Εδώ καθίσαμε με τον Θανάση Ρέππα για μια ώρα και κουβεντιάσαμε ανάμεσα σε μια μερίδα παραδοσιακών λουκουμάδων, συνοδεία καφέ… Ήταν ένα πολύ όμορφο πρωινό για μένα στο κέντρο της Αθήνας σε ένα ημιυπόγειο που αν είσαι βιαστικός, το προσπερνάς, χωρίς καν να το προσέξεις.


Η αίθουσα είναι μεγάλη και άνετη, τα τραπεζάκια παραδοσιακά, για δυο άτομα, όπως ήταν παλιά οι παρέες… Μικρές, ζωντανές, ουσιαστικές, εποικοδομητικές με προσωπικές συζητήσεις που έπαιρναν σε μάκρος, καθώς ο χώρος είναι ήσυχος και δεν σε διακόπτει κανείς, άσκοπα…


Ο φωτογράφος μας είχε διάθεση… Ακολούθησε τις πρώτες οδηγίες για το πού θα σταθεί, από πού θα τραβήξει, αλλά φυσικά ως καλλιτέχνης πήρε και τις δικές του πρωτοβουλίες. Καθόλου άσχημες, μόνο που βιάζονταν να «αιχμαλωτίσει» περισσότερα πλάνα με αποτέλεσμα μερικές να είναι κουνημένες, θολές… Ας είναι, συμβαίνουν αυτά…


Η τσάντα του σούπερ μάρκετ, αριστερά στη φωτογραφία, είναι γεμάτη από τα βιβλία που μου έφερε ο Θανάσης Ρέππας με προσωπική αφιέρωση του για να τα διαβάσω και να τα κρατήσω στη βιβλιοθήκη μου… Για μένα αυτό ήταν πραγματικά θησαυρός και τον ευχαρίστησα πολύ γι’ αυτή την πρωτοβουλία του.


Μια ώρα καθίσαμε μαζί και κουβεντιάσαμε πολύ… Ο Θανάσης είναι από μόνος του μια ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών… Έχει πάντοτε ανοιχτό το μυαλό του και τη διάνοια του και μπορεί να συζητάει ατέλειωτα, κάνοντας επαρκείς στάσεις, προκειμένου να δώσει βήμα έκφρασης και στο συνομιλητή του. Αν και θα μπορούσα να ακούω μόνο, για μέρες… Υπέροχος ομιλητής…

Από την ώρα που ο δικηγόρος και συγγραφέας, Θανάσης Ρέππας μου τηλεφώνησε για να μου κλείσει ραντεβού, να γνωριστούμε από κοντά στο ημιυπόγειο καφενεδάκι λουκουμάδες «Αιγαίον» στην οδό Πανεπιστημίου 46, στο κέντρο της Αθήνας, η καρδιά μου «πετάριζε» σαν παιδιού… Ήταν για μένα κάτι πολύ όμορφο και σημαντικό…

Δες.. Μέχρι χθες το μόνο που γνώριζα για κείνον, ήταν ότι επρόκειτο για έναν εξαίσιο άνθρωπο πιο οικείο σε μένα ως συγγραφέα, μέσα από το έργο του, παρά ως επαγγελματία δικηγόρο… Μετά τα 75 του και ο ίδιος αντιμετωπίζει αυτή την πλευρά του ως παρελθόν για το οποίο χαίρεται που πέρασε…

Ο Θανάσης Ρέππας είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και ένας πολύ ώριμος χριστιανός που έχει ένα νεανικό σφρίγος, όλο ενθουσιασμό και αγάπη για τη ζωή, χωρίς ωστόσο να παραγνωρίζει τη μεγάλη αλήθεια ότι αυτά που έζησε και πρόσφερε αποτελούν κομμάτια που έχει τη δυνατότητα να τα περνά όμορφα στην κουβέντα του και με τον καλύτερο τρόπο, ώστε να ωφεληθούν κι άλλοι…

Πήγα σ’ αυτό το ραντεβού για να τον γνωρίσω… Και είχα τεντωμένα τα αυτιά μου και τις αισθήσεις μου, να πάρω, όσα περισσότερα μπορούσα, ώστε να με ωφελήσουν σε προσωπική βάση.

