Τρομοκρατικά δημοσιεύματα για τις σημερινές υψηλές θερμοκρασίες... Φόβος και τρόμος ο καύσωνας πάνω από την πόλη. Μα πού είναι εκείνα τα περίφημα μελτεμάκια του Αυγούστου που δρόσιζαν την ψυχή μας; Για την ώρα πάντως δεν φαίνονται πουθενά... Να περιμένουμε λίγο, από την Πέμπτη λέει, ο καιρός θα έρθει λίγο στα ίσια του...

Προκαλούν οι άνθρωποι. Χωρίς ίχνος τσίπας. Ο τελευταίος διοικητής της Αγροτικής Τράπεζας, πριν την ξεπουλήσουν έναντι πινακίου φακής στην Τράπεζα Πειραιώς, ο κ. Πανταλάκης, έβγαλε στο εξωτερικό 8 (ή 10;) εκατομμύρια ευρώ... Η χώρα φυτοζωεί, οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουν μπει στη μέγκενη και κάποιοι, όπως ο κύριος αυτός, βγάζουν ανενόχλητοι έξω τα χρήματά τους (;). Το δημοσίευμα είναι από την εφημερίδα της αμερικανικής ομογένειας ΚΗΡΥΚΑΣ.

Κι εδώ ένα ακόμα δημοσίευμα για το ίδιο θέμα από το σημερινό ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ. Άκουσα να το συζητούν σήμερα απλοί άνθρωποι στο δρόμο... Ο τύπος πήρε τα λεφτά της τράπεζας που ξεπούλησε και τα έβγαλε έξω. Τώρα κάνει διακοπές, όταν με το καλό τις τελειώσει εκεί κατά τον Σεπτέμβρη ίσως πει κάτι. Και δεν υπάρχει ένα θεσμικό όργανο από αυτά που μας λένε ότι πρέπει να σεβόμαστε να του αλλάξει λίγο τα φώτα...

Αναρωτιέται στο άρθρο του στα ΝΕΑ ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ κ. Σάββας Ρομπόλης για την ανεργία που βρίσκεται σε τόσο υψηλά επίπεδα. Αποτέλεσμα έρευνας το δημοσίευμα... Και που να δεις αυτούς που βιώνουν στο πετσί τους τις συνέπειες της στην καθημερινότητα της ζωής τους....

Αυτή η ιστορία με τον Πιστόριους, τον αθλητή που επιμένει στο στίβο κι ας μην έχει δικά του πόδια για να τρέξει... Παράδειγμα προς μίμηση από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο ίδιος ζήτησε να συναγωνιστεί αρτιμελείς συναθλητές του... Και τα κατάφερε. Μπράβο του. Μακάρι να είχαμε τη δύναμη της θέλησής του να μας καθοδηγεί στη ζωή...

Πόση αισιοδοξία να 'χεις για να ξεκινάς έτσι μια νέα εβδομάδα; Χθεσινή είναι η είδηση, αλλά εμείς εδώ στην Αθήνα το βιώνουμε ήδη... Ζέστη, πολύ ζέστη... Το δημοσίευμα είναι από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, τις εσωτερικές σελίδες...

Αυγουστιάτικες μέρες στην Αθήνα... Το δημοσίευμα είναι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 5/8/2012 και πιο συγκεκριμένα από το ένθετο περιοδικό ΤΑΞΙΔΙΑ... Αναφέρεται σ' αυτούς που δεν θα πάνε φέτος διακοπές έξω από την Αθήνα και προτείνει ενδιαφέροντες προορισμούς... Ένας από αυτούς είναι και το πάρκο μας στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Επιτέλους αρχίζουν να πιάνουν τόπο οι αγώνες των κατοίκων της περιοχής. Όλο και περισσότερο γίνεται γνωστός ο τόπος μας παντού... Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια...

Να και το μικρό δημοσίευμα, πέρα από τη φωτογραφία πάνω... Λίγα λόγια και καλά... Η ουσία είναι εδώ κι αυτό έχει σημασία. Το πάρκο μας προβάλλεται...

