Καταπληκτική η ερμηνεία του ηθοποιού Αντώνη Αντωνίου στην παράσταση “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη”. Με τη ψείρα στο πέτο ακούγονταν καλά ο μονόλογος του. Σε αιχμαλωτίζει με τον τρόπο που διηγούνταν τις λεπτομέρειες από τα παθήματά του στην προσπάθεια του να φύγει μετανάστης στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1900.

Το σκηνικό έδινε την εντύπωση στον θεατή ότι όλη η ζωή τουΑνδρέα Κορδοπάτη ήταν ένα ταξίδι... Βαλίτσες, σταθμοί, λιμάνια, πλοία που διασχίζουν τον Ατλαντικό, σαπιοκάραβα και άνθρωποι... Όπου η αλληλεγγύη ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Αλλιώς δεν ζεις στον ξένο τόπο...

Ο κόσμος στις κερκίδες χειροκροτεί όρθιος τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τη ζωή ενός συντοπίτη τους στα δύσκολα χρόνια της σκληρής μετανάστευσης... Ναι,  η ερμηνεία του ήταν μοναδική. Χειροκρότησα κι εγώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τέτοιο έργο με ένταση και πάθος για ζωή, είχα χρόνια να δω... Και το είδα εδώ, στο θεατράκι στο Ψάρι...

Υπόκλιση του ηθοποιού στο κοινό του. Έχει τελειώσει η παράσταση και οι θεατές τον αποθεώνουν. Είναι ιδρωμένος. Κοντά δυο ώρες πάνω στη σκηνή, χωρίς διάλειμμα, να καταθέτει την ψυχή του υποδυόμενος έναν αυθεντικό λαϊκό ήρωα, δεν είναι και λιγο πράγμα...

Ένας ύμνος στον άνθρωπο στην επιμονή του να φτάσει το στόχο του, στο πείσμα του για ζωή, έτσι όπως αυτός την εννοούσε, στην επιμονή του να κατακτήσει το στόχο... Αυτό εισέπραξα απλόχερα χθες βράδυ στην παράσταση του Αντώνη Αντωνίου “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη”...

Ήταν φοβερός στο μονόλογο του, ο ηθοποιός... Με την ντοπιολαλιά των Δαρέων να διαχέεται παντού, τη νοοτροπία του αγνού Έλληνα που διηγείται τη ζωή του με απλοϊκό τρόπο, που θυμάται από τα παιδικά του χρόνια ώς τα τώρα στα γηρατειά του, όλη τη ζωή με λεπτομέρειες, ονόματα, με επίκεντρο πάντα τον τόπο της καταγωγής του, την Ελλάδα του 1.900.

Πείνα, δυσκολίες, περισσότερες από όσες ζούμε σήμερα και το όνειρο του επαρχιώτη είναι να φύγει στο εξωτερικό και να κάνει λεφτά από τη δουλειά του. Μετανάστης... Η ανάγκη, το όνειρο, η ελπίδα...

Κι ο κόσμος, γεμάτο και χθες το θεατράκι στο Ψάρι, που παρακολουθούσε ήσυχος την παράσταση και συμμετείχε στο δράμα και την αγωνία του Ανδρέα Κορδοπάτη για την επιβίωση...

Παρόντες και οι αρχές του τόπου. ο πρώην και νυν δήμαρχοι της Μεγαλόπολης. Ήρθαν, τους είδε ο κόσμος κι έφυγαν διακριτικά στο μέσον της παράστασης. Προσωπικά, ούτε που τους πρόσεξα. Μου το είπαν φίλοι που τους είδαν...

Και μέσα στη σκηνή, με μια ψείρα στο πέτο, ο ηθοποιός Αντ. Αντωνίου, να διηγείται με πολύ εκφραστικό τρόπο την περιπέτεια του ήρωα του...

