Αυτή την εφημερίδα την πήρα χθες από τη Στεμνίτσα στη βόλτα που κάναμε. Αγαπώ τις τοπικές εφημερίδες, ξέρω με τι κόπο και θυσίες βγαίνουν, αλλά τούτη εδώ με ξενέρωσε...

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να τη διαβάσω την εφημερίδα “Χώρα Σεμνίτσα” ξεκινώντας με καλή διάθεση. Έψαξα να βρω την ταυτότητα της. Δεν υπήρχε πουθενά. Παρ' όλα αυτά το άρθρο του εκδότη ήταν πρώτο θέμα. Κι ευτυχώς που το υπέγραφε γιατί αλλιώς, ούτε ποιος είναι, δεν θα ξέραμε.

Αυτοχαρακτηρίζεται “Εποχιακή έκδοση για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη στην αγαπημένη “χωροπούλα” του Θεόδωρου Κολοκοτρόνη”. Είναι το 4ο φύλλο αυτό που διάβασα και καλύπτει το καλοκαίρι 2012, αν και η ύλη του είναι ένα τοπικό ημερολόγιο από την αρχή του χρόνου.

Σε σχήμα Α3 ή αλλιώς ταμπλόιτ, απρόμαυρη, 12σέλιδη, τυπωμένη σε επίπεδο πιεστήριο με χοντρό χαρτί καλύπτει μια συγκεκριμένη γκάμα θεμάτων. Την πήραμε από ειδικό σταντ στην πλατεία της Στεμνίτσας όπου υπάρχει και το ομώνυμο μαγαζί με είδη λαϊκής τέχνης, βιβλία, διακοσμητικά, αντίκες, καλλυντικά και ένδυση για... καιρό Στεμνίτσας, όπως χαρακτηριστικά λέει στη διαφήμιση της τελευταίας σελίδας. Και μάλλον πρόκειται για δική του έκδοση, διότι το τηλέφωνό του συμπίπτει με το τηλέφωνο της εφημερίδας.

Λόγω δουλειάς εκτιμώ κάθε προσπάθεια έκδοσης εφημερίδας, καθώς γνωρίζω τη διαδικασία... Το να βγάζεις εφημερίδα στις μέρες μας είναι ένας μικρός άθλος. Ωστόσο ένα τυπωμένο χαρτί με τη μορφή της εφημερίδας δε σημαίνει, σώνει και καλά, ότι επιτελεί το σκοπό της έκδοσης.

Χρειάζεται πολύ δουλειά, προγραμματισμός και πάνω απ' όλα αγάπη για τον τόπο που θέλεις να υπηρετήσεις. Φοβάμαι πως αυτά τα στοιχεία αυτά λείπουν από την έκδοση που πήρα στα χέρια μου.

Δυο – τρία ιστορικά κομμάτια για τη Στεμνίτσα, η καταγραφή χωρίς σχόλια που να δίνουν χρώμα, κάποιων εκδηλώσεων και μερικές διαφημίσεις μαγαζιών στην τελευταία σελίδα, δεν εγγυώνται για το καλό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν λέει κάτι στους ντόπιους, αλλά καθώς την είδα στο σταντ έξω από το μαγαζί στην πλατεία, είχα την αίσθηση ότι κάτι θα έβρισκε ο ξένος που θα είχε ενδιαφέρον για να το μάθει...

Τελικά η υπόθεση “εφημερίδα” είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να μπορεί ο καθένας να “παίζει” μ' αυτήν. Και δεν είναι αρκετό να διαθέτεις κάποια χρήματα για το κάνεις. Χρειάζεται πολύ αγάπη από τους ανθρώπους που αποφασίζουν να ασχοληθούν με αυτή την εκδοτική προσπάθεια. Κι αυτή δεν τη βρήκα στις σελίδες της που διάβασα με πολύ προσοχή...

