Σας είχαμε βάλει πριν λίγες μέρες ένα δημοσίευμα ΕΔΩ για τις καταστροφές που έχουν κάνει βάνδαλοι στα παγκάκια του ανοιχτού αρχαιολογικού πάρκου. Μπορείτε να το δείτε με δυο τρόπους. Είτε πατώντας στο σύνδεσμο που σας έχουμε, είτε πηγαίνοντας λίγο προς τα κάτω στις ενημερώσεις...


Αλλά αν νομίζατε ότι αυτό είναι το χειρότερο, υπάρχει ακόμα κάτι πολύ πιο χειρότερο. Να αναλαμβάνουν "άγνωστοι" ειδικοί, να βάψουν τα παγκάκια, πριν τα φτιάξουν πρώτα. Σου λέει, "αυτή τη δουλειά μας είπαν να κάνουμε και αυτή κάνουμε"... Αλλά αυτή είναι μια ανεύθυνη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.


Δεν αρκεί να βάλεις ένα χαρτάκι πάνω του που να λέει "μην κάθεστε μέχρι να στεγνώσει η μπογιά". Η απλή λογική λέει "πού θα κάτσουν οι άνθρωποι σ' αυτά τα σπασμένα και ταλαιπωρημένα παγκάκια;"... Και με εντυπωσιάζει, να υπάρχουν ανάμεσα μας άνθρωποι που ούτε τους περνά από το μυαλό κάτι τέτοιο.


Πήρα πέντε διαφορετικά παγκάκια, μέσα στο χώρο του πάρκου. Όλα φρεσκοβαμμένα, αλλά όλα είχαν προβλήματα πάνω τους και ελλείψεις... Άραγε υπάρχει κάποιος προϊστάμενος ο οποίος θα ελέγξει αν έγινε καλά η δουλειά που είχε ανατεθεί στους συγκεκριμένους εργάτες... Και θα τους εξηγήσει κάποιος, τι δουλειά κάνουν τα παγκάκια στο πάρκο;


Αυτό θα ήταν το σωστό... Αλλά γιατί, αλήθεια, μερικά πράγματα, αυτονόητα, να χρειάζονται εξήγηση; Το κακό είναι ότι έχουμε αποδεχθεί την ανεπάρκεια μας και κάποια πράγματα σαν το σημερινό θέμα τα θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικά, ενώ δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό. Ας το αλλάξουμε αυτό, παρακαλώ...

Στην επιστροφή μας από τις Ροβιές της Εύβοιας, κάναμε μια στάση στην ταβέρνα της "Γέφυρας" για καφέ... Και επειδή το τοπίο ήταν καταπράσινο, επωφεληθήκαμε και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, πριν πάρουμε το καφεδάκι μας και μετά το παγωτό μας. Ήταν ήδη απόγευμα και δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς το θέλαμε...


Οι άνθρωποι της ταβέρνας ήταν πολύ ευγενικοί και μας έδωσαν ότι πληροφορίες ζητήσαμε. Όπως, πιο ήταν το ποτάμι που βλέπαμε κάτω από τη γέφυρα και τα πλατάνια... Μας είπαν ότι ήταν ο Νηλέας, ένα ποτάμι στη Βόρεια Εύβοια που πηγάζει βόρεια από το χωριό Κερασιά, αλλά μαζεύει νερά και από πολλά χαμηλά υψώματα της περιοχής.


Ο Νηλέας, λοιπόν, διατρέχει ολόκληρο σχεδόν τον Δήμο Νηλέως και εκβάλλει στο Αιγαίο κοντά στη Κρύα Βρύση. Ο Δήμος Νηλέως ήταν διοικητική μονάδα που υπήρξε μέχρι το 2010, οπότε συγχωνεύτηκε στον Δήμο Μαντουδίου - Λίμνης - Αγίας Άννας που δημιουργήθηκε το 2011 με το Σχέδιο Καλλικράτης και βρίσκεται στο βόρειο άκρο της επαρχίας Χαλκίδος, στη βόρειο Εύβοια.


Είχε πάρει την ονομασία του από τον ποταμό Νηλέα που διαρρέει τον Δήμο. Έδρα του Δήμου ήταν η Αγία Άννα. Ο πληθυσμός του Δήμου κατά την απογραφή του 2001 ήταν 2.730 κάτοικοι. Ο Δήμος Νηλέως συνόρευε στα βόρεια με το Δήμο Αρτεμισίου, Β/Δ με το Δήμο Ιστιαίας, Δυτικά με το Δήμο Ελυμνίων, Νότια με το Δήμο Κηρέως και Ανατολικά και Β/Α βρέχεται από το Αιγαίο πέλαγος.


Απείχε 72 χλμ από την πρωτεύουσα του Νομού, Χαλκίδα και 150 χλμ από την Αθήνα. Κυριώτερα αξιοθέατα του Δήμου είναι το απολιθωμένο δάσος και το μουσείο απολιθωμένων θηλαστικών στην Κερασιά, οι καταρράκτες της Δρυμώνας, το φαράγγι της Μπολοβίναινα και το Λαογραφικό Μουσείο στην Αγία Άννα, το ακρωτήρι Άγιος Βασίλειος στην παραλία Αγίας Άννας (Αγκάλη).


Οι παραλίες του Δήμου είναι ιδιαίτερα ελκυστικές με το φυσικό κάλος και τα πεντακάθαρα γαλανά νερά που έχουν, για τον τουρισμό. Η απέραντη παραλία της Αγίας Άννας διαθέτει ξενοδοχεία διαφόρων κατηγοριών και ξενώνες όπως και άριστα οργανωμένο camping, επίσης και ενοικιαζόμενα δωμάτια, που θα τα βρείτε και στην παραλία Φραγκάκη και στην παραλία Κοτσικιά.

Το είπαμε χθες και το κάνουμε πράξη σήμερα. Αμ έπος, αμ έργο... Αρκετά με τα χιόνια! Τα χαρήκαμε μέσα από τις φωτογραφίες που μας στείλατε, αλλά κάποιοι κουράστηκαν, απηύδησαν, στεναχωρήθηκαν, καθώς όλη αυτή η υπόθεση κρατάει αρκετό καιρό τώρα. Ώρα να αλλάξουμε σελίδα...


Και τι πιο όμορφο σημείωμα, από το να στρέψουμε την προσοχή μας στο... μπαλκόνι μας, εκεί που η βουκαμβίλια που αγαπούμε πολύ, έχει ανθίσει μέσα στο καταχείμωνο, δημιουργώντας μια πολύ όμορφη αίσθηση σε εμάς που αγαπούμε πολύ αυτό το λουλούδι.


Υπήρχαν πολλά χρόνια, από τότε που την πήρα μικρό φυτό μέσα σε μια γλάστρα, που δεν έβγαζε αυτά τα κόκκινα υπέροχα άνθη της. Είχα απογοητευτεί. Χρειάστηκε να της αλλάξουμε δυο φορές το μέγεθος της γλάστρας και να της αλλάξουμε θέση, ώστε να τη δει ο ήλιος και να αρχίσει να το απολαμβάνει.


Κάτω από το δρόμο, φαίνεται κάπως έτσι. Χαίρομαι που τη βλέπω να μεγαλώνει και να γεμίζει με άνθη. Αλλά την περιποιούμαστε... Λένε πως τα φυτά πέρα από το χώμα και το νερό που είναι απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη τους, θέλουν και αγάπη. Και εδώ μάλλον αυτή, περισσεύει...


Μερικές φορές, παρά το κρύο και την παγωνιά των ημερών, βγαίνω έξω και τη χαίρομαι. Ξέρω πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν μια αιτία και αφορμή. Όλα. Ακόμα και τα φυτά. Όσο και αν αυτό μπορεί να παραξενεύει κάποιους. Το έχω δει πολλές φορές να συμβαίνει και είμαι πια βέβαιος.


Ίσως, αν είχαμε χώρο, να είχαμε και περισσότερα λουλούδια. Τώρα το μπαλκόνι μας μοιάζει "άδειο". Αρκετά φυτά λόγω της παγωνιάς, η Σούλα τα έχει πάρει στο εσωτερικό της αυλής. Όταν έρθει η άνοιξη όμως θα προσθέσουμε κι άλλα εποχής και το καλοκαίρι, θα χαιρόμαστε να καθόμαστε έξω.

Εμείς εδώ στην Αθήνα, τις τελευταίες μέρες έχουμε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Κι ενώ ακούμε ή διαβάζουμε στην ειδησεογραφία, τις προβλέψεις των μετεωρολόγων για μια κακοκαιρία που θα συνεχιστεί και τις επόμενες μέρες, μόνο κρύο έχουμε...


Και παρ' όλο που φίλοι μας σε άλλα μέρη της Ελλάδας, ιδιαίτερα της κεντρικής, υποφέρουν από τις υπερβολικές βροχοπτώσεις, στην Αναστασιά των Σερρών, το χωριό του φίλου μας Ηλία Θεολόγου, το έστρωσε το χιόνι, έστω και λίγο. Η ομορφιά όμως, είναι αισθητή παντού.


Ο Ηλίας, σαν παιδί το χαίρονταν, φωτογράφιζε και ανέβαζε φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα, για να τις μοιραστεί με φίλους. Τις είδαμε, μας άρεσαν και τις δανειστήκαμε για μια δημοσίευση στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Ο Ηλίας, μας έχει δώσει αυτή χαρά, από το παρελθόν και τον ευχαριστούμε.


Μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής τα δέντρα, καθώς ή άχνη του χιονιού έχει καθίσει πάνω στα κλαδιά τους. Σε όποια μέρη μπορούσε να είναι απάνεμο, το έστρωσε κιόλας. Δεν ξέρω αν ήταν αρκετό για να... παίξουν χιονοπόλεμο, πάντως όλα έδειξαν να το χάρηκε πολύ ο φίλος μας.


Ο Ηλίας, στο δικό του το σχόλιο, κάνει λόγο για τον μεγάλο Δημιουργό και την ομορφιά στο καθετί που κάνει. Και δεν έχει άδικο. Στις λεπτομέρειες, μπορεί κανείς να διακρίνει αυτά τα σημεία. Εκεί βλέπει και τη μεγάλη αγάπη του για το δημιούργημα του, τον άνθρωπο.


Μας αρέσουν τέτοιου είδους προσεγγίσεις... Δείχνουν βαθιά εκτίμηση για το έργο Του. Ένας ακόμα σοβαρός λόγος για να Τον αγαπούμε, να τον λατρεύουμε και να τον υπηρετούμε με ευλάβεια και σεβασμό. Εκείνος έχει κάνει όλα γύρω μας, για την ευχαρίστηση μας...


Κοίτα, τι όμορφος που είναι χιονισμένος ο κήπος του... Δεν χορταίνουμε να τον βλέπουμε. Ακόμα κι εδώ που πίνει τον καφέ του, θα χρειαστεί για λίγες μέρες και όσο κρατά η κακοκαιρία να... αλλάξει συνήθειες. Στο αναμμένο τζάκι του, μάλλον θα είναι καλύτερα.

Ξεκινήσαμε μια υπέροχη εκδρομή, τον γύρο της λίμνης Βόλβης. Βρίσκεται κυριολεκτικά δίπλα στη Θεσσαλονίκη, αλλά σπάνια αποφασίζει κανείς να την δει σαν αξιοθέατο την ίδια. Συνήθως προσπερνάμε πηγαίνοντας για Καβάλα ή προς Χαλκιδική, τρίτο πόδι. Κι όμως έχει πολλές ομορφιές να προσφέρει. Αυτή την εποχή δε ακόμη περισσότερες.


Μερικά πράγματα ακόμα για λίμνη Βόλβη, βρίσκεται ανατολικά από την πόλη της Θεσσαλονίκης σε απόσταση 35 χλμ. και 8 χλμ. δυτικά από την θάλασσα του Στρυμονικού κόλπου, στη λεκάνη της Μυγδονίας, στον Δήμο Βόλβης. Αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας και είναι διατεταγμένη σε σειρά με την λίμνη Κορώνεια σε απόσταση 11,5 χλμ. από αυτήν.


Μαζί οι δυο λίμνες σύμφωνα με τη συνθήκη Ραμσάρ αποτελούν υγρότοπο διεθνούς σημασίας με την ονομασία «Λίμνες Κορώνεια - Βόλβη». Από τη βόρεια πλευρά της διέρχεται η Εγνατία οδός (ενώ η παλιά εθνική οδός διέτρεχε την νότια πλευρά της), και στα ανατολικά της ο Ρήχειος ποταμός, ο οποίος λειτουργεί και ως υπερχείληση της λίμνης δια μέσω των στενών της Ρεντίνας προς τον Στρυμωνικό κόλπο.


Η λίμνη Βόλβη έχει σχήμα επίμηκες με διεύθυνση από ανατολή προς δύση ή και το αντίστροφο. Το μέσο μήκος της είναι 19,5 χλμ. και το μέσο πλάτος της 3,4 χλμ. Η επιφάνεια της λίμνης, για μέση στάθμη 37 μέτρα, έχει έκταση 70,8 τετ. χλμ. αντιστοιχώντας σε συνολικό μήκος οχθογραμμής 54,4 χλμ.


Στοιχείο που την καθιστά τη μεγαλύτερη λίμνη της Μακεδονίας και τη δεύτερη μεγαλύτερη της Ελλάδας με μέγιστο βάθος 36-37 μέτρα. Καθόλου μικρό για λίμνη. Η απόλαυση για τα μάτια και όλες τις αισθήσεις είναι μοναδική. Αυτή ήταν η εικόνα από το μπαλκόνι στο ξενοδοχείο που μείναμε…


Μπορούσες να βγεις μια βόλτα δίπλα στη λίμνη που με μια πρώτη ματιά μοιάζει με θάλασσα και να ατενίσεις το βλέμμα σου μακριά. Να στοχαστείς σημαντικά πράγματα. Παρ’ όλο το κρύο δυνατό άνεμο, η λίμνη ήταν υπέροχη. Οι φίλες μας που πήγαν εκεί την απόλαυσαν πραγματικά. Θα δείτε πολλές ακόμα φωτογραφίες από εκεί.


Μας γράφουν: Όπου κι αν στρέψαμε το βλέμμα, τα χρώματα από τα λουλούδια γέμιζαν συναισθήματα ευγνωμοσύνης για τον Θεό μας, τον Ιεχωβά, τον υπέροχο δημιουργό μας. Ήταν μια μικρή εκδρομούλα που κάναμε οι δυο μας, οι αδελφούλες Λένα και Αναστασία. Περισσότερα όμως αύριο...

Σας τις χρωστούσα... Το υποσχέθηκα στην ανάρτηση που έκανα την περασμένη Πέμπτη με έξι φωτογραφίες από τη βόλτα μου στο πάρκο ανήμερα της 25ης Μαρτίου. Θα συνεχίσω σήμερα ξεκινώντας με ένα 6λεπτο βίντεο με τους φυσικούς ήχους του. 


Βλέποντας το βίντεο μπορείτε να αντιληφθείτε τι έζησα... Ιδού και μερικές φωτογραφίες... Η ηλιοφάνεια έβγαλε τους ανθρώπους από τα σπίτια τους. Στην Ακαδημία Πλάτωνα το κάνουν αυτό στην πρώτη ευκαιρία. Έρχονται με τα μουσικά όργανα τους να παίξουν με την παρέα τους...


Ή έρχονται απλά να περάσουν καλά, συζητώντας, διασκεδάζοντας... Ο άνθρωπος την έχει αυτή την ανάγκη. Διαρκώς θέλει να είναι κοντά σε άλλους ανθρώπους και κοντά στη φύση. Κι εδώ μπορεί να τα έχει και τα δυο και μάλιστα σε μεγάλη ποσότητα....


Το ξέρω, γιατί το κάνω κι εγώ συχνά... Κάθε φορά που νιώθω την ανάγκη να ξεφύγω λιγάκι. Να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, το μυαλό μου... Καταφύγιο είναι το πάρκο. Τέσσερα στρέμματα πράσινο όπου μπορείς να παρατηρήσεις και να δεις τα πάντα...


Ακόμα κι έναν πιτσιρικά πάνω σε μια χαρουπιά που έχει σκαρφαλώσει για να παίξει, φωτογράφισα. Με είδε που φωτογράφιζα τη φύση και μου φώναξε: “Εμένα, κύριε, δεν θα με πάρετε μια φωτογραφία; ". Του το υποσχέθηκα και το έκανα. Ατσίδας ο μικρός...

Κλείνοντας το σημερινό σημείωμα θέλω να σας δώσω και το βίντεο που είχα γράψει την περασμένη εβδομάδα στη Φτέρη Αιγίου, όταν πήγαμε με τον συνάδελφο μου Δήμο να ψάξουμε για φτέρη. Το είχα δημοσιεύσει με τη μορφή λίγκ, αλλά δεν ξέρω πόσοι το είδατε. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά. Θα σας ηρεμήσει...