Αμέσως το σπίτι πήρε ένα άλλο χρώμα, καλύτερο, μόλις μπήκαν τα κουφώματα, όπως έπρεπε... Και είναι και πιο ασφαλές πια... Άσε που το έπαιξα κι εγώ... μπογιατζής μικρής κλίμακας κι έβαψα τα κάγκελα στην κουζίνα και το μπάνιο με μαύρο αντισκοριακό αστάρι...

Τοποθετούν τα κάγκελα στην κουζίνα... Παρακολουθώ την κάθε τους κίνηση. Είμαι από κοντά, να τους εξυπηρετήσω σε ότι χρειαστούν... Ένα φραπέ, ένα παγωμένο νερό... Η ζέστη κι ο ήλιος του Ιουλίου πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως και να το κάνουμε...

Τελευταίες πινελιές για το παντζούρι στο πόρτεγο... Μετράνε για να “κάτσει” σωστά και να παίζει τον ουσιαστικό προστατευτικό του ρόλο στο παράθυρο... Ο μάστορας είναι από τη μέσα πλευρά και ο βοηθός του απέξω...

Όλα πάνε καλά... Σε λίγο θα τελειώσουν... Φεύγω λίγο πιο ήσυχος αυτό το καλοκαίρι. Έγιναν μερικά επείγοντα βήματα... Μερικά ακόμα πρέπει να γίνουν, σταδιακά ώς του χρόνου, για να μπορεί να κατοικηθεί το σπίτι έστω και με ατέλειες...

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι η υγρασία που βάζει ο τοίχος από αυτή τη μεριά του σπιτιού. Συζήτησα με τους κατόχους του οικοπέδου και βρήκα κατανόηση... Έτσι απευθύνθηκα στους μαστόρους που θα κάνουν τη δουλειά. Κι όλα αυτά γρήγορα πριν να πιάσουν οι βροχές...

Κάθομαι στη μέσα αυλή του ημιτελούς ακόμα σπιτιού μου και αναλογίζομαι πόσες όμορφες στιγμές έχω περάσει εδώ, στα παιδικά μου χρόνια...

Πάντα μου άρεσε αυτό το μέρος, το πατρικό μου σπίτι... Έχω την αίσθηση ότι έχει μια ενέργεια... Κι όταν υλοποιήθηκε η επιθυμία του πατέρα μου και το κληρονόμησα μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω, έκανα τα πιο μεγάλα όνειρα που θα μπορούσα: Να το ανακαινίσω και να ζήσω εδώ, μετά τη σύνταξή μου, ώς το τέλος...

Όλα αυτά πριν από δυο χρόνια... Που δεν ήταν ακόμα η κρίση, έτσι όπως τη βιώνουμε σήμερα και που υπήρχαν ακόμα περιθώρια να κάνεις όνειρα και σχέδια για το αύριο....

Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους ειδικούς και όντας καλόπιστος, τους εμπιστεύτηκα. Τα λόγια τους με ενθάρρυναν. Υπήρχε η δυνατότητα να γίνει σωστή και ολοκληρωμένη δουλειά...

Κι αφού το μόνο που κράτησα από το παλιό σπίτι, ήταν οι τοίχοι θα μπορούσε να οικοδομηθεί απ' αρχής ένα σύγχρονο σπίτι με όλες τις ανέσεις του. Το σπίτι που εγώ είχα αναμνήσεις θα μπορούσε να παραμείνει ως είχε, με όλες τις ευκολίες που απαιτεί μια σύγχρονη ζωή. Έτσι που θα μπορούσε να καλύψει όλες τις ανάγκες μου όταν αποφάσιζα να έρθω εδώ..

Δυο χρόνια μετά, ανακαλύπτω με θλίψη ότι τίποτα δεν είναι όπως μου παρουσιάζονταν... Δεκάδες κακοτεχνίες βγαίνουν μπροστά μου, απλά και μόνο γιατί οι άνθρωποι που ανέλαβαν να κάνουν το έργο δεν ήταν όσο έπρεπε συνειδητοί...

Κι άντε πάλι από την αρχή... Να βρεις νέους, χωριανούς αυτή τη φορά μαστόρους, να απολογείσαι για τις κακοτεχνίες των προηγουμένων που διαπιστώνουν, να αισθάνεσαι κάπως, απλά γιατί εμπιστεύτηκες ανθρώπους επαγγελματίες. Ε, κάπου λες, “δεν αξίζει το κόπο να συνεχίζω”, απογοητεύεσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου και σταματάς να ονειρεύεσαι...

Ύστερα πάλι, κάποιος αισιόδοξος βρίσκεται στο δρόμο σου και παίρνεις κουράγιο, να πας δυο βήματα πιο πέρα το έργο.

Του χρόνου, λες, να μπω, έστω και με κάποιες ατέλειες... Αλλά να έχει τα βασικά. Αυτά που χρειάζεται ένα σπίτι για να μπορείς να ζήσεις στοιχειωδώς...

Τέτοιες σκέψεις έκανα, ώσπου ήρθε ο αλουμινάς να ολοκληρώσει τις δουλειές του. Σα να αναθάρρησα πάλι λίγο. Λες να τα καταφέρω;