Σάββατο 27 Μαρτίου 2021, μετά τη δύση του ήλιου... Ο Ιησούς θέσπισε την Ανάμνηση του θανάτου του, παρουσία των 11 πιστών αποστόλων του. Πήρε πράγματα που είχαν διαθέσιμα από το δείπνο του Πάσχα και πραγματοποίησε αυτόν τον απλό εορτασμό. (Διαβάστε Ματθαίος 26:26-28) Χρησιμοποίησε μόνο το άζυμο ψωμί και το κρασί που είχαν ήδη στη διάθεσή τους.

Το κάνουμε κάθε χρόνο. Το κάναμε και φέτος... Ακολουθούμε κατά γράμμα αυτά που είπε ο Ιησούς στους αποστόλους του, ότι δηλαδή εκείνα τα δύο απλά πράγματα συμβόλιζαν το τέλειο σώμα του και το τέλειο αίμα του, τα οποία θα πρόσφερε σύντομα για χάρη τους. Οι απόστολοι ίσως να μην ένιωσαν έκπληξη βλέποντας την απλότητα αυτού του σημαντικού νέου δείπνου. Γιατί;


Σκεφτείτε τι είχε συμβεί μερικούς μήνες νωρίτερα, στη διάρκεια του τρίτου έτους της διακονίας του Ιησού, όταν επισκέφτηκε το σπίτι του Λαζάρου, της Μάρθας και της Μαρίας, που ήταν στενοί του φίλοι. Σε εκείνη την άνετη ατμόσφαιρα, ο Ιησούς άρχισε να διδάσκει. Η Μάρθα ήταν μεν παρούσα, αλλά ήταν απασχολημένη με την ετοιμασία ενός μεγάλου γεύματος προς τιμήν του εξαίρετου καλεσμένου της.


Όταν ο Ιησούς το παρατήρησε αυτό, διόρθωσε με καλοσύνη τη Μάρθα, βοηθώντας την να καταλάβει ότι δεν ήταν πάντοτε απαραίτητο ένα εξεζητημένο γεύμα. (Λουκ. 10:40-42) Αργότερα, όταν απέμεναν μόνο λίγες ώρες μέχρι τον θυσιαστικό του θάνατο, ο Ιησούς εφάρμοσε τη συμβουλή που είχε δώσει ο ίδιος. Κράτησε το αναμνηστικό δείπνο απλό. Τι μας λέει αυτό για τον Ιησού;


Ο Ιησούς ήταν ταπεινός σε ό,τι έλεγε και έκανε. Δεν μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι εκδήλωσε μεγάλη ταπεινοφροσύνη την τελευταία νύχτα της επίγειας ζωής του. (Ματθ. 11:29) Ήξερε ότι σύντομα επρόκειτο να προσφέρει την πιο σημαντική θυσία στην ανθρώπινη ιστορία και ότι ο Ιεχωβά θα τον ανάσταινε σε μια ένδοξη θέση στον ουρανό.


Παρ’ όλα αυτά, δεν τράβηξε υπερβολικά την προσοχή στον εαυτό του απαιτώντας να τηρούν την ανάμνηση του θανάτου του με μια περίπλοκη τελετή. Αντίθετα, είπε στους μαθητές του ότι μια φορά τον χρόνο έπρεπε να τον θυμούνται μέσω αυτού του απλού δείπνου. (Ιωάν. 13:15· 1 Κορ. 11:23-25) Και μεις ακολουθήσαμε και φέτος την ογηγία του ευγνώμονες για τον αυτοθυσιαστικό θάνατο του.

Το έβδομο κεφάλαιο του προφήτη Ωσηέ, είναι ένα κεφάλαιο γεμάτο από συγκρίσεις. Ο Ιεχωβά προβαίνει σε συγκρίσεις μεταξύ του λαού Ισραήλ και των διαφορετικών όψεων της καθημερινής του ζωής. Διάφορα ερωτήματα τίθενται στο κεφάλαιο αυτό. Με τι μοιάζει ο Ισραήλ; Με τι συγκρίνετε αυτή τη γενιά; Η απάντηση που μας δίνετε στο προφητικό βιβλίο του Ωσηέ μοιάζει φαινομενικά παράδοξη διότι περιλαμβάνει έναν αρτοποιό, μία πίτα, ένα περιστέρι και ένα τόξο. Αυτές οι συγκρίσεις μπορεί να φαίνονται εκ πρώτης όψεως όμορφες και αθώες· όμως, δεν είναι.

Στην πραγματικότητα, οι κρίσεις του Ιεχωβά μέσω του Ωσηέ είναι σκληρές γιατί φανερώνουν την γυμνή αλήθεια. Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε όλα όσα λέει ο Ιεχωβά για τον λαό Ισραήλ σε ένα και μόνο εδάφιο: «Και δεν λένε στην καρδιά τους ότι θα θυμηθώ όλη τους την κακία. Τώρα οι ενέργειές τους τούς έχουν περικυκλώσει. Μπροστά στο πρόσωπό μου έχουν φτάσει» (Ωσηέ 7:2). Θυμηθείτε, σας παρακαλώ, ότι οι κρίσεις αυτές εξαγγέλλονται  σε μια περίοδο όπου ο λαός Ισραήλ εκδήλωνε απιστία και είχε μολυνθεί από τη λατρεία του Βάαλ, παραβαίνοντας τη διαθήκη του Ιεχωβά.

Στη γη της επαγγελίας, ο Ισραήλ είχε γίνει λαός γεωργικός, αλλά καθώς γινόταν αυτό, υιοθέτησε, όχι μόνο τον τρόπο ζωής των Χαναναίων, αλλά και τη θρησκεία τους, η οποία περιλάμβανε τη λατρεία του Βάαλ, ενός θεού που συμβόλιζε τις αναπαραγωγικές δυνάμεις της φύσης. Στην εποχή του Ωσηέ, ο Ισραήλ είχε απομακρυνθεί εντελώς από τη λατρεία του Ιεχωβά και είχε στραφεί σε αχαλίνωτες γεμάτες μεθύσια τελετουργίες που περιλάμβαναν ανήθικες σχέσεις με τις ιερόδουλες των ναών, απέδιδε την ευημερία του στον Βάαλ, ήταν ανόσιος και ανάξιος στον Ιεχωβά.

Έπρεπε με κάθε τρόπο ο λαός να διαπαιδαγωγηθεί. Για το λόγο αυτό ο Ιεχωβά έστειλε τον προφήτη Ωσηέ για να  προειδοποιήσει το λαό τι θα συνέβαινε αν δεν μετανοούσε. Μετά το θάνατο του Ιεροβοάμ του Β´, ο Ισραήλ πέρασε την πιο φρικτή περίοδο της ιστορίας του. Παντού βασίλευε ο τρόμος. Πολλοί από τους κυβερνώντες δολοφονούνταν μέχρι την ασσυριακή αιχμαλωσία. Στο διάστημα αυτό, δύο φατρίες πολεμούσαν η μία την άλλη· η μία ήθελε να συμμαχήσουν με την Αίγυπτο και η άλλη με την Ασσυρία. Αλήθεια, σκεφτείτε για λίγο ότι ούτε η μία ούτε η άλλη φατρία δεν εμπιστευόταν τον Ιεχωβά.

Τι μαθήματα μπορούμε να πάρουμε εμείς σήμερα από έναν αρτοποιό, μία πίτα, ένα περιστέρι και ένα τόξο; Αλήθεια, αδελφοί, έχουμε το θάρρος και την ειλικρίνεια να σταθούμε εμείς απέναντι σε αυτές τις κρίσεις του Ιεχωβά, και να στοχαστούμε βάζοντας το χέρι στην καρδιά, απευθύνοντας ο καθένας ξεχωριστά στον εαυτό του τα ερωτήματα αυτά; Εγώ, όχι ο αδελφός μου ή η αδελφή μου, με τι μοιάζω; Με έναν αρτοποιό; Με μία πίτα; Με ένα περιστέρι; ή με ένα τόξο; Μήπως, ο Ιεχωβά Θεός, τούτη την ώρα στέκεται ενώπιόν μας και παρατηρώντας τη ζωή μας μας απευθύνει τα ίδια ακριβώς ερωτήματα που έκανε μέσω του Ωσηέ στο λαό Ισραήλ; 

Εμείς αποδίδουμε λατρεία στον Ιεχωβά με τρόπο που Τον ευχαριστεί; Όλα όσα έχουμε στη ζωή μας πιστεύουμε ότι είναι δώρα από τον Ιεχωβά ή πιστεύουμε ότι τα έχουμε επειδή εμείς είμαστε άξιοι; Είμαστε όσιοι ή ανόσιοι; Άξιοι ή ανάξιοι της στοργικής Του καλοσύνης και του άπειρου ελέους Του; Διότι, σήμερα, ο Ιεχωβά Θεός, στέλνει για εμάς τον προφήτη Ωσηέ να μας μιλήσει και να μας βοηθήσει να ψάξουμε την καρδιά μας με ειλικρίνεια και να μετανοήσουμε για ότι τυχόν δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα μας. Σας παρακαλώ θερμά με προσευχή και προσοχή να στοχαστείτε όλα όσα ο Ιεχωβά έχει να πει στον καθένα από εμάς.        