Κρεμόμαστε από τα χείλη του... Οι εκφράσεις του προσώπου του, όλα ήταν εκπληκτικά... Και το κείμενο... Αχ αυτό το κείμενο. Με συνεπήρε ο τρόπος που κατέγραφε τα γεγονότα... Απλά... Με την κουλτούρα που έχει ένας αγράμματος άνθρωπος με καθαρή ψυχή που επιμένει να ζήσει και αγωνίζεται γι' αυτό. Λέει σε κάποια στιγμή στη διήγηση του, όταν μετά τις άκαρπες προσπάθειες να φύγει για την Αμερική, στο χωριό του, του Δάρα, επιχειρούν να τον παντρέψουν για να μείνει. Να αλλάξει σχέδια... “Ήταν μια αφρατούλα, μια χοντρούλα, ωραία. Πονούσε το κορμί μου, την ήθελα, αλλά είχα άλλα σχέδια”. Να φύγει για την Αμερική...

Δυόμιση χρόνια κυνηγητού στην Αμερική, να ζει με ξένα ονόματα. Να προσπαθεί να στεριώσει σε κάποια δουλειά. Μια φορά έκανε το λάθος, καθώς ένοιωσε καλά κι έδωσε το αληθινό του όνομα. Κι αμέσως τον κάρφωσαν κάτι καλοί συμπατριώτες του στην μεταναστευτική αστυνομία και τον μπαγλάρωσαν αν τον γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα. “Αν είχα τρία χρόνια και μια μέρα θα έμενα, αλλά δεν είχα για κάτι μήνες...” λέει με πίκρα...

Και μόλις φτάνει στην Πάτρα ρωτάει την εταιρία πότε μπορεί να ξαναφύγει; “Σε έξι μήνες” του λένε. “Ειδοποιείστε με τότε, όταν έρθει καράβι...”. Και να πεις ότι στην Αμερική η ζωή του ήταν καλή... Κυνήγι από την αστυνομία κακοπληρωμένη δουλειά, μοναξιά ατελείωτη, ότι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα με τους μετανάστες, ίδια τραγική κατάσταση...

Άλλαξε δουλειές, “μπόσηδες”, έψαχνε να βρει το καλύτερο. Να ολοκληρώσει το όνειρό του. Δεν τα κατάφερε, αλλά επέμενε... Και τι, να κάνει πίσω; Δεν είχε και πολλές εναλλακτικές. Στο χωριό πεινούσαν. Η μετανάστευση ήταν η μόνο λύση...

Απογευματάκι σε μια από τις εισόδους του Ελληνικού... Έχει αρχίσει και σουρουπώνει, ενώ ανοίγουν σιγά – σιγά οι λάμπες που έχει τοποθετήσει ο Σύλλογος του χωριού κατά μήκος των δρόμων... Υπέροχο θέαμα...

Περνάει ο καιρός όμορφα και οι μέρες στο χωριό... Και νομίζει πως τρέχουν σαν τρελές, λες και τις κυνηγούν... Εδώ οι δείκτες του ρολογιού είναι αδιάφοροι. Αυτό που μετράει είναι ο ήλιος από το ξημέρωμα του ώς τη δύση του.

Στις μικρές μου διακοπές εδώ, μ' άρεσε να ξυπνώ πρωί, να φτιάχνω το καφεδάκι μου και να κάθομαι στο χαγιάτι να γράφω... Αυτή η ησυχία του πρωινού, πριν ακόμα βγει ο ήλιος είναι υπέροχη. Το μόνο που έπρεπε να φροντίσω στον εαυτό μου, ήταν να βάλω τις κάλτσες και να ρίξω κάτι επάνω μου... Πάνω στο βουνό κάνει κρύο...

Τώρα, θα το διαβάζετε οι Αθηναίοι και θα σας φαίνεται κάπως... Την ώρα που “ψήνεστε” ακούτε για κρύο, όχι για δροσιά απλή, κάτι περισσότερο,κρύο και για βροχή... Που έρχεται συχνά εκεί που δεν το περιμένεις... Ήλιος, λίγα σύννεφα και να 'σου η βροχή... Και μετά από δυο ώρες είναι σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Λίγη μόνο ψυχρούλα το βράδυ, τόση που να χρειάζεται, πέρα από το σεντόνι να ρίξεις πάν σου και μια πικέ κουβέρτα για να νιώσεις καλύτερα...