Ας είναι... Εύχομαι να είναι καλοτάξιδη και να βελτιωθεί στην πορεία της, γιατί το χρειάζεται, τόσο σε περιεχόμενο και θεματολογία, όσο και σε εμφάνιση. Επιμένω: Ο Τύπος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση...

Ο Ρήγας άρχισε να βγαίνει έξω από το δωμάτιο του. Ξεθάρρεψε... Του αρέσει ο ήλιος εδώ στο χωριό. Στο κήπο την καταβρίσκει... Πιο πολύ αρέσει τη νύχτα καθότι αιλουροειδές, αλλά για την ώρα βγαίνει μόνο την ημέρα...

Τις βόλτες του τις επεκτείνει και στο χαγιάτι, όπου καθόμαστε κι εμείς. Παρακολουθεί τα πάντα γύρω του. Εξερευνητής. Τα γατιά φημίζονται για την περιέργεια τους. Χαρακτηριστικό τους άλλωστε. Ο Ρήγας δείχνει να του αρέσει εδώ...

Τη φωτογραφία την τράβηξα από μακριά. Πάνω από τη βεράντα... Μπαίνει μέσα στις φυλλωσιές των φυτών, ψάχνει να γνωρίσει τον τόπο... Πιο ήρεμος, πιο σίγουρος, έχει βρει από πού να φύγει κι επιστρέφει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πίσω ατη βάση του...

Μέσα σε χώματα κινείται ο Ρήγας... Αλλά προφανώς δεν ξέρει ακόμα ότι οι γάτες μπορούν να κάνουν εκεί την ανάγκη τους. Έτσι επιστρέφει στο δωμάτιο του, στην άμμο του που ξέρει καλά τη χρήση της από την Αθήνα... Τα μαθαίνουν με τον καιρό όλα τούτα τα ζώα. Μα ο Ρήγας δεν θα προλάβει. Είναι απελπιστικά λίγος ο καιρός...

Μεσημέρι... Ανήμερα Δεκαπενταύγουστου στη δροσιά στο χαγιάτι... Διαβάζω το περιοδικό μου. Η ησυχία του χωριού, είναι ιδανική για διάβασμα.

Μέχρι και ο Ρήγας έχει εγκλιματιστεί... Τα βρήκε με το σκύλο του Γιώργου, τον Ιβάν και με την άλλη γάτα του σπιτιού, τη Σπίθα και βγαίνει άφοβα βόλτα στην κήπο. Του αρέσει τόσο που θέλει να το κάνει και τη νύχτα. Για την ώρα πάντως τον αφήνουμε μόνο την ημέρα. Φοβόμαστε μην ανοιχτεί περισσότερο τη νύχτα και δεν βρει εύκολα το δρόμο της επιστροφής. Έξω από το δρόμο περνούν άνθρωποι που γυρίζουν από την εκκλησία και εύχονται “χρόνια πολλα” για τη σημερινή μέρα...

Κατά τα άλλα, η μέρα είναι όμορφη. Ένας ζεστός ήλιος απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας, μεσημεριάτικος, δυνατός...

Τα παιδιά του Βασίλη με τον Λάμπρο παίζουν τάβλι, απέναντι στο σπίτι της Γιωργίας. Ακούγονται τα ζάρια που πετιούνται, τα πούλια και τα σχόλια που κάνουν στο παιχνίδι τους ανάμεσα στα τζιτζίκια που τραγουδούν ανενόχλητα το σκοπό τους.

Με μια “ρουφιξιά” έβγαλα τις 50 πρώτες σελίδες του UNFOLLOW. Πολύ ενδιαφέρον περιοδικό... Το έχω μαζί μου, στο σακβουαγιάζ και να, που ήρθε η ώρα του να του ρίξω μια ματιά σε βάθος... Να το ξεκοκαλίσω δηλαδή...

