Το καταφύγιο βρίσκεται σ' ένα υπέροχο σημείο στον κορυφή του βουνού της Πάρνηθας και κοντά στο ξενοδοχείο και το καζίνο Μοντ Παρνές, ανάμεσα στα έλατα...


Έχει δύο τζάκια, όπου φαντάζομαι θα λειτουργούν χειμώνα – καλοκαίρι γιατί το βράδυ τουλάχιστον το κρύο είναι πολύ. Ωστόσο για να θερμανθεί ο χώρος χρειάζεται και καλοριφέρ.


Μεγάλα τραπέζια και στους δύο χώρους είναι σε θέση να υποδεχτούν όσους φτάσουν μέχρι εκεί, με το πόδια από το μονοπάτι ή με το αυτοκίνητο. Η πέτρα και το ξύλο είναι τα βασικά υλικά της κατασκευής τους.


Άλλη μια φωτογραφία από την άλλη πλευρά του καταφυγίου, όπου μπορεί κανείς να καθίσει και να απολαύσει την ώρα του. Εδώ ο χώρος έχει διαμορφωθεί λίγο για να είναι κατάλληλος για τα παιδιά...


Η κουζίνα του είναι σε πολύ καλή κατάσταση και το σερβίρισμα σύγχρονο αν και οι τιμές του θα μπορούσε να είναι λίγο πιο χαμηλές και πιο προσεγγίσιμες  για τον κόσμο.


Δείτε τον πίνακα που πληροφορούσε, την ημέρα που πήγαμε εμείς, τι φαγητό είχε. Και δίπλα οι τιμές που σας έλεγα και πριν... Και ο κόσμος την ημέρα που πήγαμε εμείς ήταν πολύς. Το καταφύγιο είναι δυο βήματα από την Αθήνα, ιδανικό για μια απόδραση...

Έχετε δει ήδη μια ανάρτηση του καταφυγίου στο Μπάφι που βρίσκεται στην κορυφή της Πάρνηθας. Ήταν μια πρώτη γνωριμία με το χώρο. Σήμερα θα σας δώσουμε περισσότερες φωτογραφίες από τον εξωτερικό χώρο.


Η Πάρνηθα ήταν πάντα ένα καταπράσινο βουνό. Λέω ήταν, γιατί δυστυχώς οι φωτιές κατέκαψαν ένα μεγάλο τμήμα της και σήμερα είναι υπό αναδάσωση. Θα πάρει όμως πολύ χρόνο έως ότου τα δέντρα μεγαλώσουν...


Όπως και να έχει, ακόμα και μ' αυτήν την ομίχλη που συνόδευε τη βροχή την περασμένη Δευτέρα που την είδαμε για περίπου πέντε ώρες από κοντά ήταν όμορφη. Ήταν μαγευτική. Δε χορταίνεις να τη βλέπεις. Ίσως μπορείτε να διακρίνετε τον Πύργο του ΟΤΕ ανάμεσα στα έλατα.

Όταν την είδα για πρώτη φορά εγώ, γεννημένος σε ένα νησί όπου τα βουνά είναι άγονα κι έχουν μόνο πέτρα και θυμάρι, τη θαύμασα και είπα: “Απορώ που δεν τα καλλιεργούν,  μάλλον λείπει το νερό...” Η Πάρνηθα δεν ήταν από τα βουνά που ήξερα...


Συχνά ανέβαινα μια βόλτα ώς εδώ, όταν η οικονομική μου κατάσταση ήταν καλύτερη από τη σημερινή. Έβρισκα και βρίσκω μια γαλήνη και ομορφιά ξεχωριστή. Με παρέα ή όχι, εδώ μπορείς να κάνεις στοχασμούς γι' αυτή την υπέροχη δημιουργία και για εκείνον που την έφτιαξε...


Ποτέ δεν χορταίνω αυτό το βουνό. Και επειδή οι φωτογραφίες που πήρα είναι πολλές, με χαρά θα επιστρέψω να δώσω κι άλλα πράγματα από τις θύμισες μου. Ελπίζω μόνο να αρέσουν και σε σας και να μοιραστούμε αυτή τη χαρά των ματιών και των αισθήσεων.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Fusce justo neque, rhoncus ac placerat vitae, ullamcorper nec nibh. Mauris ultrices leo sit amet luctus imperdiet. Suspendisse ultricies nisl non diam rutrum fringilla. Pellentesque ut augue dui. Donec vehicula urna id ligula convallis, ut aliquam dolor blandit. Fusce cursus lacinia elit, ac ornare nulla venenatis id. Integer sodales magna quis condimentum aliquam. Nunc luctus mauris id ante laoreet, ac bibendum justo euismod. Nulla accumsan massa ac venenatis viverra. Sed eu ante vestibulum, commodo libero vel, molestie mi. Donec condimentum turpis nibh. Suspendisse semper cursus dolor, vitae lacinia mauris hendrerit a.

Nulla placerat nisl sit amet arcu cursus tincidunt. Etiam risus ipsum, commodo non ligula sodales, convallis sodales purus. Donec cursus id neque id tincidunt. Nunc vel ante vitae lacus ornare euismod in sed velit. Phasellus nec faucibus urna. Donec orci velit, lobortis eu libero consectetur, vehicula volutpat purus. Ut magna magna, aliquet ut sapien quis, vulputate accumsan neque. Maecenas sapien erat, rutrum ac ipsum in, fermentum pretium dolor. Donec felis turpis, accumsan quis magna commodo, suscipit viverra ligula. Praesent at nibh risus. Aenean suscipit erat luctus nisl adipiscing, vitae mollis urna laoreet. Morbi euismod orci nec lacus tincidunt, ac dignissim nisl consectetur. Nunc faucibus metus in tempor iaculis.

Donec et scelerisque ipsum. Nunc gravida suscipit bibendum. Proin sed ipsum ac nunc vestibulum sodales. Cras porttitor ipsum ut augue commodo, non hendrerit ligula ornare. Integer a laoreet magna, at venenatis sapien. Suspendisse suscipit tincidunt neque quis condimentum. Aliquam vel rhoncus dolor. Mauris vitae justo libero. Maecenas a libero rutrum, convallis magna id, accumsan urna. Etiam iaculis felis at lacus luctus tempus. Sed volutpat bibendum ligula sit amet placerat. Aliquam pulvinar interdum purus, et volutpat nisi posuere id. Cras non tellus sit amet diam dictum ultricies pellentesque nec ipsum. Praesent ut sagittis tortor. Phasellus ut nisi non urna congue pellentesque.

Maecenas quis fermentum velit. Donec ut erat ligula. Curabitur venenatis ac lorem nec hendrerit. Sed sit amet pretium sem. Class aptent taciti sociosqu ad litora torquent per conubia nostra, per inceptos himenaeos. Duis auctor et ligula sollicitudin molestie. Aenean porta metus vestibulum interdum lacinia. In non fermentum leo.

Donec gravida, risus vitae feugiat rhoncus, magna eros pellentesque tortor, eu volutpat justo nunc nec urna. Cras ornare venenatis nunc, nec suscipit magna lobortis in. Interdum et malesuada fames ac ante ipsum primis in faucibus. Curabitur dapibus leo justo, at sagittis nisi imperdiet non. Nulla elementum risus ut urna gravida, sed varius ligula vehicula. Etiam fringilla ultricies mi id ornare. Quisque nec sapien vel massa varius lacinia quis vel sapien. Quisque tincidunt dapibus dui, sit amet hendrerit mauris convallis nec.

Φωτογραφία από το υπνωτήριο του Δήμου Αθηναίων με την υποστήριξη των Γιατρών του Κόσμου στην περιοχή Κολωνού – Σεπολίων. Εδώ που μας έφτασαν ακόμα και μια τέτοια προσφορά έχει την αξία της...

Διότι πρωτοσέλιδα σαν αυτό της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ αναδεικνύουν ένα πολύ μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα... Οι νοικοκυρές και όσοι έχουν την ευθύνη της διαχείρισης ενός σπιτιού το γνωρίζουν καλά αυτό...

Από το πρωί σήμερα “παίζει” το σοβαρό πρόβλημα που έχει προκύψει με τον ΕΟΠΥΥ. Δείτε πως παραπληροφορεί η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Οι γιατροί φταίνε και όχι το κράτος που έχει κόψει κάθε κοινωνική έννοια προσφοράς.

Διαβάστε μερικές ανθρώπινες ιστορίες από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ για το υπνωτήριο αστέγων που λειτουργεί στη γειτονιά μας από το Δήμο Αθηναίων και του Γιατρούς του Κόσμου...

«Δούλευα σε μεταφορική εταιρεία, νοίκιαζα σπίτι. Έπαψα να πληρώνομαι όμως. Κάποια μεροκάματα·δεν έφταναν για το νοίκι. Πριν 6-7 μήνες κατέληξα στον δρόμο», αρχίζει να λέει ο Δανιήλ, 41 χρόνων, άστεγος. Φιλοξενείται προσωρινά στο υπνωτήριο του Δήμου Αθηναίων στην Ακαδημία Πλάτωνος (Αλικαρνασσού 49, τηλ. 210-32.13.150), το οποίο υποστηρίζεται από τους Γιατρούς του Κόσμου και αποτελεί μία από τις Κοινωνικές Δομές Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας.

Πώς έφτασε εδώ ο Δανιήλ; «Ενα βράδυ, έφαγα μαχαιριά από ένα πρεζόνι, που πήγε να με κλέψει. Πήγα στους Γιατρούς του Κόσμου για βοήθεια. Εκεί με ενημέρωσαν για το υπνωτήριο». Οπως εξηγεί ο χειρουργός κ. Γιώργος Κασσάρας, υπεύθυνος του Πολυϊατρείου των Γιατρών του Κόσμου και μέλος Δ.Σ., ο οποίος μας ξεναγεί στον χώρο, «η προσπάθεια είναι ενταγμένη σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Αυτή τη στιγμή, έχουμε δυνατότητα για 50 άτομα, ευελπιστούμε σύντομα να φιλοξενούμε περισσότερους. Πέντε διανυκτερεύσεις είναι η “ανάσα” που προσφέρουμε στους άστεγους, με δυνατότητα ανανέωσης».