Ύστερα ένα τυπικό μοίρασμα της μέρες, καμιά βόλτα στην κοντινή πόλη αν χρειαζόμαστε τίποτα και επιστροφή, φαΐ, ύπνος, βόλτα με τα πόδια και στην ταβέρνα για μια μικρή τσάρκα στον αχανή κόσμο του διαδικτύου. Από δω είναι και η μόνη ενημέρωση αυτές τις μέρες...

Τηλεόραση δεν βλέπω συνειδητά και εφημερίδες δεν υπάρχουν... Καμιά επαφή, μόνο με τα περιοδικά μου κι ύστερα στο Twitter για να διαβάσω αυτούς που έχω επιλέξει να ακολουθώ...

Ε, γίνεται τώρα να μην περνά γρήγορα ο καιρός; Κοντά δέκα μέρες πέρασαν... Και τώρα ετοιμάζομαι για την επιστροφή μου στην Αθήνα. Ώρα να ξαναγυρίσω στο γραφείο και τις μικρές υποχρεώσεις της καθημερινότητας...

Φεύγω σήμερα, Κυριακή απόγευμα... Γεμάτος και ξεκούραστος απ' όλα όσα έζησα και κατέγραψα εδώ. Αυθεντικά, έτσι όπως τα έζησα... Ανάκατα. Στη φιλοσοφία που έχει αυτό το Site: Να μοιράζεται τα πάντα μαζί σας...

Ωραία ήταν... Πραγματικά, σε τέτοιες συνθήκες αισθάνεσαι άνθρωπος με το Α κεφαλαίο... Χαμηλοί ρυθμοί, οι αντένες ανοιχτές να πιάνουν μηνύματα... Κι ο καιρός σχεδόν φθινοπωρινός... Μέχρι να ξαναβρούμε το καλοκαίρι στην Αθήνα...

Το καλοκαίρι του Διονύση Σαββόπουλου... Δόσεις αλήθειας, έχει το τραγούδι του...

Δημιουργήθηκε από μέλη της Ομάδας Ανάγνωσης για την οπτικοακουστική πλαισίωση της εκδήλωσης "Συνάντηση με τον συγγραφέα Θανάση Βαλτινό", στις 31/1/10, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς.

Δεύτερη μέρα θεατρικής παιδείας σήμερα... Στον ίδιο χώρο που ήμασταν και χθες το βράδυ. Στο μικρό ανοιχτό θέατρο μέσα στο χώρο της “Αρκαδιανής”, στο Ψάρι Αρκαδίας...

Απόψε έχει το έργο του ακαδημαϊκού Θανάση Βαλτινού “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη” με τον ηθοποιό Αντώνη Αντωνίου...

Το έργο αυτό ήθελα να το δω από την Αθήνα. Άκουγα τη διαφήμιση του από το Δεύτερο Πρόγραμμα που ήταν και χορηγός και κάτι μου έκανε... Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβαγε. Η άψογη ερμηνεία από τον Αντ. Αντωνίου ή η περιπλάνηση ενός ανθρώπου και οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προσπάθεια του να φύγει μετανάστης στην Αμερική...

Εδώ έμαθα ότι ο ήρωας πάνω στον οποίο έγραψε το ρόλο ο ακαδημαϊκός Θανάσης Βαλτινός ήταν από του Δάρα. Ένα μικρό χωριό εδώ κοντά... Κι αυτό μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την αξία του έργου σε ότι αφορά το περιεχόμενο της παράστασης.

Κι απ 'την άλλη σήμερα έχουν ετοιμάσει και μια μικρή εκδήλωση λίγο νωρίτερα στον ίδιο χώρο. Οι Σύλλογοι των γύρω χωριών εγκαινιάζουν επίσημα το θεατράκι, θα 'ναι λέει και κάποιοι επίσημοι καλεσμένοι. