Αυτή την ανθισμένη γη, την γνωρίζω από κοντά. Όσο κι αν έχουν περάσει τα χρόνια, η φύση με τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν δράσει πιεστικά πάνω της ο άνθρωπος. Κι εδώ, μάλλον δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι τέτοιο. Σχεδόν μισό αιώνα μετά, θυμήθηκα, όταν τις είδα. τον καιρό που πήγαινα γυμνάσιο στο Καστέλι.


Την αρχή πηγαίναμε με την κλούβα, ένα διαμορφωμένο ιδιωτικό όχημα που περνούσε από το χωριό και μας μάζευε για το σχολείο, το γυμνάσιο. Συχνά, εμάς τα αγόρια μας έβαζαν πίσω, σαν σε κλουβί, όρθιοι και όλοι το μόνο επιθυμούσαμε ήταν να πάρουμε ένα ποδήλατο και να πηγαίνουμε μ' αυτό.


Στο κάτω - κάτω η απόσταση Θραψανό - Καστέλι δεν ήταν και υπερβολικά μεγάλη. Μόλις εννιά χιλιόμετρα να πας κι άλλα τόσα η επιστροφή. Αλλά τι ήταν για μας που ήμασταν παιδιά τότε και ξεχυλίζαμε από δύναμη; Τίποτα! Το πρόβλημα όμως ήταν αλλού. Να μάθουμε ποδόλατο και να μας πάρει ο πατέρας μας, αυτό το ποδήλατο.


Χρειάστηκε να δώσω μερικά κάστανα από αυτά που έφερνε ο πατέρας μου από τη βεντέμα τα καλοκαίρια... Ναι, εκείνα τα υπέροχα χανιώτικα κάστανα τα έδωσα ως... ενοίκιο για να μάθω ποδήλατο. Στο παλιό χωματένιο γήπεδο, γίνονταν τα μαθήματα, εκεί που είναι χτισμένο σήμερα το δημαρχείο του χωριού.


Ο όρος από την πλευρά του πατέρα μου, για να μου πάρει ποδήλατο, ήταν να με δει να το οδηγώ... Να βεβαιωθεί δηλαδή ότι ήξερα. Λογικό. Δοκίμασα να πάω στο σπίτι μου. Κι ενώ στην ευθεία τα πήγαινα μια χαρά, εκεί που αντιμετώπιζα πρόβλημα, ήταν οι στροφές. Και για την εξωτερική αυλή του σπιτιού μας είχε δύο ανάποδες στροφές...


Την πρώτη την κατάφερα με μια μεγάλη προσπάθεια. Τη δεύτερη όμως όχι. Έπεσα πάνω στον τοίχο του σπιτιού του θείου Μιχάλη Μιχάλη! Σηκώθηκα όρθιος στο δευτερόλεπτο, ανέβηκα ξανά στο ποδήλατο και φώναξα να με δουν. Αυτό ήταν! Αμέσως μου το πήρε. Δεκαετία του '70 ένα γαλλικό ποδήλατο μεταχειρισμένο, δραχμαί 1.000.