Σ' αυτό το μπαλκονάκι πέρασα αρκετές ώρες... Και δες τε κάτω δεξιά, η βουκαμβίλια που χθες θαύμαζα, σήμερα έχασε τα άνθη της. Ξεράθηκαν, διατηρώντας ωστόσο την ομορφιά τους. Υπέροχο μέρος για να δουλεύεις...

Από το ίδιο σημείο είχα επίσης τη δυνατότητα να θαυμάζω την ομορφιά του τοπίου. Θάλασσα, πράσινο και κάπου εκεί φωνές παιδιών που παίζουν ανέμελα με τα κουβαδάκια τους στην αμμουδιά...

Φυσική... κουρτίνα, ικανή να γεμίσει ενέργεια την ψυχή μου... Πόσο έζησα εδώ στο ΑΡΓΩ; Λιγότερα από δύο εικοσιτετράωρα. Αλλά ήταν παραγωγικά και όμορφα... Αληθινά τα χάρηκα...

Τέτοια γαλήνη, ηρεμία, ησυχία, είχα καιρό να τη νιώσω. Χαλάλι τους τα λεφτά που έδωσα. Επιβεβαίωσαν ως σωστή τη σκέψη μου να φύγω το Σαββατοκύριακο μακριά από την Αθήνα. Σε ένα μέρος όμορφο και οικονομικό...

Η επιστροφή είναι πάντα δύσκολη. Αν και στο λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου, πέρασα πολύ όμορφα στους Αγίους Αποστόλους... Κι έτσι δεν μετανιώνω καθόλου που φεύγω... Το ήξερα από την αρχή, το ταξίδι δεν θα κρατούσε παραπάνω... Για τόσο ήταν προγραμματισμένο, τόσο κράτησε...

Έλυσα και το γρίφο με το “μπέρδεμα” ανάμεσα στις Πετριές και τους Αγίους Αποστόλους. Οι πρώτοι κάτοικοι που ήρθαν σ' αυτό το μικρό ψαροχώρι ήταν από τις Πετριές... Ο οικισμός τότε δεν είχε όνομα, δεν είχαν ανάγκη να βρουν, οι άνθρωποι είχαν χωριό. Αργότερα, καθώς πλήθυνε ο πληθυσμός του μαζί με τα σπίτια έφτιαξαν και μια εκκλησία και της έδωσαν το όνομα Άγιοι Απόστολοι. Κι έτσι, με τον καιρό καθιερώθηκε να γράφεται και να λέγεται ο τόπος “Άγιοι Απόστολοι”...

Κάποιοι παλιοί όμως στην καρδιά τους έχουν τις Πετριές, τον τόπο τους... Κι έτσι επιμένουν να λένε: “Ψάρια από τις Πετριές”. Κάπως έτσι και στο μυαλό μου μου είχε καρφωθεί ότι οι Πετριές είναι παραθαλάσσιες...

Το πρωί της Κυριακής ξύπνησα και ο τόπος είχε γεμίσει αποκαΐδια. Όπως και η θάλασσα. Φαίνεται πως κάποια στιγμή γύρισε ο αέρας και τα έστειλε προς τα εδώ... Η πυρκαγιά από τη Μουρτερή είχε συνεχείς αναζωπυρώσεις...

Έκανα μπάνιο νωρίς στη θάλασσα.... Και τις δυο μέρες μπήκα εκεί γύρω στις 8 π.μ. και ήταν υπέροχη. Ελάχιστοι κολυμβητές είναι μαζί μου. Οι περισσότεροι προτιμούν το μεσημέρι ή το απόγευμα...

Έχω ακόμα τις εικόνες από τη χθεσινοβραδινή έξοδο στην παραλία των Αγίων Αποστόλων... Εδώ οι άνθρωποι είναι ευφυείς ως επαγγελματίες. Όλοι ανεξαιρέτως, έχουν βγάλει έξω τα τραπέζια τους, εντελώς πλάι στο κύμα, πάνω στην αμμουδιά. Και να πεις ότι είναι μακριά... Αλλά αλλιώς είναι δίπλα κι αλλιώς... πάνω στη θάλασσα...

Μια καφετέρια που κάθισα να πιω ένα ποτό, έχει βγάλει έξω τους... καναπέδες και τα τραπεζάκια του μαγαζιού. Και κάνει τρελές δουλειές...

