«O Θεός Υπήρξε Αγαθός και Ελεήμων μαζί Μου» - Αφήγηση από τον Γεώργιο Δ. Γάγκα*

Οι φωτογραφίες του Γιώργου Γάγκα είναι από τη σελίδα 260 του βιβλίου: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά - Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού» ενώ οι δύο μικρότερες μέσα στο κείμενο είναι από τη ΣΚΟΠΙΑ w94 1/12 31 όπου και αναγγέλλεται ο θάνατος του.

Γεννήθηκα στις 17 Φεβρουαρίου 1896, σε μια ασήμαντη πόλη της Μικράς Ασίας που ονομάζεται Νέα Έφεσος (στην Τουρκική: Κουσάντασι). Βρισκόταν δέκα τρία περίπου χιλιόμετρα μακριά από την αρχαία Έφεσο, όπου πριν από 1900 περίπου χρόνια ο απόστολος Παύλος κήρυξε και έγραψε την πρώτη επιστολή του προς τους Κορινθίους.

Όταν ήμουν πέντε ή έξι περίπου ετών, πέθανε ο πατέρας μου. Η μητέρα μου ήταν μια ευσεβής γυναίκα, που φοβόταν τον Θεό. Αλλά δεν είχε γνώση της Γραφής κι έτσι δεν γνώριζε πώς να αναθρέψει τα παιδιά της «με τη διαπαιδαγώγηση και τη νουθεσία του Ιεχωβά» (Εφεσ. 6:4). Πραγματικά, το 95% σχεδόν από τον Ορθόδοξο πληθυσμό δεν είχαν Αγία Γραφή, ούτε και είχαν ποτέ δει καμία. Έτσι, μη έχοντας έναν οδηγό για να μου δείξει τον ορθό δρόμο να βαδίσω, ακολούθησα μια απρόσεκτη ζωή, που δεν έφερε τιμή στον Θεό.

Ωστόσο, στα παιδικά μου χρόνια πήγαινα στην εκκλησία και ήμουν μέλος της χορωδίας, ψάλλοντας ύμνους. Από αυτούς τους ύμνους και από τη θρησκευτική εκπαίδευση που έλαβα στο σχολείο, έμαθα τη διδασκαλία της Εκκλησίας για το διπλό πεπρωμένο του ανθρωπίνου γένους: οι καλοί άνθρωποι πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στον ουρανό όταν πεθαίνουν· οι κακοί στον πύρινο Άδη. Θυμάμαι ακόμη έναν ύμνο που ψάλλαμε στη Μαρία παρακαλώντας την να μας απολυτρώσει από τα αιώνια βάσανα. Αυτή η διδασκαλία είχε ριζώσει στην καρδιά μου, και ήμουν βέβαιος για την ύπαρξη ενός τέτοιου τόπου για τους πονηρούς. Επί τέλους, την δίδασκε η Ορθόδοξη Εκκλησία και πίστευα ότι η εκκλησία μου δίδασκε ορθές διδασκαλίες, αφού η ίδια η λέξη «ορθοδοξία» σημαίνει ορθή ή αληθινή δοξασία, γνώμη.

Εφόσον ήμουν ένας κακός νέος, θεωρούσα βέβαιο ότι κάποια μέρα θα κατέληγα στον Άδη για να καίγομαι αιώνια. Αλλά εδώ συνέβαινε το περίεργο: μολονότι γνώριζα ότι κάποτε θα πήγαινα εκεί, ωστόσο δεν μπορούσα να αναμορφωθώ. Εκείνο, που δεν μπορούσα να εξηγήσω, ήταν, Ποια ικανοποίηση βρίσκει ο Θεός με το να βασανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους αιώνια; Είχα μάθει ότι ο Θεός είναι καλός, αλλά αναρωτιόμουν, Πού ήταν η καλοσύνη του αν βασάνιζε ανθρώπους αιώνια;

