Άλλος ένας μικρός “άθλος” στον κόσμο της ύπαρξής μας στο διαδίκτυο... Αυγουστιάτικα πλάι στη θάλασσα στις Πετριές της Εύβοιας το κοντέρ της επισκεψιμότητας χτύπησε τις 370.000 επισκέψεις από ξεχωριστές Ι.Ρ.

Άλλο ένα ευχαριστώ από καρδιάς... Είναι το λιγότερο που έχω να κάνω για σας που με παρακολουθείτε προσεκτικά στην πορεία μου στον κόσμο του internet. Με μια, οπωσδήποτε, καθημερινή ανάρτηση σ' αυτή εδώ τη σελίδα και με δημοσιεύσεις που είναι προσωπικά δημιουργήματα και όχι αντιγραφές, πλουτίζεται ο ιστότοπος.

Το καλοκαίρι του αρέσει να είναι ταξιδιάρικο... Δε βάζει κώλο κάτω... Το, όλα είναι δρόμος, είναι μια αλήθεια γεμάτη ζωή...

Μ' αρέσει να γνωρίζω νέους τόπους, ανθρώπους, νοοτροπίες, πολιτισμούς... Και σε κάθε ευκαιρία το κάνω. Γι' αυτό και συχνά βλέπετε σημειώσεις γραμμένες για διάφορα σημεία, της Ελλάδας, κυρίως...

Δεν έχουν προκύψει στο εξωτερικό. Αν συμβεί αυτό, θα το δείτε στις σελίδες αυτού του Site που “τρέχει” παρακολουθώντας τη ζωή...

Κάνει μερικές στάσεις, παίρνει ανάσες και... συνεχίζει. Δεν το βάζει κάτω... Κοροϊδεύει τις δυσκολίες που έρχονται κι ανοίγει νέους αισιόδοξους δρόμους, με χαμόγελο.

Στο κάτω κάτω της γραφής η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη παραπάρουμε στα σοβαρά. Αρκετά πράγματα προσθέτουμε καθημερινά στο κεφάλι μας και οι έγνοιες για το αύριο όλο και βαραίνουν, αφού από πουθενά δεν φαίνεται φως...

Παρ' όλα αυτό το Site ετούτο, παραμένει μια εστία αντίστασης και ζωντανής έκφρασης να αναπνέει αέρα, να στέλνει μηνύματα αισιοδοξίας και να θέλει να ζήσει και δίπλα σε σας που τιμάτε την ύπαρξή του, ως αναγνώστες...

Δεν θα ξαναυποσχεθώ τίποτα... Θα συνεχίσω όμως να κάνω πράξω με συνέπεια τη θέση και άποψη μου, ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον σ' αυτή τη δύσκολη καθημερινότητα. Και δεν πρόκειται να σας... ξαφνιάσω με εντυπωσιακές ειδήσεις...

Καθημερινά πράγματα από αυτά που θα μπορούσατε να ζήσετε κι εσείς και τα ζείτε... Απλά τα προσπερνάτε, χωρίς να δίνετε το βάρος που τους πρέπει...

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 22/8/2012. Οι βάσεις και στις τέσσερις μπασκέτες των δυο μικρών ανοιχτών γηπέδων μπάσκετ, έχουν γίνει από την αρχή. Τσιμέντο που ρίχτηκε πρόσφατα και βίδες σε καλή κατάσταση έτοιμες να υποδεχτούν το κυρίως σώμα από τις μπασκέτες. Πότε όμως;

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί και στα δύο γήπεδα σήμερα, στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα... Η κεντρική είσοδος έχει λουκέτο, όπως λουκέτο έχουν βάλει και στο πλάι του συρματοπλέγματος απ' όπου έμπαιναν Πακιστανοί να παίξουν κρίκετ. Γιατί το είδαμε κι αυτό...