Ένας αρτοποιός 

Το πρώτο πράγμα με το οποίο παρομοιάζει ο Ωσηέ τον Ισραήλ είναι με έναν αρτοποιό που κοιμάται

Ο φούρνος του Ωσηέ είναι φυσικά συμβολικός. Δηλαδή, ο προφήτης δανείζεται μια εικόνα για να καταστήσει σαφές ποιοι ήσαν οι άνθρωποι της εποχής του. Ο Ωσηέ δεν στρέφεται εναντίον όλων των αρτοποιών. Απλά το χρησιμοποιεί ως παράδειγμα. Ακούστε πώς ο Ωσηέ το θέτει αυτό:

«Διότι έφεραν την καρδιά τους κοντά όπως σε φούρνο· καίει μέσα τους. Όλη τη νύχτα ο αρτοποιός τους κοιμάται· το πρωί ο φούρνος καίει σαν να έχει φλόγες φωτιάς. Πυρώνουν όλοι τους σαν το φούρνο και καταβροχθίζουν τους κριτές τους. Οι βασιλιάδες τους έχουν όλοι πέσει· κανείς τους δεν φωνάζει προς εμένα». (Ωσηέ 7:6-7)

Είναι φανερό ότι ο Ωσηέ την εποχή εκείνη μιλάει για τις αμαρτίες του λαού Ισραήλ. Σήμερα, όμως, μιλάει για τη δική μας αμαρτία. Αναρωτηθείτε σας παρακαλώ θερμά τα εξής; Μήπως υπάρχει μίσος μέσα στην καρδιά μας; Μήπως υπάρχει κάποιος αδελφός μας, αδελφή μας, ή κάποιος άλλος άνθρωπος για τον οποίο αισθανόμαστε εχθρότητα;

Μήπως υπάρχει κάποιος αδελφός μας, αδελφή μας, ή κάποιος άλλος άνθρωπος με τον οποίο πρέπει να συμφιλιωθούμε; Μήπως στρεφόμαστε πολλές φορές ο ένας εναντίον του άλλου; Μήπως ανάβουμε φωτιά όχι για να ψήσουμε την πίτα μας αλλά για να καταβροχθίσουμε τους επισκόπους ή τους πρεσβυτέρους; Μήπως ανήκουμε κι εμείς σε εκείνους τους ανθρώπους, όπως στην εποχή του Ωσηέ που δεν φωνάζουμε στον Ιεχωβά αλλά ο καθένας από εμάς ανήκει σε μια φατρία;  

Μήπως ανήκουμε σε εκείνους, οι οποίοι, όπως τόσο όμορφα λέει το εδάφιο: «Και δεν λένε στην καρδιά τους ότι θα θυμηθώ όλη τους την κακία. Τώρα οι ενέργειές τους τούς έχουν περικυκλώσει. Μπροστά στο πρόσωπό μου έχουν φτάσει» (Ωσηέ 7:2). Αδελφοί μου, σήμερα ο Ιεχωβά Θεός, στέλνει για εμάς τον προφήτη Ωσηέ να μας μιλήσει και να μας βοηθήσει να ψάξουμε την καρδιά μας με ειλικρίνεια και να μετανοήσουμε για ότι τυχόν δεν είναι σύμφωνο με το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα μας.

Σήμερα να διορθώσουμε τη ζωή μας και να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας με τον Ιεχωβά, με τους αδελφούς μας, με τους φίλους μας, με τους συγγενείς μας, με την οικογένειά μας. Σήμερα που είναι καιρός ευπρόσδεκτος. Να θυμάστε ότι η καθυστερημένη ένδειξη αγάπης, η καθυστερημένη μετάνοια, η καθυστερημένη τακτοποίηση ζητημάτων μοιάζει με τα λουλούδια που πηγαίνει κάποιος στην κηδεία κάποιου που έχει πεθάνει. Τι να τα κάνει ο νεκρός τα λουλούδια αν όσο ζούσε κανένα καλό δεν είδε από εμάς; 

Ο μεγαλύτερος ποιητής της Σκωτίας, ο εθνικός ποιητής της Σκωτίας, ο Ροβέρτος Μπερνς κάποτε πέθανε. Την ημέρα της κηδείας του όλοι έσπευσαν να τον τιμήσουν. Του έφτιαξαν μάλιστα και ένα μεγαλοπρεπές μνημείο. Ένας από εκείνους που ήσαν παρόντες στην κηδεία του είπε το εξής: «όσο ζούσε δεν του έδωσαν ψωμί να φάει· τώρα, που πέθανε, τον ταΐζουν πέτρες». 

Μήπως αυτό συμβαίνει και στη δική μας τη ζωή; Το φούρνο της ζωής μας γιατί τον ανάβουμε, για να δώσουμε ψωμί στους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω μας ή πυρώνουμε σαν τον φούρνο για να καταβροχθίσει ο ένας τον άλλον; Σε τούτες τις τελευταίες ημέρες αυτού του συστήματος πραγμάτων ας έχουμε σπλάχνα οικτιρμών, καρδιά ελέους, πνεύμα συγχωρητικό και ταπεινό και ας αγωνιζόμαστε να οικοδομήσουμε τη σχέση μας με τον Ιεχωβά και με τους αδελφούς μας· κι όχι να την γκρεμίσουμε.

Μία πίτα

Το δεύτερο πράγμα με το οποίο παρομοιάζει ο Ωσηέ τον Ισραήλ είναι με μια πίτα που δεν τη γύρισαν από την άλλη πλευρά

«Ο δε Εφραΐμ, αυτός αναμειγνύεται με τους λαούς. Ο Εφραΐμ έχει γίνει στρογγυλή πίτα που δεν τη γύρισαν από την άλλη πλευρά». (Ωσηέ 7:8)

Τι συμβαίνει σε μια πίτα αν δεν την γυρίσεις από την άλλη πλευρά; Από τη μία πλευρά είναι καμένη και από την άλλη ωμή. Ο Ισραήλ, με άλλα λόγια, μοιάζει σαν μια μισοψημένη πίτα. Σε τι χρησιμεύει μια μισοψημένη πίτα; Ποιος μπορεί να φάει μια μισοψημένη πίτα; Κανείς. Η πίτα αυτή είναι άχρηστη και πρέπει να πεταχτεί. Κρίμα ο κόπος που κατέβαλλε κάποιος να την ετοιμάσει και στο τέλος αναγκάζεται να την πετάξει. Τι σημαίνει αυτό; Ο ίδιος ο Ιεχωβά μέσω του του προφήτη Ωσηέ λέει για τον λαό Του: «Ο δε Εφραΐμ, αυτός αναμειγνύεται με τους λαούς».

Η ανάμειξη αυτή μπορεί να είναι κάτι καλό, μπορεί όμως, να είναι και κάτι κακό. Ο Ισραήλ καλείται από τον Ιεχωβά να είναι φως στα έθνη, να είναι μια βασιλεία φωτός μέσα στο σκοτάδι, να εκπροσωπήσει τον Ιεχωβά μέσα στον κόσμο. Από την άλλη πλευρά, όμως, Ισραήλ ταυτίστηκε με τα έθνη με τα οποία αναμείχθηκε.

