«Η πίστη του Αβραάμ» υπόδειγμα για μας και αξίζει να την καλλιεργούμε με σταθερότητα…

Συνεχίζουμε τα δημοσιεύματα από παλιές ΣΚΟΠΙΕΣ σε σύγχρονη γλώσσα, που σας υποσχεθήκαμε ως παρηγοριά, σε μέρες και σε καιρούς δύσκολους, όπως είναι οι μέρες που περνάμε... Μένουμε στο 1962 τεύχος 19, της 1 Οκτωβρίου, από όπου έχουμε πάρει ένα εξαιρετικό θέμα που αφορά την πίστη του Αβραάμ...


Και γιατί θα μας βοηθήσει ένα τέτοιο θέμα, γραμμένο πριν από πενήντα πέντε χρόνια; Διότι απλά μερικά πράγματα είναι διαχρονικά και αυτά τα γραφικά πρόσωπα με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους, μπορούν να γίνουν υπόδειγμα για μας. Αν εκείνοι τα κατάφεραν και στάθηκαν, γιατί όχι κι εμείς...

«Να έχετε πίστη στον Θεό», είπε κάποτε ο Ιησούς (Μάρκ. 11:22). Γιατί πρέπει να έχουμε πίστη; Διότι με την πίστη όλα είναι δυνατά· δηλαδή, όλα εκείνα που απαιτεί ο Θεός από ένα Χριστιανό. Όλα είναι δυνατά διότι «ο Θεός είναι αγάπη», είναι δε και πάνσοφος και παντοδύναμος. Θα ήταν, λοιπόν, δύσκολο να εξαίρεται η δύναμη της πίστης ή η σπουδαιότητά της.

Τι είναι πίστη; «Πίστη είναι η βεβαιωμένη προσδοκία πραγμάτων για τα οποία ελπίζει κανείς, η φανερή απόδειξη πραγματικοτήτων, τις οποίες όμως δεν βλέπουμε» (Εβρ. 11:1). Ναι, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού πίστη ασκείται σε πράγματα μελλοντικά να έλθουν κι επομένως σε πράγματα για τα οποία ελπίζει κανείς, όπως είναι η αποκατάσταση του παράδεισου στη γη μέσω της βασιλείας του Θεού. Πίστη ασκείται, επίσης, σε σχέση με πραγματικότητες που δεν βλέπονται, όπως είναι το ουράνιο βασίλειο κι όσοι διαμένουν σ´ αυτό.

Όπως σωστά παρατηρήθηκε, η πίστη πρέπει να έχει επαρκή βάση, διότι αλλιώς είναι απλή δεισιδαιμονία ή ευπιστία. Ο λόγος του Θεού παρέχει επαρκή βάση για πίστη. Έχει τον γνήσιο ήχο της αλήθειας. Οι συγγραφείς του έγραψαν με προφανή ειλικρίνεια και συμφωνούν μεταξύ τους παρά τον αριθμό τους  και τις διαφορετικές περιστάσεις, κάτω από τις οποίες έγραψαν. Οι ιστορήσεις έχουν επιβεβαιωθεί από αρχαιολογικές ανακαλύψεις πολλές φορές, και κυριολεκτικά εκατοντάδες από τις προφητείες του έχουν εκπληρωθεί ή βρίσκονται σε προοδευτική εκπλήρωση.

Σήμερα πολλά άτομα ισχυρίζονται ότι έχουν πίστη στον Θεό, αλλά η θρησκευτική τους αμάθεια, καθώς και η καθημερινή διαγωγή τους, διαψεύδει αυτό τον ισχυρισμό. Όπως καλά παρατηρεί ο μαθητής Ιάκωβος: «Εσύ πιστεύεις ότι ένας Θεός υπάρχει, έτσι δεν είναι; Πολύ καλά κάνεις. Και οι δαίμονες όμως πιστεύουν και φρίττουν. Αλλά σε ενδιαφέρει να μάθεις, κενέ άνθρωπε,» ότι ακριβώς «όπως το σώμα χωρίς πνεύμα είναι νεκρό, έτσι και η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή»; (Ιάκ. 2:19, 20, 26).