Η άμμος είναι ψιλή και όμορφη... Τα παιδιά παίζουν κρυφτό, ανάμεσα στον κόσμο, κυλιούνται κάτω, φωνάζουν, είναι γεμάτα ζωή... Τα βλέπω και τα χαίρομαι... Και που βρέθηκε τόσος κόσμος; Πιο πολύς είναι τώρα, τη νύχτα, στα καφέ από το πρωί στο μπάνιο. Παρέες – παρέες, κουβεντιάζουν, γελούν σε καλοκαιρινή ατμόσφαιρα... Δεν κάνει κρύο. Νιώθεις άνετα με το πουκαμισάκι ή μια κοντομάνικη μπλούζα. Μ' αρέσει...

Κάθισα ώς τις 12. Αρκετά αργά για τα δικά μου δεδομένα... Και μετά έφυγα... Νύσταζα κιόλας... Το πρωί μετά το μπάνιο άρχισα να ετοιμάζω τα πράγματά μου. Έπρεπε να παραδώσω στις 12 το δωμάτιο. Δεν θα είχαν αντίρρηση να καθίσω ώς το απόγευμα που θα φύγω, αλλά περιμένουν πελάτη να έρθει σήμερα...

Η ταμπέλα μικρή, διακριτική, δίνει όμως το στίγμα για το που είναι η ταβέρνα των παιδιών... Δεν έμαθα ποτέ το όνομα τους, μα ήταν εξαιρετικοί στη δουλειά τους. Κι οι δυο...

Αυτός είναι ο χώρος που βγάζουν τα τραπέζια του μαγαζιού τους. Οι τέσσερις τέντες κάνουν τον ίσκιο που χρειάζεται. Δυστυχώς σ' αυτό το σημείο δεν έχει δέντρο για να δώσει φυσικό ίσκιο...

Δίπλα στο λιμάνι... Μικρές βαρκούλες και ψαροκάικα, όπως τούτο δω, δίνουν τη δυνατότητα στους ντόπιους για ένα επιπλέον εισόδημα. Και τώρα τα σκάφη είναι αγκυροβολημένα..

Η ταβερνούλα τους ήταν κάπως απομακρυσμένη από τις υπόλοιπες στο λιμανάκι των Αγίων Αποστόλων. Δεν είχε μπροστά της ακρογιαλιά με υπέροχη αμμουδιά. Μια αλάνα χωμάτινη ήταν και μετά το λιμάνι, όπου αγκυροβουλούσαν οι βάρκες και τα μικρά καΐκια...

Ευτυχώς είχαν φροντίσει να ρίξουν χαλίκι κι έβαλαν και τέσσερις μεγάλες ομπρέλες ηλίου να κάνουν ίσκιο. Να έχουν έναν τόπο να κάτσουν οι πελάτες τους. Αυτό το άνετο, ήταν που μου άρεσε καταρχήν... Και μετά η ησυχία... Ούτε πολλές παρέες, 5 – 6 τραπέζια είχε μόνο...

Το σέρβις τους άψογο, τα φαγητά τους καλοψημένα, οι τιμές τους προσγειωμένες κι ανθρώπινες. Ένα ζευγάρι το είχε με ένα παιδί, γύρω στα 12 που βοηθούσε κι αυτό στο σερβίρισμα. Πρόσωπα χαμογελαστά. Δεν είχαν μεγάλη εμπειρία, τρεις μήνες τώρα ήταν που το είχαν ανοίξει το μαγαζί. Αλλά το πάλευαν το πράγμα. Εδώ έφαγα και τα δύο μεσημέρια. Ένοιωθα άνετα. Κουβέντιασα μαζί τους, μοιράστηκα τις αγωνίες τους για το πώς πάνε τα πράγματα...

Τέτοια άνθρωποι μ' αρέσουν... Δείχνουν να αγαπούν τη δουλειά τους και προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζείν με το χαμόγελο...

Κι οι πελάτες τους. Απ' ότι παρατήρησα έχουν γούστο. Ξέρουν γιατί είναι εκεί με τις παρέες τους... Πίνουν ένα κρασί, μπύρα ή ούζο και κουβεντιάζουν αμέριμνοι...

Πάντα με ενθουσίαζε αυτό στην επαρχία... Αναζητούν τους χώρους που θα βρεθούν κι όταν τους εντοπίζουν και μείνουν ευχαριστημένοι δεν τους αλλάζουν.