Με το συστηματάκι της WIND, έστω κι αν το δίκτυο της εδώ είναι 2D και χαμηλό, μπορώ να κάνω απλά πράγματα. Να δω τα χωριά μου στις Φυλετικές Μάχες που αυτή την περίοδο είναι ειρηνική και δημιουργική, μέχρι να κάνω τα σχόλια μου στο Facebook και να δω τις ειδήσεις μέσω του Twitter.

Απλά πράγματα, σε χαμηλές ταχύτητες... Τις αναρτήσεις και τα πιο σύνθετα πράγματα προτιμώ να τα κάνω τα απόγευμα από το Wi-Fi. Ναι, από κει τα πράγματα είναι είναι πιο εύκολα...

Ο Γιώργος ετοιμάζει ψητό στο φούρνο με πατάτες... Κάθε τόσο το κοιτάζει και σχολιάζει μόνος του, πόσο δεινός μάγειρας είναι. Όντως είναι καλός. Το παλεύει, το προσπαθεί κι έχει καλά αποτελέσματα...

Κυριακή πρωί... Μια βόλτα στον ποταμό Λούσιο και μια μικρή στάση για να κόψει φασκόμηλο ο Γιώργος... Μικρές ανάσες στο χωριό όπου καθετί είναι γεμάτο ζωή... Είναι 9.30 το πρωί... Ο ήλιος έχει, εδώ και μια ώρα, προβάλει στον ορίζοντα...

Και λίγο παρακάτω για δάφνη... Άγρια. Έτσι όπως βγαίνει μόνη της στο ποτάμι ανάμεσα στις άλλες πρασινάδες που κάνουν ακόμα πιο όμορφη τη φύση. Έτσι είναι. Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που ομορφαίνουν τη ζωή μας, αλλά επειδή είναι μπροστά μας, μερικές φορές δεν τα βλέπουμε... Τα λάθη μας...

Στον βαθύ ίσκιο των πλατανιών μπορείς να ζήσεις σαν να 'σαι κάπου στον παράδεισο. Δεν ξέρω, αλλά στο μυαλό μου μέσα, κάπως έτσι είναι οι εικόνες για τον παράδεισο. Ίσκιος πολύς, παχύς και δροσερός... Που σε προστατεύει από τον ήλιο που επίσης σε άλλες περιπτώσεις είναι ζωή. Εδώ, στο χωριό Ελληνικό που βρίσκομαι είχα την ευκαιρία να περπατήσω πολλές φορές ανάμεσα στα πλατάνια...

Η μέρα έχει τα δικά της όμορφα να δώσει... Παραμονή Δεκαπενταύγουστου στην Ελλάδα, γιορτάζουν σχεδόν παντού... Είναι όμορφος ο καιρός εδώ στα ορεινά που βρίσκομαι...

Το πρωί έχει ψυχρούλα, αλλά εμένα μ' αρέσει να ξυπνάω νωρίς. Το ίδιο έκανα και στο δικό μου χωριό. Είναι απόλαυση το πρωί να γράφω παρέα με τον καφέ μου και τα κοκόρια που “φωνάζουν” με το δικό τους τρόπο ότι ξημέρωσε...

Το μεσημέρι έχει τη ζεστούλα του, αλλά υπάρχουν δέντρα και πλατάνια δροσερά που μπορεί να σε καλύψουν και να νοιώσεις καλά. Φαγητό, διάβασμα και μια μεσημεριανή σιέστα είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου προκύψει.

Και το απόγευμα ξανά καφέ, στην ταβέρνα για καμιά ανάρτηση και ευκαιρία να κάνω μια μικρή τσάρκα στο διαδίκτυο...