Κατάφερε μέσα στο λίγο χρόνο που είχαμε στη διάθεση μας να με κάνει να τον συμπαθήσω υπερβολικά και να αγαπήσω πιο πολύ την αλήθεια που είχα μπροστά μου, από τον επιτηδευμένο συγγραφέα που είχα γνωρίσει μέσα από τα δεκάδες βιβλία του, μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα… Κι εδώ που τα λέμε δεν έχει γράψει και λίγα… Κοντά 25 έχει στο ενεργητικό του… Και συνεχίζει να γράφει… Είναι, λέει, η συντροφιά του, ο τρόπος έκφρασης του… Μέσα από το γράψιμο του βγάζει τις μύχιες σκέψεις του…

Φάγαμε τους λουκουμάδε με μέλι, ήπιαμε και τον καφέ μας και δε σταματήσαμε ούτε λεπτό να μιλάμε… Το παλιό αυτό, παραδοσιακό καφέ, ήταν το στέκι του από το 1957 (για σκέψου, ερχόταν εδώ πριν ακόμα γεννηθώ εγώ…) απέναντι από το παλιό Εφετείο, η απόλυτη ηρεμία στο κέντρο της Αθήνας, δυο βήματα από την Ομόνοια…

«Ακόμα και τώρα, καμιά φορά που κατεβαίνω Αθήνα (μένει στην Αρτέμιδα) εδώ έρχομαι να ξεκουραστώ, να στοχαστώ, να γράψω…». Ναι, πραγματικά, το καφενείο αυτό είναι η ζωντανή ιστορία της Αθήνας… Και διαθέτει ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος, ενώ είναι καθαρό, επισημαίνει στην κουβέντα μας ο φίλος μου Θανάσης Ρέππας.

Τον ρώτησα αν είχα την άδεια του να φωτογραφηθούμε μαζί και να δημοσιοποιήσω σημεία της κουβέντας μας… Ταπεινός και χαμογελαστός μου είπε πως ήμουν ελεύθερος να χειριστώ το θέμα, όπως εγώ ήθελα… Ο άνθρωπος που έχει το μαγαζί δέχτηκε να μας τραβήξει μερικές φωτογραφίες με τρόπο ώστε να προβάλει και την επιχείρηση του.

Ήταν μέρα δουλειάς, την ώρα που συναντηθήκαμε και δεν είχαμε απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μας… Θα μπορούσα ακόμα να μιλάω μαζί του… Ο Θανάσης είναι ένας χείμαρρος ορμητικός κάποτε – κάποτε και γαλήνιος άλλες ώρες και οι διηγήσεις του δεν είχαν τέλος… Όμως, καθώς ήξερε καλά από διαχείριση χρόνου, όντας συνήγορος σε τόσες δίκες αδελφών, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές, κάποια στιγμή μου είπε: «Πρέπει να γυρίσεις στη δουλειά σου, Νικολάκη. Εμείς θα τα ξαναπούμε, σύντομα… Εγώ, ως συνταξιούχος έχω απεριόριστο χρόνο στη διάθεση μου και μου αρέσουν οι καλές συναναστροφές…».

Τον ευχαρίστησα για την τιμή που μου έκανε να γνωριστούμε από κοντά, για τα βιβλία του, σχεδόν όλα, που μου έφερε με προσωπική αφιέρωση, για τους λουκουμάδες που μου φάνηκαν πιο γλυκείς μαζί του και τον καφέ που απόλαυσα ακούγοντάς τον και κράτησα στην καρδιά μου, ακριβά φυλαγμένα, όλα όσα είπαμε… Ένας πραγματικός θησαυρός…

Χαίρομαι πραγματικά που τον γνώρισα από κοντά… Και τώρα, έχοντας επαφή και προσωπικά, αλλά και μέσω τηλεφώνου θα μπορώ να επικοινωνώ μαζί του. Ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία και ευχαριστώ τον Θεό, που μου έδωσε την ευκαιρία γι’ αυτή τη γνωριμία.

Κουβεντιάζοντας μαζί του, κατάφερα να ξαναδώ «αλλιώς» μερικά πράγματα. Πιο απλά, πιο ξεκάθαρα, πιο αληθινά… Ευχαριστώ, Θανάση, για τη μεγάλη τιμή να διαθέσεις μόνο και αποκλειστικά για μένα, μια ολόκληρη ώρα… Θα το θυμάμαι πάντα… Και θα ψάχνω αφορμή να το επαναλάβουμε, αυτή τη φορά έχοντας περισσότερο χρόνο στη διάθεση μας…

• Αυτό ΕΔΩ είναι το καφενείο "Λουκουμάδες Αιγαίον"...