Κατάφερα να ολοκληρώσω τα αλουμίνια. Άθλος, αν σκεφτεί κανείς την ταλαιπωρία που πέρασα από τον προηγούμενο μάστορα και το γεγονός ότι και για τούτα εδώ που μπήκαν κουβέντιαζα από τον Γενάρη που μας πέρασε...

Το έβλεπα και δε το πίστευα μετά από όσα έχω πάθει από τους “μαστόρους”. Ήρθαν, έστω και την τελευταία εργάσιμη μέρα κι έκλεισαν όλες τις ανοιχτές εκκρεμότητες τους. Ναι, θα μπορούσαν να είναι πιο συνεπείς στη δουλειά τους...

Ο μάστορας με το βοηθό τους δουλεύουν για να βάλουν τους ταμπλάδες στις αλουμινένιες πόρτες. Δεν ήταν, τελικά, πολύ η δουλειά Σε τρεις ώρες ήταν έτοιμοι. Αυτό που κατάλαβα απ' όλη αυτή την εμπειρία είναι ότι θέλουν να τους... παρακαλάς για να τους πληρώσεις...

Το κάγκελο στο παράθυρο της κουζίνας. Εδώ δεν χρειάζεται παντζούρι... Είναι το μοναδικό παράθυρο κι αυτό μικρό. Ένα παντζούρι θα έκοβε ακόμα περισσότερο φως, απ' αυτό που έχει ανάγκη ένα σπίτι στην επαρχία για να είναι φωτεινό...

Τοποθετούν άλλο ένα παντζούρι στα παράθυρα... Ο μάστορας είναι πλάτη στο φακό, αλλά είναι ενήμερος που βγάζω αυτή τη φωτογραφία, όπως και τις άλλες, για να... βεβαιωθώ ότι η δουλειά, γίνεται. Γελά... Εγώ πάλι, καθόλου...

Το κομμάτι ατό είναι γραμμένο στην αυλή του σπιτιού μου, Παρασκευή πρωί, δυο μέρες πριν φύγω από την Κρήτη, περιμένοντας το μάστορα που θα ολοκληρώσει την τοποθέτηση των αλουμινίων κι έναν εργολάβο οικοδομών για να δει τη μόνωση που μπορεί να γίνει προς τη μεριά εκείνη του σπιτιού που φέρνει υγρασία...

Μ' αυτά τα δυο ασχολήθηκα το φετινό καλοκαίρι που ήμουν στο χωριό... Δεν είχα τη διάθεση για κάτι άλλο... Κι αυτά με την ψυχή στο στόμα τα έκανα.

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που αξίζει μελέτη βαθύτερης. Οι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι επαγγελματίες, παραπονούνται που δεν έχουν δουλειές κι όταν βρίσκουν δεν έχουν απολύτως καμιά επαγγελματική ευσυνειδησία για να τις κάνουν.

Όλο κι ένας μπελάς θα προκύψει που να... δικαιολογήσει την καθυστέρηση... Κάτι λείπει, μια έκτακτη δουλειά που επείγει να γίνει, κάτι τέλος πάντων ικανό για να δώσει συνέχεια στην καθυστέρηση...

Θα περίμενε κανείς, προσπαθώντας να δει λογικά την εργασία ως αναγκαία για την ίδια τη ζωή ότι όφειλαν να επιχειρούν πιο γρήγορα για να εισπράξουν την αμοιβή και να καλύψουν τις όποιες “τρύπες” έχουν δημιουργηθεί.

Αλίμονο... Ψάχνω, σαν τον Διογένη με το φανάρι, να βρω ανθρώπους με επαγγελματική ευσυνειδησία που θα αναλάβουν κάτι και θα το φέρουν σε πέρας σωστά, χωρίς να σκέφτονται να κάνουν “αρπαχτή”.

Συζητούσα χθες μ' έναν φίλο επαγγελματία και μου έλεγε σοβαρά – σοβαρά ότι ο καθένας κοιτάζει, όχι πως να κάνει σωστά τη δουλειά που έχει αναλάβει και υποτίθεται ότι ξέρει, αλλά “να σου ρουφήξει το αίμα”. Αισθάνθηκα ντροπή και μόνο που τον άκουγα...

Είναι οι ίδιοι αυτοί επαγγελματίες που αύριο θα κλαίγονται ότι δεν έχουν δουλειά, μεροκάματο... Δεν τους λυπάμαι καθόλου. Με έχουν ταλαιπωρήσει όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε, με έχουν πολλές φορές στεναχωρήσει μ' αυτή την ακατανόητη στάση τους και τελικά με έχουν απογοητεύσει...

Δεν μπορώ να είμαι συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους και να τους ελέγχω σε κάθε τους βήμα. Ήθελα να πιστεύω πως αγαπούν τη δουλειά που αναλαμβάνουν και την κάνουν με ευσυνειδησία. Όπως κάνω εγώ στη δουλειά μου...