Σ' αυτό το μπαλκονάκι πέρασα αρκετές ώρες... Και δες τε κάτω δεξιά, η βουκαμβίλια που χθες θαύμαζα, σήμερα έχασε τα άνθη της. Ξεράθηκαν, διατηρώντας ωστόσο την ομορφιά τους. Υπέροχο μέρος για να δουλεύεις...

Από το ίδιο σημείο είχα επίσης τη δυνατότητα να θαυμάζω την ομορφιά του τοπίου. Θάλασσα, πράσινο και κάπου εκεί φωνές παιδιών που παίζουν ανέμελα με τα κουβαδάκια τους στην αμμουδιά...

Φυσική... κουρτίνα, ικανή να γεμίσει ενέργεια την ψυχή μου... Πόσο έζησα εδώ στο ΑΡΓΩ; Λιγότερα από δύο εικοσιτετράωρα. Αλλά ήταν παραγωγικά και όμορφα... Αληθινά τα χάρηκα...

Τέτοια γαλήνη, ηρεμία, ησυχία, είχα καιρό να τη νιώσω. Χαλάλι τους τα λεφτά που έδωσα. Επιβεβαίωσαν ως σωστή τη σκέψη μου να φύγω το Σαββατοκύριακο μακριά από την Αθήνα. Σε ένα μέρος όμορφο και οικονομικό...

Η επιστροφή είναι πάντα δύσκολη. Αν και στο λίγο χρόνο που είχα στη διάθεσή μου, πέρασα πολύ όμορφα στους Αγίους Αποστόλους... Κι έτσι δεν μετανιώνω καθόλου που φεύγω... Το ήξερα από την αρχή, το ταξίδι δεν θα κρατούσε παραπάνω... Για τόσο ήταν προγραμματισμένο, τόσο κράτησε...

Έλυσα και το γρίφο με το “μπέρδεμα” ανάμεσα στις Πετριές και τους Αγίους Αποστόλους. Οι πρώτοι κάτοικοι που ήρθαν σ' αυτό το μικρό ψαροχώρι ήταν από τις Πετριές... Ο οικισμός τότε δεν είχε όνομα, δεν είχαν ανάγκη να βρουν, οι άνθρωποι είχαν χωριό. Αργότερα, καθώς πλήθυνε ο πληθυσμός του μαζί με τα σπίτια έφτιαξαν και μια εκκλησία και της έδωσαν το όνομα Άγιοι Απόστολοι. Κι έτσι, με τον καιρό καθιερώθηκε να γράφεται και να λέγεται ο τόπος “Άγιοι Απόστολοι”...

Κάποιοι παλιοί όμως στην καρδιά τους έχουν τις Πετριές, τον τόπο τους... Κι έτσι επιμένουν να λένε: “Ψάρια από τις Πετριές”. Κάπως έτσι και στο μυαλό μου μου είχε καρφωθεί ότι οι Πετριές είναι παραθαλάσσιες...

Το πρωί της Κυριακής ξύπνησα και ο τόπος είχε γεμίσει αποκαΐδια. Όπως και η θάλασσα. Φαίνεται πως κάποια στιγμή γύρισε ο αέρας και τα έστειλε προς τα εδώ... Η πυρκαγιά από τη Μουρτερή είχε συνεχείς αναζωπυρώσεις...

Έκανα μπάνιο νωρίς στη θάλασσα.... Και τις δυο μέρες μπήκα εκεί γύρω στις 8 π.μ. και ήταν υπέροχη. Ελάχιστοι κολυμβητές είναι μαζί μου. Οι περισσότεροι προτιμούν το μεσημέρι ή το απόγευμα...

Έχω ακόμα τις εικόνες από τη χθεσινοβραδινή έξοδο στην παραλία των Αγίων Αποστόλων... Εδώ οι άνθρωποι είναι ευφυείς ως επαγγελματίες. Όλοι ανεξαιρέτως, έχουν βγάλει έξω τα τραπέζια τους, εντελώς πλάι στο κύμα, πάνω στην αμμουδιά. Και να πεις ότι είναι μακριά... Αλλά αλλιώς είναι δίπλα κι αλλιώς... πάνω στη θάλασσα...

Μια καφετέρια που κάθισα να πιω ένα ποτό, έχει βγάλει έξω τους... καναπέδες και τα τραπεζάκια του μαγαζιού. Και κάνει τρελές δουλειές...

Η άμμος είναι ψιλή και όμορφη... Τα παιδιά παίζουν κρυφτό, ανάμεσα στον κόσμο, κυλιούνται κάτω, φωνάζουν, είναι γεμάτα ζωή... Τα βλέπω και τα χαίρομαι... Και που βρέθηκε τόσος κόσμος; Πιο πολύς είναι τώρα, τη νύχτα, στα καφέ από το πρωί στο μπάνιο. Παρέες – παρέες, κουβεντιάζουν, γελούν σε καλοκαιρινή ατμόσφαιρα... Δεν κάνει κρύο. Νιώθεις άνετα με το πουκαμισάκι ή μια κοντομάνικη μπλούζα. Μ' αρέσει...

Κάθισα ώς τις 12. Αρκετά αργά για τα δικά μου δεδομένα... Και μετά έφυγα... Νύσταζα κιόλας... Το πρωί μετά το μπάνιο άρχισα να ετοιμάζω τα πράγματά μου. Έπρεπε να παραδώσω στις 12 το δωμάτιο. Δεν θα είχαν αντίρρηση να καθίσω ώς το απόγευμα που θα φύγω, αλλά περιμένουν πελάτη να έρθει σήμερα...