Δεν τήρησε τους νόμους και τις εντολές που ο Ιεχωβά τους είχε προστάξει για να τους κρατήσει ξεχωριστούς και διαφορετικούς. Δεν έμειναν όσιοι στην αγνή λατρεία. Από τη μια πλευρά είναι ο κόσμος. Από την άλλη πλευρά είναι η Βασιλεία του Θεού. Νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ποια πλευρά της πίτας έμεινε άψητη και τι αυτό συμβολίζει. 

Ο Ισραήλ ήταν ψυχρός, χλιαρός, αδιάφορος, ανόσιος σε ότι αφορούσε τον Ιεχωβά και το ζήτημα της κυριαρχίας Του. Δεν έμειναν πιστοί στην αγνή και καθαρή λατρεία. Ουσία δεν υπήρχε· μόνο τύπος κι αυτός νοθευμένος. Ως προς τις συνήθειες των εθνών ήταν πολύ θερμός. Με μεγάλη ευκολία προσαρμόστηκε παραιτούμενος από τους νόμους και τις διατάξεις του Ιεχωβά που τον έκαναν ξεχωριστό και διαφορετικό από τον κόσμο. Είχε στραφεί σε αχαλίνωτες γεμάτες μεθύσια τελετουργίες που περιλάμβαναν ανήθικες σχέσεις με τις ιερόδουλες των ναών, απέδιδε την ευημερία του στον Βάαλ και γενικά είχε απομακρυνθεί από την αγνή λατρεία.

Μήπως ανήκουμε σε εκείνους, οι οποίοι, όπως τόσο όμορφα λέει το εδάφιο: «Και δεν λένε στην καρδιά τους ότι θα θυμηθώ όλη τους την κακία. Τώρα οι ενέργειές τους τούς έχουν περικυκλώσει. Μπροστά στο πρόσωπό μου έχουν φτάσει» (Ωσηέ 7:2).

Αδελφοί μου, σήμερα ο Ιεχωβά Θεός, στέλνει για εμάς τον προφήτη Ωσηέ να μας μιλήσει και να μας βοηθήσει να ψάξουμε την καρδιά μας με ειλικρίνεια και να απαντήσουμε ο καθένας ξεχωριστά. Μήπως και εμείς είμαστε μισοψημένοι; Μήπως είμαστε ζεστοί από τη μια πλευρά - την κοσμική πλευρά - και από την άλλη πλευρά - την πλευρά του Ιεχωβά είμαστε ψυχροί ή ακόμα χειρότερα χλιαροί; Μήπως η ζωή μας όπως εκείνη η πίτα είναι από τη μια πλευρά ψημένη και από την άλλη ωμή;

Τόσοι πολλοί άνθρωποι από το λαό του Θεού, όπως ο Ισραήλ, υποκύπτουν στην αμαρτία. Τόσοι πολλοί Χριστιανοί έχουν καεί στη φωτιά των παθών τους. Τόσοι πολλοί στην εκκλησία σήμερα «αναμιγνύονται με τα έθνη» και δεν μοιάζουν με τους υπηρέτες του Ιεχωβά Θεού. Συμμορφώνονται με τον κόσμο. Έρχεται στη ζωή τους η μία παραχώρηση μετά την άλλη. Και, γίνονται σαν μια μισοψημένη πίτα που δεν τη γύρισαν από την άλλη πλευρά.

Αδελφοί μου, εάν αρνηθούμε να αναγνωρίσουμε την κατάστασή μας και να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες μας, αν δεν αποφασίσουμε να ζήσουμε όπως ο Ιεχωβά Θεός θέλει, τότε θα είμαστε κι εμείς μισοψημένοι και δεν θα είμαστε σε τίποτα χρήσιμοι· ούτε για τον εαυτό μας, ούτε για τους άλλους. Μην παίζετε, θερμά σας παρακαλώ, με μια φωτιά που στο τέλος θα σας κάψει και τελικά θα σας καταστρέψει. Διώξτε από τη ζωή σας οτιδήποτε έχει σχέση με το πνεύμα αυτού του κόσμου· όσο μικρό κι αν φαίνεται στα μάτια σας.

Θυμάστε τι λέει στην επιστολή του ο Ιάκωβος για τη γλώσσα; «Δείτε! Πόσο μικρή φωτιά χρειάζεται για να ανάψει ένας τόσο μεγάλος δασότοπος!» Όλες οι καταστροφικές πυρκαγιές ξεκίνησαν από μια σπίθα φωτιάς. Αξίζει τον κόπο σε όλη σας τη ζωή να αγωνιστείτε να φτιάξετε μια πίτα κι αυτή στο τέλος να μείνει από την μία πλευρά άψητη; Αξίζει τον κόπο να αφήσετε να υπάρχουν πράγματα στη ζωή σας που την καταστρέφουν λίγο λίγο καθημερινά και στο τέλος να χάσετε τη Βασιλεία του Θεού και την αιώνια ζωή; Αδελφοί μου, σήμερα ο Ιεχωβά Θεός, στέλνει για εμάς τον προφήτη Ωσηέ να μας μιλήσει και να μας βοηθήσει να ψάξουμε την καρδιά μας με ειλικρίνεια.  

Ένα περιστέρι 

Το τρίτο πράγμα με το οποίο παρομοιάζει ο Ωσηέ τον Ισραήλ είναι με ένα αφελές περιστέρι χωρίς καρδιά

«Και ο Εφραΐμ είναι σαν αφελές περιστέρι χωρίς καρδιά. Προς την Αίγυπτο φώναξαν· στην Ασσυρία πήγαν». Ωσηέ 7:11

Τα περιστέρια εύκολα μπορείς να τα παραπλανήσεις και να τα εξαπατήσεις. Πάρτε ένα μεγάλο κιβώτιο, στηρίξτε το ένα άκρο και βάλτε λίγο καλαμπόκι στο δεξί μέρος του κιβωτίου. Τα περιστέρια θα έρθουν για να φάνε το καλαμπόκι. Θα πάνε στο δεξί μέρος του κιβωτίου όπου εκεί βρίσκεται το καλαμπόκι. Τραβήξτε το κορδόνι με το οποίο έχετε δέσει την πόρτα του κιβωτίου από το σημείο που έχετε κρυφτεί, και η πόρτα του κιβωτίου θα κλείσει αμέσως και θα τα παγιδεύσει. Αφελή περιστέρια χωρίς καρδιά. Αυτή είναι η εικόνα που χρησιμοποιεί ο Ιεχωβά μέσω του προφήτη Ωσηέ. 

Γιατί μοιάζει ο Ισραήλ σαν περιστέρι; Τι λέει ο Ωσηέ εδώ; Μας λέει στον ίδιο στίχο: «Και ο Εφραΐμ είναι σαν αφελές περιστέρι χωρίς καρδιά. Προς την Αίγυπτο φώναξαν· στην Ασσυρία πήγαν». Ωσηέ 7:11

Την εποχή του Ωσηέ υπήρχαν δύο δυνάμεις, η Αίγυπτος στα νότια και η Ασσυρία στα βόρεια. Ο λαός Ισραήλ σκέφτηκε ότι το πιο λογικό πράγμα που έπρεπε να γίνει ήταν να παραμείνει φιλικός και με τις δύο, και για το λόγο αυτό πότε πήγαινε με τη μία πλευρά και πότε με την άλλη σαν ένα αφελές περιστέρι χωρίς καρδιά.

Αλλά οποιαδήποτε πολιτική ή στρατιωτική κίνηση που δεν λαμβάνει υπόψη τον Ιεχωβά είναι ανόητη και καταδικασμένη σε αποτυχία. Η Αίγυπτος και η Ασσυρία γοήτευαν το λαό Ισραήλ - όπως το καλαμπόκι το περιστέρι - αλλά όλο αυτό ήταν μια παγίδα που θα τους οδηγούσε στην καταστροφή και το θάνατο. Ο αφελής Εφραΐμ που πίστευε στον άνθρωπο παρά στον Ιεχωβά Θεό. 

Ο Ιεχωβά είναι ζηλότυπος Θεός. Δεν μπορεί να ανεχθεί το γεγονός ότι ο λαός Του προσδοκά βοήθεια από τις μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις αντί να στραφεί για βοήθεια προς Αυτόν. Γνωρίζει ότι το αφελές περιστέρι χωρίς καρδιά, ο λαός Του, θα θα μπλέξει σε άσχημες περιπέτειες. Μήπως ανήκουμε σε εκείνους, οι οποίοι, όπως τόσο όμορφα λέει το εδάφιο: «Και δεν λένε στην καρδιά τους ότι θα θυμηθώ όλη τους την κακία. Τώρα οι ενέργειές τους τούς έχουν περικυκλώσει. Μπροστά στο πρόσωπό μου έχουν φτάσει» (Ωσηέ 7:2).