Για μας εδώ, που δεν έχουμε το άγχος της αναγνωσιμότητας με την έννοια ότι προσδοκούμε κάποιο κέρδος από αυτό δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να βλέπεις να έρχονται στο χώρο σου συνεχώς νέοι άνθρωποι. Και, είτε τους τράβηξε ένα δημοσίευμα, είτε όλη η φιλοσοφία που διατρέχει αυτό το Site είναι ωραίο να αισθάνεσαι πως έχεις συνταξιδιώτες που μοιράζεσαι αυτό το ταξίδι...

Στο Αγκίστρι έσπασε κι αυτό το ρεκόρ των 360.000 επισκέψεων από ξεχωριστές Ι.Ρ. Και όπως πάντα, θεωρώ υποχρέωσή μου να το σχολιάσω... Διότι εκτιμώ ότι είναι σημαντικό όπως και να το κάνουμε...

Πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι. Με ψυχή, αισθήματα, με αδυναμίες όπως εγώ, που ζουν μαζί μου στιγμές. Στιγμές αληθινές όμως, που δεν έχουν να κάνουν με τον ψεύτικο κόσμο του διαδικτύου.

Γιατί το 'χω δει κι αυτό... Άνθρωποι να κρύβονται πίσω από μια ψεύτικη μάσκα, να ωραιοποιούν τα πράγματα μακριά και έξω από την αλήθεια της ζωής...

Κατά καιρούς υπάρχουν φίλοι που με παρατηρούν για την τόλμη μου να μιλήσω εδώ με τη γλώσσα της αλήθειας. Το ίντερνετ, μου λένε, έχει κάθε καρυδιάς καρύδι... Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει... Πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός...

Ειλικρινά δεν βλέπω το λόγο... Έτσι δεν είναι και η πραγματική ζωή. Κι εδώ δεν βλέπεις δήθεν χαμογελαστούς ανθρώπους που “σερβίρουν” έτσι τον εαυτό τους μέχρι να τους δοθεί η ευκαιρία να δείξουν το αληθινό τους πρόσωπο... Φυσικά, τότε παίρνεις αποφάσεις. Μένεις ή φεύγεις. Δεν κάθεσαι να υποστείς το όποιο μαρτύριο...

Ε, κάπως έτσι είναι και η εικονική ζωή εδώ στο ίντερνετ. Εικόνα της κοινωνίας είναι και της μοιάζει. Άλλοτε σου χαμογελάει, κάνει πλάκα, κι άλλοτε σου δείχνει το κακό της πρόσωπο. Πάντα όμως η επιλογή για να συνεχίσεις το δρόμο σου, είναι δική σου. Αποκλειστικά δική σου. Δεν αφορά κανέναν άλλον. Αυτό τον απλό κανόνα κρατώ, χρόνια τώρα στο διαδίκτυο. Από τότε που πρωτοεπιχείρησα στο μπλογκ μέχρι τώρα που θεωρώ ότι είμαι σε ένα πιο σοβαρό χώρο όπως είναι αυτό το Site...

Και κάπου αυτό νοιώθω να επιβραβεύεται...Διότι τι άλλο από επιβράβευση μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι είναι αυτή η συνεχής αυξητική τάση των αναγνωστών που έρχονται για να μείνουν; Παρακολουθείστε λίγο τον μετρητή επισκεψιμότητας στην μπάρα δεξιά για να καταλάβετε τι λέω...

Έρχεστε είτε γιατί σας το πρότειναν φίλοι, είτε τυχαία, μένετε και παραμένετε... Τον τελευταίο καιρό βλέπω να κινείται πολύ έντονα και η στήλη με τα σχόλια. Το επιχειρείτε εδώ και μου αρέσει, αν και το Facebook αναδεικνύεται ο πιο εύκολος δρόμος για τα σχόλια. Θα έχετε προσέξει όμως ότι το ενδιαφέρον είναι αμφίπλευρο. Όπου υπάρχει ανάγκη δίνεται απάντηση. Δεν πέφτουν στο κενό οι όποιες παρατηρήσεις σας...

Κάπως έτσι πορευόμαστε σε αυτό τον ιστότοπο. Ήρεμα, ήσυχα και απλά. Καυστικά όταν χρειάζεται, χαλαρά και με όμορφες φωτογραφίες επίσης... Σαν την πέτρα που όσο κυλάει δεν υπάρχει περίπτωση να χορταριάσει...