Η διευθύντρια των Γιατρών του Κόσμου, Ευγενία Θάνου, δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για το εγχείρημα: «Είναι σαν να έχεις ένα μικρό παιδί που θέλεις να ξεκινήσει καλά. Αδιαφορούμε για την κούραση, το πρωί στη δουλειά, εδώ μέχρι τις 11 το βράδυ. Με τη βοήθεια των 7 εργαζομένων και των εθελοντών, έχουμε διαμορφώσει το χώρο σαν ξενοδοχείο! Τους υποδεχόμαστε με ευγένεια, γεγονός που γρήγορα νικά τη διστακτικότητά τους».

Συναντάμε την Αρτεμη Λιανού, κοινωνική λειτουργό, να κουβαλάει μια στοίβα κουβέρτες: «Είναι δωρεά του Ελληνικού Στρατού, ενώ τα κρεβάτια δωρεά από ξενοδοχείο», διευκρινίζει. Σε ό,τι αφορά τις προϋποθέσεις των ενδιαφερομένων να εξασφαλίσουν μία θέση στο υπνωτήριο, η κ. Λιανού θα πει: «Απαιτείται να επισκεφθούν πριν τη ΜΚΟ Κλίμακα, όπου γίνεται καταγραφή των αναγκών και παραπομπή στην ανάλογη δομή - υπνωτήριο, συσσίτιο, κοινωνικό φαρμακείο κ.ο.κ.

Συγκεκριμένα για το υπνωτήριο, θα πρέπει να υπάρχει κάποιας μορφής αστεγία, καθώς άστεγος δεν θεωρείται μόνο όποιος μένει στον δρόμο αλλά κι εκείνος που κατοικεί σε σπίτι χωρίς ρεύμα ή νερό». Οι άστεγοι έρχονται στο υπνωτήριο καθημερινά από τις 18.00 μέχρι τις 21.00, ενώ πρέπει να φεύγουν στις 9 π.μ. «Δεν παραλείπουν, μάλιστα, να στρώσουν πρώτα το κρεβάτι τους», επισημαίνει η κ. Θάνου.

Στην είσοδο, αυστηρός σωματικός έλεγχος για ανίχνευση μεταλλικών αντικειμένων, μου θυμίζει αεροδρόμιο! Ακολουθεί η λήψη κοινωνικού ιστορικού στο αρμόδιο γραφείο και, αμέσως μετά, ντους. «Αν υπάρχει ανάγκη, τους δίνουμε ρούχα», προσθέτει η κ. Λιανού. «Ευπρόσδεκτες, επομένως, προσφορές του κόσμου σε -ανδρικό κυρίως- ρουχισμό, εσώρουχα αλλά και σεντόνια, μαξιλάρια. Επίσης, μπισκότα, ψωμί, τσουρέκια, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, τσάι ή ζάχαρη κι ό,τι άλλο έχουν ευχαρίστηση», παρεμβαίνει ο κ. Κασσάρας. Στον κοινόχρηστο χώρο του 1ου ορόφου, η νεοαφιχθείσα τηλεόραση μαγνητίζει τους πάντες και τους μαζεύει γύρω από το στρογγυλό τραπέζι.

Οι εμπειρίες τους

«Εδώ συχνά μοιράζονται ό,τι φέρνουν από το συσσίτιο, είναι συγκινητικό», αναφέρει η διευθύντρια. Πλησιάζω την 53χρονη Μαρία, πρώην ξενοδοχοϋπάλληλο, με άπταιστα αγγλικά και γαλλικά. Οι δυσκολίες, πολλές: «Από τον Νοέμβριο του2011, δεν έχω σταυρώσει δουλειά. Φιλοξενήθηκα σε συγγενείς, φίλους, εξαντλήθηκαν τα αποθέματα. Τότε, μπήκα στην πραγματικότητα του άστεγου, 6 μήνες είμαι στον δρόμο. Με φιλοξένησε σε μία καρέκλα έξω ο περιπτεράς της γειτονιάς, οπότε δεν κινδύνευα. Ο ίδιος μου βρήκε αυτή τη δομή, γιατί όταν είσαι έξω, είσαι πελαγωμένος».

Πώς καταγράφει την εμπειρία της από το πρώτο βράδυ στο υπνωτήριο; «Ήμουν πολύ επιφυλακτική. Σκεφτόμουν, είναι δυνατόν να μου προσφέρουν όλα αυτά χωρίς να ζητούν κάτι; Τώρα, πρέπει να φύγω αλλά... εδώ; Έζησα την πολυτέλεια». Ανάλογη και η διαδρομή του Διονύση, άστεγου το τελευταίο δίμηνο: «Έχω κοιμηθεί στον Εθνικό Κήπο, σε στοές, σε λεωφορεία. Στο υπνωτήριο είχαν την καλοσύνη να με κρατήσουν περισσότερα βράδια». Τη μέρα, τι κάνετε; «Πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία, μπαίνω από το ένα στο άλλο. Διαβάζω». Πώς σχολιάζει ο ίδιος την προσπάθεια; «Πρόκειται για ένα εξαίρετο δείγμα πολιτισμού, που διατηρεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αξίζουν συγχαρητήρια». Εξίσου ευγνώμων και ο Δανιήλ: «Εξω φοβόμουν, εδώ νιώθω ασφάλεια».

• Τηλεφωνική γραμμή για την έλλειψη στέγης: 10520.
• Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Της Βασιλικής Χρυσοστομίδου

 

Μια ενημερωτική μέρα ιδιαίτερη χρήσιμη και γοητευτική στο περιεχόμενο της ήταν χθες για τους κατοίκους της ΕΚΑΠ. Είδαμε και ακούσαμε πολλά πράγματα για το ψηφιακό Μουσείο του Πλάτωνα που ετοιμάζεται...

Τι είναι αυτό το Ψηφιακό Μουσείο; Πού θα το τοποθετήσουν για να λειτουργήσει; Πότε θα γίνει αυτό; Και τι περιέχει, ήταν μερικά από τα ερωτήματα των παρευρισκομένων στο στέκι της ΕΚΑΠ και δόθηκαν απαντήσεις από τα μέλη της ομάδας εργασίας του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού.

Μέσα σ' αυτή τη χρονιά ελπίζουν να είναι έτοιμο ένα ειδικά διαμορφωμένο κοντέινερ περίπου 160 τ.μ. Και θα μπει στην πλατεία Πλάτωνα, δίπλα ακριβώς από το πάρκο. Επειδή αυτό είναι δουλειά του δήμου Αθηναίων, περιμένουμε να το δούμε...

Παρ' ότι οι άνθρωποι, νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι που συμμετέχουν στην ομάδα υποστήριξης έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, μερικά ερωτήματα, όπως αυτό που έθεσε ο Βασίλης, έμειναν αναπάντητα. Τελικά αυτό που θα φτιαχτεί θα είναι Μουσείο ή Έκθεση;

Σε κάθε περίπτωση πάντως η παρουσίαση έκλεισε με το χειροκρότημα των παρόντων για τη δουλειά που έκαναν. Επιστήμονες από διάφορες ειδικότητες έκαναν πραγματικά το καλύτερο που μπορούσαν. Κι αυτό έγινε αισθητό.

Η μόνη ένταση, αγωνία ή όποια άλλα συναισθήματα των ανθρώπων που αγαπούν την περιοχή τους είναι να μη ν εμπλακεί το θέμα του ψηφιακού Μουσείου στην προεκλογική περίοδο για το δρόμο προς τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η ιστορία του τόπου δεν έχει να κάνει μ' αυτό.

Ας ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί από το στέκι δράσης και αλληλεγγύης της ΕΚΑΠ, Θηναίας και Μοναστηρίου της ΕΚΑΠ. Σε λίγη ώρα, στις 11.30 έχει κουβέντα που αφορά τους πλειστηριασμούς σπιτιών. Δείτε ΕΔΩ περισσότερα. Να πάμε...

Το απόγευμα, στις 7.30, νύχτα πια, έχουμε δυο κινηματογραφικές προτάσεις. Δυο προβολές αξιόλογες που πρέπει εσείς να αποφασίσετε σε ποια θα πάτε. Η πρώτη αφορά την ΠΟΛΙΤΕΙΑ και την ταινία “Κλέφτης ποδηλάτων”.

Η δεύτερη προβολή θα γίνει στο στέκι δράσης αλληλεγγύης και πολιτισμού, Αμφιαράου 156 στα Σεπόλια κοντά στο ΜΕΤΡΟ. Προβάλει την ταινία “Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ”. Ίδια ώρα είναι η προβολή.

Σήμερα επίσης ανοίγει η έκθεση μπιζού και μικροδώρων στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Θα είναι στη διάθεση σας μέχρι την Κυριακή 29 Δεκέμβρη. Αν έχετε υπόψη σας να κάνετε κάποια δώρα στον εαυτό σας ή σε φίλους, προτιμήστε την ΠΟΛΙΤΕΙΑ.

Έχουμε συνηθίσει τις Κυριακές πιο χαλαρές... Και σωστά. Όταν τρέχει κανείς όλη την εβδομάδα κάπου έχει ανάγκη να πάρει μια ανάσα την Κυριακή, να ησυχάσει, να ηρεμήσει, να ξαναβρεί τους ρυθμούς του. Γιατί η Δευτέρα είναι δυο βήματα από την πόρτα μας και ξέρουμε ότι θα ξαναμπούμε στο ίδιο λούκι...

Ωστόσο το Site σας παίρνει από το χέρι και σας προτείνει μερικές δράσεις αξιόλογες να τις βάλετε στον προγραμματισμό σας, έτσι που πραγματικά να έχετε να πάρετε από αυτή την κοινωνική συμβίωση και συναναστροφή. Οι προτάσεις μας, τις βλέπετε και φωτογραφικά πιο πάνω, έχουν τοποθετηθεί κατά χρονολογική σειρά. Ας τις δούμε από πιο κοντά.

Σε λίγο, ώρα 11.30 στο στέκι της ΕΚΑΠ, Θηναίας και Μοναστηρίου έχει πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με ειδικούς για τους πλειστηριασμούς, τα χαράτσια και όλο αυτό το απίστευτο φορολογικό σαφάρι σε βάρος μας. Θα είναι εκεί ειδικοί που θα μας καθοδηγήσουν και θα απαντήσουν στις ερωτήσεις που θα τους θέσουμε...

Το απόγευμα, νύχτα πια, στις 7.30 έχουμε δυο κινηματογραφικές προτάσεις. Η πρώτης αφορά την προβολή στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ:

Πάρτε μια γεύση από το τρέιλερ της ταινίας... “Ο κλέφτης ποδηλάτων” είναι μια υπέροχη ταινία... 

Ο κλέφτης ποδηλάτων

Η εξαιρετική ταινία του Βιτόριο Ντε Σίκα, που θεωρείται μια από τις κορυφαίες ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, κέρδισε το ειδικό βραβείο Όσκαρ για καλύτερη ξένη ταινία 7 χρόνια πριν καθιερωθεί αυτή η κατηγορία. Ένας άνεργος Ιταλός βρίσκει μια δουλειά που απαιτεί ποδήλατο αλλά για κακή του τύχη, κάποιος του το κλέβει την πρώτη του μέρα στην δουλειά. Μαζί με τον νεαρό του γιο, ξεκινούν μια μανιώδη αναζήτηση για να βρουν τον κλέφτη και στην πορεία θα πάρουν πολλά μαθήματα από την ζωή.

Η ταινία αρχίζει σε μια αλάνα, όπου ένα γεμάτο αγωνία τσούρμο ανέργων περιμένει να ακούσει ένα καλό νέο από τον υπεύθυνο του γραφείου εύρεσης εργασίας. Η τύχη χαμογελά σε κάποιον άνδρα που ονομάζεται Αντόνιο Ρίτσι, ο οποίος επιλέχθηκε από το Δήμο της Ρώμης να εργαστεί ως αφισοκολλητής. Η δουλειά όμως απαιτεί ποδήλατο και ο Ρίτσι δεν έχει πια, το έχει δώσει ενέχυρο. Έτσι, θα πει ψέματα, θα πάρει τη δουλειά και μαζί μια ωραία στολή. Μέχρι αύριο πρέπει να βρει ένα ποδήλατο. Η γυναίκα του έχει τη λύση: δίνει ενέχυρο τα σεντόνια της προίκας της και το ποδήλατο επιστρέφει στην οικογένεια. Πριν ξημερώσει οι ποδηλάτες-αφισοκολλητές ξεχύνονται στους δρόμους. Ανάμεσά τους και ο, ευτυχισμένος ακόμα, Ρίτσι. Την ώρα όμως που ανεβασμένος στη σκάλα του κολλά μια αφίσα που διαφημίζει την τελευταία ταινία της Ρίτα Χέιγουορθ, κάποιοι του κλέβουν το ποδήλατο. Η Ρίτα Χέιγουορθ κοιτά χαμογελαστή από τον τοίχο τον Ρίτσι να κυνηγά απεγνωσμένα τον κλέφτη. Το σχόλιο για τον εμπορικό κινηματογράφο της εποχής και για τη σχέση του με την πραγματικότητα είναι σαφές.

Η επιβίωση της οικογένειας όμως εξαρτάται από το ποδήλατο. Έτσι, την επόμενη μέρα αρχίζει η αναζήτηση. Ο θεατής σιγά σιγά αρχίζει να συμπάσχει με τον Ρίτσι και με το μικρό του γιο, ακολουθώντας τους στις ατέρμονες περιπλανήσεις τους στους δρόμους της Ρώμης. Στις υπαίθριες αγορές, στα συσσίτια της εκκλησίας, στις φτωχογειτονιές, παντού υπάρχει δυστυχία. Το ποδήλατο γίνεται αντικείμενο-φετίχ. Τα κάδρα γεμίζουν από ρόδες, τιμόνια και κάθε είδους εξαρτήματα, εντείνοντας το δράμα.

Σε μια μνημειώδους απλότητας σκηνή, πατέρας και γιος κάθονται να φάνε σε ένα εστιατόριο. Εκεί υπό τους ήχους της λαϊκής ορχήστρας και με το στομάχι γεμάτο η αισιοδοξία επιστρέφει. Ο μικρός Μπρούνο πίνει κρασί. Μοιάζει να έχει ενηλικιωθεί μέσα σε μία μόλις ημέρα. Ωστόσο, το όνειρο διακόπτεται, όταν ξαναρχίζει η περιπλάνηση.

Ξαφνικά έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τον κλέφτη. Ο Ρίτσι τον πιάνει και τον πιέζει να του δώσει πίσω το ποδήλατο. Οι φτωχοί γείτονές του σπεύδουν να τον βοηθήσουν. Ο αστυνομικός που φτάνει κάνει έρευνα στο σπίτι του κλέφτη ­ένα σπίτι πανομοιότυπο σχεδόν με εκείνο της οικογένειας Ρίτσι. Δεν βρίσκει το ποδήλατο, μάρτυρες δεν υπάρχουν, τα πάντα χάνονται. Πατέρας και γιος φεύγουν σχεδόν κυνηγημένοι από τη γειτονιά.

Βαθιά απελπισμένος πια ο ήρωας αποφασίζει να κλέψει ένα από τα εκατοντάδες ποδήλατα που βρίσκονται γύρω του. Το δράμα κορυφώνεται. Αρπάζει πράγματι ένα, όμως, καθώς είναι άπειρος, συλλαμβάνεται αμέσως από τους περαστικούς. Στη θέα του τρομοκρατημένου Μπρούνο ο ιδιοκτήτης θα δείξει οίκτο προς τον κλέφτη, θα τον αφήσει ελεύθερο. Τότε ο ήρωας θα ξεσπάσει σε ένα σπαρακτικό κλάμα και αγκαλιά με το γιο του θα γίνει και πάλι ανώνυμος μέσα στο πλήθος των περαστικών.

Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο "Κλέφτης Ποδηλάτων" άλλαξε τη ροή της κινηματογραφικής τέχνης. Ο φτωχός εργάτης Λαμπέρτο Ματζοράνι και οι άλλοι ερασιτέχνες ηθοποιοί της ταινίας ­μεταξύ αυτών και ο δεκαεξάχρονος τότε Σέρτζιο Λεόνε, που υποδυόταν ένα από τα παπαδοπαίδια στη σκηνή της καταιγίδας­ δίδαξαν στους ακριβοπληρωμένους σταρ ένα νέο τρόπο υποκριτικής. Οι αυθεντικές σταγόνες ζωής του "Κλέφτη" ήλθαν σε αντιδιαστολή με την απόσταση και το στιλιζάρισμα των ακριβών ταινιών των στούντιο και μακροπρόθεσμα κέρδισαν τη μάχη. Άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνονταν ­και βλέπονταν­ οι ταινίες. Όπως είπε ο Όρσον Γουέλς, "ο Ντε Σίκα κατάφερε κάτι αδιανόητο: εξαφάνισε την κάμερα".

Η δεύτερη αφορά το στέκι δράσης αλληλεγγύης και πολιτισμού στην Αμφιαράου 153 στα Σεπόλια κοντά στο ΜΕΤΡΟ:

Το τρέιλερ της ταινίας “Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ”. Δείτε το, αξίζει...


Οι αντάρτες του Μπρόντγουεϊ

Μια ταινία που καταπιάνεται με τα μεγάλα θέματα και της δικής μας εποχής, όπως είναι η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, το κράτος και το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα και την επανάσταση.

Αν πάρει κανείς στα σοβαρά τις εκπληκτικά ομόφωνες κριτικές των αμερικανικών και ελληνικών εντύπων, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι ο Τιμ Ρόμπινς είναι το χαϊδεμένο κόκκινο παιδί του Χόλιγουντ και ότι η τελευταία ταινία του, Οι αντάρτες του Μπροντγουέι, αν και καλών προθέσεων, λυγίζει κάτω από το βάρος των πολλών προσώπων και “υποσεναρίων”, της υπέρμετρης φιλοδοξίας του σκηνοθέτη και της απλουστευμένης ιδεολογικής στάσης του. “Χοντροκομμένο λαϊκό μανιφέστο” τη χαρακτηρίζει το περιοδικό Σινεμά, ενώ το Time σχολιάζει ειρωνικά: “Αφού ο κύριος Ρόμπινς θεωρεί τους καπιταλιστές εξ ορισμού καθάρματα, γιατί ασχολείται μαζί τους;”

Στην πραγματικότητα, Οι αντάρτες του Μπροντγουέι είναι μια από τις σημαντικότερες και τις πιο πολιτικές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών, που, αν και εξελίσσεται στη δεκαετία του ’30, καταπιάνεται με τα μεγάλα θέματα της δικής μας εποχής, όπως είναι η σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την πολιτική, το κράτος και το κεφάλαιο, το εργατικό κίνημα και την επανάσταση, καθώς και την προδοσία τη “δήλωση μετανοίας” και την ανάκλησή της.

Ο συνωστισμός των αστεριών που δίνουν το παρών στην ταινία είναι εντυπωσιακός: από τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, τη Σούζαν Σάραντον, τον Τζον Κιούζακ και την Έμιλι Γουότσον (Δαμάζοντας τα κύματα) μέχρι τον χαρισματικό Τζον Τορτούρο και τον Μπιλ Μάρεϊ (εκπληκτικό στο ρόλο ενός εγγαστρίμυθου καλλιτέχνη), καθώς και τον σκηνοθέτη Τζον Κάρπεντερ –σημάδι της εκτίμησης που τρέφουν πολλοί άνθρωποι της τέχνης για τον Ρόμπινς.

Η ταινία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, αλλά τόσο συνταρακτικά και τόσο αποσιωπημένα που μοιάζουν να έχουν επινοηθεί. Η λογοκρισία, ο στραγγαλισμός της τέχνης είτε από το κράτος είτε από τους χορηγούς, είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι παράλληλες ιστορίες της ταινίας: για πρώτη φορά (και μάλιστα επί Ρούζβελτ!), η κυβέρνηση στέλνει πάνοπλους άντρες της Εθνοφυλακής για να εμποδίσουν το ανέβασμα ενός “φιλεργατικού” θεατρικού έργου το οποίο σκηνοθετεί ο 22χρονος τότε Όρσον Ουέλες. Ταυτόχρονα, ο φιλότεχνος μεγιστάνας Νέλσον Ροκφέλερ παραγγέλνει στον διάσημο μεξικανό επαναστάτη ζωγράφο Ντιέγκο Ριβέρα μια γιγάντια τοιχογραφία για το λόμπι ενός ουρανοξύστη στη Νέα Υόρκη (το Ροκφέλερ Σέντερ), αλλά μόλις ανακαλύπτει ότι ο ζωγράφος κάνει τα δικά του (απεικονίζει τον Λένιν απέναντι στον Αβραάμ Λίνκολν), ακυρώνει την παραγγελία του και διατάζει την καταστροφή του έργου, το ξήλωμά του με σφυριά και καλέμια. Πλάι στα υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα (ο μεγαλοεκδότης Χερστ, μια καλλιτεχνική πράκτορας του Μουσολίνι, ένας γίγαντας της χαλυβουργίας, η Φρίντα Κάλο κ.ά.) περιστρέφονται αρκετά φανταστικά πρόσωπα, όπως μια άστεγη τραγουδίστρια του δρόμου, μια εκκεντρική κόμισσα και προστάτιδα των τεχνών, μια δημόσια υπάλληλος που βλέπει παντού την κόκκινη απειλή κ.ά.

Η Μεγάλη Ύφεση, μετά το κραχ του ’29, στάθηκε ολέθρια για τη θεατρική βιομηχανία καθώς συνδυάστηκε με την επέλαση του Χόλιγουντ. Για παράδειγμα, μόνο στη Νέα Υόρκη το 98% των θεάτρων έβαλε λουκέτο στη σεζόν 1931-32. Οι ορχήστρες που έπαιζαν ζωντανά καταργήθηκαν και δημιουργήθηκε μια τεράστια στρατιά άνεργων και απελπισμένων ηθοποιών, τεχνικών, μουσικών. Σ’ αυτό συνέβαλε και η διάλυση δεκάδων περιοδευόντων θιάσεων εξαιτίας των εξωφρενικών αυξήσεων στις τιμές των εισιτηρίων του σιδηροδρόμου.

Στο πλαίσιο του Νιου Ντιλ, η κυβέρνηση χρηματοδοτεί το FTP, το Ομοσπονδιακό Θεατρικό Πρόγραμμα, για την απορρόφηση του άνεργου καλλιτεχνικού προλεταριάτου και για τη φτηνή ψυχαγωγία του λαού. Να σημειωθεί ότι το θέατρο τότε ήταν ένα λαϊκό θέαμα που συνέβαλε σημαντικά στην κοινωνική συνοχή.
Μια από τις επιχορηγούμενες παραγωγές της εποχής είναι Το λίκνο θα ταρακουνηθεί (Cradle Will Rock), ένα μπρεχτικού ύφους μιούζικαλ. Όταν η κυβέρνηση απαγορεύει το έργο, τα σωματεία των ηθοποιών και των τεχνικών απειλούν με διαγραφή όποιον πάρει μέρος στην παράσταση. Η απώλεια της ιδιότητας του μέλους ισοδυναμεί με καταδίκη σε αιώνια ανεργία καθώς μόνο επαγγελματίες είχαν δικαίωμα συμμετοχής στο FTP. Εκατοντάδες εργάτες μαζεύονται έξω από το πολιορκημένο από ενόπλους θέατρο, καλλιτέχνες και τεχνικοί κυριολεκτικά το σκάνε από το παράθυρο και το έργο μεταφέρεται και ανεβάζεται στο δρόμο ή περίπου στο δρόμο σε μια εντυπωσιακά μοντέρνα εκδοχή, χωρίς κοστούμια και σκηνικά, χωρίς καν σκηνή. Κοινό και καλλιτέχνες συναδελφώνονται, τραγουδούν και χορεύουν αγκαλιασμένοι σ’ αυτήν τη μοναδική και πρωτοποριακή από σκηνοθετική άποψη παράσταση.

Εφτά χρόνια πάλεψε ο Ρόμπινς (που γεννήθηκε το 1958) για να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση αυτής της ταινίας. Ενδιάμεσα γύρισε το Θα ζήσω κι έπαιξε σε εμπορικές ταινίες, καθώς, όπως λέει ο ίδιος “όσο και αν αποδοκιμάζεις το Χόλιγουντ υποχρεώνεσαι μερικές φορές να παίξεις με τους κανόνες του ώστε να μην περιθωριοποιηθείς”. Ωστόσο, δεν παύει να δηλώνει πως “ακόμα και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες, υπάρχει περιθώριο για μια επανάσταση”.

Οι αντάρτες της τέχνης σήμερα

Η ταινία του Ρόμπινς κλείνει με μια πανοραμική νυχτερινή άποψη της φωταγωγημένης Τάιμς Σκουέαρ στη σημερινή Νέα Υόρκη: ο σκηνοθέτης μάς κλείνει πονηρά το μάτι, σαν να μας λέει ότι όλα αυτά τα συγκλονιστικά δεν συνέβαιναν μόνο την ταραγμένη δεκαετία του ’30 αλλά αφορούν τη δική μας εποχή –την τωρινή και αυτή που έρχεται.

“Τίποτα στην τέχνη δεν είναι ανάρμοστο”, λέει ο Ριβέρα στον Ροκφέλερ, όταν εκείνος του ζητά να ζωγραφίσει κάτι πιο πρόσχαρο και όχι πλήθη ξεσηκωμένων εργατών και το βάκιλλο της σύφιλης πάνω από τους “κακούς” καπιταλιστές. “Υποστηρίζω την τέχνη σου, αλλά όχι και την επανάστασή σου”, εξηγεί ο Ροκφέλερ, λίγο προτού ξηλώσει την τοιχογραφία του διάσημου μουραλίστα.

Τόσο ο πασίγνωστος Ριβέρα όσο και οι ταπεινοί εργάτες της τέχνης που εμφανίζονται στην ταινία φαίνεται να αντιμετωπίζουν το ίδιο δίλημμα: πού χαράζουμε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ανάγκη περιφρούρησης της αξιοπρέπειάς μας και στην ανάγκη της επιβίωσης; Ένα δίλημμα διαχρονικό που σήμερα εκφράζεται με διαφορετικούς όρους, καθώς η έννοια της επιβίωσης προσδιορίζεται ιστορικά και δεν περιορίζέται στο ψωμί και στο κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.

Η σκιά της οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ σημάδεψε τη δεκαετία του ’30, μια εποχή αξιόλογων επαναστατικών καλλιτεχνικών σκιρτημάτων, που σκόπιμα αποσιωπούνται από την επίσημη ιστοριογραφία. Η δική μας εποχή σημαδεύεται από τη σκιά της κρίσης που έρχεται και των πολέμων που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν. Αν και η έννοια της ζωντανής, σύγχρονης λαϊκής τέχνης είναι ανύπαρκτη, ενώ η επίσημη τέχνη φαίνεται παντοδύναμη, η λογοκρισία και ο έλεγχος της καλλιτεχνικής δημιουργίας ενισχύονται διαρκώς.

Σήμερα η λογοκρισία ασκείται κυρίως έμμεσα όχι με το παραδοσιακό “ψαλίδι”, αλλά με την οικονομική ασφυξία που επιβάλλεται σε κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια που ξεφεύγει από την πεπατημένη και, ταυτόχρονα, με την πολύμορφη εξαγορά των καλλιτεχνών, την κολακεία της μετριότητας. Μια άλλη μορφή έμμεσης λογοκρισίας είναι η χειραγώγηση του λαϊκού γούστου, η συντονισμένη επιβολή γραμμής, π.χ., με την αποθέωση υποπροϊόντων όπως είναι το Fight Club και το συντονισμένο θάψιμο εξαιρετικά αξιόλογων δημιουργιών όπως είναι Οι αντάρτες του Μπροντγουέι, μιας ταινίας που μας διδάσκει ότι η τέχνη είτε θα είναι επαναστατική και ανυπότακτη είτε δεν θα υπάρξει.

Τελευταίο αφήσαμε το παζάρι ή αλλιώς πως “'Εκθεση μπιζού και μικροδώρων” που ανοίγει τις πόρτες του σήμερα στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Θα είναι ανοιχτή καθημερινά 17.00 – 23.00 και τα Σαββατοκύριακα 11.00 – 14.00 το ρπωί και 17.00 – 23.30 το βράδυ.

Τι γιατί σας το προτείνουμε είναι ευδιάκριτο φαντάζομαι: Αν υπάρχει η στοιχειώδης δυνατότητα για δώρα προτιμήστε τη γειτονιά, προτιμήστε τα παιδιά που συμμετέχουν στις κοινωνικές δράσεις. Ας στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στον καιρό της κρίσης..