Κάπως έτσι έχει η κατάσταση στην πλατεία, στην “πλάτη” ακριβώς των γραφείων του ΟΝΑ, όπου στεγάζεται η 4η Δημοτική Κοινότητα Δήμου Αθηναίων... Αλήθεια έχουν προβληματιστεί αυτοί για την πορεία εκτέλεσης των εργασιών; Και πιστεύουν ότι το έργο θα αποπερατωθεί ώς το τέλος της θητείας τους;

Άδειο το γήπεδο μπάσκετ, άχρηστο χωρίς τις μπασκέτες του, ενάμιση σχεδόν χρόνο τώρα... Κρίμα να είναι κλειστές τέτοιες εστίες αθλητισμού για τους νέους στην Αθήνα. Υπάρχει στ' αλήθεια ο ΟΝΑ; Υπάρχει κάποιος υπεύθυνος στο Δήμο Αθηναίων να μας πει τι γίνεται;

Τέτοιο πολιτικό παχυδερμισμό, δεν έχω ξαναδεί... Την ιστορία με τις μπασκέτες στην πλατεία Σωτήρη Πέπτρουλα στον Κολωνό, στα δυο γηπεδάκια, οι ταχτικοί αναγνώστες μου, την ξέρετε.... Την έχω γράψει διεξοδικά ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Σχεδόν ενάμιση χρόνο τώρα διαρκεί αυτή η ιστορία... Την έχω καρφιτσώσει στη μπάρα, δεξιά, σ' αυτό το Site με σκληρούς χαρακτηρισμούς για την διοίκηση Καμίνη.

Δεν είχα, βέβαια, την απαίτηση να διαβάζουν αυτό το Site στο Δήμο Αθηναίων, αν και ξέρω καλά πως η πρόεδρος της 4ης Δημοτικής Κοινότητας, Δήμητρα Σιδερή, το επισκέπτεται συχνά. Τι να σου κάνει όμως... Ξέρω πως οι δυνάμεις της είναι περιορισμένες. Ο θεσμός, από την εποχή των Διαμερισμάτων είναι πολύ υποβαθμισμένος. Ελάχιστη δύναμη διαθέτουν και πολύ περισσότερο, δεν είναι σε θέση να πάρουν αποφάσεις και να τις υλοποιήσουν...

Το θέμα, οπως είπα, το παρακολουθώ όλον αυτόν τον καιρό... Όχι γιατί παίζω ο ίδιος μπάσκετ. Αφορά όμως το παιδί μου και τα παιδιά του κόσμου που θα ήθελαν να είναι ανοιχτά τα γήπεδα για να αθληθούν σ' αυτή τη βάρβαρη πόλη...

Κι ενώ δεν κινείται τίποτα ή μάλλον κινούνται με ραχατλίδικους ρυθμούς, ήρθε η επέμβαση των ΜΑΤ στην αγορά της Κυψέλης, προκειμένου να διώξουν τους κατοίκους που είχαν καταλάβει τους χώρους και δημιουργούσαν πολιτισμό. Δείτε ΕΔΩ.

Για κάτι τέτοια είναι που μας ξαφνιάζει ο Καμίνης και για άλλα, όπως αυτή η εμμονή που έχουν με τον αποχαρακτηρισμό των Λαχανόκηπων όταν ξέρουμε ότι τρίβουν τα χέρια τους τα ιδιωτικά συμφέροντα...

Δεν είναι λίγο παράξενο να καταγγέλλουν τον Κακλαμάνη, ως προηγούμενη διοίκηση, όταν το ίδιο κάνουν και τώρα και συνεχίζουν ότι ο ίδιος άφησε στη μέση; Χρησιμοποιώ τη λέξη “παράξενο” για να μη χρησιμοποιήσω κάποια άλλη πιο βαριά... Διότι τα συμφέροντα είναι συγκεκριμένα και δεν κάνουν φίλους, ανάλογα με το χρώμα που χρησιμοποιούν, αλλά με το πόσο χρήσιμοι τους είναι τη συγκεκριμένη στιγμή...

Κι ο πολίτης; Ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος που πρέπει να αντιμετωπίζει τη κατάσταση, γιατί τον αφορά; Υπάρχουν οι αδιάφοροι, οι περισσότεροι, που ασκούν μια κάποια κριτική απλά για να εισπράξουν πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη. Και υπάρχουν και οι ενεργοί πολίτες που βγαίνουν δυναμικά μπροστά και απαιτούν να παίξουν αληθινά οι θεσμοί το ρόλο που τους αναλογεί...

Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τις καταστάσεις. Και τις περισσότερες περιπτώσεις δεν φτάνουν. Χρειάζεται δουλειά, έργα, για να αποδείξεις ότι, είσαι σε θέση να κάνεις το διαφορετικό. Αυτό που χρειάζεται, σήμερα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ώς τα τώρα δεν είδαμε τίποτα το διαφορετικό, πέρα από την πεπατημένη που γνωρίζαμε στο Δήμο Αθηναίων...