Αγαπάμε το αφελές περιστέρι χωρίς καρδιά; Μήπως  ακροβατούμε ανάμεσα στον Ιεχωβά Θεό και στους ανθρώπους; Μήπως η εμπιστοσύνη μας είναι σε θνητούς, που ανθρώπους που δεν μπορούν να μας σώσουν; Η προσευχή μας στον Ιεχωβά Θεό είναι το πρώτο πράγμα ή το τελευταίο πράγμα που κάνουμε; Έχουμε εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη ανοησία ή στη Θεϊκή σοφία; Όταν κάποια είδηση, από τις τόσες δυσάρεστες ειδήσεις που ακούμε καθημερινά μας ταράξει, που στρεφόμαστε για βοήθεια; Στηριζόμαστε στον Ιεχωβά και στις αιώνιες υποσχέσεις Του ή στη δική μας σύνεση; 

Πόσοι αλήθεια από εμάς, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, ανησυχούμε και αγωνιούμε καθώς  στο δρόμο μας συναντούμε προβλήματα με τα παιδιά μας, προβλήματα με την εργασία μας, προβλήματα στις σχέσεις μας, προβλήματα οικονομικά, προβλήματα υγείας; Ανησυχούμε και αγωνιούμε, ή τα αφήνουμε όλα στα κραταιά χέρια του Ιεχωβά Θεού; Μήπως ψάχνουμε βοήθεια πότε στην «Αίγυπτο» και πότε στην «Ασσυρία», στον κόσμο του Σατανά και των οργάνων του;

Αδελφοί μου, σήμερα ο Ιεχωβά Θεός, στέλνει για εμάς τον προφήτη Ωσηέ να μας μιλήσει και να μας βοηθήσει να ψάξουμε την καρδιά μας με ειλικρίνεια. Σκεφτείτε σας παρακαλώ με προσοχή και προσευχή πόσο εύκολο είναι, ειδικά στους έσχατους  στους οποίους ζούμε σήμερα να παγιδευτούμε κοιτάζοντας όπως το περιστέρι το καλαμπόκι χωρίς να μπορούμε να διακρίνουμε την παγίδα επειδή πότε είμαστε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη, ενώ θα έπρεπε να βρισκόμαστε συνεχώς στην πλευρά του Ιεχωβά ότι κι αν συμβεί;

Ο άνθρωπος που χωλαίνει μεταξύ δύο φρονημάτων είναι καταδικασμένος να καταστραφεί και δυστυχώς πολλές φορές να καταστρέψει κι άλλους. Ο Ιεχωβά, σήμερα, μας καλεί κάθε μας μέριμνα και κάθε μας ανησυχία να την εμπιστευτούμε σε Εκείνον και να πάρουμε σταθερή και αταλάντευτη θέση υπέρ της κυριαρχίας Του.

Σταματήστε να αφήνετε πράγματα αυτού του συστήματος να θέτουν σε κίνδυνο το πιστό υπόμνημα της ζωής σας. Ο Σατανάς γνωρίζει ότι έχει λίγο χρόνο και ζητάει με μανία να καταπιεί όποιον βρεθεί μπροστά του. Είναι εύκολο να σε παραπλανήσει ο διάβολος και να σε βγάλει από το δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Λίγο καλαμπόκι κι ένα κλουβί του είναι αρκετό φτάνει να τους δώσεις τόπο, τόσο τόπο ώστε να σε βάλει στο χέρι και να σε καταστρέψει αιώνια, αν δεν προσέξεις.    

Ένα τόξο

Το τέταρτο πράγμα με το οποίο παρομοιάζει ο Ωσηέ τον Ισραήλ είναι με ένα χαλαρό τόξο

«Και επέστρεψαν, όχι σε κάτι υψηλότερο· είχαν γίνει σαν χαλαρό τόξο». Ωσηέ 7:16

Τι είναι ένα χαλαρό τόξο; Το σπίτι που μεγάλωσα βρίσκεται μέσα σε ένα δάσος. Από την ταράτσα του σπιτιού μου έβλεπα πολύ συχνά τα παιδιά της γειτονιάς να φτιάχνουν τα δικά τους τόξα και βέλη. Κόβανε ένα κομμάτι ξύλο από τον κορμό ενός δέντρου, χάραζαν μια εγκοπή και στα δύο άκρα και τοποθετούσαν μια πετονιά ή ένα κομμάτι σχοινί.

Πολλές φορές το ξύλο που είχαν επιλέξει ήταν πολύ λεπτό και το τόξο λύγιζε περισσότερο από ότι έπρεπε με αποτέλεσμα να σπάσει ή ήταν πολύ σκληρό και δεν λύγιζε όσο έπρεπε. Και στη μία περίπτωση και στην άλλη, όποιο και αν ήταν το πρόβλημα, το τόξο ήταν άχρηστο για να πετύχει κάποιος το στόχο. Ήταν παντελώς άχρηστο. 

Ο Ιεχωβά λέει ότι ο λαός Ισραήλ είχε γίνει «ένα χαλαρό τόξο». Τι σήμαινε αυτό; Ο Ισραήλ έπρεπε να είναι όπλο στα χέρια του Ιεχωβά Θεού. Έπρεπε να χρησιμοποιηθεί από τον Ιεχωβά στον ιερό πόλεμό Του ενάντια στην αμαρτία, το κακό και τον Σατανά. Έπρεπε να είναι με το μέρος του Ιεχωβά. Όμως, δυστυχώς, ήταν ένα χαλαρό τόξο. Τις περισσότερες φορές βοηθούσε τον εχθρό παρά τον Ιεχωβά. Πολλές φορές εγκατέλειψε ο λαός το πεδίο της μάχης. Άλλες φορές πήγαινε από τη μία πλευρά στην άλλη κατά τη διάρκεια της μάχης.

Ο Ιεχωβά λέει μέσω του προφήτη Ωσηέ: «Και εγώ έδωσα διαπαιδαγώγηση· ενίσχυσα τους βραχίονές τους, αλλά εναντίον μου εξακολούθησαν να σχεδιάζουν το κακό». Ωσηέ 7:15 Δεν είναι καλό να αποκαλείσαι «χαλαρό τόξο». Μήπως ανήκουμε σε εκείνους, οι οποίοι, όπως τόσο όμορφα λέει το εδάφιο: «Και δεν λένε στην καρδιά τους ότι θα θυμηθώ όλη τους την κακία. Τώρα οι ενέργειές τους τούς έχουν περικυκλώσει. Μπροστά στο πρόσωπό μου έχουν φτάσει» (Ωσηέ 7:2).

Εμείς, άραγε αδελφοί μου, είμαστε σαν το χαλαρό τόξο και βοηθάμε περισσότερο τον εχθρό παρά τον Ιεχωβά ή είμαστε ένα χρήσιμο τόξο, όπλο στα χέρια του Ιεχωβά, ταγμένοι στο πλευρό Του πολεμώντας ενάντια στην αμαρτία, το κακό και τον Σατανά; Μήπως, ενώ μαίνεται η μάχη πότε βρισκόμαστε από τη μία πλευρά και πότε από την άλλη κι όχι στην πλευρά του Ιεχωβά ασάλευτοι; Μήπως φεύγουμε από το πεδίο της μάχης; Μήπως παραιτούμαστε όταν οι συνθήκες γίνονται δύσκολες;

Είναι βέβαιο ότι καλούμαστε να είμαστε στο στρατό του Ιεχωβά. Και πρέπει να είμαστε ένα όπλο στα χέρια του Ιεχωβά Θεού. Η εκκλησία καλείται σήμερα να είναι μια μαχόμενη εκκλησία. Είμαστε μέρος ενός πολέμου που δεν θα τελειώσει μέχρι να εξαφανιστεί κάθε εχθρός. Κι αυτό θα γίνει όταν έρθει η Βασιλεία του Θεού.  Μέχρι τότε, όμως, πρέπει να στεκόμαστε πάντοτε στην μεριά του Ιεχωβά, αταλάντευτοι, ασάλευτοι, θαρραλέοι, γενναίοι, με πίστη και ενθουσιασμό, χωρίς διάθεση συμβιβασμού ή υπαναχώρησης. Αυτή τη στάση της καρδιάς μας θα ευλογήσει ο Ιεχωβά Θεός. 

Ένας αρτοποιός, μία πίτα, ένα περιστέρι και ένα τόξο. Αυτός ήταν ο Ισραήλ. Αυτοί  μπορεί να είμαστε κι εμείς. Ο Ιεχωβά γνωρίζει πώς αποτυγχάνουμε και πως πολλές φορές πέφτουμε. Γνωρίζει τις αδυναμίες μας. Γνωρίζει τις ασθένειές μας. Γνωρίζει τις αμαρτίες μας. Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, θέλει να μας θεραπεύσει και να μας λυτρώσει. «Εγώ τους απολύτρωσα» εκείνοι όμως είπαν ψέματα εναντίον μου», λέει ο Ιεχωβά στο Ωσηέ 7:13. «Επιπλέον, Ιούδα, θερισμός έχει καθοριστεί για εσένα, όταν συγκεντρώσω ξανά τους αιχμάλωτους του λαού μου» Ωσηέ 6:11, 

Είναι φοβερό ο Ιεχωβά να θέλει να μας γιατρέψει κι εμείς να μην θέλουμε. Διαβάστε σας παρακαλώ θερμά τα τρομερά αυτά λόγια που ο Ιεχωβά μέσω του Ωσηέ απευθύνει σε εμάς σήμερα όπως το έκανε στο λαό Ισραήλ την εποχή εκείνη: «Τον καιρό που επρόκειτο να γιατρέψω τον Ισραήλ αποκαλύπτεται το σφάλμα του Εφραΐμ, καθώς και τα κακά πράγματα της Σαμάρειας· διότι επιδόθηκαν στο ψεύδος· και ένας κλέφτης μπαίνει μέσα· έξω μια ληστρική ομάδα κάνει εξόρμηση. Και δεν λένε στην καρδιά τους ότι θα θυμηθώ όλη τους την κακία» Ωσηέ 7:1-2.

Ο Ιεχωβά τον ίδιο Του το γιο θυσίασε ώστε να μην είμαστε όπως ήταν τότε ο Ισραήλ. Πώς ένιωσε ο Ιεχωβά στις 14 Νισάν του 33 Κ.Χ.; Πώς ένιωσε όταν προδόθηκε ο Ιησούς και κατόπιν συνελήφθη από έναν όχλο τη νύχτα; Όταν τον εγκατέλειψαν οι φίλοι του, και πέρασε από μια παράνομη δίκη; Όταν τον χλεύασαν, τον έφτυσαν και τον χτύπησαν με γροθιές; Όταν τον μαστίγωσαν, ξεσκίζοντας τις σάρκες στην πλάτη του; Όταν κάρφωσαν τα χέρια και τα πόδια του σε έναν ξύλινο πάσσαλο και τον άφησαν να κρέμεται εκεί ενώ οι άνθρωποι τον εξύβριζαν;

Πώς ένιωσε ο Πατέρας όταν ο αγαπητός του Γιος τον επικαλέστηκε στην επιθανάτια αγωνία του; Πώς ένιωσε ο Ιεχωβά όταν ο Ιησούς άφησε την τελευταία του πνοή, και, για πρώτη φορά από το ξεκίνημα όλης της δημιουργίας, ο αγαπητός Του Γιος δεν υπήρχε; Να θυμάστε, όμως, ότι ο πόνος του Ιεχωβά ήταν έντονος. Ο Ιεχωβά και ο Γιος του είχαν απολαύσει τη συναναστροφή ο ένας του άλλου επί αμέτρητα εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια, χρόνια.

Ο Γιος έβρισκε χαρά καθώς εργαζόταν με τον Πατέρα ως ο αγαπητός «δεξιοτέχνης εργάτης» του και ως ο Εκπρόσωπός του, «ο Λόγος». Αυτό που υπέμεινε ο Ιεχωβά καθώς έβλεπε τον Γιο του να βασανίζεται, να χλευάζεται και κατόπιν να εκτελείται ως εγκληματίας ξεπερνάει κατά πολύ τα όσα μπορούμε να αντιληφθούμε. Η απελευθέρωσή μας είχε πολύ υψηλό κόστος για τον Ιεχωβά!

Ας σκύψουμε ο καθένας χωριστά τούτη την ώρα στην παρουσία του Ιεχωβά Θεού και ας Τον παρακαλέσουμε ένθερμα με προσευχή, με δάκρυα στα μάτια, ότι υπάρχει στη ζωή μας και δεν είναι σύμφωνο με το θέλημά Του να το πάρει όσο κι αν μας πονέσει και να γίνουμε, όχι όπως ο Ισραήλ που τον παρομοιάζει με έναν αρτοποιό που κοιμόταν, μία μισοψημένη πίτα, ένα αφελές περιστέρι χωρίς καρδιά κι ένα χαλαρό τόξο, να γίνουμε εύχρηστα σκεύη στα κραταιά Του χέρια στεκόμενοι πάντοτε στην δική Του τη μεριά ότι κι αν συμβεί μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Είναι κάτι που το εύχομαι για όλους μας. Να έχετε μια ευλογημένη ημέρα στην παρουσία του στοργικού μας Πατέρα, του Ιεχωβά Θεού.     

Αυτό είναι το εξώφυλλο της ΣΚΟΠΙΑΣ του 1961. Παρατηρούμε ότι άρχισε να μπαίνει και ένα δεύτερο χρώμα, πολύ πρωτοποριακό για την εποχή στα έντυπα. Ας μη μας φαίνεται τόσο απλό, δεδομένου ότι τα μέσα εκτύπωσης εκείνη την περίοδο, ήταν ακόμα σε πρωτόγονη κατάσταση…


Στην κορυφή της σελίδας που φιλοξενούνταν το συγκεριμένο άρθρο, είχε αυτή την εικονογράφηση. Το κρατήσαμε ως κάτι πολύ όμορφο... Και ως αυθεντικό μια όλόκληρης ιστορίας στο χωρο των εντύπων μας. Ναι, παρά τις όποιες δυσκολίες η αισθητική ήταν κυρίαρχη.


Όπως και τον τίτλο του κομματιού... Μη σας φαίνεται με την πρώτη ματιά απλό, διότι εκείνη την εποχή ήθελε πολύ μεγάλη τεχνική επεργασία στον τσίγκο, για να αποτυπωθεί μ' αυτόν τον τρόπο ο τίτλος. Όσοι ξέρουν από τυπογραφείο ίσως τους θυμίζει κάτι η λέξη «τσιγκογραφείο».

Αν κανείς σας έδινε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό χωρίς ν’ αναμένει τίποτα σε αντάλλαγμα, δεν θα εκφράζατε τις ευχαριστίες σας; Ασφαλώς θα θεωρούσατε ως αχάριστο έναν, ο οποίος δεν εξέφρασε ευχαριστίες γι’ αυτή τη γενναιοδωρία. Ο ευεργέτης θα μπορούσε μάλιστα να προσπαθήσει να αποσύρει το δώρο του λόγω αυτής της αχαριστίας. Πόσο καλύτερο θα ήταν να δείξετε ειλικρινή εκτίμηση!

Ωστόσο, κανένα μέρος του δώρου αυτού δεν θα μπορούσαμε ν’ απολαύσουμε χωρίς τα πράγματα εκείνα που τόσο συχνά θεωρούμε ως δεδομένα, πράγματα που μπορεί να θεωρούμε μικρά στη ζωή μας, αλλά από τα οποία εξαρτάται η ζωή μας. Τι θα μπορούσαμε ν’ απολαύσουμε αν ο ήλιος έπαυε να λάμπει; Αν δεν είχαμε αέρα ν’ αναπνεύσουμε; Αν δεν υπήρχε νερό να πιούμε; Αν τα φυτά δεν αναπτύσσονταν; Πώς θα μπορούσαμε να εκτιμήσουμε τη ζωή χωρίς τον ύπνο μιας αναπαυτικής νύχτας ή χωρίς τις θαυμαστές μας αισθήσεις;

Όλα τα πολλά πράγματα που χρειάζονται για να συντηρήσουμε κι απολαύσουμε τη ζωή αποτελούν δώρα του Θεού. Ο Ψαλμός 106:1 συμβουλεύει: «Αινείτε τον Γιαχ! Αποδώστε ευχαριστίες στον Ιεχωβά, διότι είναι αγαθός· διότι η στοργική του καλοσύνη παραμένει στον αιώνα». Πολλοί από τους κατοίκους της γης ποτέ δεν στρέφονται στον Θεό με προσευχή για ν’ αναγνωρίσουν αυτό το έλεος (Β’ Τιμ. 3:2). Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που δεν αποσύρει τα δώρα Tου λόγω αυτής της αγνωμοσύνης. Μερικοί, που απευθύνονται στον Θεό με προσευχή, το πράττουν αυτό μόνον όταν θέλουν να ζητήσουν κάτι. Μολονότι είναι κατάλληλο να απευθύνουμε ένα αίτημα, αν είναι σύμφωνο με το θέλημά Tου, μπορούμε ν’ περιμένουμε ότι θα μας ακούσει ο Θεός αν δεν επικοινωνούμε τακτικά μαζί Του για να τον ευχαριστήσουμε για όσα μας έχει ήδη δώσει; «Να εγκαρτερείτε στην προσευχή», είπε ο απόστολος Παύλος, «παραμένοντας άγρυπνοι σε αυτήν με ευχαριστία». «Στο καθετί με προσευχή και δέηση μαζί με ευχαριστία ας γνωστοποιούνται τα αιτήματά σας στον Θεό».- Κολ. 4:2· Φιλιππ. 4:6.

Εφόσον η ευγνωμοσύνη είναι μια έκφραση ευχαριστίας για μια απάντηση που έχουμε λάβει, η απόδοση ευχαριστιών με προσευχή δεν πρέπει να γίνεται με μηχανικό τρόπο, χωρίς νόημα. Οι προσευχές μας πρέπει να είναι εγκάρδιες εκφράσεις εκτίμησης στον Θεό για τα όσα μας έδωσε, εκείνα που έχουν πολύ περισσότερη αξία από τα μεγάλα χρηματικά ποσά. ΄Οταν ο Ιησούς προμήθευσε τροφή για πέντε χιλιάδες ανθρώπους περίπου, «πήρε... τα ψωμιά και, αφού είπε μια ευχαριστήρια προσευχή, τα μοίρασε... σε εκείνους που πλάγιαζαν για το γεύμα» (Ιωάνν. 6:11). Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ο Ιησούς ευχαρίστησε βιαστικά, σα να ήθελε να το παρατρέξει το πράγμα αυτό.

Το να είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για όσα Αυτός προμήθευσε είναι ένας τρόπος του να δείξουμε την αγάπη μας προς Αυτόν. Η αγάπη προς τον Θεό είναι η μεγαλύτερη εντολή, είπε ο Ιησούς. Αν η ευγνωμοσύνη περιλαμβάνεται στην αγάπη μας προς τον Θεό, δεν θα περιλαμβανόταν και στην άλλη μεγάλη εντολή, της προς τον πλησίον αγάπης; Ο Ιησούς είπε: «Πρέπει να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Η ευγνωμοσύνη που επιδεικνύεται στον συνάνθρωπό μας για εύνοιες που λάβαμε αποτελεί έναν τρόπο απόδειξης αυτής της αγάπης». – Ματθ. 22:37-39.

Πολύ συχνά οι άνθρωποι ρέπουν στο να προσέξουν τι δεν έκαναν οι άλλοι γι’ αυτούς. Πόση φιλικότητα κι αγάπη θα εγειρόταν, όμως, αν δείχναμε ευγνωμοσύνη για ό,τι έχει γίνει! Αν αυτή εκφραστεί με λόγια και έργα εκτίμησης, αυτό θα ενθάρρυνε τους άλλους να συνεχίσουν τη στοργικότητά τους. Κρατήσατε ποτέ ανοιχτή μια πόρτα για έναν ξένο, ο οποίος μπήκε χωρίς να σας ευχαριστήσει; Σκεφτήκατε αγαθά γι’ αυτόν; Πόσο καλύτερα αισθανθήκατε όταν κάποιος χαμογέλασε και σας ευχαρίστησε! Αυτό σας ενθάρρυνε να εξακολουθήσετε να κάνετε αυτά τα μικροπράγματα.

Όταν βγαίνετε από ένα λεωφορείο ή κάποιο άλλο μεταφορικό μέσον, δεν εκτιμάτε το αν οι άλλοι κάνουν χώρο για να βγείτε; Γιατί να μην εκφράσετε την ευγνωμοσύνη σας μ’ ένα θερμό «Ευχαριστώ»; Θα διεγείρετε τη στοργικότητα κάνοντάς το.

Η ίδια αναγνώριση για μικρά πράγματα μπορεί να δειχθεί στον οικογενειακό κύκλο για να καταστήσει την καθημερινή ζωή πιο ευχάριστη. Ευχαριστούμε τον Θεό για την προμήθεια της τροφής μας. Γιατί να μη δείχνουμε ευγνωμοσύνη και σ’ εκείνον που την παρασκεύασε και την παράθεσε; Μια σύζυγος εργάζεται σκληρά για να κάνει τα φαγητά της εύγευστα και θρεπτικά. Λίγες λέξεις ευχαριστίας θα την ενθαρρύνουν να συνεχίσει το καλό της έργο για την οικογένεια. Αυτό προσθέτει στην απόλαυση της ευκαιρίας και θα αυξήσει την αγάπη της προς την ευγνώμονα οικογένεια. Αν ο σύζυγος και τα παιδιά σηκώνονται από το τραπέζι χωρίς ούτε μια λέξη ευγνωμοσύνης, η σύζυγος μπορεί να αισθανθεί ότι δεν ενδιαφέρει ιδιαίτερα το τι και πως έχει ετοιμάσει, εφόσον αυτό πιθανώς δεν θα εκτιμηθεί οπωσδήποτε.

Δεν πρέπει να παραβλέπεται και ο σύζυγος που εργάζεται σκληρά για να προμηθεύσει στην οικογένεια αυτή την τροφή καθώς και άλλα αναγκαία. Αυτός θα ενθαρρυνόταν αν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του έδειχναν ότι οι προσπάθειές του εκτιμώνται.

Η ποιότητα της φωνής μας, επίσης, μπορεί να αποδείξει την ευγνωμοσύνη μας για μικρά πράγματα. Το να εκστομίσουμε ένα ψυχρό, χωρίς ζωηρότητα, μηχανικό «Ευχαριστώ» για μια εύνοια που λάβαμε δεν θα εκφράσει αγαθές, γενναιόφρονες και στοργικές ιδιότητες στους άλλους. Η ανάγκη στοργικότητας κι ευγένειας μπορεί να παρατηρηθεί και όταν ακόμη συμπεριφερόμαστε στην κατώτερη ζωϊκή κτίση. Έχετε πει ποτέ κάτι σ’ ένα σκύλο μ’ έναν τραχύ, φιλόνεικο τρόπο; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο σκύλος πιθανώς έβαλε την ουρά του ανάμεσα στα σκέλη του και απομακρύνθηκε από σας. Αλλά αν λέγατε το ίδιο πράγμα μ’ έναν φιλικό, ευχάριστο τόνο φωνής, το ζώο θα ερχόταν προς εσάς πρόθυμα και χαρωπά! Δεν έχει και τόση σημασία το τι είπατε, αλλά το πώς το είπατε. Αυτή η στοργικότητα και η ευγένεια είναι πολύ πιο αναγκαία, όταν συμπεριφερόμαστε στην ευαίσθητη ανώτερη κτίση, στον άνθρωπο. Στις ανθρώπινες σχέσεις, εκείνο που λέμε έχει σπουδαιότητα. Το πώς το λέμε έχει, επίσης, σπουδαιότητα.

Η αχαριστία για μικρά πράγματα μπορεί να οδηγήσει σε αχαριστία για μεγάλα πράγματα. Όταν ο Ιησούς θεράπευσε δέκα λεπρούς άνδρες, πόσοι ήσαν ευγνώμονες; «Ένας από αυτούς, όταν είδε ότι γιατρεύτηκε, επέστρεψε δοξάζοντας τον Θεό με δυνατή φωνή. Και έπεσε με το πρόσωπο κάτω, στα πόδια του Ιησού, ευχαριστώντας τον» (Λουκ. 17:15,16). Οι άλλοι εννέα ενέργησαν σα να ήσαν άξιοι να θεραπευτούν. Δεν εξέφρασαν ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη που τους έδειξε ο Ιησούς. Ήσαν αγνώμονες! Ο ταπεινός Σαμαρείτης ήταν ευγνώμων, όχι μόνο για την εύνοια, αλλά και σ’ εκείνον που την εκδήλωσε.

Το να έχουμε ευγνωμοσύνη για μικρά πράγματα πλουτίζει τη ζωή. Δεν στοιχίζει τίποτα, αλλά τα οφέλη που σας αποδίδει σε αγάπη και φιλία είναι τεράστια. Για τα Θεία δωρήματα ειδικά, ο Παύλος προέτρεψε με σοφία: «Σε σχέση με το καθετί να κάνετε ευχαριστήριες προσευχές». –Α´ Θεσσ. 5:18.

• Αναδημοσίευση σε σύγχρονη γλώσσα από την ΣΚΟΠΙΑ της 15 Φεβρουαρίου 1961.

«Διότι ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος εκδηλώνει πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή». Ιωάννης 3:16


«Ο Θεός είναι αγάπη» 1 Ιωάννη 4:8

«Ο ΘΕΟΣ είναι αγάπη». Ο Ιεχωβά Θεός είναι στοργικός όχι απλώς με τον τρόπο που είναι σοφός, δίκαιος και δυνατός. Επιπλέον, αυτός ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. Είναι η ενσάρκωση, η προσωποποίηση της ΑΓΑΠΗΣ. Ο Ιεχωβά Θεός έχει δείξει ΑΓΑΠΗ για τα ανθρώπινα πλάσματα εδώ στη γη!

Αυτή αντανακλάται στην τέλεια ομορφιά και λειτουργικότητα των ματιών μας, στο θαύμα του δυνατού σκελετού μας, στη δύναμη των μυών μας, και στην ευαισθησία της αφής μας.

Έχουμε λόγους να λέμε με την καρδιά μας κι εμείς τα λόγια με τα οποία εκδήλωσε τα τρυφερά του αισθήματα ο ψαλμωδός: «Σε εξυμνώ επειδή είμαι πλασμένος με τρόπο θαυμαστό που εμπνέει δέος. Τα έργα σου είναι θαυμαστά, το ξέρω πολύ καλά αυτό». Ψαλμός 139:14.

Κοιτάζω τα μαγευτικά βουνά, τα ήσυχα ποταμάκια με τα καθαρά νερά, τους αγρούς με τα ανοιξιάτικα λουλούδια, και τα πανοραμικά ηλιοβασιλέματα και θυμάμαι τα λόγια του Ψαλμωδού: «Πόσα είναι τα έργα σου, Ιεχωβά! Έφτιαξες τα πάντα με σοφία. Η γη είναι γεμάτη από όσα δημιούργησες». Ψαλμός 104:24

Οι εκδηλώσεις αγάπης του Θεού δεν έπαψαν όταν τα πρώτα ανθρώπινα πλάσματα στασίασαν. Ο Ιεχωβά έδειξε αγάπη επιτρέποντας σ’ εκείνο το ζευγάρι να κάνει παιδιά που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από την προμήθεια του Ιεχωβά μέσω του υποσχεμένου «σπέρματος». Γένεση 3:15.

Αργότερα, είπε στον Νώε να φτιάξει μια κιβωτό για να διατηρηθεί η ανθρώπινη φυλή και άλλα γήινα πλάσματα. Γένεση 6:13-21.

Έπειτα, έδειξε μεγάλη αγάπη για τον Αβραάμ, που έγινε γνωστός ως φίλος τού Ιεχωβά. Γένεση 18:19, Ησαΐας 41:8 Η απελευθέρωση των απογόνων τού Αβραάμ από τη δουλεία στην Αίγυπτο, ήταν μια ακόμα εκδήλωση αγάπης του Θεού, όπως διαβάζουμε στο εδάφιο: «αλλά επειδή ο Ιεχωβά σε αγάπησε και επειδή τήρησε τον όρκο που είχε δώσει στους προπάτορές σου, γι’ αυτό και σε έβγαλε ο Ιεχωβά με κραταιό χέρι, ώστε να σε απολυτρώσει από τον τόπο της δουλείας, από την εξουσία του Φαραώ, του βασιλιά της Αιγύπτου». Δευτερονόμιο 7:8.

Η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης του Ιεχωβά ήταν μια πραγματικά θυσιαστική αγάπη. Προετοιμάζοντας αυτήν την εκδήλωση, ο Θεός μετέφερε τη ζωή του μονογενή του Γιου από την πνευματική ύπαρξη στον ουρανό στη μήτρα της Ιουδαίας παρθένας Μαρίας.

Η Γραφή δείχνει ότι ο ουράνιος Πατέρας μας έχει αισθήματα συμπόνιας. Στο εδάφιο Ησαΐας 63:9 διαβάζουμε σχετικά με το λαό του Ισραήλ: «Σε όλες τις στενοχώριες τους αυτός στενοχωριόταν. Και ο προσωπικός του αγγελιοφόρος τούς έσωζε. Με την αγάπη του και τη συμπόνια του αυτός τους εξαγόρασε, και τους σήκωνε και τους βάσταζε όλες τις παλιές ημέρες».

Πόσο περισσότερο πρέπει να θλιβόταν ο Ιεχωβά όταν άκουγε και έβλεπε τις ‘δυνατές κραυγές και τα δάκρυα’ του Ιησού. Εβραίους 5:7 Ο Ιησούς προσευχήθηκε με αυτόν τον τρόπο στον κήπο της Γεθσημανή. Φυλακίστηκε, αντιμετώπισε μια παρωδία δίκης, τον χτύπησαν και τον μαστίγωσαν, και του έβαλαν ένα αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι.

Ο στοργικός Πατέρας του τα παρατηρούσε όλα αυτά. Είδε επίσης τον Ιησού να παραπατάει κάτω από το βάρος του ξύλου της εκτέλεσης και παρατηρούσε καθώς κάρφωναν τελικά το Γιο του πάνω σε εκείνο το ξύλο. Ο Θεός θα μπορούσε να αποτρέψει το μαρτύριο του αγαπημένου του Γιου. Παρ’ όλα αυτά, ο Ιεχωβά επέτρεψε να υποφέρει ο Ιησούς τόσο πολύ. Αφού ο Θεός έχει αισθήματα, το να γίνει αυτόπτης μάρτυρας αυτών των γεγονότων ήταν χωρίς αμφιβολία η μεγαλύτερη οδύνη που είχε ή θα έχει ποτέ.

Αν λάβουμε υπόψη μας όλα τα προηγούμενα, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλο νόημα έχουν τα λόγια που ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο: «Διότι ο Θεός αγάπησε τον κόσμο τόσο πολύ ώστε έδωσε τον μονογενή του Γιο, για να μην καταστραφεί όποιος εκδηλώνει πίστη σε αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή». Ιωάννης 3:16

Παρόμοια σημασία έχουν και τα λόγια του Ιωάννη, του αγαπημένου αποστόλου του Ιησού: «Από αυτό φανερώθηκε η αγάπη του Θεού στην περίπτωσή μας, από το ότι ο Θεός έστειλε τον μονογενή του Γιο στον κόσμο ώστε να αποκτήσουμε ζωή μέσω αυτού. Η αγάπη συνίσταται στο εξής: Δεν αγαπήσαμε εμείς τον Θεό, αλλά εκείνος αγάπησε εμάς και έστειλε τον Γιο του ως εξιλαστήρια θυσία για τις αμαρτίες μας». 1 Ιωάννου 4:9-10

Ο απόστολος Παύλος, στα εδάφια Ρωμαίους 5:6-8, τόνισε τη μεγάλη αγάπη του Ιεχωβά Θεού λέγοντας: «Διότι πράγματι, ενώ εμείς ήμασταν ακόμη αδύναμοι, ο Χριστός πέθανε για ασεβείς ανθρώπους στον προσδιορισμένο καιρό. Διότι μετά δυσκολίας θα πέθαινε κανείς για έναν δίκαιο, αν και για έναν αγαθό ίσως τολμήσει κανείς να πεθάνει. Αλλά ο Θεός συστήνει τη δική του αγάπη σε εμάς με το ότι, ενώ ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για εμάς».

