόποτυ, με θέμα: «Όλα Όσα Κάνετε να Γίνονται με Αγάπη». Μια επανάληψη όλων των βασικών μερών του προγράμματος που μας άγγιξε την καρδιά, μας έδωσε δύναμη και μας υποκίνησε να συνεχίσουμε τον καλό αγώνα της πίστης στην καθημερινότητα μας κάνοντας την τρόπο ζωής.


Και ιδού τι μάθαμε: Πώς είναι η αγάπη ανώτερη από τη γνώση; (1 Κορ. 8:1) Πώς μπορούμε να εποικοδομούμε την εκκλησία όπως έκαναν και κάποιοι υπηρέτες του Θεού στο παρελθόν; (Ρωμ. 13:8) Πώς μπορούμε να προσφέρουμε τον εαυτό μας σε όσους συναντάμε στη διακονία; (1 Θεσ. 2:7, 8) Πώς μπορούμε να συμβάλλουμε στην αύξηση του σώματος της Χριστιανικής μας αδελφότητας; (Εφεσ. 4:1-3, 11-16· 1 Θεσ. 5:11) Πώς μπορούν όλα όσα κάνουμε να γίνονται με αγάπη; (1 Κορ. 16:14)