Απόσπασμα από το DemocracyNow! με παρουσιάστρια την Έιμυ Γκούντμαν. Η εκπομπή είχε θέμα τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και πως αυτοί καλύφθηκαν από διάφορους δημοσιογράφους, αυτόπτες μάρτυρες των βομβαρδισμών ή των αποτελεσμάτων τους στις εν λόγω περιοχές.

Απόσπασμα (2ο μέρος) από το DemocracyNow! με παρουσιάστρια την Έιμυ Γκούντμαν. Η εκπομπή είχε θέμα τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και πως αυτοί καλύφθηκαν από διάφορους δημοσιογράφους.

Σαν σήμερα έπεσε στη Χιροσήμα η ατομική βόμβα που σκόρπισε τον όλεθρο και αφάνησε χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, ενώ δημιούργησε πολλές γενιές μετά, σακατεμένων ανθρώπων...

Αμερικανοί ήταν στο πηδάλιο του “Ενόλα Γκέι”, φαντάροι που ήταν περήφανοι που υπηρετούσαν την πατρίδα τους. Και όταν κατάλαβαν τι έκαναν, πολλά χρόνια αργότερα, τρελάθηκαν. Ετσι γίνεται... Όταν συνειδητοποιείς το μέγεθος της καταστροφής που έχεις κάνει, είναι πια αργά για να το διορθώσεις...

Να θυμόμαστε λοιπόν!... Η μνήμη είναι τοπιο ισχυρό όπλο. Είναι η μόνη που μπορεί να αφυπνήσει συνειδήσεις και να αποτρέψει παρόμοιες τραγικές καταστάσεις...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, το Site θυμάται... Γιατί έτσι πρέπει και γιατί, με όλα αυτά που περνάμε ως χώρα και ως πολίτες έχουμε κάθε λόγο να λειτουργούμε με τεντωμένες τις κεραίες μας στα κελεύσματα των καιρών προσηλωμένοι στα μεγάλα ζητήματα και όχι στις καθημερινές μικρότητες που μας επιβάλλουν,μέσα απότα χειραγωγημένα ΜΜΕ, οι κυβερνώντες και η τρόικα.

6 Αυγούστου παγκόσμια ημέρα μνήμης... Για να μην ξαναθρυνήσουμε θύματα τέτοιων μαζικών καταστροφών. Αν δούμε λίγο την ιστορία, που πρέπει να τη δούμε (δείτε ΕΔΩ), θα τρομάξουμε...

Ίσως είναι χρήσιμο να το κάνουμε όμως... Με πείσμα, όρεξη και διάθεση για ζωή και δημιουργία παλεύουμε για ένα καλύτερο άυριο. Και δεν θα αφήσουμε κανέναν να καθορίζει τη μοίρα μας. Όλοι μαζί. Σε καιρούς κρίσης σαν αυτούς που βιώνουμε κανένας μόνος του...

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή... Δείτε το παραπάνω δημοσίευμα... Ο παππούς του, πρόεδρος των ΗΠΑ το 1945, έριξε σ' αυτό τον τόπο δυο ατομικές βόμβες... Εξήντα επτά χρόνια μετά, ο εγγονός καταθέτει στεφάνι στη μνήμη των χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Η ιστορία εκδικείται...

Δεν είναι παράξενο; Έχουμε έρθει τόσες φορές στο Αγκίστρι κι εδώ, σε τούτο το μέρος, την Απόνησο, δεν τα είχαμε καταφέρει να 'ρθούμε... Στο μικρό Αγκίστρι η εξερεύνηση μας ήταν μέχρι τα Λιμενάρια, εξίμιση χιλιόμετρα μακριά από τη Σκάλα, το εμπορικό κέντρο του νησιού... Και να, που χθες, αποφασίσαμε να το επισκεφθούμε. Απολαύστε τις φωτογραφίες που τραβήξαμε...

