Σε λίγο βάζουμε μπροστά και το τ. 441 του «ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών»...

tipos.440

Αυτό είναι το πρωτοσέλιδο του τελευταίου τεύχους 440 του «ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών», που επιμελούμαι δημοσιογραφικά εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ. Ή πατώντας πάνω στη φωτογραφία του πρωτοσέλιδου. Από αυτή την εβδομάδα θα πάρω υλικό για το νέο φύλλο.

Ευοιμάζουμε τη νέα εκδοση του "ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών"... Πήρα ήδη τις σχετικές οδηγίες από τον πρόεδρο. Μένει να υλοποιήσουμε αυτά τα σχεδια με τη συνεργασια και των Σωματείων της δύναμης της ΠΟΣΣ που μας τροφοδοτούν με τη δράση τους. 

Το κάναμε για πρώτη φορά από την Πάρο, τον Ιούνιο του 2023 που είμαστε σε διακοπές με τον Στήβ την Έστερ και τα παιδιά τους και μας άρεσε. Τολμήσαμε και προχωρήσαμε παράλληλα στην έκδοση νέου φύλλου με το νέο σύγχρονο, διαδικτυακό τρόπο, ενώ κάναμε τα μπάνια μας. Μέσω e-mail ή μηνυμάτων Viber ή Messenger παίρναμε τα θέματα, τα αξιολογούσαμε, τα σελιδοποιούσαμε σε κασέ και τα... στέλναμε στην Πόπη στη Σαλαμίνα, που έχει την τεχνική ευθύνη της έκδοσης. Έτσι, η ύλη μπορεί να έρχεται από Αθήνα, αλλά μπορεί να στηθεί παντού και στη συνέχεια να σελιδοποιηθεί στη Σαλαμίνα! Έτσι είναι, όταν αξιοποείς με τον σωστό τρόπο τη δύναμη της τεχνολογίας! Και τώρα εφυγε για το πιεστήριο.

Η εφημερόδα ο ΤΥΠΟΣ των Συνταξιούχων Σιδηδρομικών, έχει τη δική της ιστορία. Έχει περάσει από συμπληγάδες, λόγω των εσωτερικών προβλημάτων της Διοίκησης αλλά και της απραξίας στην εποχή του κορονοϊού κι έχει σταθεί σταθεί στα πόδια της. Αυτές τις μέρες ετοιμάσαμε το νέο φύλλο και περάσαμε σε μια νέα εποχή με νέα Διοίκηση στην Ομοσπονδία που την εκδίδει και με την πίστη ότι θα τα καταφέρει να είναι κάθε δίμηνο στα ραντεβού της. Ξεκινήσαμε με αισιοδοξία!

Αυτό το έντυπο έχει έναν... δικό του τρόπο να βγαίνει. Εκεί που νομίζεις ότι σταμάτησε η έκδοση, αναγεννιέται σαν τον φοίνικα από τις στάκτες του. Και σ' αυτό "βοήθησε" η εποχή του κορονοϊού Covid-19 που δημιούργησε πολλά προβλήματα στους ανθρώπους. Ένα από αυτά ήταν και η έκδοση του «ΤΥΠΟΥ» της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συνταξιούχων Σιδηροδρομικών (ΠΟΣΣ) που βγαίνει, πολύ πιο αργά πια και όχι στο δίμηνο, μέχρι να το επιτρέψουν οι συνθήκες.

Την αρχή, πριν οκτώ ή έντεκα (;) χρόνια που την ανέλαβα, έβγαινε σταθερά κάθε μήνα και κάλυπτε τις ανάγκες για την προβολή της δράσης των Σωματείων της δύναμης της ΠΟΣΣ σε όλη τη χώρα.

Η συγκεκριμένη εφημερίδα υπήρχε στον χώρο και πριν πάω εγώ. Σ’ αυτό που εγώ βοήθησα, ήταν να της δώσω έναν πιο δημοσιογραφικό, ελκυστικό ύφος και να είναι συνεπής στο διμηνιαίο ραντεβού της, που ακολούθησε. Οι συνθήκες της κρίσης του 2012 την έκαναν διμηνιαία.

Συνδετικός κρίκος, ο πρόεδρος της ΠΟΣΣ, Βασίλης Αποστολόπουλος. Ο ίδιος με γνώριζε από την εποχή που εργαζόμουν στο Γραφείο Τύπου του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. Είχε δοκιμαστεί η σχέση μας και υπήρχαν όλες οι δυνατότητες για μια καλή συνεργασία. Τώρα μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Στο τιμόνι της ΠΟΣΣ είναι ο Θύμιος Καραλής ο οποίος εξελέγη στο τελευταίο συνέδριο της ΠΟΣΣ. Και στο ξεκίνημα της η συνεργασία μας δείχνει να έχει διάθεση για δουλειά. Φυσικά, ο χρόνος θα δείξει...

Γενικά σ' αυτο το έντυπο πάντα τα πήγαμε πολύ καλά με τους ανθρώπους του. Μέχρι που ήρθε ο κορονοϊός. Οι άνθρωποι είναι συνταξιούχοι, μεγάλοι σε ηλικία και ως ομάδα, ευπαθής. Υπήρχε δηλαδή μεγάλη ανάγκη για προσοχή. Ήρθε και η καραντίνα και μας απόκαμε.

Τα πράγματα δείχνουν ότι αν τα καταφέρουμε μπορεί και να επιστρέψουμε στο δίμηνο. Ο χρόνιος θα δείξει. Στο μεταξύ προέκυψσν πολλά. Συνέδριο, εκλογή νέας διοίκησης, αλλά προέκυψαν και πολιτικές εκλογές κι έγινε πάλι πολύπλοκο το πράγμα... Παρ' όλα αυτά στον ορίζοντα, κάτι θετικό βλέπω.

Ελπίζουν οι άνθρωποι, όπως όλοι μας, ότι κάποια στιγμή, η κανονικότητα θα μπει στη ζωή τους, εξέλεξαν κανονικά διοικήσεις και ελπίζουν πως θα τα καταφέρουν να λειτουργήσουν, όπως ήξεραν, με φυσική παρουσία και όχι από μακριά. Τα e-mails είναι για τους ανθρώπους αυτής της ηλικίας, κάτι σαν... διαστημικά πράγματα. Μέχρι το φάξ και πολύ είναι... Μόνο που τα Fax είναι πια ελάχιστα. Καταργήθηκαν, ακόμα και από το δημόσιο...

Τους καταλαβαίνω. Πολλά πράγματα στη νέα τεχνολογία, δεν τα κατανοούν ή αρνούνται να μπουν στη διαδικάσία να τα κάνουν. Θέλουν να κρατήσουν το χειρόγραφο ή το τυπωμένο χαρτί στα χέρια τους, για να είναι βέβαιοι για τι πράγμα μιλάνε.

Κι αυτή η πανδημία, τα ανέτρεψε όλα! Η επικοινωνία γίνεται πια με νέες μορφές και άντε να σκανάρεις τα έγγραφα και να τα στείλεις στο δημοσιογράφο. Και μετά να τηλεφωνήσεις για να βεβαιωθείς ότι πήγαν, ότι τα παρέλαβε. Δύσκολες, πολύ δύσκολες εποχές… Ευτυχώς που υπάρχει το κινητό τηλέφωνο για να φωτογραφίζεις τα χειρόγραφα! 

Όλοι πια έχουν ολοκληρώσει τις εκλογές τους και κάποια στιγμή θα προχωρήσουν σύμφωνα με το κατασταστικό, τον περσμένο μήνα προχώρησαν στην εκλογή νέας Διοίκησης... Κι αυτοί δείχνουν να έχουν διάθεση να πάνε τα πράγματα ένα βήμα πιο μπροστά.

Και όλα αυτά, με τος οιώσεις και την Covid-19 να είναι ως πέλεκης πάνω από τα κεφάλια όλων μας... Θα το περάσουμε κι αυτό, πού θα πάει... Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί γιατί αυτός ο ιός εξελλίσεται σε... μόνιμο, οπότε καλό είναι να μην είμαστε ιδιαίτερα διαχυτικοί καθώς έχουμε το χειμώνα μπροστά μας κι έτσι κι αλλιώς η γρίππη αυτού του είδους είναι ακπομα εδώ. Και οι μεγάλες ηλικίες, όπως είμαστε εμείς, είναι πάντα πιο ευάλωτες,,,

Κάθε μέρα και κάτι νέο και ωραίο στο Mission της Βρετανικής Κολομβίας κοντά στην Άννυ...

Posted in Γενικά

spiti.kosta.annis
Ύστερα από δεκαπέντε μέρες στο Νόρθ Βανκούβερ, κοντά στην Έστερ και τον Στήβ. ήρθαμε για μερικές μέρες στο Mission, κοντά στην Άννυ, ο Κώστας έπρεπε να είναι στη δουλειά του. Εδώ σ' αυτό το σπίτι μείναμε. Και κάθε μέρα φρόντιζε εκείνη το πρόγραμμα, ώστε να είμαστε σε μια ενεργή κινητικότητα. Ας είναι καλά!

me.sula
Αυτή τη φωτογραφία την τράβηξε η Άννυ, ένα πρωινό που είχαμε πάει στο σπίτι μια αδελφής μετά το ξεκίνημα του Σαββάτου. Μας έδωσε τη δυατότητα να περπατήσουμε μέσα στον κήπο του σπιτιού της και να το καταγράψουμε στην κάμερα μας. Κάτι μοναδικό! Ήταν δυνατόν να μη θέλουμε να βγάλουμε και μια αναμνηστική φωτογραφία;

annie.sula
Το σκηνικό το επέλεξαν οι δυο τους κι απλά εγώ υλοποίησα την επιθυμία τους και ιδού το αποτέλεσμα! Η Άννυ και η Σούλα, η νύφη και η πεθερά, σε ένα όμορφο, τρυφερό, ανθρώπινο στιγμιότυπο. Την ευχαριστούμε που είναι έτσι όμορφα στη ζωή μας. Και για όλα όσα έκανε και κάνει για μας. θα προσπαθήσουμε να ανταποδώσουμε τον Άυγουστο που θα έρθουν Ελλάδα.

sto.ergo
Άλλο ένα ό ορφο σκηνικό που ζήσαμε στο Mission, στις λίγες μέρες που μείναμε. Οι άνθρωποι είναι καλόκαρδοι κι ανοίγουν την καρδιά τους και τα σπίτια τους. Πολύ περισσότερο όταν σε νιώθουν σαν αδελφό τους. Και αυτή η περίπτωση ισχύει πάντα, δεδομένου ότι αποτελεί ευλογία σε μια εποχή που στον κόσμο κυριαρχεί ο φόβος και η βία. Ευγνώμονες!

milos.xarisson
Περπατήσαμε αρκετά και όχι αναγκαστικά με τα πόδια, για να γνωρίσουμε (πιο πολύ εγώ που τα έβλεπα για πρώτη φορά) νέους τόπους. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που πέφταμε πάνω σε ελληνικό στοιχείο, εκεί που υπήρχε τουρισμός, όπως εδώ στο Χάρισον Χοτ Σπριγκ, που είδαμε αυτό το εστιατόριο με τον χαρσκτηριστικό τίτλο "Μήλοε" το όμορφο νησί των Κυκλάδων. 

parkomission
Έχουμε πάρει πολλές φωτογραφίες. Φυσικά σ' αυτό το χώρο, δεν μπορούμε να σας δώσουμε περισσότερες από έξι, επειδή έτσι έχουμε σχεδιάσει τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Και παρά το γεγονός ότι βρισκόσαστε στο άρχειο του site μας. Εντούτοις σε τακτά χρονικά διαστήματα, διαπιστώνετε κι εσείς ότι αυτό πιάνει το νήμα της ζωής, όπως τώρα που βρισκόμαστε στον Καναδά.

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία και η φετινή γιορτή «Χώμα, Νερό, Φωτιά». Μπράβο τους!

Posted in Γενικά

xomanero.fotia.2024.1
Για τέσσερις μέρες του Ιουλίου 2004, από τις 4-7, είχαν και φέτος τη δυνατότητα για τρίτη συνεχή χρονιά, όσο μένουν στο Θραψανό, να παραβρεθούν στις εκδηλώσεις «Χώμα, Νερό, Φωτιά». Που διοργανώθηκαν με μεγάλη επιτυχία και τεράστια συμμετοχή. Βέβαια εμείς δεν ζούμε εκεί, αλλά αγαπούμε τον τόπο που μας γέννησε και παρακολουθούμε όλα όσο το αφορούν.

xomanero.fotia.2024.2
«Ψυχή» αυτής της δράσης, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού με άξιους και δυνατούς υποστηρικτές τόσο τον Δήμο Μινώα, όσο και την Περιφέρεια Κρήτης. Από τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ που βρέθηκε δίπλα τους ως υποστηρικτής, είχαμε τη δυνατότητα να δούμε πολλές αναρτήσεις. Από εκεί είναι και οι φωτογραφίες της Κατερίνα Χ. Μόλις έξι (6) διαλέξαμε από τις 80 περίπου που δημοσίευσε.

