Το μικρό λιμανάκι της Αμαρύνθου... Μόνο για ψαρόβαρκες... Έχει κι ένα ταβερνάκι όπως είδα στην ταμπέλα από το δρόμο. Δεν πρόλαβα να το επισκεφθώ... Δεν είχα το χρόνο... Μια άλλη φορά...

Η διαδρομή μέχρι το Αλιβέρι είναι υπέροχη. Δαντελωτές ακρογιαλιές, ιχθυοκαλλιέργειες και ο δρόμος με στροφές που θέλει μεν την προσοχή του, αλλά έχει χίλιες ομορφιές να σου δείξει... Στην περιοχή της ακτής Νηρέως τράβηξα αυτή τη φωτογραφία...

Κάποια στιγμή στα Κριεζά μια πινακίδα στην άκρη του δρόμου μου έκανε το “κλικ” για το πού θα πάω... Θα είχε ενδιαφέρον να πάω προς Πετριές – Αγίους Αποστόλους. Δεν το ξέρω το μέρος και έχω ακούσει καλά λόγια... Κι αυτές πάλι οι μαύρες σημαίες, τι είναι;

Ρώτησα τους κατοίκους και μου είπαν τι σημαίνουν οι μαύρες σημαίες. Και κάποια στιγμή στο δρόμο μου είδα κι αυτό το πανό των κατοίκων που δεν θέλουν τον σκουπιδότοπο στην περιοχή τους. Παντού ο κόσμος έχει προβλήματα...

Βρήκα την Εύβοια στις ομορφιές της... Θα 'ναι μάλλον η αίσθηση μου. Με το που κατέβηκα στην Ερέτρια το ένοιωσα αυτό το συναίσθημα... Πήρα το δρόμο για νότια. Προς Αλιβέρι, Κύμη...

Η διαδρομή είναι υπέροχη. Έκανα μερικές στάσεις και φωτογράφισα μέρη που μου άρεσαν. Το μικρό λιμανάκι στην Αμάρυνθο με τις ψαρόβαρκες, όπως φαίνεται από ψηλά, από το δημόσιο δρόμο, το Αλιβέρι, μακριά, από την Ακτή Νηρέως...

Παραλιακός είναι ο δρόμος. Στενός. Δεν μπορείς να τρέξεις... Δεν θέλω κιόλας να το κάνω... Μ' αρέσει έτσι, εκδρομικά, στα 40 χιλιόμετρα, να μυρίζω καθαρό αέρα, αρμύρα και θάλασσα και τη δροσιά που μου φαίνεται πως εδώ υπάρχει ήδη... Και δεν έχει πέσει ακόμα η νύχτα... Απογευματάκι είναι...

Στα Λέπουρα στρίβω για Κριεζά. Κι εδώ συναντώ ένα περίεργο φαινόμενο. Μικρές μαύρες σημαίες, είναι σε κάθε πινακίδα πάνω... Τι στην ευχή συμβαίνει; Ρωτώ μια κυρία που γέμιζε με το λάστιχο της ένα ντεπόζιτο νερό στην καρότσα του αγροτικού τους αυτοκινήτου... Ευγενέστατη μου απαντάει... “Θέλουν παιδί μου, να φέρουν εδώ τα σκουπίδια της περιοχής. Και αντιδρούμε...” Καταλαβαίνω... Κάπου εδώ τρώω και το πρώτο φλας για το πού θα πάω. Δεν έχω πάει Πετριές και Αγίους Αποστόλους. Ας το δοκιμάσω...

Ο δρόμος είναι ασφαλτοστρωμένος. Στη διαδρομή μου πέφτω επάνω στο πανό των κατοίκων που αντιδρούν για τα σκουπίδια... Περνώ μέσα από τις Πετριές... Ορεινό χωριό... Πώς είχα την εντύπωση ότι ήταν παραθαλάσσιο; Δεν ξέρω...

Η διαδρομή συνεχίζει να είναι ωραία... Η νότια Εύβοια είναι πιο άγρια και με λιγότερο πράσινο. Κι όσο κατεβαίνεις πιο νότια, ιδιαίτερα από τη μεριά του Αιγαίου, τόσο τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ζόρικα. Μου θυμίζει νότια Κρήτη που μ' αρέσει να την επισκέπτομαι όταν βρεθώ εκεί. Κι οι θάλασσες της μ' αρέσουν. Πιο πολύ από αυτές του βορρά...

Είδα ένα μικρό οικισμό πάνω σ' ένα υπέροχο λιμανάκι με χρυσή ψιλή αμμουδιά. Μου άρεσε. Είπα, εδώ θα μείνω... Και άρχισα να ψάχνω για δωμάτιο... Ήταν οι Άγιοι Απόστολοι...