Ήσυχος τόπος η Απόνησος. Πιο ήσυχος δε γίνεται. Μόνο μια ταβέρνα υπάρχει κι αυτή από τη μεριά του Αγκιστριού που φέρει την ομώνυμη ονομασία. Στους μικρούς κολπίσκους είναι αραγμένα μικρά σκάφη αναψυχής. Να κάνουν οι άνθρωποι το μπάνιο τους, να βγουν για φαγητό... Έτσι κι αλλιώς τα πεντακάθαρα νερά είναι μια πρόκληση μοναδική... Και η φύση κρατάει κάτι από το άγριο που αρέσει στο ανθρώπινο μάτι και το ξεκουράζει...

Στο μικρό ιδιωτικό νησί, Απόνησος, μπαίνεις ελεύθερα με την προϋπόθεση ότι θα σεβαστείς τους περιορισμούς που θέτει ο ιδιοκτήτης ή μισθωτής, δεν καταλάβαμε καλά περί τίνος επρόκειτο, αν και κουβεντιάσαμε μαζί του... Μπορείς να δεις πάπιες να κυκλοφορούν ελεύθερες, όπως αυτές τις δύο στη φωτογραφία, παγόνια και άλλα εξωτικά πουλιά, μικρά πολύχρωμα παπαγαλάκια σ' ένα μεγάλο, τεράστιο, κλουβί. Οι άνθρωποι διαθέτουν τα πάντα σε λογικές τιμές... Από ξαπλώστρες μέχρι μικρά στικ, νερό παγωμένο, καφέ η αναψυκτικό... Οργανωμένοι...

Οι μικροί ορμίσκοι έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο που να είναι εύκολα προσεγγίσιμοι για τους επισκέπτες που θέλουν να περάσουν εδώ τη μέρα τους. Άλλωστε είναι ανοιχτό 12 ώρες κάθε μέρα. Από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ. Σε ένα μόνο χωλαίνουν, όπως και όλο το νησί άλλωστε, στο νερό. Το Αγκίστρι παίρνει νερό με υδροφόρα πλοία. Φαίνεται πως δεν υπάρχει γλυκό νερό για να αντλήσουν. Παντού είναι θάλασσα. Είναι φυσικό λοιπόν να είναι πανάκριβο και δυσεύρετο...

Το μέρος εδώ, στην Απόνησο, είναι ωστόσο ένα όνειρο... Τόσο που δεν σου κάνει διάθεση να φύγεις. Το μάτι σου ξεκουράζεται, η ψυχή σου αναγαλλιάζει... Τo Αγκίστρι είναι ένα όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού. Εδώ όμως δικαιώνεται η επιγραφή στα Λιμενάρια που αναφέρει ότι στην Απόνησο θα βρείτε μια “φανταστική παραλία”... Ψάχνοντας όλο και κάτι ακόμα θα βρεις...

Μια τεράστια ανθισμένη μπουκαμβίλια σε δυο τόνους του κόκκινου, βλέπω από το μπαλκόνι του σπιτιού που μένουμε... Και στο βάθος, θάλασσα. Ένας Αργοσαρωνικός να τον πιεις στο ποτήρι, έτσι ήρεμος και όμορφος που είναι... Είναι πολύ ήσυχα εδώ, στους Μύλους, δεν έχει την κίνηση της Σκάλας, ούτε τα μαγαζιά της...

Είπαμε να φάμε ένα ψαράκι σήμερα... Δεν έχει και τόσο σημασία τι, όσο να είναι φρέσκο... Η ταβέρνα δίπλα στο κύμα. Με τιμές προ κρίσης. Δυστυχώς... Πράγμα που χρειάζεται να το ξανασκεφτείς, όσο καλή διάθεση κι αν έχεις. Το επιχειρήσαμε συνειδητά. Και δεν το μετανιώσαμε. Τα φαγητά τους ήταν υπέροχα...

Απογευματάκι για καφέ δίπλα στη θάλασσα. Δεν υπάρχει πιο όμορφη απόλαυση. Το απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο... Η κοπέλα που έχει το Remetzo είναι πολύ εξυπηρετική. Ασχολείται με τους πελάτες, εγχώριους και ξένους. Οι περισσότεροι, όπως κι εγώ, τέτοια ώρα έχουν έρθει με τα κομπιούτερ τους, να εκμεταλλευθούν το Wi-Fi.

