Επειδή πολλά ακούγονται τον τελευταίο καιρό για τα εμβόλια, θα ήθελα να καταθέσω μερικές προσωπικές σκέψεις. Ένοιωσα την ανάγκη να το κάνω, επειδή κάποιοι αναγνώστες μου, ίσως να έχουν διακρίνει (κατά την εκτίμηση τους…) στοιχεία παραλογισμού. «Να κάνεις το AstraZeneka και να είσαι καλά; Αφού, ακούμε και διαβάζουμε τόσα, γι’ αυτό εμβόλιο!»


Επέλεξα συνειδητά να συνοδέψω αυτές τις σκέψεις με ένα από τα άγρια λουλούδια του δάσους που βρίσκει καθημερινά στο δάσος που κινείται, ο καλός μας φίλος Πέτρος, εκτιμώντας ότι αυτό το καθαρό περιβάλλον θα βοηθήσει το μυαλό μας, ώστε να τις τοποθετήσει λογικά και να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα.


Λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι το σενάριο ότι όλο αυτό με τον Covid-19 είναι φτιαγμένο για να μας ελέγξουν και να μας χειραγωγήσουν οι ισχυροί της γης, δεν έχει καμιά απολύτως βάση. Ήδη, σ’ αυτό το σύστημα πραγμάτων, το κάνουν ανενόχλητοι. Δεν χρειάζονται κανένα εμβόλιο λοιπόν! Επομένως μάταιος κόπος! Κι από την άλλη, βλέπουμε συνεχώς από ανθρώπους που γνωρίζουμε, τι καταστρεπτικές συνέπειες μπορεί να έχει.


Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις κάνουν παλινωδίες και λάθος εκτιμήσεις, έχει να κάνει με το ότι πιέζονται πολύ, από πολλά ζητήματα. Οι τεράστιες επιπτώσεις και στην οικονομία, επιβάλλουν βήματα σημειωτόν και μπρος – πίσω ή αφερεγγυότητα σε πολλά σημεία. Να, η ανάγκη ας πούμε, να ανοίξει ο τουρισμός, ενέχει μεγάλα φορτία ρίσκου και πισωγυρίσματα. Αλλά, μπορούν να κάνουν κι αλλιώς;


Το επιχείρημα ότι δεν υπήρξε επαρκής χρόνος για να δοκιμαστούν τα εμβόλια έχει ασφαλώς μια βάση. Αλλά όταν η κατάσταση είναι τόσο δύσκολη και περίπλοκη σε παγκόσμιο επίπεδο, προσαρμόζεσαι. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι είναι πολλά τα χρήματα που έχουν επενδύσει οι φαρμακοβιομηχανίες και ο ανταγωνισμός πολύ σκληρός. Με τους όρους της ελεύθερης οικονομίας, το «ο θάνατος σου, η ζωή μου» τους πάει γάντι.


Η κατάσταση, προφανώς είναι πολύ πιεστική… Μέτρησα λοιπόν τα πράγματα και ένα, το καλύτερο που μπορούσα για μένα, την οικογένεια μου, τους φίλους μου. Αισθάνομαι την ευθύνη μου απέναντι στην κοινωνία και προσπαθώ να είμαι χρήσιμος, όχι εγωιστής. Τουλάχιστον έχω ήσυχη τη συνείδηση μου ότι έκανα αυτό που έπρεπε, ότι δεν σκέφτηκα μόνο τον εαυτό μου και προσπάθησα να προστατεύσω τη ζωή που είναι δώρο.