Όταν ήμουν έντεκα ετών, έφυγα από τη Νέα Έφεσο και πήγα στο νησί Χίο, όπου επί τρία έτη φοίτησα σε μία εμπορική σχολή. Κατόπιν εξερράγη ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Έφυγα από την Χίο και πήγα στην Αθήνα, όπου υπέφερα από τη μεγαλύτερη πείνα στη ζωή μου, διότι η Ελλάδα είχε αποκλειστεί και τίποτε δεν μπορούσε να εισαχθεί. Από εκεί πήγα στο Παρίσι, και μετά το τέλος του πολέμου έφτασα στη Μασσαλία για να περιμένω ένα πλοίο που θα πήγαινε στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Ένα βράδυ στο διάστημα που ήμουν στη Μασσαλία είδα μέλη του Στρατού της Σωτηρίας να ψάλλουν στους δρόμους. Μη γνωρίζοντας τι είδους άνθρωποι ήσαν, τους ακολούθησα στον τόπο της συνάθροισής τους και διαπίστωσα ότι αποτελούσαν μια θρησκευτική οργάνωση. Άλλη μια φορά ήρθε στο νου μου η σκέψη του Άδη, και ρώτησα τον κήρυκα σχετικά. Η απάντησή του ήταν η ίδια που είχα διδαχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

ΑΛΛΑΓΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Τελικά έφτασα το 1920 στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια μέρα, καθώς εργαζόμουν σ’ ένα «μπαρ» στην πόλη Μαριέττα, της Πολιτείας Οχάιο, ήλθε μέσα κάποιος και άρχισε να μιλά για την Αγία Γραφή. Οι άλλοι τον άκουγαν, κι εγώ έκανα το ίδιο. Αμέσως αντιλήφθηκα ότι μιλούσε τελείως διαφορετικά από όλους τους άλλους ανθρώπους της θρησκείας. Αυτά που έλεγε είχαν νόημα.

Μας είπε ότι, όταν ένας πεθάνει, δεν πηγαίνει στον ουρανό ή σε έναν πύρινο Άδη, αλλά στον τάφο. Έπιασα συζήτηση μαζί του· τότε μου έδωσε τη Γραφή του και μου είπε, «Διάβασε εδώ». Μου έδειξε το εδάφιο Ιωάννης 3:13. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα. Κάθε φορά που το διάβαζα έλεγε το ίδιο. «Επιπλέον, κανείς δεν έχει ανεβεί στον ουρανό». Είχα τόσο εκπλαγεί ώστε δεν γνώριζα τι να πω.

Όταν είδα ότι μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματά μου χρησιμοποιώντας τη Γραφή, σκέφτηκα, «Ας τον ρωτήσω για τον πύρινο Άδη». Έτσι του είπα: «Εσείς τι πιστεύετε για έναν πύρινο Άδη; Υπάρχει ή όχι;» «Ακούστε», μου είπε, «υποθέστε ότι είστε νυμφευμένος και είχατε ένα παιδί, που ήταν το χειρότερο παιδί του κόσμου. Θα είχατε, ως πατέρας, το θάρρος να ρίξετε αυτό το παιδί στη φωτιά και να το ακούτε να φωνάζει από τον πόνο;» Είπα ότι «Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ ένα τέτοιο πράγμα». Αυτός μου αποκρίθηκε: «Αν εσείς, που είστε κακός, δεν μπορείτε να κάνετε ένα τέτοιο πράγμα στο παιδί σας, γιατί αποδίδετε μια τόσο διαβολική πράξη στον Θεό, ο οποίος είναι αγάπη;» Αυτό ήταν ένα ακλόνητο επιχείρημα!

Αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος ήταν ένας από τους Σπουδαστές της Γραφής, όπως λέγονταν τον καιρό εκείνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, προχώρησε και μου εξήγησε από τη Γραφή τι σημαίνει η λέξη «Άδης». Η ευχαρίστηση και η περιέργειά μου είχαν φτάσει στο κατακόρυφο, και τον ρώτησα πώς και πού έμαθε αυτά τα πράγματα. Του ζήτησα να μου φέρει ένα βιβλίο, που να έχει ιστορίες για τον Αβραάμ, τον Ιωσήφ και άλλους Βιβλικούς χαρακτήρες, μη γνωρίζοντας ότι αυτές οι αληθινές ιστορίες υπήρχαν στην ίδια τη Γραφή. Ύστερα από λίγες ημέρες μου έφερε μια Γραφή κι ένα βιβλίο ως βοήθημα της μελέτης της Γραφής που είχε τον τίτλο «Το Θείο Σχέδιο των Αιώνων». Τη νύχτα εκείνη διάβασα ως τα μεσάνυχτα και περισσότερο!