Κάθισα κοντά τρεις ώρες την Κυριακή. Να γράψω, να φάω, να στοχαστώ... Τι, πολύ θέλει να περάσει η ώρα;

Ύστερα, κατά τις τρεις και μισή, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Αν είχα το δωμάτιο μου ώς τις 6 μπορεί και να καθόμουν περισσότερο. Τώρα δεν είχα λόγους. Ήταν πολύ ζεστή η μέρα... Ευτυχώς, οδηγώντας με τη μηχανή είναι καλύτερα...

Από μακριά κάπως έτσι φαίνονται οι... αφιλόξενες Πετριές. Και δεν αναφέρομαι στους κατοίκους που δεν γνωρίζω, αλλά στους επαγγελματίες του χωριού... Με την πρώτη ματιά πάντως διακρίνεις ένα όμορφο χωριουδάκι...

Υπέροχα, μοναδικά, καταπράσινα πλατάνια μέσα στην πλατεία του χωριού... Ο ίσκιος τους είναι φανταστικός, τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Εδώ είχα τη... φαεινή ιδέα να καθίσω να φάω το μεσημεριανό μου...

Η πηγή με το τρεχούμενο νερό... Κατεβαίνεις με σκαλιά για να το φτάσεις. Η κατασκευή είναι καλοχτισμένη και με γούστο. Μέσα στην πλατεία, δίπλα στα πλατάνια με τα τραπεζάκια και την παιδική χαρά...

Άλλη μια πλευρά της κεντρικής πλατείας στις Πετριές... Από εδώ περνάει ο κεντρικός δρόμος που πηγαίνει προς τους Αγίους Αποστόλους. Μικρός, αγροτικός, φτιαγμένος για να καλύπτει τις ανάγκες τους...

Πετριές... Έφυγα με τις χειρότερες εντυπώσεις την ώρα που είχα πάει με καλή διάθεση... Δεν θέλω να ξαναπάω... Καμιά φορά, η συμπεριφορά των ανθρώπων σε κάνει να ξαναδείς αλλιώς τα πράγματα. Και είναι κρίμα και γι' αυτούς που δεν είναι σωστοί επαγγελματίες και για τους περαστικούς...

Ακούγεται εξωφρενικό στις μέρες μας, άνθρωποι επαγγελματίες να μη θέλουν δουλειά και να προτιμούν να περνούν τον καιρό τους φλυαρώντας με το απέναντι μαγαζί... Και όμως μου συνέβη, Σάββατο μεσημέρι, να το ζήσω στις Πετριές της Εύβοιας...

Το χωριό είναι ορεινό και έχει μια υπέροχη πλατεία... Δυο τεράστια πλατάνια με τραπεζάκια από κάτω, της διπλανής ταβέρνας και πιο δίπλα η πηγή με το τρεχούμενο νερό. Χρειάζεται να κατέβεις μερικά σκαλιά για να ακουμπήσεις το παγωμένο νερό της.

Το είδα με τον ερχομό μου και μου άρεσε... Θεώρησα λοιπόν ωραίο το μεσημέρι που στη θάλασσα θε 'χει ζέστη να έρθω εδώ να τσιμπήσω κάτι... Λογάριασα όμως χωρίς τον... ξενοδόχο. Δεν φαντάστηκα ότι το μεσημέρι δεν χαλαλίζουν τη σιέστα τους για έναν πελάτη. Ειλικρινά, αν μου το έλεγε κάποιος, θα γελούσα και θα εκνευριζόμουν ταυτόχρονα...

Διάλεξα ένα τραπέζι στον παχύ ίσκιο του πλατάνου και κάθισα. Δε βιάστηκα να παραγγείλω. Είπα, θα 'ρθουν, δεν μπορεί, να με ρωτήσουν τι θέλω...

Είχα άλλωστε να γράψω και το περιβάλλον ήταν ιδανικό για μια τέτοια δουλειά. Πέρασε μισή ώρα... Τέλειωσα το κομμάτι μου και ουδείς με... ενόχλησε... Σα να ήμουν αόρατος... Αυτή την αίσθηση είχα. Υπέθετα ποια ήταν η ιδιοκτήτρια, έκανε βόλτες στα διπλανά μαγαζιά, αλλά πάλι δεν ήμουν και σίγουρος. Πρώτη φορά πήγαινα εκεί... Κάποια στιγμή ρώτησα έναν κύριο από το απέναντι μαγαζί με τα δώρα: “Λειτουργεί η ταβέρνα”. Εκείνος με τη σειρά του ρώτησε την κυρία που κι εγώ φανταζόμουν ότι ήταν η ιδιοκτήτρια κι αυτή με ύφος, λες και της έκανα κάτι, είπε: “Κλείνω τώρα”.