xomanero.fotia.2024.3
Συγχωριανοί αγγειοπλάστες συμμετείχαν με… φορητούς τροχούς (αυτό πρώτη φορά το είδα…) μια φοβερή τεχνική πρόοδο που τους επιτρέπει να στήσουν οπουδήποτε ήθελαν και να κάνουν αγγεία δημόσια θέα, ανάμεσα στους ανθρώπους που παρακολούθησαν τις εκδηλώσεις. Ακόμα και στο Ηράκλειο, σε κεντρικό πεζόδρομο, έστησαν αυτόν τον τροχό, κάνοντας προβολή των εκδηλώσεων!

xomanero.fotia.2024.4
Και δεν ήταν μόνο αυτό. Παλιά σπίτια, ακατοίκητα, αξιοποιήθηκαν για να στηθούν πάνω στους τοίχους ή τις εξώπορτες, μεγεθυμένες φωτογραφίες ως πίνακες ζωγραφικής . Δείτ τι όμορφα που έκαναν το εκθετήριο τους! Χαιρόμαστε να τα βλέπουμε στις αναρτήσεις τους στα κοινωνικά δίκτυα και μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο πιο όμορφα θα ήταν από κοντά.

xomanero.fotia.2024.5
Αλλά δεν ήταν μόνο τα πήλινα. Είδα όμορφα περίπτερα και με άλλες πολύ αξιόλογες κατασκευές και χειροτεχνήματα, όπως αυτά εδώ. Οι Θραψανιώτες είναι πολύ δημιουργικοί άνθρωποι με ότι καταπιάνονται. Και πραγματικά τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για τον αγώνα τους, αλλά και για τα καλά αποτελέσματα τους. Η πρόοδος είναι κομμάτι του εαυτού τους.

xomanero.fotia.2024.6
Δείτε άλλο ένα επιτοίχιο… εκθετήριο φωτογραφιών σε μέγεθος αφίσας από τις περίφημες βεντέμες των πιθαράδων που έφευγαν από το χωριό εκεί κατά τον Μάιο για αν επιστρέψουν τον Οκτώβρη έχοντας ένα κομπόδεμα γι το σπίτι τους. Ακόμα και μείς που έχουμε ζήσει τους πιθαράδες μέσα στην οικογένεια από τον παππού, στο γιο, στον εγγονό και τον δισέγγονο, μας εντυπωσίασαν. Για άλλη μια φορά μπράβο σε όλους, διοργανωτές και συμμετέχοντες.

Η «καυτή» Αθήνα, είναι αλήθεια, δεν υποφέρεται μερικές φορές. Το ζούμε ήδη στο πετσί μας…

Posted in Γενικά

kalokeri20241athina
Το κομμάτι αυτό είναι γραμμένο τον Ιούνιο του 2024, στο τέλος του δεύτερου 10ήμερο με την καύσωνα σε εξέλιξη να κάνει πολύ δύσκολη τη ζωή στο κέντρο της πόλης και με το άγχος να τρέξουμε και να διεκπεραιώσουμε όλες τις εκκρεμότητες, έτσι που να μην αφήσουμε πίσω μας πολλά ανοιχτά θέματα, πράγμα καθόλου εύκολο.

kalokeri2024.2.athina
Θέλαμε να δώσουμε το «χρώμα» της Αθήνας, λίγο πριν φύγουμε για ενάμιση μήνα μακριά της, στην άλλη μεριά του πλανήτη μας, στο Βανκούβερ του Καναδά. Στο ταξίδι έκπληξη, προσφορά της Έστερ και του Στηβ. Να είναι καλά! Από μόνοι μας, μάλλον θα ήταν δύσκολο να τα καταφέρουμε να το κάνουμε, ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι.

kalokeri2024.3.athina
Διάφορα πράγματα μας κάνουν να είμαστε αρκετές ώρες στους δρόμους. Σε μια εποχή που, όπως αναφέρω και παραπάνω, οι συνθήκες δεν είναι και οι καλύτερες. Αιτία ο πρόωρος καύσωνας που ενέσκηψε από τις πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου και συνεχίζει ακάθεκτο μέχρι να ολοκληρωθεί ο μήνας. Δεν το είχαμε ξαναζήσει έτσι…

kalokeri2024.4.athina
Οι φωτογραφίες που κοσμούν αυτή την ανάρτηση είναι δικές μου. Συνήθως αυτό συμβαίνει. Τραβηγμένες με το κινητό μου τηλέφωνο από τα διάφορα μέρη που βρισκόμαστε κάθε στιγμή. Η συγκεκριμένη, είναι από μπαλκόνι του σπιτιού της Άννυς και του Κώστα στη Νισαίας, στα Σεπόλια. Δεν είναι πολύ όμορφη; Και βέβαια είναι!

kalokeri2024.5.athina
Πεζοδρόμια της Αθήνας! Άλλα βατά και καλοφτιαγμένα, προσεγμένα και ασφαλή και άλλα πιο δύσκολα, τέτοια που χρειάζεται συνεχώς την προσοχή μας για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα. Ας είναι. Αυτή είναι η πόλη που ζούμε το καλοκαίρι, χωρίς φτιασιδώματα. Στην καθημερινότητα της, όπως την ζούμε…

kalokeri2024.6.athina
Γνωρίζουμε ότι με έναν διαφορετικό τρόπο καταγράφουμε τη ζώσα ιστορία, εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ιδιαίτερα σ’ αυτό το αρχείο. Στο ποίο, όπως γνωρίζετε, μπορείτε να βρείτε θησαυρούς ανυπολόγιστης αξίας. Με καθαρή ματιά και χωρίς καμιά διάθεση εξωραϊσμού, καταγράφουμε την πραγματική ζωή. Για όσο μπορούμε κι αντέχουμε…

«Σκαλίζοντας» παλιές, χάρτινες φωτογραφίες… Μνήμες όμορφες από το μακρινό παρελθόν

Posted in Γενικά

mama.babas
Η Μαλάμω μας, Απρίλη μήνα, κατέβηκε ξανά στο χωριό. Πέρασε το χειμώνα στην Αθήνα και επέστρεψε. Μαζί με τον σύζυγο της, Νίκο, περνάνε όμορφα εδώ, Συχνά η αδελφή μου «σκαλίζει» τις φωτογραφίες από τα παλιά. Θύμισες δικές της που ήθελε να μοιραστεί μαζί μου. Και την ευχαριστώ γι’ αυτό. Εδώ οι γονείς μου, Λευτέρης και Παπαδιώ, έξω από την εσωτερική αυλή μας. Θα πρέπει να είναι τέλη του ’70. Το μαύρο πίσω τους, είναι ο παχύς ίσκιος από τις δυο κληματαριές που είχαμε.

labros
Και εδώ είμαι εγώ, μαζί με τον γιο μου, Λάμπρο στον Τσούτσουρα (ή κάπου αλλού που έχει θάλασσα;) Την αρχή νόμιζα πώς ήταν η κόρη μου, Ειρήνη. Αλλά εκείνη επιμένει: Πρόκειται για τον Λάμπρο: Σ’ αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν ξεχωρίζουν και τόσο πολύ για το φύλλο τους. Το ωραίο είναι ότι μοιάζουν παράξενες. Σαν παραποιημένες. Και είναι. Καδραρισμένες τις έβαλε κάτω και τις φωτογράφισε με το τάμπλετ της. Αλλά έστω κι έτσι, δε χάνουν την αξία τους.

voni1
Μια φωτογραφία από τη Βόνη. Αρκετοί από αυτούς που εμφανίζονται, μας είναι γνωστοί και κάτι παραπάνω από οικείοι! Όπως ο παππούς Διονύσης, (που δεν είναι πια κοντά μας) και η αδελφή μου Στασούλα. Τα νεαρά άτομα έκαναν τότε την κοινωνική τους υπηρεσία στο Δήμο του Αρκαλοχωρίου και συναθροίζονταν στον Όμιλο. Και φυσικά στο σπίτι του Γιώργου που δεν ζει πια όπως και η σύζυγος του. Τον καιρό που κατέβαινα τα καλοκαίρια στο χωριό μου, θα πήγαινα πάντα από εκεί, στις συναθροίσεις, Μια συνήθεια που θα μου έκανε καλό στο μέλλον.

voni
Ο Όμιλος αυτός δεν υπάρχει πια! Οι αδελφοί συναθροίζονται στην εκκλησία Ηράκλειο Νοτία. Άλλη μια φωτογραφία στην αυλή του Γιώργου. Θα πρέπει εκείνη τη μέρα να είχε έρθει ως ομιλητής, ο αδ. Γιάννης κι έβγαλαν όλοι μαζί μια αναμνηστική φωτογραφία. Κάπου αριστερά, αν προσέξετε θα δείτε και το κεφαλάκι της Σούλας. Εκεί την πρωτοείδα. Όμορφες αναμνήσεις μιας ζωής, αποτυπωμένες σε χάρτινες φωτογραφίες που έγιναν με έναν ερασιτεχνικό τρόπο, ψηφιακές.

