Τα είχαμε δει σε μια προηγούμενη βόλτα μας, στο ανοιχτό αρχαιολογικό πάρκο της ακαδημίας Πλάτωνος και προχθες, λίγο πριν το σεισμό, πήγα μια βόλτα για να τα φωτογραφήσω... Όχι για καλό, αλλά για να επισημάνω ότι ζούμε ανάμεσα σε βανδάλους που νιώθουν καλά μέσα από την καταστροφή.


Δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση... Είναι εκείνοι που δεν έμαθαν ποτέ να χτίζουν, μόνο να γκρεμίζουν, εκείνοι που το ωραίο τους προκαλεί θλίψη και ολοκληρώνονται με το συνεισφέρουν στην καταστροφή. Δείτε πώς γίνεται ο άνθρωπος, όταν αφήνει να θεριεύει μέσα του το μίσος, αντί να καλλιεργεί την αγάπη και να την βλέπει να μοσχοβολάει και να ανθίζει.


Προσωπικά πιάνονταν η καρδιά μου σ' αυτό το θεάμα. Και αναρωτήθηκα πολλές φορές, αν η απερχόμενη  δημοτική αρχή ήταν ενήμερη για την κατάσταση στα παγκάκια. Κι αν ήταν, τι έκανε για να φτιάξει αυτή την κατάσταση και να αποκαταστήσει τις ζημιές; Φοβάμαι πως δεν ασχολήθηκε καθόλου.


Ούτε καν οι δημοτικές εκλογές του Μαϊου ώθησαν κάποιους υπέυθυνους να ρίξουν μια ματιά... Εκτός και αν κι εδώ οι ρόλοι είναι μπερδεμένοι αναμεσα στον Δήμο Αθηναίων, την Περιφέρεια Αττικής και την Αρχαιολογική Υπηρεσία... Και, ξέρετε, τι συμβαίνει, από τη λαϊκή παροιμία, "όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει".


Θα ασχοληθεί άραγε κανείς ή θα συνεχίζουμε να δείχνουμε τον κακό εαυτό μας, ακόμα και σε τόπους με πράσινο και με αρχαιολογικό ενδιαφέρον; Εντάξει, δεν περιμένουμε Ιούλιο μήνα να τους πιάσει η... εργατικότητα και να απαοκαταστήσουν τις ζημιές, αλλά ας θυμούυνται, ότι άνθρωποι τα χρειάζονται.