Σηκώθηκα, εκνευρισμένα είναι η αλήθεια και πήγα πιο πέρα. Δεν είχε πλατάνια εκεί, τέντες είχε ο άνθρωπος, αλλά ήταν πια μεσημέρι και κάτι έπρεπε να φάω, το στομάχι μου το ζητούσε... Πιο σοβαρός αυτός, μου εξήγησε ότι το μαγαζί του λειτουργούσε και σαν μπαράκι, είχαν ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ και δεν είχε έτοιμο τίποτα. Ωστόσο ήταν διατεθειμένος να το ψάξει λίγο το πράγμα...

Ε, εκεί είναι που τα πήρα... Τους ρώτησα αν αντιλαμβάνονται πως έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα... Δεν έδειχναν να τρελαίνονται... Έτσι είχαν μάθει οι άνθρωποι. Μόνο όταν, πάνω στην κουβέντα, τους δήλωσα τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, άλλαξαν στάση, φοβήθηκαν και μου πρότειναν να μου φτιάξουνε κάτι και να το ξανασυζητήσουμε. Να με κεράσουν, βρε αδερφέ... Δεν ήθελα. Ήταν σα να μου κάνανε τη χάρη από φόβο... Πήρα τη μηχανή και έφυγα... Δεν ήθελα να ξαναπατήσω σ' αυτόν τον αφιλόξενο τόπο...

Εδώ με αγνόησαν σαν πελάτη τους. Σκέψου, λέω, να είχα και την ανάγκη τους... Μακριά, όσο πιο μακριά γίνεται...

Απογευματάκι της Παρασκευής... Περιμένω να μου ετοιμάσουν το δωμάτιο και πίνω ένα ελληνικό καφέ. Σουρουπώνει... Η πιο όμορφη ώρα... Η ώρα ανάμεσα στην μέρα και τη νύχτα...

Ένα βλέμμα, βράδυ πια από το μπαλκόνι του δωματίου μου, του Νο 16, στον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου ΑΡΓΩ. Η ομορφιά είναι φοβερή... Η θάλασσα κάτω από τα πόδια μου. Μόλις10 μέτρα από δω που βρίσκομαι...

Η νύχτα πέρασε ήσυχα. Κάθομαι στο μικρό τραπεζάκι της βεράντας και γράφω στο κομπιούτερ μου... Σηκώνω το κεφάλι, παίρνω το κινητό μου και με την κάμερα του φωτογραφίζω το ξημέρωμα...

Εδώ σ' αυτό το όμορφο λιμανάκι αποφάσισα να μείνω... Ας έχει μερικές βαρκούλες και δυο ψαράδικα. Τα νερά είναι πεντακάθαρα και τόσο ήρεμα που δεν του μοιάζει για Αιγαίο... Θαρρείς πως είσαι κάπου στο Ευβοϊκό...

Επέλεξα να μείνω στο ξενοδοχείο ΑΡΓΩ... Μου άρεσε καθώς ήταν κυριολεκτικά δίπλα στη θάλασσα. Είχε 39 ευρώ τη βραδιά, χωρίς πρωινό... Έψαξα λίγο στην περιοχή μπας και βρω κάτι πιο οικονομικό... Ακόμα και πιο μακριά από τη θάλασσα. Έχω, εξάλλου, τη VESPA με την οποία μπορώ να κινούμαι...

Όπου υπήρχαν δωμάτια σ' αυτήν την τιμή περίπου ήταν ή 4 ευρώ λιγότερο... Σχολίασα, περιπαιχτικά μ' αυτούς που μιλούσα “παιδιά δεν σας ακουμπάει εσάς η κρίση;” Γελούσαν, αλλά κουβέντα για μια καλύτερη τιμή... “Αύγουστος είναι, μου είπαν, τώρα περιμένουμε να δουλέψουμε”. Μπορεί να 'χαν δίκιο, αλλά θα μπορούσαν να κάνουν μια καλύτερη τιμή...

Ξαναγύρισα στο ΑΡΓΩ. Τουλάχιστον μου φάνηκε πιο οργανωμένο και πιο καθαρό.

Περίμενα μισή ώρα μέχρι να μου ετοιμάσουν το δωμάτιο. Νο 16 στον πρώτο όροφο. Και στο μεταξύ πήρα ένα ελληνικό καφέ περιμένοντας...