Η διαχείριση φυσικών πόρων και πώς την εισπράττουμε εμείς κάθε φορά που βάζουμε καύσιμα

Posted in Γενικά

Το θυμάσαι; Είναι παλιό τραγούδι. Μπάμπης Τσετίνης. Για να μαθαίνουν και οι μικρότεροι. "Ο,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο... είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια.". Ή επίσης ταιριάζει και το άλλο. Άκου να δεις, είναι Θέμης Ανδρεάδης.

 

"Το μακρύ- μακρύ μου χέρι, ψάχνει μέσα στο πανέρι, ψάχνει μεσημέρι βράδυ, για κανένα παξιμάδι." Θα μου πεις ότι αρχίσαμε τα ελαφρολαϊκά; Ταιριάζουν γάντι με την πετρελαϊκή κρίση των ημερών μας. Βέβαια διαβάζοντας το άρθρο θα καταλάβεις ότι δεν είναι μόνο των ημερών μας.

bonis.leo.neoΝαι καλά διάβασες. Πετρελαϊκή κρίση. Γι αυτό και η τιμή της βενζίνης έχει ανέβει στα ύψη. Σύμφωνα με το newmoney.gr, "η Saudi Aramco ανακοίνωσε την Τρίτη ότι η ικανότητα παραγωγής πετρελαίου σε όλο τον κόσμο μειώνεται γρήγορα και κάλεσε τις εταιρείες να επενδύσουν περισσότερα στην παραγωγή του «μαύρου χρυσού»."

Και το άρθρο συνεχίζει και λέει πως "Χώρες με μεγάλη κατανάλωση, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και της Ινδίας, έχουν ήδη ζητήσει από τους παραγωγούς να αντλήσουν περισσότερες ποσότητες πετρελαίου.

Το έλλειμμα προσφοράς στις αγορές πετρελαίου θα μπορούσε να επιδεινωθεί το 2022 εάν η πανδημία του κορωνοϊού υποχωρήσει και περισσότεροι άνθρωποι αρχίσουν ξανά να μετακινούνται αεροπορικώς."

Τι περίμενες λοιπόν; Ότι το πετρέλαιο θα είναι ατελείωτο; Ότι θα μπορέσεις να πάρεις 100 ενώ υπάρχουν μόνο 10. Ούτε το αλεπουδάκι της γνωστής λαϊκής ρήσης δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει σε ηλικία τη μητέρα του. Και θα καταφέρεις εσύ να κάνεις πράξη τα οικονομικά σχέδια σου κόντρα στους νόμους της φύσης.

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει και συνηθίσει να τα μετράμε όλα με λεφτά. Αλλά κάποια στιγμή όλα τα καλά τελειώνουν. Τα λεφτά στο πορτοφόλι, τα γλυκά απ' το ντουλάπι, μέχρι και το πετρέλαιο από τη Γη μας.

Δίνονται εντολές για να αντληθούν μεγαλύτερες ποσότητες αργού πετρελαίου. Αλλά όπως λέει και η άλλη πιο παλιά ρήση, που τη συναντάμε στο έργο του Λουκιανού “Νεκρικοί Διάλογοι”, «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος», δηλαδή δεν μπορείς να πάρεις από αυτόν που δεν έχει. Όσες εντολές και να δοθούν από ανθρώπινη πρωτοβουλία, αν δεν έχει η Γη δεν θα σου δώσει.

Κι εδώ εισερχόμαστε σε ένα μεγάλο κεφάλαιο για συζήτηση. Λέγεται διαχείριση φυσικών πόρων. Όπως ένα σοφό άτομο κάνει μηνιαίο προϋπολογισμό για το σπιτικό του και βάζει προτεραιότητες στα οικονομικά του, έτσι και όσοι από τους κυβερνώντες διαχειρίζονται τους φυσικούς πόρους θα έπρεπε να κάνουν κάτι ανάλογο.

Υπάρχουν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας όπως ο ήλιος και ο αέρας. Αλλά η αλήθεια είναι πως το πετρέλαιο έχει πιο πολύ χρήμα. Όταν όμως ξεμείνει ο πλανήτης από αυτό, τότε αναγκαστικά θα επιλεγούν νέοι τρόποι παραγωγής ενέργειας, οι οποίοι ως "καινοτόμοι" θα χρεώνονται αναλόγως.

Εξάλλου δεν θα υπάρχει και άλλη επιλογή στη παροχή ενέργειας ώστε να υπάρξει ανταγωνιστικότητα στην τιμή. Άρα πάλι η τιμή θα παραμείνει στα ύψη. Άρα χαμένος θα βγει ξανά ο λαός.

Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι το παιχνίδι είναι καλά στημένο. Δεν προωθούνε και πολύ τη βιώσιμη ενέργεια επειδή και καλά οι ανεμογεννήτριες υποβαθμίζουν οπτικά το πεδίο στο οποίο εγκαθίστανται και σε 30 χρόνια θα πεταχτούν ως απορρίμματα. Αλλά μόλις τελειώσει το πετρέλαιο και σε έχουν αρμέξει οικονομικά, μετά θα πάνε στη βιώσιμη ενέργεια ως τη μόνη λύση. Πάλι θα πληρώνεις μια αράδα λεφτά για την εκάστοτε μοναδική πηγή ενέργειας.

Δεν συμφέρει το κεφάλαιο να υπάρχουν πολλές διαφορετικές πηγές ενέργειας επιλέξιμες στο ευρύ κοινό, επειδή τότε θα πέφτει η τιμή της μονάδας ενέργειας. Μόλις εξαντληθεί η μία πηγή θα περνάμε στην άλλη και η τιμή θα μένει στα ύψη. Είναι σαν αυτό που κάνανε οι παλιές μανάδες και γιαγιάδες. Αγόραζαν φρέσκο ψωμί σήμερα αλλά έτρωγαν το χτεσινό.

Οπότε πάλι αύριο χτεσινό θα έτρωγες. Γιατί αν έτρωγες το φρέσκο σήμερα, το χτεσινό θα έμενε και άλλη μέρα και μετά θα το πέταγαν... Έτσι πάει και με την ενέργεια. Αν στραφούν όλοι στη βιώσιμη ενεργεία, το πετρέλαιο θα μένει απούλητο. Άρα θα καταναλώσουμε εντελώς τη μία πηγή ενέργειας και μετά περνάμε στην άλλη. Έτσι η τιμή θα παραμένει πάντα στα ύψη.

  • Δείτε ΕΔΩ το δημοσίευμα του Bloomberg

Ώρα για ένα ταξίδι με τη φαντασία μας. Με πλοίο και προορισμό το νησί της καρδιάς μας

Posted in Γενικά

karavi1.080521
Σήμερα θέλουμε να φύγουμε λίγο πιο μακριά από τα όρια της πόλης μας. Να μπούμε σε ένα καράβι και να ταξιδέψουμε ώς το νησί της καρδιάς μας, την Άνδρο. Και σ' αυτό το όμορφο ταξίδι της φαντασίας μας, θα χρησιμοποιήσουμε τις φωτογραφίες του φίλου μας Λεωνίδα.

karavi2.080521
Ο Λεωνίδας χρειάστηκε τις προηγούμενες μέρες να έρθει στην Αθήνα για δουλειά από το νησί που μένει αυτόν τον καιρό, την Άνδρο. Ο ίδιος μας έγραψε ότι δεν κάθισε πολύ στην Αθήνα. Έκανε τις δουλειές του και επέστρεψε. Πρόλαβε ωστόσο να καταγράψει εξαιρετικές εικόνες.

karavi3.080521
Όπως αυτή με μια θάλασσα "λάδι" και με μια ακτή ήρεμη και ήσυχη, ακατοίκητη. Μπορεί και να είναι η Μακρόνησος, το νησί της εξορίας στα χρόνια της δικτατορίας. Ψυχή δεν υπάρχει πάνω του σήμερα... Παρ' όλα αυτά εμείς το βρήκαμε αρκετά όμορφο, ως τουρίστες. Αντιληπτό ότι είναι άλλη η στιγμή και η διάθεση.

karavi4.080521
Πολλές φορές όταν ταξιδεύω με το καράβι, επιλέγω και γώ να καθίσω στην πλώρη. Μ' αρέσει να βλέπω το αφρισμένο νερό της θάλασσας από την προπέλα του καραβιού και τα σημάδια που αφήνει πίσω της, καταγράφοντας μια πορεία. Θα το δείτε πιο καθαρά, λίγο πιο κάτω στην ανάρτηση μας.