Κρίμα!... Και πάλι κρίμα!... Οι περί τον Καμίνη, άνθρωποι που εκτιμούμε για την προσωπικότητά τους και το έργο τους χάνουν μια μοναδική ευκαιρία, σε καιρούς κρίσης να αποδείξουν έμπρακτα πως είναι σε θέση να πράξουν κάτι το διαφορετικό. Το ποιοτικά καλό για τους δημότες τους...

Η ταμπέλα προχειρογραμμένη, χειρόγραφη, στο συνεργατικό καφενείο ενημερώνει ότι τον Αύγουστο θα παραμείνει κλειστό... Τέλη Αυγούστου θα ξανανοίξει... Κρίμα! Μια ρακή θα την έπινα εδώ με τα παιδιά...

Στην είσοδο του πάρκου κάποιος φιλόζωος που έχει πάθει ζημιά με τις φόλες, προειδοποιεί  τους ενόχους να σταματήσουν να το κάνουν... Είναι θέμα χρόνου να τους βρουν, λένε...

Άλλη μια φωτογραφία με παρόμοιο μήνυμα. Θυμήθηκα πόσο άδικα χάθηκε ο Άρης, από φόλα που έβαλαν ασυνείδητοι στο Ελληνικό Αρκαδίας... Αθήνα, καλοκαίρι 2012...

Σήμερα είπα να κάνω μια βόλτα στη γειτονιά που μένω... Γύρισα σπίτι γύρω στις 5 από την ΠΕΤ ΟΤΕ. Ξάπλωσα δυο ωρίτσες, να έρθει στα ίσια του το σώμα μου και... βγήκα.

Ξεκίνησα από το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Η πρώτη απογοήτευση... Το συνεργατικό καφενείο των παιδιών, κλειστό. Μια χειρόγραφη πινακίδα ενημερώνει ότι θα ξανανοίξει στα τέλη του Αυγούστου. Την άλλη εβδομάδα, δηλαδή...

Ύστερα μπήκα στο πάρκο, μέσα. Περπάτησα... Λίγος κόσμος κυκλοφορεί. Κάποια ομάδα παιδιών τρέχει. Θα 'ναι από αθλητική ομάδα γιατί φορούν τις ίδιες φανέλες και κοντοπαντέλονα... Μια άλλη ομάδα έχει πέσει στο χορτάρι και κάνει γυμναστική, ακολουθώντας τις οδηγίες του προπονητή τους... Αραιά και που σε κανένα παγκάκι, ζευγαράκια απομονωμένα τρυγούν τον έρωτά τους... Έφυγα...

Με τη μηχανή βρέθηκα στο Λόφο Σκουζέ... Η ταβέρνα άδεια και κλειστή, όπως την ήξερα... Μόνο που αυτή τη φορά, αγόρια και κορίτσια, έχουν πιάσει θέση στην ταράτσα του πετρόχτιστου παραδοσιακού κτιρίου. Εκεί, που κάποτε, λειτουργούσε καφετέρια και ήταν μια απόλαυση τη νύχτα να κάθεσαι και να παίρνεις το ποτό σου. Το έψαξα λίγο το πράγμα... Μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως κλειδωμένο και ασφαλισμένο, αλλά στην πραγματικότητα έχει δυο πόρτες ορθάνοιχτες με σπασμένα τα λουκέτα... Κι εδώ το... θαύμα του Δήμου Αθηναίων... Έκανα ένα κύκλο... Πιάστηκε η ψυχή μου από την εγκατάλειψη... Δεν ανέβηκα στην ταράτσα, ενώ είχα πρόσβαση. Σκόπιμα. Δεν ήθελα να τη χαλάσω στα ζευγαράκια που βρήκαν απάγκιο, εκεί...

Έφυγα και πήρα το δρόμο για το Λόφο Κολωνού. Τελευταίο σταθμό για σήμερα... Άλλη μια ομορφιά στο κέντρο της Αθήνας... Ευτυχώς εδώ το καφέ λειτουργεί, κοντά ένα αιώνα τώρα... Από τον παππού στον εγγονό... Ο Καπράλος είναι εγγύηση. Έχει ωραία μουσική, απαλή, που γίνεται ένα με τα τζιτζίκια που μου θύμισαν τους ελαιώνες της Κρήτης όπου έδιναν ρεσιτάλ. Τελικά διαπίστωσα ότι και τα πεύκα τα προτιμούν οι καλοκαιρινοί τραγουδιστάδες. Δέντρο να 'ναι κι ότι να 'ναι.

Πίνω το καφεδάκι μου, ένα σκέτο ελληνικό και γράφω αυτές τις αράδες... Είναι πολύ ωραίο το περιβάλλον... Έχει καμιά δεκαριά παρέες τριγύρω που έχουν έρθει να πάρουν λίγο από τη δροσιά του Λόφου... Και όντως κατά τις 9 που έχει αρχίσει να νυχτώνει, φυσάει κι ένα δροσερό αεράκι που κάνει τη ζωή στην Αθήνα πιο υποφερτή...

Τελικά καλή ιδέα ήταν να κάνω μια βόλτα στα πέριξ, έστω και μόνος μου. Τη χάρηκα και με το παραπάνω...

Αυτά είναι τα επώδυνα μέτρα που μας ετοιμάζουν... Φροντίζουν τα ΜΜΕ – γραφεία Τύπου της τρόικας να μας κάνουν να τα εμπεδώσουμε, επειδή δεν “υπάρχει άλλη λύση, να βρεθούν τα λεφτά”. Αφιερωμένα εξαιρετικά σε όσους πίστεψαν τις παρλαπίπες των τριών κομμάτων που συγκυβερνούν... Μπορεί να τα καταφέρουν να παραμείνουμε στο ευρώ... Μπορεί... Το ζήτημα είναι αν είμαστε ζωντανοί να το δούμε...

Εδώ οι κυβερνώντες μας έχουν σχέδια... Να περικόψουν κι άλλο τους μισθούς, να αυξήσουν τη φορολογία... Να χαρώ οικονομικούς εγκέφαλους που θα 'χουν βγάλει και πανεπιστήμιο, φαντάζομαι και θα μοστράρουν για διάνοιες... Θαυμάστε το σημερινό γκεμπελίστικο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ. Άξιος ο μισθός σας, παλικάρια της φακής...

Αυτή η ιστορία δεν είναι χθεσινή... Πάνε τώρα 10 μέρες που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ. Ως αρθρογραφία, φυσικά επώνυμη. Σιγά που θα χαράμιζε λέξη η... καλή εφημερίδα για να θίξει ένα θέμα που καίει... Διαβάστε το παρακαλώ. Διότι υπάρχουν ακόμα αισιόδοξοι άνθρωποι που παλεύουν μαζί και δίπλα στο λαό... Θα μου πείτε, συμβαίνει στην Ισπανία... Ε, μια μέρα μπορεί να γίνει κι εδώ... Δεν μπορεί να είναι όλοι οι δήμαρχοι στην Ελλάδα σαν τον Καμίνη...

Δε λέει να μας εγκαταλείψει αυτή η ζέστη στην Αθήνα. Κοντεύει να τελειώσει ο Αύγουστος, πήρε την κάτω βόλτα, έρχεται ο Σεπτέμβρης κι αυτός εκεί, επιμένει να μας δυσκολεύει τη ζωή...

Καλό ήταν το διάλειμμα στο χωριό... Και στο δικό μου και στο Ελληνικό... Είχε δροσιά, βροχές, χρειαζόσουν να βάλεις το κάτι τις πάνω σου... Τώρα; Επιστροφή στο καμίνι της πόλης, με ζέστη, αποφορά κι ιδρώτα...

Δύσκολα τα πράγματα για όσους είναι υποχρεωμένοι, λόγω δουλειάς, να κινούνται στο κέντρο.

Από την άλλη, η εβδομάδα τρέχει γρήγορα... Σαν αέρας... Για δες... Καβατζάραμε την Τετάρτη κι ούτε που το κατάλαβα... Η επιστροφή στο γραφείο μου έδωσε τη δυνατότητα να ασχοληθώ με τα τρέχοντα ζητήματα... Με λίγο χαλαρούς ρυθμούς μιας και λείπουν ακόμα πολλοί από την Αθήνα και η κίνηση δεν έχει επανέλθει στα γνωστά επίπεδα...