Την επόμενη μέρα καθώς ετοίμαζα καφέ στον τόπο της εργασίας μου, ο νους μου στρεφόταν γύρω από αυτά που είχα διαβάσει την προηγούμενη νύχτα. Θα είχα κάνει μερικά λάθη, διότι άκουσα πελάτες να λένε, «Αυτός ο νέος ενεργεί παράξενα σήμερα. Πρέπει να του έχει συμβεί κάτι». Είχαν δίκιο! Κάτι είχε λάβει χώρα μέσα μου. Μια αλλαγή γινόταν στη ζωή μου. Έβγαινα από ένα μεγάλο σκοτάδι σε ένα θαυμάσιο φως. Έστρεφα τα νώτα σε ένα παλαιό σύστημα και έβλεπα προς ένα νέο, που δεν μπορούσα ακόμη να εξηγήσω πλήρως.

ΑΚΡΑΤΗΤΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΗ

Η μελέτη του βιβλίου μαζί με τη Γραφή γέννησαν μέσα μου μια τόση χαρά και τόσες επιθυμίες, ώστε ρώτησα αυτόν που μου έφερε αυτές τις αλήθειες αν υπήρχαν άλλοι σαν αυτόν στην Μαριέττα. Μου είπε ότι δεν υπήρχαν, και ότι έπρεπε να πάω στο Ουήλινγκ, της Δυτικής Βιργινίας. Εκεί θα εύρισκα, επίσης, άλλους που μιλούσαν τη γλώσσα μου, την Ελληνική, και οι οποίοι θα μπορούσαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου. Έτσι, ύστερα από μερικές ημέρες πήγα στο Ουήλινγκ και ανέλαβα εργασία σε ένα εστιατόριο για το πλύσιμο πιάτων.

Σε λίγο έλαβα ειδήσεις από τον μεγαλύτερο αδελφό μου ότι με θεωρούσε τρελό. Mε επισκέφθηκε στο εστιατόριο και με βρήκε να καθαρίζω πατάτες. Μου είπε: «Έλα μαζί μου και θα σε πληρώνω περισσότερα. Θα είσαι ως προϊστάμενος. Θα σε κάνω συνέταιρο και θα κερδίσουμε πολλά χρήματα». Αλλά δεν δέχθηκα, διότι η αγαθότητα του Θεού και η κατανόηση του τι είναι η βασιλεία του και τι θα επιτελέσει μου έκαναν τέτοια εντύπωση και ανέπτυξαν στην καρδιά μου τόση χαρά και αγάπη για τον Ιεχωβά, ώστε, μολονότι ήρθα στην Αμερική με το σκοπό να κερδίσω χρήματα, αυτή η επιθυμία εξαφανίστηκε.

Προτού περάσει πολύς καιρός, συμβόλισα την αφιέρωσή μου με το βάπτισμα στο νερό. Σε όλο αυτό το διάστημα δεν παρέλειπα να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις για τη μελέτη της Γραφής, μολονότι δεν γνώριζα Αγγλικά. Ωστόσο, εκείνοι που ήσαν αφιερωμένοι στο θέλημα του Θεού και οι οποίοι μιλούσαν Ελληνικά, με βοήθησαν. 

Από το Ουήλινγκ μερικοί από εμάς μετακομίσαμε στο Μπιτς Μπότομ, μια πολύ μικρή πόλη. Εκεί σχηματίσαμε μια μικρή εκκλησία, η οποία σταθερά μεγάλωνε. Κάναμε μια προσεκτική μελέτη της Γραφής και φτάσαμε να αγαπούμε και να αισθανόμαστε χαρά γι’ αυτά που μαθαίναμε τόσο, ώστε μετά την τακτική μελέτη είχαμε μια άλλη ανεπίσημη μελέτη σε διάφορα θέματα. Δεν σπαταλούσαμε χρόνο. Μας φαινόταν ότι δεν μαθαίναμε πολύ γρήγορα. Συζητούσαμε επανειλημμένα για την αγαθότητα του Θεού μας.

Το έλεος και η αγαθότητα του Ιεχωβά προς εμένα μου έκαναν τόση εντύπωση και διέγειραν μέσα μου τόση αγάπη για τους αδελφούς, ώστε προσευχόμουν στον Θεό και τον παρακαλούσα να επιτρέψει να δοκιμάσω άλλες απογοητεύσεις, αλλά να μην επιτρέψει να χάσω κάποια συνάθροιση με τους αδελφούς. Ο Ιεχωβά πιστά ανταποκρίθηκε σ’ αυτή την παράκληση, διότι στη διάρκεια αυτών των σαράντα πέντε ετών, που απόλαυσα το έλεος και την αγαθότητά Του υπήρξα τακτικός στην παρακολούθηση των συναθροίσεων.

Για μένα, το να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις με τους αδελφούς είναι μια από τις μεγαλύτερες ευχαριστήσεις της ζωής και μια πηγή ενθάρρυνσης. Αγαπώ να βρίσκομαι στην Αίθουσα της Βασιλείας μεταξύ των πρώτων, και να φεύγω μεταξύ των τελευταίων, αν είναι δυνατόν. Αισθάνομαι μια ενδόμυχη χαρά, όταν μιλάω με τον λαό του Θεού. Όταν βρίσκομαι ανάμεσά τους, αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στο σπίτι μου μαζί με την οικογένειά μου, σε έναν πνευματικό παράδεισο. Επίσης, στις συναθροίσεις αισθάνομαι το πνεύμα του Ιεχωβά σε μεγαλύτερο μέτρο. Και μόλις τελειώσει η συνάθροιση, θέλω να μιλήσω με τα νέα ενδιαφερόμενα άτομα. Όπως η πυξίδα είναι πάντοτε στραμμένη στο βορρά, έτσι και η ενδόμυχη σκέψη και επιθυμία μου είναι να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις. Εκτιμώ πλήρως τη θεόπνευστη δήλωση του Ψαλμωδού: «Ένα πράγμα ζήτησα από τον Ιεχωβά. Αυτό θα επιζητώ: Να κατοικώ στον οίκο του Ιεχωβά όλες τις ημέρες της ζωής μου» Ψαλμός. 27:4.

ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΟ ΜΠΕΘΕΛ

Η ευδοκία του Θεού εκδηλώθηκε περαιτέρω σε εμένα, όταν, κάποια ημέρα του 1928, έλαβα μια επιστολή από την Εταιρία Σκοπιά, που με καλούσε να έρθω στα κεντρικά γραφεία του Μπέθελ στο Μπρούκλιν, Νέας Υόρκης, για να υπηρετήσω ως μεταφραστής. Δύσκολα μπορούσα να το πιστέψω. Εγώ, μεταφραστής; Εργαζόμουν τότε ως εστιάτορας! Μου ήρθε όμως στην σκέψη ότι και ο Νώε δεν υπήρξε ποτέ ναυπηγός. Και μήπως ο Μωυσής γνώριζε πώς στήνονταν σκηνές; Και οι δύο έμαθαν. Θα μάθαινα κι εγώ.

Στο Μπέθελ δοκίμασα σε μεγαλύτερο βαθμό το έλεος και την αγαθότητα του Ιεχωβά. Τι χαρά υπήρξε για μένα να βρεθώ ανάμεσα σε 200 περίπου (τώρα 800 και πλέον) αδελφούς και αδελφές στην πίστη! Τι αγαλλίαση και χαρά είχα αισθανθεί και εξακολουθώ να αισθάνομαι, να κάθομαι μαζί τους στο φαγητό τρείς φορές την ημέρα, και κάθε πρωΐ να συζητούμε ένα τμήμα της Γραφής!

Στο Μπέθελ έλαβα υποβοήθηση προς ωριμότητα και ανάπτυξη των καρπών του πνεύματος του Θεού. Θυμάμαι τον καιρό που έκανα την πρώτη εξάλεπτη ομιλία μου. Δεν είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και γι’ αυτό την έγραψα. Αλλά, όταν σηκώθηκα για να την εκφωνήσω, με έπιασε ο φόβος του ακροατηρίου και τραύλιζα και μουρμούριζα και έχασα τις σκέψεις μου. Τότε κατέφυγα στην ανάγνωση από το χειρόγραφο. Αλλά τα χέρια έτρεμαν τόσο ώστε οι γραμμές χοροπηδούσαν μπροστά μου! Ο Διάβολος προσπάθησε να με αποθαρρύνει με το να βάλει στη διάνοιά μου τη σκέψη ότι δεν ήμουν καλός, ότι θα έκανα καλύτερα να πάψω. Προσπάθησα σκληρά πολλές μέρες. Αγωνίστηκα, και ο Ιεχωβά, ο οποίος είναι ελεήμων, με βοήθησε να αντικρούσω τις επιθέσεις του Σατανά. Από τότε διδάχθηκα το μάθημα – ποτέ, ποτέ να μην εγκαταλείψω.

Ό,τι να πω για το Μπέθελ είναι λιγότερο από αυτό που αισθάνομαι γι’ αυτό στην καρδιά μου. Από έτος σε έτος η εκτίμησή μου γι’ αυτό αυξάνει, και από ημέρα σε ημέρα ευχαριστώ τον Ιεχωβά που με ανέχθηκε όλα αυτά τα χρόνια. Το Μπέθελ είναι για μένα το κέντρο της ορατής οργάνωσης του Ιεχωβά σε λειτουργία. Η σκέψη ότι χρησιμοποιούμαι στα κεντρικά γραφεία αυτής της ορατής οργάνωσης γεμίζει την καρδιά μου με χαρά και ευγνωμοσύνη. Στο Μπέθελ συναναστρέφομαι με αδελφούς και αδελφές που υπήρξαν κι εξακολουθούν να είναι σε μένα ένα παράδειγμα για την αφοσίωση και την αφιέρωσή  τους στον Ιεχωβά. Όλα αυτά τα πολλά χρόνια είδα νεαρούς αδελφούς, οι οποίοι δεν γνώριζαν πολλά, όταν ήρθαν για πρώτη φορά, αλλά ύστερ’ από επτά ή οκτώ χρόνια πιστής υπηρεσίας έγιναν επίσκοποι και αργότερα χρησιμοποιήθηκαν ως υπηρέτες περιοχής και περιφερείας. Αν μπορούσα, θα έκραζα δυνατά προς όλους τους νέους αδελφούς, Ελάτε στο Μπέθελ και δοκιμάστε την στοργική καλοσύνη και αγαθότητα του Ιεχωβά! Από όλη την πείρα που απέκτησα ύστερα από τριάντα οκτώ ετών υπηρεσία μου στο Μπέθελ, μπορώ ειλικρινά να πω ότι είναι το πιο καλό μέρος στη γη για την αύξηση των ικανοτήτων των διακόνων προς Αίνο του Ιεχωβά.

Εδώ στο Μπέθελ έμαθα, επίσης, να μιλώ Ισπανικά. Όταν είδα ότι ο τομέας που μου είχε ανατεθεί να κηρύττω ήταν στο μεγαλύτερο τμήμα του Ισπανικός, πήρα μια γραμματική, και με τη βοήθεια των εκδόσεών μας και με το να προσέχω τον τρόπο που προφέρουν τις λέξεις οι Ισπανοί, έμαθα Ισπανικά! Πολλές μελέτες έχω διεξαγάγει στα σπίτια των ταπεινών αυτών ανθρώπων. 

Από την παιδική μου ηλικία είχα ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω ανθρώπους και να μιλήσω μαζί τους. Αλλά τι διαφορά τώρα! Με τη βοήθεια του Ιεχωβά μπορώ να σταθώ μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια και να μιλήσω μία ώρα. Αυτή η αλλαγή πραγματοποιήθηκε με τη μελέτη των Γραφών και τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού.

Η αγαθότητα του Θεού, η οποία με βοήθησε να αλλάξω την προηγούμενή μου κακή προσωπικότητα, με ωθεί τώρα, οπουδήποτε είμαι, να μεταδίδω τη γνώση που Αυτός μου έδωσε, ώστε και άλλοι, επίσης, να μπορέσουν να δουν ότι ο Ιεχωβά είναι αγαθός. Ο Λόγος του Θεού  περιέχει λόγους αιωνίου ζωής (Ιωάνν. 6:68). Αγαπώ τη ζωή κι επιθυμώ και οι αδελφοί μου, επίσης, να κερδίσουν ζωή. Θεωρώ, μαζί με τον απόστολο Παύλο, ότι τα πάντα είναι «ζημιά για χάρη της υπερέχουσας αξίας της γνώσης του Χριστού Ιησού του Κυρίου μου» (Φιλιππησίους 3:8). Ναι, όλα τα άλλα πράγματα σύντομα θα σειστούν για να καταστραφούν, εκτός της Βασιλείας του Θεού και των συμφερόντων της. – Εβραίους. 12:27,28 

Όταν παρατηρώ προς τα πίσω σε αυτά τα σαράντα πέντε χρόνια που υπηρέτησα τον Ιεχωβά με την παρ’ αξία αγαθότητά Του συμφωνώ πλήρως με τα λόγια του Μωυσή στον Ισραήλ: «Διότι ο Ιεχωβά ο Θεός σου είναι ελεήμων Θεός» (Δευτερονόμιο 4:31). Και επίσης, με τους λόγους του θεόπνευστου ψαλμωδού: «Διότι εσύ, Ιεχωβά, είσαι αγαθός και πρόθυμος να συγχωρείς» (Ψαλμός 86:5). Ναι, ο Ιεχωβά υπήρξε αγαθός και οικτίρμων μαζί μου.

*Η βιογραφία του αδελφού Γεώργιου Δ. Γάγκα δημοσιεύτηκε στην Σκοπιά 15/10/1966 σ. 637-639.


Τα Έργα του τον Ακολουθούν **

«Και άκουσα φωνή από τον ουρανό να λέει: «Γράψε: Ευτυχισμένοι είναι οι νεκροί που πεθαίνουν σε ενότητα με τον Κύριο από τώρα και έπειτα. Ναι, λέει το πνεύμα, ας αναπαυτούν από τους κόπους τους, γιατί τα έργα τους πηγαίνουν μαζί τους». Αποκάλυψη 14:13

ΣΤΙΣ 8:50 π.μ. την Πέμπτη 28 Ιουλίου 1994, ο Γεώργιος Δ. Γάγκας ολοκλήρωσε την επίγεια πορεία του. Ήταν 98 χρονών. Ο Γεώργιος Γάγκας, που ήταν χρισμένος, υπηρετούσε ως μέλος του Κυβερνώντος Σώματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά από τις 15 Οκτωβρίου 1971.

Όλοι όσοι ήξεραν προσωπικά τον αδελφό Γάγκα γνώριζαν την αγάπη του για τη δικαιοσύνη και το μίσος του για την πονηρία. Θυμούνται πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο περιέγραφε επανειλημμένα τον Σατανά ως αισχρό, τερατώδη, πονηρό, εξαχρειωμένο και ποταπό ψεύτη. Σε αντίθεση με αυτό, μιλούσε για τον Ιεχωβά ως στοργικό, καλό, συμπονετικό, τρυφερό και στοχαστικό Πατέρα. Πολλοί θυμούνται επίσης πόσο του άρεσε να κάνει Γραφικές ερωτήσεις. Σε οποιαδήποτε συζήτηση, δεν παρέλειπε να υποβάλλει ερωτήσεις—μερικές από αυτές απλές, άλλες πιο δύσκολες. Πράγματι, αγαπούσε την αλήθεια της Αγίας Γραφής.

Ο αδελφός Γάγκας βαφτίστηκε στις 15 Ιουλίου 1921. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στην ολοχρόνια διακονία κηρύγματος (σκαπανικό) το Μάρτιο του 1928. Επομένως, βρισκόταν στην ολοχρόνια υπηρεσία επί 66 χρόνια συνολικά. Έγινε μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά στο Μπρούκλιν στις 31 Οκτωβρίου 1928.

Ο αδελφός Γάγκας έδειξε με τις πράξεις του ότι αγαπούσε πράγματι τη ζωή, και μετέδιδε με θέρμη τη ‘γνώση του για τον Χριστό Ιησού’ σε άλλους. Θα μας λείψει, αλλά πόσο χαιρόμαστε που τώρα έχει λάβει την ουράνια ανταμοιβή του! Τώρα, ‘θα αναπαυτεί από τον κόπο του, διότι τα έργα του τον ακολουθούν’.—Αποκάλυψη 14:13, Νέα Διεθνής Μετάφραση (New International Version).

**Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Σκοπιά 1/12/1994 σ. 31. 
***Ο αδελφός Γιώργος Γάγκας, ο οποίος υπηρέτησε στο Κυβερνών Σώμα επί πολλά χρόνια, έγραψε: «Όταν βρίσκομαι ανάμεσα [στο λαό του Θεού], αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου, μαζί με την οικογένειά μου, σε έναν πνευματικό παράδεισο». Νιώθετε και εσείς το ίδιο;
***Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στην Σκοπιά 15/3/2013 σ. 22.