Κομπιούτερ και θάλασσα... Τεχνολογία και ζωή... Δεν ξέρω αν είναι μόνο το δημοσιογραφικό ψώνιο που με κατατρέχει, εδώ και 30χρόνια, αλλά μ' αρέσει να καταγράφω στιγμές. Θαρρώ πως ζω τα γεγονότα για δεύτερη φορά. Μένουν, μπορεί αν τις δει κάποιος ή να τις ξαναδώ εγώ. Αυτή την έννοια έχει το ημερολόγιο...

Φτάσαμε σχεδόν ψάχνοντας... Βοηθά και η βέσπα να κινηθούμε σε μέρη που δεν πας εύκολα με τα πόδια. Έτσι βρήκαμε το μικρό λιμανάκι με την υπέροχη αμμουδιά για την πρώτη βουτιά το μεσημέρι του Σαββάτου.

Είχε κοντά και μια ταβερνούλα που διέθετε σε φαγητά ό,τι τραβούσε η όρεξή σου. Ευγενέστατη η κοπέλα που τη λειτουργεί. Δεν είχε όμως προνοήσει να έχει ένα λάστιχο με γλυκό νερό να ξεβγαλθούν οι πελάτες της κι αυτό της κόστισε, τουλάχιστον στη δικη μας περίπτωση... Προτιμήσαμε να έρθουμε μια βόλτα στο σπίτι και μετά να ψάξουμε για ταβέρνα...

Κρίμα που δεν έχουν προβλέψει απλά πράγματα χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος... Είναι υποχρέωση του σωστού επαγγελματία να τα δει αυτά... Και να τα διορθώσει... Δεν έχει την πολυτέλεια αυτή την εποχή να χάνει πελάτες...

Το χάρηκα όμως το μπάνιο. Μούλιασα στο νερό. Δεν μου έκανε όρεξη να βγω από αυτό. Και ύστερα που ξεβγάλθηκα και έφυγε από πάνω μου η αρμύρα, ένοιωσα άλλος άνθρωπος. Ήταν τέτοια η χαλάρωση που αν δεν θέλαμε να πάμε για φαγητό, θα την έπεφτα για ύπνο... Ας είναι. Μια μικρή αναβολή κι όλα θα γίνουν.

Κάθομαι στο μπαλκόνι της μεζονέτας μας, στο στούντιο ΑΘΗΝΑ. Γράφω... Περιμένω να στεγνώσουν λίγο τα μαλλιά μου από το μπάνιο και να φύγουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν πεινάω πολύ. Το πρωινό ήταν πλούσιο...

Τα τζιτζίκια έχουν στήσει χορό στις ελιές απέναντι... Κι εδώ όπως και στο χωριό μου, οι τραγουδιστάδες του καλοκαιριού δεν λένε να κλείσουν το στόμα τους...

Στο σπίτι απέναντι κουβεντιάζουν κι ακούγονται αποσπασματικά αυτά που λένε. Μακριά, στο δημόσιο δρόμο κάποια πιτσιρίκια γκαζώνουν τα μηχανάκια τους. Τα καημένα, κάπως πρέπει να δείξουν κι αυτά την ύπαρξή τους και ο μόνος τρόπος που έχουν σε αυτή την ηλικία είναι να... εκνευρίζουν τους γύρω τους...

Τις μεγάλες προμήθειες από το σούπερ μάρκετ τις κάναμε χθες. Κάτι ψιλά όμως θα χρειαστούμε και σήμερα. Μετά το μεσημεριανό φαγητό θα περάσουμε από εκεί μια βόλτα... Κι ύστερα επιστροφή για μια μικρή καλοκαιρινή σιέστα.

Αν αγαπώ το καλοκαίρι είναι γι' αυτές τις μικρές στιγμές του. Μπορείς να τις διαχειριστείς όπως θες. Ο χρόνος γίνεται... πλαστελίνη στα χέρια σου. Ο χρόνος είναι φίλος κι όχι εχθρός. Είναι μαζί σου, δεν σε κυνηγάει... Λειτουργεί για σένα και προς όφελός σου...

Αγκίστρι 2012. Μεσημέρι Σαββάτου. Δυο καλοκαιρινές πινελιές με πολύ αγάπη γραμμένες στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού.

Σ' αυτή τη θέση έδεσε και ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ στο Αγκίστρι. Μόνο που αυτη τη φορά οι άνθρωποι δεν έκαναν μπάνιο δίπλα... Ήταν αργά βλέπεις η ώρα που φτάσαμε στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού...

Η παραλία της Χιλιαδούς στο Αγκίστρι... Δεν πήγαμε φέτος, η φωτογραφία είναι προπέρσινη, αλλά η ομορφιά ειναι η  ίδια...

Το Αγκίστι είναι πολύ πράσινο νησί... Το δάσος του με τους πευκώνες είναι από τα πιο όμορφα που έχει να δείξει... Πηγαίνοντας για τη Δραγονέρα περνάς μέσα απ' αυτό...

Νάτη και η Δραγονέρα... Υπέροχη η παραλία της, θα πάμε αύριο να τη χαρούμε. Το γεγονός ότι έχουμε μαζι μας της VESPA μας βοηθάει πολύ στις μετακινήσεις... Έτσι κι αλλιώς εδώ οι αποστάσεις είναι μικρές...

Το Αγκίστρι το ξέραμε. Έχουμε ξανάρθει κάποια άλλα καλοκαίρια. Είναι κοντά στον Πειραιά, ο Αργοσαρωνικός είναι μικρός και έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε άλλο κόσμο...

Παρασκευή απόγευμα ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Μια μέρα ζεστή σαν όλες τις προηγούμενες. Πήραμε από τον Πειραιά, πύλη Ε8 στο λιμάνι, τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ που πήγαινε Αίγινα – Αγκίστρι. Νωρίς είμασταν εκεί. Μια ώρα και... Αλλά τώρα το καλοκαίρι η κίνηση στο λιμάνι είναι μεγάλη. Κάθε πέντε λεπτά κι ένα καράβι μπαίνει μέσα. Κι όλα βιάζονται. Φορτώνουν επιβάτες γρήγορα για να ξαναφύγουν...

Κάπως έτσι ήταν και ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ. 6.35 είχε απόπλου και κόντευε 6.20 κι ακόμα να φανεί στο λιμάνι. Κι όμως ήρθε κι έφυγε με πέντε λεπτά μόνο καθυστέρηση... Όλοι, λες και είναι συνεννοημένοι. Λιμενικοί, πληρώματα, επιβάτες... Κινούνται γρήγορα... Ο ήλιος έξω καίει, ακόμα είναι πολύ ψηλά... Διαλέξαμε κατάστρωμα. Έχει χώρο εκεί και για να καθίσουμε και για να τακτοποιήσουμε τις αποσκευές μας.

Πάνω στον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ φυσάει ένα δροσερό αεράκι άλλο πράγμα. Η θάλασσα, αχ αυτή η θάλασσα... Ο Ρήγας στο κλουβί του τα' χει χάσει... Ακούει τις μηχανές του πλοίου, το θόρυβο των ανθρώπων και δεν ξέρει πού βρίσκεται. Είναι όμως σχετικά ήρεμος. Στο κατάστρωμα κάποια στιγμή την πέφτει για ύπνο μέσα στο κλουβί του.

Μιάμιση ώρα μετά τον απόπλου πιάνουμε Αίγινα. Η πρώτη στάση. Εδώ κατεβαίνουν αρκετοί, οι περισσότεροι. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε για το Αγκίστρι. Το καράβι πιάνει Σκάλα. Γνωστό μας το μικρό λιμανάκι, έχουμε κάνει μπάνιο στα καθαρά νερά του...

8.30 φτάνουμε... Όρτσα τα πανιά για τα δωμάτια στο STUDIO ATHINA. Μικρό είναι το νησί. Τα βρίσκουμε εύκολα. Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε μια βόλτα για πορτοκαλόπιτα και ένα ποτό δίπλα στο κύμα. Το βράδυ είναι όμορφο. Χρειάστηκε την ενίσχυση από τα δυο κλιματιστικά για λίγο, αλλά μετά κοιμηθήκαμε. Και ξυπνήσαμε με την αγωνία του Ρήγα που είχε κάνει φτερά. Δείτε προηγούμενη ανάρτηση...