karavi5.080521
Η απόσταση όλο και μικραίνει. Μαζί με την ώρα, καταγράφει ακριβώς πού βρισκόμαστε. Πόσο θέλουμε ακόμη να φτάσουμε στον προορισμό μας. Κι αφήνουμε τη σκέψη να χαλαρώσει ακούγοντας του γλάρους που μας ακολουθούν να ομορφαίνουν, τη στιγμή που όλα θα είναι διαφορετικά, καλύτερα.

karavi6.080521
Νάτο, αυτό που σας έλεγα! Δεν είναι φανταστικό; Έχεις την απόλυτη αίσθηση ότι είσαι σε κίνηση. Και η πορεία είναι καταγεγραμμένη. Κάποια στιγμή το πλοίο θα φτάσει στον προορισμό του. Και εκεί σε περιμένει η χαρά και το μοίρασμα αγάπης με τους καλούς φίλους.

Άνοιξη μπορεί να είναι κι αυτή… Απολαύστε τις φωτογραφίες, από τον κήπο του φίλου Ηλία!

Posted in Γενικά

anixiatiko3.ilias
Ο Ηλίας αγαπά πολύ το χωριό του, την Αναστασιά των Σερρών. Ίσως επειδή κι αυτός χρειάστηκε να αφήσει τον τόπο του από νωρίς, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στη Γερμανία. Και η χώρα αυτή τον αγκάλιασε στοργικά, τόσο, που την αγάπησε και χαίρεται να μιλάει και να γράφει στη γλώσσα της, ενώ συνεχίζει να έχει καλές φιλίες με ανθρώπους που γνώρισε εκεί. Μάλιστα συχνά τον επισκέπτονται στο χωριό του.

anixiatiko1.ilias
Αυτή την εποχή, καθώς η άνοιξη προχωρά βήμα – βήμα (αν και οι μετεωρολόγοι πάλι μιλούν πάλι για πισωγυρίσματα…) ο κήπος του, που τον φροντίζει με αγάπη ο ίδιος και η σύζυγός του, Κατερίνα, είναι στο φόρτε του. Όμορφα λουλούδια, ξετρυπώνουν από παντού. Χρώματα και αρώματα που αλλάζουν τη διάθεση, ακόμα και σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

anixiatiko4.ilias
Ο Ηλίας έχει μεράκι σε ότι αποφασίσει να κάνει… Δες εδώ πως έχει «χτίσει» την πέτρα, χωρίς λάσπη ανάμεσα τους, αλλά όμορφα, από άποψη αισθητικής… Και βέβαια η Κατερίνα φαντάζομαι, έχει προσθέσει στο λίγο χώμα γύρω από τον κορμό του δέντρου και μικρά υπέροχα λουλούδια εποχής. Ας είναι καλά και οι δύο τους και ας μην πάψουν να ασχολούνται μ’ αυτά.

luludia1.110519
Κάθε λουλούδι έχει την ομορφιά του… Και οι τακτικοί αναγνώστες αυτού του site, θα έχετε διαπιστώσει φαντάζομαι πόσο πολύ μ’ αρέσουν τα λουλούδια, είτε ήμερα, είτε άγρια. Θα σας θυμίσω στη συνέχεια μερικά δημοσιεύματα που έχω κάνει κατά καιρούς στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ  και μπορείτε να τα δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ… Και βέβαια, έχουμε πάρα πολλά ακόμα.

anixiatiko5.ilias
Φυσικά ο Ηλίας δεν… πιάνεται! Μ’ αρέσει που έχει συνεχώς ιδέες, προκειμένου να διακοσμήσει τον κήπο του και δεν το βάζει κάτω, όση δουλειά κι αν του βγάζει μπροστά. Μελετά και υλοποιεί σχέδια. Εδώ, προετοιμάζεται για την κατασκευή ενός… καταρράκτη με τρεχούμενα νερά που μάλλον θα ανακυκλώνονται… Περιμένω να το δω, πώς θα είναι με το καλό, όταν ολοκληρωθεί.

anixiatiko2.ilias
Καθετί έχει τη θέση του εδώ… Μικρές τουλίπες, κατακόκκινες που τονίζονται ιδιαίτερα ανάμεσα στο πράσινο των φύλλων τους. Αγαπώ τους ανθρώπους που μπορούν με απλά πράγματα να οργανώνουν το καθετί, που δεν φοβούνται να προχωρήσουν από τον κίνδυνο ενός λάθους, αλλά κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να νιώσουν καλά. Ευχαριστούμε Ηλία και Κατερίνα. Μαθαίνουμε!

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA