Ύστερα από τόσες μέρες εγκλεισμού στα σπίτια μας, το να βγεις για λίγο έξω, με όλους τους τύπους και τα απαιτούμενα δικαιολογητικά, στην πλατεία της γειτονιάς που μένουμε, του Αγίου Κωνσταντίνου ή Σωτήρη Πέτρουλα (έχει δυο ονόματα…) μοιάζει και είναι κάτι πολύ σημαντικό. Χρειάστηκε να το κάνω χθες, λίγο πριν από το μεσημέρι και ήταν μια εμπειρία μοναδική, η άδεια πλατεία.


Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι τα φύλλα από τις μουριές μεγάλωσαν υπερβολικά. Αυτό συμβαίνει όταν χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Σαν χθες μου φαίνεται που τις παρακολουθούσα να κιτρινίζουν τα φύλλα τους και να τα χάνουν τελικά, μένοντας μόνο με τα γυμνά κλαδιά τους. Πώς άλλαξαν όλα τόσο γρήγορα;


Για πότε πέρασε το φθινόπωρο, πότε ήρθε η άνοιξη και πότε θα τις δούμε (όσες είναι καρποφόρες) πραγματικά το ομολογώ, φέτος μου φάνηκε ότι ο καιρός πέρασε σαν αέρας… Εδώ, στην πλατεία, δεν θυμάμαι να είναι καμιά καρποφόρα, αν και η αλήθεια είναι ότι πάντα είχε κόσμο, οπότε δεν είχα τη δυνατότητα να τις ψάξω όπως στο πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνα.


Αλλά φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Το πάντα φιλικό και φιλόξενο πάρκο μας είναι κλειδαμπαρωμένο κι εδώ στην πλατεία με την καραντίνα που υπάρχει, δεν κυκλοφορεί ψυχή, οπότε μάλλον είναι πιο εύκολο για μένα να βρω αν καμιά φτιάχνει ωραία μούρα και να την τρυγήσω το Μάιο που θα είναι ο καιρός τους. Πάντα μου άρεσε να χαρτογραφώ τον τόπο που κινούμαι.


Από την άλλη, είναι κρίμα κι άδικο (αν δεν υπήρχε η αιτία του εγκλεισμού) να είναι κανείς τέτοιον καιρό μέσα, αντί να βγει, σ’ αυτές τις μικρές οάσεις πρασίνου να αναπνεύσει καθαρό αέρα. Έχουν δυσκολέψει τα πράγματα για όλους μας, ιδιαίτερα για κάποιους από εμάς που είχαμε προσαρμόσει τις ζωές μας, έτσι ώστε ο χρόνος μας να είναι γεμάτος.


Δοκιμασία λοιπόν σήμερα να φτάνει η θερμοκρασία του 28 βαθμούς Κελσίου, κάτι σαν αρχή καλοκαιριού δηλαδή και να είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας… Σαν σκέψη την θέτω απλά, χωρίς να λέω σε κανέναν, επειδή ούτε και εγώ το κάνω, να βγει έξω αν δεν έχει σοβαρό λόγο. Μη μας παινεύουν άδικα που υπακούμε με αποτέλεσμα να έχουμε όλο και λιγότερα θύματα…