Μόνο οι τροχονόμοι την έχουν στήσει στα γνωστά μέρη, καραούλι να γράψουν κανένα κακομοίρη με μηχανάκι για κράνος. Να τον βάλουν μέσα 350 ευρώ...

Με τρόπο γίνεται η επανακάμψη και ενσωμάτωση... Χωρίς ιδιαίτερη πίεση. Κι αυτό είναι καλό, όπως και να το δεις...

'Ενας μεγάλος ερμηνευτής, ο Μιχάλης Μενιδιάτης, που συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της κουλτούρας μας και της αγάπης μας για το λαϊκό τραγούδι “έφυγε” σήμερα από κοντά μας. Δείτε ΕΔΩ περισσότερα πράγματα για τη ζωή του και το έργο του...

Τα ραδιόφωνα που διαθέτουν ακόμα μουσικούς παραγωγούς και κάνουν ζωντανά προγράμματα και σέβονται τον εαυτό τους και τους ακροατές τους έχουν αφιερώματα στα τραγούδια τους. Εδώ, σαν μια μικρή ένδειξη σεβασμού στο έργο του και την προσφορά του βάζω μερικά...

Το όργανο που “κελαϊδάει” στις αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών του, είναι το μπουζούκι... Κομμάτια χορευτικά που σηκώνουν κρασί και βγάζουν ντέρτια, ήταν τα τραγούδια που είχαν “ντύσει” εκκατοντάδες ελληνικές ταινίες ή έδωσαν αφορμή να γίνουν βιντεοκλίπ...

Εδώ ο πόνος, συνηθισμένος στο λαϊκό ρεπερτόριο εκείνης της εποχής, δίνει ρεσιτάλ... Ο Μιχάλης Μενιδιάτης είναι σκληρός, αποφασιστικός. Κάτι που τελειώνει, τελειώνει οριστικά και δεν υπάρχει κανένα σημείο επιστροφής...

Ένα τραγούδι πες μου ακόμα / και βάψ' τον ήλιο με μαύρο χρώμα ... / Ένα τραγούδι το τελευταίο / μα θέλω να 'ναι το πιο ωραίο ..... Σε παρακαλώ απόψε / την ψυχή μου βρες και κόψε / πάρε την αναπνοή μου / βάλε τέρμα στη ζωή μου Σε παρακαλώ απόψε / την ψυχή μου βρες και κόψε / πάρε την αναπνοή μου / βάλε τέρμα στη ζωή μου ..... Ένα τραγούδι πες μου ακόμα / και κάν' τα όλα λάσπη και χώμα ... / Ένα τραγούδι αγαπημένο / απ' την ψυχή σου να 'ναι βγαλμένο ..... Σε παρακαλώ απόψε / την ψυχή μου βρες και κόψε / πάρε την αναπνοή μου / βάλε τέρμα στη ζωή μου Σε παρακαλώ απόψε / την ψυχή μου βρες και κόψε / πάρε την αναπνοή μου βάλε τέρμα στη ζωή μου ... Στίχοι: Τάκης Μουσαφίρης. Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης. Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Μενιδιάτης. Άλλες ερμηνείες : Ρίτα Σακελλαρίου, Μελίνα Κανά

Πιάνεται η ψυχή σου να βλέπεις, το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά, να κλείνουν... Στην επιστροφή μου από τη μικρή άδεια το είδα κι αυτό... Κλειστό το μαγαζί των ξηρών καρπών των αδελφών Θωμά στη Βερανζέρου 33, στο κέντρο της Αθήνας...

Κάπως έτσι ήμουν την εποχή που έπιασα δουλειά στην ΠΕΤ ΟΤΕ... Με όνειρα, με σχέδια, με στόχους. Τα χρόνια πέρασαν, έπαθα κι έμαθα... Και να, τώρα, οι αναμνήσεις μέσα από χάρτινες φωτογραφίες, που ανακάλυψα τυχαία...

Το 1983 που ήρθα για πρώτη φορά ως εργαζόμενος στην ΠΕΤ ΟΤΕ, συνεργάτης στην αρχή στην έκδοση της “ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ” (Μάρτης του 1983, την ίδια εποχή που έπιασα δουλειά στη ΓΝΩΜΗ του Πόποτα), υπάλληλος με σύμβαση από τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, το θυμάμαι το μαγαζί με τους ξηρούς καρπούς του Θωμά...