Το δειλινό ήταν όμορφο... Τόσο που δεν δίστασα να το φωτογραφίσω... Αν προσέξετε τη φωτογραφία θα δείτε μέσα μέσα και τη φωτεινή πινακίδα του ξενοδοχείου. Ύστερα ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Μικρό, αλλά καλοσχεδιασμένο και χρηστικό. Με το μπάνιο του, το αιρκοντίσιον, την τηλεόραση. Όλα καλά. Μόνο Wi-Fi δεν έχει καλό και γρήγορο...

Μου εξήγησαν ότι εδώ, στην Εύβοια, ο ΟΤΕ δεν έχει βάλει ακόμα ADSL δίκτυο. Έτσι το ξενοδοχείο παίρνει internet από στικάκι κινητής τηλεφωνίας. Άθλιο στις ταχύτητες. Χειρότερο και από PSTN σύνδεση. Ευτυχώς έχω το δικό μου εργαλείο με τις πολύ καλές ταχύτητες, αφού η WIND διαθέτει 3G δίκτυο. Έτσι η επαφή μου με το Site είναι πολύ καλή όταν την θέλω και οι εγγραφές γρήγορες και εξαιρετικές...

Ο καιρός είναι κι εδώ, δίπλα στη θάλασσα, ζεστός. Αν ήξερα τη θάλασσα θα κολυμπούσα νύχτα. Αλλά δεν την ξέρω και έτσι προτίμησα να καθίσω στο μπαλκόνι και να απολαύσω το φεγγάρι που αρχίζει να γεμίζει με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Ας μην ξεχνάμε ότι την ερχόμενη εβδομάδα έχει έχει τη δεύτερη πανσέληνο γι' αυτό το μήνα... Οπότε και θα την απολαύσουμε...

Κάθισα μέχρι τις 11.30 και μετά ξάπλωσα. Με την πόρτα ανοιχτή από τη μεριά της θάλασσας. Έτσι να 'ρχεται η θαλάσσια αύρα μέσα. Μου αρέσει που ακούγεται ο μικρός παφλασμός των κυμάτων. Ηρέμησα, χαλάρωσα, κοιμήθηκα...

Ένα ήρεμο Σαββατοκύριακο ήθελα να περάσω εγώ στους Αγίους Αποστόλους. Αλλά φαίνεται το 'χει στο αίμα μου το ρεπορτάζ. Με το καβατζάρισμα από τους Αγίους Αποστόλους για Πετριές, έπεσα πάνω στους καπνούς της φωτιάς. 12 το μεσημέρι περίπου ήταν...

Όσο περνούσε η ώρα, τόσο πύκνωναν οι καπνοί μέσα στο χωριό Πετριές. Οι κάτοικοι είχαν βγει στους δρόμους, κοίταζαν, έπαιρναν τηλέφωνα να ενημερώσουν κι άλλους... Οι πρώτες πληροφορίες έφερναν τη φωτιά να έχει μπει στα Μανδράκι... Η φωτιά όμως ήταν αλλού... Δείτε ΕΔΩ την είδηση...

Στην ταβέρνα της πλατείας του χωριού που κάθισα, περιμένοντας να με σερβίρουν, χωρίς κανείς, στο μισάωρο που κάθισα να με ρωτήσει τι θέλω, ένας βιαστικός γνωστός της κυρίας ιδιοκτήτριας παραγγέλνει επιτακτικά μια μπύρα. Φέρνει μια Amstel, προφανώς τον γνωρίζει. Κι αυτός κάνει πλάκα με τη φωτιά. Ένας κύριος που περνά από δίπλα, τσαντίζεται: “Εκεί έπρεπε να είμαστε, να βοηθήσουμε να σβήσει, όχι να κάνουμε πλάκα”, λέει. Κι έχει δίκιο...

Οι καπνοί πολλαπλασιάζονται στον ουρανό... Και στο μεταξύ μαθαίνω πιο έγκυρες πληροφορίες από την Αθήνα... Η φωτιά ξεκίνησε τα μεσάνυχτα από τη Μουρτερή της Κύμης. Και ο ουρανός έχε μαυρίσει από τους καπνούς...

Φυσικά το θέμα της ημέρας, Σαββατιάτικα, είναι η φωτιά που καίει, κάπου κοντά από δω... Οι καπνοί έχουν πνίξει τον τόπο. Και οι άνθρωποι σχολιάζουν ποιος βάζει τις φωτιές, γιατί τις βάζει, τι σκοπούς έχει... Καταγράφω καταστάσεις...

Το μικρό λιμανάκι της Αμαρύνθου... Μόνο για ψαρόβαρκες... Έχει κι ένα ταβερνάκι όπως είδα στην ταμπέλα από το δρόμο. Δεν πρόλαβα να το επισκεφθώ... Δεν είχα το χρόνο... Μια άλλη φορά...

Η διαδρομή μέχρι το Αλιβέρι είναι υπέροχη. Δαντελωτές ακρογιαλιές, ιχθυοκαλλιέργειες και ο δρόμος με στροφές που θέλει μεν την προσοχή του, αλλά έχει χίλιες ομορφιές να σου δείξει... Στην περιοχή της ακτής Νηρέως τράβηξα αυτή τη φωτογραφία...

Κάποια στιγμή στα Κριεζά μια πινακίδα στην άκρη του δρόμου μου έκανε το “κλικ” για το πού θα πάω... Θα είχε ενδιαφέρον να πάω προς Πετριές – Αγίους Αποστόλους. Δεν το ξέρω το μέρος και έχω ακούσει καλά λόγια... Κι αυτές πάλι οι μαύρες σημαίες, τι είναι;

Ρώτησα τους κατοίκους και μου είπαν τι σημαίνουν οι μαύρες σημαίες. Και κάποια στιγμή στο δρόμο μου είδα κι αυτό το πανό των κατοίκων που δεν θέλουν τον σκουπιδότοπο στην περιοχή τους. Παντού ο κόσμος έχει προβλήματα...

Βρήκα την Εύβοια στις ομορφιές της... Θα 'ναι μάλλον η αίσθηση μου. Με το που κατέβηκα στην Ερέτρια το ένοιωσα αυτό το συναίσθημα... Πήρα το δρόμο για νότια. Προς Αλιβέρι, Κύμη...

Η διαδρομή είναι υπέροχη. Έκανα μερικές στάσεις και φωτογράφισα μέρη που μου άρεσαν. Το μικρό λιμανάκι στην Αμάρυνθο με τις ψαρόβαρκες, όπως φαίνεται από ψηλά, από το δημόσιο δρόμο, το Αλιβέρι, μακριά, από την Ακτή Νηρέως...

Παραλιακός είναι ο δρόμος. Στενός. Δεν μπορείς να τρέξεις... Δεν θέλω κιόλας να το κάνω... Μ' αρέσει έτσι, εκδρομικά, στα 40 χιλιόμετρα, να μυρίζω καθαρό αέρα, αρμύρα και θάλασσα και τη δροσιά που μου φαίνεται πως εδώ υπάρχει ήδη... Και δεν έχει πέσει ακόμα η νύχτα... Απογευματάκι είναι...

Στα Λέπουρα στρίβω για Κριεζά. Κι εδώ συναντώ ένα περίεργο φαινόμενο. Μικρές μαύρες σημαίες, είναι σε κάθε πινακίδα πάνω... Τι στην ευχή συμβαίνει; Ρωτώ μια κυρία που γέμιζε με το λάστιχο της ένα ντεπόζιτο νερό στην καρότσα του αγροτικού τους αυτοκινήτου... Ευγενέστατη μου απαντάει... “Θέλουν παιδί μου, να φέρουν εδώ τα σκουπίδια της περιοχής. Και αντιδρούμε...” Καταλαβαίνω... Κάπου εδώ τρώω και το πρώτο φλας για το πού θα πάω. Δεν έχω πάει Πετριές και Αγίους Αποστόλους. Ας το δοκιμάσω...

Ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Στη διαδρομή μου πέφτω επάνω στο πανό των κατοίκων που αντιδρούν για τα σκουπίδια... Περνώ μέσα από τις Πετριές... Ορεινό χωριό... Πώς είχα την εντύπωση ότι ήταν παραθαλάσσιο; Δεν ξέρω...

Η διαδρομή συνεχίζει να είναι ωραία... Η νότια Εύβοια είναι πιο άγρια και με λιγότερο πράσινο. Κι όσο κατεβαίνεις πιο νότια, ιδιαίτερα από τη μεριά του Αιγαίου, τόσο τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ζόρικα. Μου θυμίζει νότια Κρήτη που μ' αρέσει να την επισκέπτομαι όταν βρεθώ εκεί. Κι οι θάλασσες της μ' αρέσουν. Πιο πολύ από αυτές του βορρά...

Είδα ένα μικρό οικισμό πάνω σ' ένα υπέροχο λιμανάκι με χρυσή ψιλή αμμουδιά. Μου άρεσε. Είπα, εδώ θα μείνω... Και άρχισα να ψάχνω για δωμάτιο... Ήταν οι Άγιοι Απόστολοι...