Θα μείνουμε λίγο ακόμα στο Φοντέν ντε Βοκλούζ. Μας είχαν πάει ο Γιώργος και η Αστρίντ την Παρασκευή που μας πέρασε, καθώς μείναμε μαζί τους ένα δεκαήμερο, περίπου. Μια πολύ καλή επιλογή, αφού είχαμε τη δυνατότητα να γνωρίσουμε ένα τόπο με πολύ πράσινο και πολύ νερό. Φτάσαμε στις πηγή τους περπατώντας στο μονοπάτι.


Ήσυχο μέρος αν και τουριστικό. Ίσως επειδή αυτή την περίοδο δεν έχει ακόμα αυξηθεί υπερβολικά. Υπάρχει πάντως μια υπερεκτιμημένη ακρίβεια. Μου έκανε εντύπωση ας πούμε που δεν έβρισκες εύκολα ελεύθερο πάρκινκ. Πανάκριβο. Τέσσερα ευρώ την ώρα και φυσικά... άδεια. Όλοι έψαχναν, όπως κι εμείς, να βρουν κάτι ελεύθερο σε χώρο για το αυτοκίνητα.


Είμαστε ήδη στο Βοκλούζ της Προβηγκίας, 37 χιλιόμετρα ανατολικά της Αβινιόν με τα πολλά νερά και τις πηγές. Η επιλογή ήταν απόλυτα επιτυχής. Όπως έγραφε ένα διαφημιστικό της περιοχής  η Προβηγκία έχει τον Παράδεισό της στο Βοκλούζ. Η κωμόπολη είναι το κέντρο της αντίκας στην Προβηγκία με πολυάριθμα σχετικά καταστήματα, αλλά το χαρακτηριστικό της είναι ότι την διασχίζει ο ποταμός Sorgue.


Μιλάμε για την μεγαλύτερη πηγή της Γαλλίας και την 5η μεγαλύτερη στον κόσμο με 630 εκατομ. m3 νερού το χρόνο, όπως διαβάσαμε στην έρευνα που κάναμε στο διαδίκτυο. Τους υγρούς μήνες της άνοιξης και του φθινοπώρου, μία αυξημένη ροή 90 m3/sec νερού, δημιουργεί ένα φαντασμαγορικό θέαμα κατά μήκος της όχθης του ποταμού. Το είδαμε, το νιώσαμε, το αισθανθήκαμε...


Στο Βοκλούζ έχεις να δεις τόσα πράγματα. Και μου άρεσε, καθώς στην υπόγεια αγορά δίπλα στο ποτάμι, μπορούσες να δεις πολλά μαγαζιά με αναπαραστάσεις από τα καταστήματα της εποχής που άξιζε να τα δούμε όλα ανεβαίνοντας  με τα πόδια ώς την πηγή... Είδαμε ωστόσο και πολλά κλειστά, ίσως λόγω περιόδου. Ίσως το καλοκαίρι να είναι αλλιώς τα πράγματα.


Τα δέντρα, όπως αυτή η συκιά, τώρα πετάνε τα φύλλα τους… Εστίασα λίγο το φακό μου πάνω της. Μου άρεσε που πίσω της φαινόταν το νερό που έτρεχε σε μεγάλες ποσότητες, ήταν μια πολύ όμορφη εικόνα που μας έδωσε τόση χαρά με την παρέα μας... Λίγο πριν φύγουμε ήπιαμε μια μπύρα, οι άνδρες μαύρη, οι γυναίκες ξανθιά.


Μου έκανε εντύπωση που ζήτησα στο καφέ που καθίσαμε να μου βάλλουν το κωδικό στο Wi-Fi προκειμένου να μπω στο διαδίκτυο και να ανεβάσω από εκεί τις φωτογραφίες, αντί να περιμένω να γυρίσουμε σπίτι. Τελικά δεν... είχε. Κι έτσι κάθισα στ' αυγά μου, περιμένοντας να το κάνω αργότερα. Όπως και έκανα.