Σίγουρα, το να στείλει τον μονογενή του Γιο στη γη, να υποφέρει, και να πεθάνει μ’ έναν τρομερά ατιμωτικό θάνατο, ήταν η μεγαλύτερη εκδήλωση αγάπης του Ιεχωβά Θεού.

Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Κανείς δεν έχει αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν, από το να παραδώσει τη ζωή του για χάρη των φίλων του». Ιωάννης 15:13.

Είναι αλήθεια ότι, στη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, υπήρξαν μερικοί που θυσίασαν τη ζωή τους για άλλους. Αλλά η δική τους ζωή ήταν απλώς μια ζωή που είχε όρια· αργά ή γρήγορα θα πέθαιναν οπωσδήποτε. Ο Ιησούς Χριστός, όμως, ήταν ένας τέλειος άνθρωπος που είχε το δικαίωμα της ζωής. Δεν αντιμετώπιζε την προοπτική του κληρονομημένου θανάτου όπως συνέβαινε και συμβαίνει με όλους τους άλλους ανθρώπους· ούτε μπορούσε κάποιος να πάρει τη ζωή του Ιησού με τη βία χωρίς να το επιτρέψει ο ίδιος. Ιωάννης 10:18, Εβραίους 7:26.

Θυμάμαι τα λόγια του: «Ή νομίζεις ότι δεν μπορώ να παρακαλέσω τον Πατέρα μου να μου στείλει αυτή τη στιγμή περισσότερες από 12 λεγεώνες αγγέλων;» Ματθαίος 26:53.

«Γι’ αυτό με αγαπάει ο Πατέρας, επειδή παραδίδω τη ζωή μου, για να τη λάβω πάλι. Κανείς δεν την αφαιρεί από εμένα, αλλά εγώ την παραδίδω από μόνος μου. Έχω εξουσία να την παραδώσω και έχω εξουσία να τη λάβω πάλι. Αυτή την εντολή έλαβα από τον Πατέρα μου». Ιωάννης 10:17-18.

Ο Ιησούς άφησε μια ένδοξη ύπαρξη ως πνευματικό πλάσμα στον ουρανό όπου είχε ζήσει ως ο στενός σύντροφος και συνεργάτης του παγκόσμιου Κυρίαρχου και Βασιλιά της αιωνιότητας. Και όμως, ο Ιησούς από ανιδιοτελή αγάπη έκανε αυτό που μας αναφέρει ο απόστολος Παύλος: «ο οποίος, αν και υπήρχε με μορφή Θεού, δεν διανοήθηκε κάποια αρπαγή, δηλαδή το να είναι ίσος με τον Θεό. Όχι! Αλλά άδειασε τον εαυτό του και πήρε μορφή δούλου και έγινε άνθρωπος. Μάλιστα, όταν ήρθε ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του και έγινε υπάκουος μέχρι θανάτου, ναι, θανάτου πάνω σε ξύλο βασανισμού». Φιλιππησίους 2:6-8.

Αυτή ήταν μια εκδήλωση αγάπης. Έρχεται όμως, δεύτερη μόνο αν συγκριθεί με αυτήν του Ιεχωβά Θεού, του ουράνιου Πατέρα του. Τα προφητικά λόγια του Ησαΐα στο κεφάλαιο 53 δίνουν μαρτυρία για όλα αυτά που υπέφερε ο Ιησούς: «Ήταν καταφρονημένος και οι άνθρωποι τον απέφευγαν, προορισμένος για πόνους και εξοικειωμένος με την αρρώστια.

Ήταν σαν να κρυβόταν από εμάς το πρόσωπό του. Ήταν καταφρονημένος, και τον θεωρήσαμε μηδαμινό. Ναι, πράγματι, αυτός βάσταξε τις αρρώστιες μας και επιφορτίστηκε τους πόνους μας. Αλλά εμείς νομίζαμε ότι τον είχε πλήξει, τον είχε χτυπήσει και τον είχε ταλαιπωρήσει ο Θεός. Αυτός όμως τρυπήθηκε με δόρυ για την παράβασή μας· συντρίφτηκε για τα σφάλματά μας.

Υπέστη την τιμωρία για να έχουμε εμείς ειρήνη, και λόγω των πληγών του γιατρευτήκαμε. Γι’ αυτόν τον λόγο θα του δώσω μερίδα ανάμεσα στους πολλούς, και θα διαμοιράσει τα λάφυρα με τους κραταιούς, επειδή έχυσε τη ζωή του μέχρι θανάτου και συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στους παραβάτες· βάσταξε την αμαρτία πολλών και μεσολάβησε για τους παραβάτες». Ησαΐας 53:3-5· 12.

Σίγουρα, η υπομονή που έδειξε ο Ιησούς στις 14 Νισάν του 33 Κ.Χ. ήταν η μεγαλύτερη εκδήλωση ανιδιοτελούς αγάπης που έγινε ποτέ από κάποιον άνθρωπο, και έρχεται δεύτερη, όπως είπα και προηγουμένως, μόνο αν συγκριθεί με αυτήν του Ιεχωβά Θεού. Και τι έξοχα πράγματα πέτυχε για εμάς με το θάνατό του!

Άνοιξε το δρόμο ώστε 144.000 από αυτούς που ακολουθούν τα βήματά του να γίνουν βασιλείς και ιερείς και να βασιλέψουν μαζί του χίλια χρόνια. Επιπρόσθετα, ο ‘πολύς όχλος’ των ‘άλλων προβάτων’ ωφελείται σήμερα από τη θυσία του Χριστού και μπορεί να ελπίζει ότι θα επιζήσει από το τέλος αυτού του παλιού συστήματος πραγμάτων.

Αυτά τα άτομα θα είναι οι πρώτοι που θα απολαύσουν τις ευλογίες ενός επίγειου παράδεισου. Χωρίς αμφιβολία, θα υπάρξουν επίσης δισεκατομμύρια άνθρωποι που θα αναστηθούν σαν αποτέλεσμα της πράξης του Ιησού. Και αυτοί επίσης θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ατελείωτη ζωή στον επίγειο Παράδεισο.

Είναι ασφαλώς πολύ κατάλληλο να δείχνω εκτίμηση για όλα όσα ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός έχει κάνει για εμένα με αυτές τις πιο μεγάλες από όλες τις εκδηλώσεις αγάπης. Τους χρωστώ αυτήν την εκτίμηση και για να ωφεληθώ πραγματικά πλήρως, πρέπει να εκδηλώνω αυτήν την εκτίμηση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Α. Ο Θεός δείχνει έλεος και συμπόνια.

Αγαπάει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Ο Ιεχωβά περνούσε μπροστά του και διακήρυττε: «Ιεχωβά, Ιεχωβά, Θεός ελεήμων και συμπονετικός, μακρόθυμος και γεμάτος όσια αγάπη και αλήθεια». Έξοδος 34:6.

«Διότι ο Ιεχωβά αγαπάει τη δικαιοσύνη και δεν θα εγκαταλείψει τους οσίους του. Αυτοί θα διαφυλαχτούν για πάντα· αλλά οι απόγονοι των πονηρών θα εξαλειφθούν». Ψαλμός 37:28.

Β. Είναι συγχωρητικός.

«Διότι εσύ, Ιεχωβά, είσαι αγαθός και πρόθυμος να συγχωρείς· είσαι γεμάτος όσια αγάπη προς όλους όσους σε επικαλούνται». Ψαλμός 86:5.

Γ. Είναι υπομονετικός μαζί μας.

«Ο Ιεχωβά δεν αργοπορεί όσον αφορά την υπόσχεσή του, όπως νομίζουν μερικοί, αλλά είναι μακρόθυμος μαζί σας επειδή δεν θέλει να καταστραφεί κανείς αλλά όλοι να φτάσουν σε μετάνοια». 2 Πέτρου 3:9.

Δ. Είναι όσιος σε εμάς.

«Ποιος δεν θα σε φοβηθεί, Ιεχωβά, και δεν θα δοξάσει το όνομά σου, εφόσον εσύ είσαι ο μόνος όσιος; Όλα τα έθνη θα έρθουν και θα προσφέρουν λατρεία ενώπιον σου, επειδή φανερώθηκαν τα δίκαια διατάγματά σου». Αποκάλυψη 15:4.