Ναι, εκείνος, που έχει αληθινή πίστη, θα τη δείξει με τα έργα του. Ο πατριάρχης Αβραάμ, ο «φίλος του Ιεχωβά», είχε αυτό το είδος πίστης. Αρκετά δικαιολογημένα χαρακτηρίστηκε ως «πατέρας όλων εκείνων που έχουν πίστη». (Ιάκ. 2:23· Ρωμ. 4:11). Η όλη ζωή του, όπως εξιστορείται στις Γραφές, ήταν μια εκδήλωση πίστης, μολονότι μερικά γεγονότα ξεχωρίζουν περισσότερο από άλλα.

Ο Αβραάμ πρώτα από όλα απέδειξε την πίστη του με τα έργα του, όταν έδωσε προσοχή στην εντολή του Θεού να εγκαταλείψει τη χώρα του, την Μεσοποταμία, τους συγγενείς του και τον οίκο του πατέρα του και να πάει σε ξένη γη. Μετά από μια αρχική μετάβαση στη Χαρράν, όταν πέθανε ο πατέρας του, μετοίκησε στη Χαναάν. Πόση εργασία, διακοπή δεσμών και οικονομική απώλεια πρέπει να του στοίχισε αυτή η ενέργεια, ιδίως εξαιτίας των πολλών αποκτημάτων του Αβραάμ! Μήπως δίστασε; Όχι, καθόλου διότι διαβάζουμε: «Τότε ο Άβραμ έφυγε, όπως ακριβώς του είχε πει ο Ιεχωβά». (Γέν. 12:1-4). Και όχι μόνο ο Αβραάμ μετοίκησε στη Χαναάν, όταν ήταν προχωρημένος στα χρόνια, εβδομήντα πέντε ετών, αλλά και εξακολουθούσε να περιπλανιέται, υπακούοντας στην εντολή του Ιεχωβά, ως ξένος και πάροικος στην Παλαιστίνη επί εκατό χρόνια! (Γέν. 13:2· 25:7).

Επομένως, το να έχει κανείς σήμερα την πίστη του Αβραάμ σημαίνει να θέτει το θέλημα του Θεού υπεράνω της προσωπικής του ωφέλειας, να το προτάσσει από τις υλιστικές σκέψεις. Όλοι, όσοι θέτουν τον Θεό πρώτα στη ζωή τους, έχουν αυτή την πίστη, ιδιαίτερα δε εκείνοι οι Χριστιανοί διάκονοι σήμερα που υπηρετούν ως ιεραπόστολοι σε μακρινές χώρες ή οι οποίοι, όπως ο Αβραάμ, εγκατέλειψαν τον τόπο διαμονής τους για να υπηρετήσουν εκεί όπου η ανάγκη Χριστιανών διακόνων είναι μεγαλύτερη.

Οι ίδιες οι σχέσεις του Αβραάμ με τον ανηψιό του Λωτ μαρτυρούν την πίστη του, την πίστη που είχε στην πρόνοια του Θεού. Ο Αβραάμ με γενναιοδωρία άφησε τον Λωτ να εκλέξει όποιον τόπο ήθελε για τα ποίμνιά του, ο δε Αβραάμ αρκέστηκε σε ό,τι απέμεινε. Στη γενναιόδωρη εκείνη χειρονομία υπήρχε μια διαρκής πίστη στον Ιεχωβά Θεό ότι Αυτός θα προμήθευε στον Αβραάμ ό,τι χρειαζόταν. Ναι, ανάλογα με τον βαθμό, που πιστεύει κανείς στον Θεό, θα επιτρέψει στον εαυτό του την ευτυχία του να δίνει, ανάλογα με τις περιστάσεις του. (Γεν. 13:5-12· Πράξ. 20:35).

Ένα άλλο γεγονός, που αποτέλεσε επίσης παράδειγμα πίστης, αναφέρεται στον καιρό, που είπε ο Ιεχωβά στον Αβραάμ τον σκοπό Του να καταστρέψει τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Τι πίστη στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά απαιτούνταν για να κάνει ο Αβραάμ τη δήλωση αυτή: «Μήπως δεν πρόκειται να κάνει ο Κριτής όλης της γης αυτό που είναι σωστό;» (Γέν. 18:25). Πραγματικά, εξακολούθησε και να συνομιλεί με τον Ιεχωβά. Όταν ο Θεός είπε, «πράγματι, Θα λυπηθώ τις πόλεις εκείνες αν μπορείς να βρεις σε αυτές πενήντα δίκαιους», ο Αβραάμ πήρε θάρρος να ρωτήσει, «Κι αν λείπουν πέντε; Ή αν υπάρχουν μόνο σαράντα; Ή τριάντα; Ή είκοσι; Κι αν υποτεθεί ότι υπάρχουν μόνο δέκα;» Απαιτούνταν μεγάλη πίστη στη δικαιοσύνη του Ιεχωβά Θεού για να μιλήσει σε Αυτόν έτσι ο Αβραάμ! (Γέν. 28:23-33).

Και τι μπορούν να μάθουν οι Χριστιανοί από αυτό το παράδειγμα πίστης; Το ίδιο μάθημα που δίδαξε ο Ιησούς με το παράδειγμα της ενοχλητικής χήρας, δηλαδή, ότι πρέπει να έχουμε πίστη στη δικαιοσύνη και στο έλεος του Θεού και να μην αποθαρρυνόμαστε εύκολα αλλά να εμμένουμε στις προσευχές μας προς Αυτόν. (Λουκ. 18:1-8).

Χωρίς αμφιβολία, ο Αβραάμ έδωσε το πιο ζωηρό παράδειγμα πίστης του όταν υπάκουσε στην εντολή του Θεού, «Πάρε, σε παρακαλώ, το γιο σου, το μοναχογιό σου που τόσο αγαπάς, τον Ισαάκ, και... εκεί πρόσφερέ τον ως ολοκαύτωμα» (Γέν. 22:2). Με τι βαριά καρδιά πρέπει να είχε πάρει ο Αβραάμ τον γιο του Ισαάκ, για τον οποίο λαχταρούσε και ανέμενε τόσα χρόνια, και ξεκίνησε για εκείνο το ταξίδι! Με τι τρεμάμενο χέρι πρέπει να είχε δέσει τον Ισαάκ και να τον είχε βάλει πάνω στο θυσιαστήριο! Γέμισαν τα μάτια του από δάκρυα όταν πήρε το μαχαίρι για να σφάξει τον γιο του ως θυσία στον Ιεχωβά; Καμιά αμφιβολία γι´ αυτό! Και ωστόσο προχώρησε, χωρίς καθόλου να ελπίσει ότι ο Θεός θα εμπόδιζε τη θυσία αλλά έχοντας πίστη ότι «ο Θεός μπορούσε να αναστήσει τον Ισαάκ από τους νεκρούς». (Γέν. 22:1-14· Εβρ. 11:17-19).

Σήμερα ο Θεός δεν απαιτεί από τους δούλους του να θυσιάσουν κατά γράμμα τους γιους τους επάνω σε λίθινα θυσιαστήρια. Αλλά μπορεί κατ´ επανάληψη να είναι θέλημά Του να προσκομίσουν για την υπόθεσή Του κάτι, το οποίο είναι δυνατό να τους είναι τόσο προσφιλές όσο ένας μονογενής γιος· πραγματικά, μπορεί να είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή, ένας μονογενής γιος. Η Γραφή τονίζει ότι ο Θεός αντάμειψε πλούσια τον Αβραάμ για την εκδήλωση πίστης. Έτσι, θα ανταμείψει πλούσια και όλους όσους ακολουθούν το παράδειγμα του Αβραάμ, σύμφωνα με την αρχή που ανήγγειλε ο Ιησούς: «Αληθινά σας λέω: Δεν υπάρχει κανείς που να άφησε» όλα «για χάρη μου και για χάρη των καλών νέων, ο οποίος δεν θα πάρει εκατονταπλάσια τώρα,... και στο ερχόμενο σύστημα πραγμάτων αιώνια ζωή». (Μάρκ. 10:29,30). Να είστε λοιπόν σοφοί, να έχετε την πίστη του Αβραάμ. Πιστεύετε στον Θεό και στο Λόγο Του και αποδεικνύετε αυτό με τα έργα σας!