Κάπως έτσι, κυλούν οι μέρες στην επαρχία το καλοκαίρι... Δεν έχει αγροτικές δουλειές αυτή την περίοδο, μόνο κάνα ξύλο να κόψουν για το χειμώνα που θα 'ρθει. Και στα δέντρα οι συκιές δίνουν ρεσιτάλ αυτήν την περίοδο, όπως και οι αμυγδαλιές που τώρα ο καρπός τους είναι γινομένος, δροσερός μεν αλλά ώριμος. Για σταφύλια εδώ δε γίνεται λόγος. Δεν υπάρχουν πια αμπέλια για κρασί, όπως παλιά... Όσοι κάνουν πάνε στη Νεμέα και παίρνουν έτοιμο μούστο... Το αμπέλι θέλει προσοχή στην καλλιέργεια. Ποιος νέος πια έχει τη διάθεση να το κάνει. Δεν ξέρω μόνο αν η κρίση βοηθήσει στην κατεύθυνση να ξανακαλλιεργηθεί η γη και να δώσει καρπούς...

Στο χωριό το άγχος της επιβίωσης δεν είναι εμφανές σε πρώτο πλάνο. Ήρεμα, ήσυχα και που και που κανένα σχόλια πολιτικό “ οι ψεύτες, άλλα έλεγαν προεκλογικά κι άλλα σχεδιάζουν τώρα σε βάρος μας”, τέτοια.. Σαν αυτά που βιώνει και κουβεντιάζει κανείς στο δρόμο, στο καφενείο, όταν βρεθούν παρέες στα σπίτια...

Εδώ, το πανηγύρι του χωριού πάει πιο πίσω. Του Αϊ Γιαννιού, στις 29 του Αυγούστου. Από τώρα όμως μαζεύονται, δηλαδή αρχίζουν να μαζεύονται οι χωριανοί. Για να κλείσουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους με τη δροσιά του βουνού και να προετοιμάσουν την επιστροφή τους στην Αθήνα για το φθινόπωρο που έρχεται...

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, στο Ελληνικό Αρκαδίας...

Στις μέρες της μεγάλης ζέστης εδώ ο τόπος είναι ιδανικός για να δροσιστείς, να ξεκουραστείς, να χαλαρώσεις στη σκιά των πλατανιών... Μια τέτοια μέρα επισκεφτήκαμε την πηγή στο γεφύρι Παπαδήμα. Και δεν το μετανιώσαμε... Ήταν όντως πολύ όμορφα και άξιζε τον κόπο που το κάναμε. Δείτε πανέμορφα πλατάνια...

Ο χώρος θεωρείται και αρχαιολογικός. Δεν ξέρω σε τι αναφέρεται, δεν υπάρχει τίποτα διευκρινιστικό γύρω αλλά η πινακίδα είναι απόλυτη. Δεν θα ήταν άσχημο οι εμπνευστές της να έβαζαν δυο λόγια, να εξηγούν για τους περαστικούς τι αρχαία ήταν σε τούτο εδώ τον χώρο...

Στο γεφύρι Παπαδήμα να μαζέψουμε νερό από την πηγή... Η καταρρακτώδης βροχή των προηγούμενων ημερών είχε επιπτώσεις στο δίκτυο ύδρευσης του χωριού... Οι βρύσες βγάζουν νερό με μια απόχρωση στο κόκκινο. Προφανώς χώμα είχε εισχωρήσει από τη βροχή. Δεν είναι επικίνδυνο, αλλά οπωσδήποτε αντιαισθητικό. Έχουμε μάθει στο καθαρό, διάφανο νερό, πώς να το κάνουμε...

Κάθομαι δίπλα στην πηγή. Ιδιότυπη... Το νερό βγαίνει από ένα βράχο. Ανθρώπινο χέρι έχει εισχωρήσει και έχει βοηθήσει να βγαίνει μέσα από ένα λάστιχο, από τον τόπο που μαζεύεται. Το μέρος είναι υπέροχο... Μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες κάτω από τα πλατάνια και να απολαμβάνεις τη δροσιά... Απίθανος ο ήχος του τρεχούμενου νερού, ανάμεσα στις πέτρες καθώς κυλά...