Ήμουν πιο νέος τότε, χωρίς προβλήματα υγείας, μου άρεσε και το ποτό, ήμουν τακτικός πελάτης του...

Είχε φρέσκους ξηρούς καρπούς και πάντα ένα χαμόγελο για τους πελάτες του. Τόσο επιτηδευμένο που δεν καταλάβαινες ότι ήταν για σένα, για να νιώσεις καλά, αλλά ότι αυτός ήταν ο χαρακτήρας του,

Συχνά με προμήθευε και με δώρα που έδιναν οι εταιρίες από τις οποίες προμηθεύονταν ουίσκι, ποτήρια ας πούμε και πάντα έλεγε όταν πήγαινα στο μαγαζί του: “Τι κάνετε κύριε πρόεδρε;” Την αρχή του εξήγησα ότι απλά εργαζόμουν στο Σωματείο, δεν ήμουν εκλεγμένος συνδικαλιστής... Μετά κατάλαβα ότι είχε το δικό του τρόπο να πλησιάζει τους πελάτες του. Και δεν ξαναείπα τίποτα... Χαμογελούσα μόνο, κάθε φορά που το άκουγα...

Ύστερα, στο πέρασμα των χρόνων, όλη η περιοχή της πλατείας Βάθη άλλαξε , προς το χειρότερο... Η Βερανζέρου, που ήταν το μαγαζί του Θωμά, έγινε στέκι για πρεζόνια και πόρνες. Τι κι αν το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας είναι λίγο πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο; Πού να προλάβουν, οι άνθρωποι, να βάλουν λίγη τάξη στα πράγματα...

Και τα μαγαζιά που ήξερα, άρχισαν να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο. Ήταν η υποβάθμιση της περιοχής, ήρθε κι η κρίση, τους αποτέλειωσε... Στη θέση τους ξεφύτρωναν μικρά μαγαζάκια αλλοδαπών με ψιλικά κυρίως ή καταστήματα κινητής τηλεφωνίας με φτηνά αναλώσιμα και σέρβις.

Το κέντρο ψυχορραγεί... Ένα πανό, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, από τη μεριά της Σωκράτους, εκφράζει αυτή την αγανάκτηση των επαγγελματιών για την υποβάθμιση της περιοχής...

Κι όλο ακούμε ότι Πολιτεία και Δήμος έχουν σχέδια για την αναβάθμιση της, αλλά είναι σαν να τα 'χουν τόσο καλά κρυμμένα στα συρτάρια τους που εμείς που ζούμε καθημερινά, λόγω δουλειάς, σ' αυτή την περιοχή δεν τα βλέπουμε..

Το αντίθετο διαπιστώνουμε... Να ψυχορραγεί, να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά, να μαυρίζεται κι άλλο η ψυχή σου που είσαι υποχρεωμένος καθημερινά να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον...

Θυμάμαι τις τυμπανοκρουσίες, όταν η προηγούμενης Διοίκηση του Δήμου Αθηναίων, λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές, αποφάσισε να δώσει στην πόλη μια νέα πλατεία, εδώ, απέναντι, στη γωνία Βερανζέρου και Μενάνδρου... Είχε φέρει, ο Κακλαμάνης τότε, τα κανάλια να δουν οι ψηφοφόροι του που γκρεμίζονταν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο για να “ανασάνει” το κέντρο, δυο βήματα από το Εθνικό Θέατρο...

Και τι είναι τώρα, σ' αυτό το χώρο; Ένα σκουπιδαριό χωματένιο, περιφραγμένο από τις τρεις μεριές του με λαμαρίνες, όπου στις γωνίες του, πρεζόνια παίρνουν τη δόση τους, αδιαφορώντας για το αν τους βλέπουν η όχι... Να ζεις, αναγκαστικά, σ', ένα τέτοιο περιβάλλον και να βλέπεις να κλείνουν τα μαγαζιά, αισθάνεσαι κάπως... Ναι, ένα κλικ άγριο έκανε μέσα μου σε τούτη τη διαπίστωση, καθώς είδα το μαγαζί με τους ξηρούς καρπούς, Αυγουστιάτικα, να μην υπάρχει πια...