Ήταν για μένα μια ξεχωριστή εμπειρία η επίσκεψη μας στο πάρκο… Όλες αυτές τις μέρες που είμαι στο Βανκούβερ έχω δει πολύ πράσινο, όμως αυτό που είδα σήμερα ήταν κάτι το μοναδικό… Η βλάστηση ξεπερνά κάθε όριο που μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους…


Είχε πολύ υγρασία, δεδομένου ότι χθες έβρεχε όλη την ημέρα και χρειαζόταν λίγη προσοχή για να περάσεις τη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα στο Lynn Canyon Park . Κουνιόταν κάθε φορά που κάποιος άλλης επισκέπτης περπατούσε πάνω της. Το ένιωθες… Ήταν και ψηλά και η αλήθεια είναι ότι ο φόβος μπροστά στο χάος ήταν μεγάλος…


Παρ’ όλα αυτά το τολμήσαμε… Κι ας ήταν απέναντι μας οι καταρράκτες με τα δεκάδες κυβικά νερό να τρέχουν κάθε λεπτό… Ο ήχος και μόνο των τρεχούμενων νερών ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακός… Ακουγόταν υποβλητικά στον επισκέπτη… Και μου άρεσε… Ρουφούσα την κάθε στιγμή, μοναδική όπως ήταν…


Είναι πραγματικά όμορφο να περπατάς κάτω από των ίσκιο αυτών των θεόρατων δέντρων… Και καθώς βρίσκεται κοντά και δίπλα σε κατοικημένη περιοχή, οι επισκέπτες είναι αρκετοί… Αλλά και η Πολιτεία έχει προσέξει ιδιαίτερα το χώρο… Βλέπεις παντού ξύλινα τραπέζια με καθίσματα που βολεύουν να τα χρησιμοποιήσεις για πικ νικ.


Προσπαθώ να θυμηθώ, αν έχει κάπου στην Ελλάδα κάτι τέτοιο. Δεν μου είναι εύκολο, γιατί κι όταν υπάρχει ένας δήμος που δείχνει ενδιαφέρον γι’ αυτά τα πράγματα, έρχεται μετά μια άλλη δημοτική αρχή που τα εγκαταλείπει όλα στην τύχη τους… Άδικο! Διότι, υποτίθεται, αυτά τα πράγματα φτιάχνονται για τους πολίτες τους. Και αυτοί, διαχρονικά, υπάρχουν…


Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου, αυτή η ομορφιά του πράσινου, είναι ξεχωριστή. Δεν χορταίνει το μάτι μου… Και δε σταματώ να φωτογραφίζω και να καταγράφω στιγμές… Αυτός ο τόπος που μας αρέσει πολύ, αρέσει και σε σας. Το είδα από τις αντιδράσεις σας στο Facebook, όπου ανεβάζω πρώτα τις φωτογραφίες όλες…


Και γιατί να μη μας αρέσουν; Ο πρώτος άνθρωπος γεννήθηκε μέσα στη φύση και κουβαλά ως κληρονομιά όλα αυτή μαζί της, η ανθρωπότητα… Έτσι, κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία, βγάζει αυτά τα όμορφα συναισθήματα και γεμίζει η καρδιά του δέος ώστε να αινεί τον δημιουργό Θεό του σύμπαντος…