Μ' αρέσει εδώ... Μπορώ να καθίσω με τις ώρες... Μόνος ή με παρέα είναι υπέροχος ο τόπος. Έτσι κι αλλιώς το νερό που κυλά γάργαρο μοιάζει να “τραγουδάει” υπέροχους σκοπούς. Αύγουστος στο Μουλάτσι... Ύστερα από μια δυνατή μπόρα που έχει φέρει μπόλικη δροσιά στην ευρύτερη περιοχή. Πάνε οι ζέστες της Αθήνας. Τις ξεχάσαμε κιόλας...

Μακράν οι πιο ανούσιοι και αδιάφοροι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν αυτοί του Λονδίνου... Ευτυχώς τέλειωσαν. Να δούμε τώρα πως θα καλύπτουν τηλεοπτικό χρόνο τα κανάλια... Πέρα από την τρομοκρατία των ειδήσεων θα μας ξαναδώσουν για πολλοστή φορά τα ίδια ανούσια σίριαλ... Αγνοήστε τους. Κλείστε τους δέκτες σας...

Πότε ήρθαν, πότε έφυγαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ούτε που το κατάλαβα. Κάπως έτσι κύλησαν και οι δυο βδομάδες... Το είχα σημειώσει άλλωστε εδώ, στο ξεκίνημα τους. Οι πιο αδιάφοροι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ετούτοι εδώ...

Ότι κι αν προσπάθησε να κάνει η βιομηχανία του θεάματος δεν μας τράβηξε την προσοχή, δεν μας αιχμαλώτισε μπροστά στη μικρή οθόνη, δεν μας γέμισε ούτε μια άδεια στιγμή...

Μπορεί να φταίει και το γεγονός της πολύ φτωχής συγκομιδής μεταλλίων που πήραν οι αθλητές μας. Δυο χάλκινα είναι ότι χειρότερο έχουμε να παρουσιάσουμε ως χώρα...

Κι από την άλλη διαβάζω στο Facebook για όλη αυτή τη μιζέρια της ελληνικής αποστολής και λέω πω κι αυτά τα δυο χάλκινα, καλά είναι σε καιρούς σαν αυτούς που περνάμε...

Χθες βράδυ ήταν η τελετή λήξης στο Λονδίνο. Και όπως στην έναρξη κάτι ετοίμασαν. Δεν την είδα, συνειδητά. Τα φώτα έσβησαν και η Βραζιλία θα πάρει τα ινία, τέσσερα χρόνια αργότερα... Μια χώρα στη Λατινική Αμερική που δοκιμάζεται κι αυτή από τη φτώχεια, με τις φαβέλες της να είναι το πιο μελανό σημείο.

Οι σκηνοθέτες όμως θα δείξουν κι από κει όμορφες και φαντασμαγορικές εικόνες... Έτσι συμβαίνει όταν ανθεί η βιομηχανία του θεάματος. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς το προϊόν τους δεν πείθει πια τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Υπεραθλητές τύπου Μπόλντ και Φελπς δεν λένε τίποτα στις καρδιές μας. Τα ρεκόρ τους μοιάζουν από άλλον πλανήτη και γέλαγα με τους Έλληνες εκφωνητές που έδειχναν θαυμασμό στις επιδόσεις σα να μην ξέρουν, να μην άκουσαν πώς γίνονται αυτές... Ούτε που πήρα μυρωδιά για την ντόπα στο πρωταθλητισμό... Ε, όχι ρε παιδιά, ποτέ δεν ήμασταν διατεθειμένοι να... παίξουμε με τέτοια στημένα παιχνίδια...

Μας αρέσει η καθαρότητα στις ανθρώπινες σχέσεις, στον αθλητισμό, στη δουλειά, στη διασκέδαση, παντού. Και όπου περνά από το χέρι μας το κάνουμε πράξη. Απλά, όμορφα, σαν φυσική ροή της ζωής, χωρίς να προσποιούμαστε για τίποτα...

Τι κάνεις όταν ξαφνικά επάνω που έχεις όρεξη και διάθεση για δουλειά, αντιλαμβάνεσαι ότι το κομπιούτερ, αυτή η... θαυματουργή εφεύρεση που μπορεί να βοηθά να κάνεις πολλά πράγματα, τα φτύνει; Η αλήθεια είναι πως δεν έχεις πολλές επιλογές... Μη όντας γνώστης αυτών των τεχνολογιών δεν είχα παρά να περιμένω να φύγει η Κυριακή, να 'ρθει η Δευτέρα και να αναζητήσω κάποιον ειδικό....

Αλλά ο ειδικός περί τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές είναι μια κουβέντα στην επαρχία... Πώς θα τον βρεις, αν υπάρχει κι αν τον βρεις είναι βέβαιο ότι θα γνωρίζει να διαχειριστεί σωστά τη λύση του προβλήματος; Σωστές σκέψεις. Αλλά πέραν αυτού ουδέν...

Κι αν ήθελα, που ήθελα, να ξαναδουλέψει το μηχάνημα θα έπρεπε να το ρισκάρω...Να δοκιμάσω να βρω έναν άνθρωπο και να προσπαθήσει να του ρίξει μια ματιά...

Πώς νιώθεις λοιπόν όταν το PC δεν ανταποκρίνεται στοιχειωδώς σε όσα είναι σχεδιασμένο να κάνει; Είναι σαν να χάνεις κάτι από τον εαυτό σου, σαν να σου λείπει ένα κομμάτι από το παζλ που ενώνει τον κόσμο...

Από χθες το μεσημέρι που παρουσιάστηκε το πρόβλημα έχω μια ανησυχία... Αλλά ήταν Κυριακή, τα πάντα κλειστά, δεν είχα καμιά δυνατότητα να κάνω κάτω. Μια επικοινωνία τηλεφωνική με τον Δήμο δεν απέδωσε.. Προσπάθησα να του εξηγήσω το πρόβλημα. Δεν ήταν εύκολο.

Κι έτσι, Δευτέρα πρωί ροβόλησα κατά τη Μεγαλόπολη ψάχνοντας να βρω τον ειδικό... Στα τυφλά... Ρωτώντας πας στην πόλη, λένε... Κάπως έτσι το 'κανα κι εγώ...

Και βρήκα άκρη... Ένα εργαστήριο στην άκρη της πόλης, φάνηκε ότι μπορούσε να με βοηθήσει. Μόνο που έπρεπε να περιμένω... Ο τεχνίτης είχε πάει στο χωριό και θα επέστρεφε σε κανά δυο ώρες. Εκ των υστέρων έμαθα ότι το χωριό του ήταν το Ελληνικό. Ειρωνεία... Από κει κατέβηκα εγώ στη Μεγαλόπολη...

Περίμενα... Και τι ήταν δυο ώρες μπροστά στην ελπίδα ότι θα μπορούσε να να βρεθεί λύσει και να λειτουργήσει κανονικά το κομπιούτερ μου;

Πήγα στην πλατεία, κάθισα σ' ένα καφέ, παρήγγειλα μια παγωμένη σοκολάτα και λίγο πριν κλείσει το δίωρο επέστρεψα στο εργαστήριο. Ήταν ακόμα κλειστό... Αύγουστος είναι και οι ρυθμοί είναι λίγο πιο ραχατλίδικοι...

Όταν ήρθε το πήρε στα χέρια του το άνοιξε. “Είναι ο σκληρός” είπε και άνοιξε την ειδική θέση που είναι κλειδωμένος. Το... χάιδεψε λίγο και το ξανακούμπωσε... Πήρε κανονικά μπροστά. Αυτό ήταν το... τεράστιο πρόβλημα... Ευχαριστώ πολύ νεαρό τεχνίτη Σαρακινιώτη... Μου έμαθε ότι δεν πρέπει αν το βάζω κάτω εύκολα. Και βγήκα κερδισμένος από αυτή την ιστορία...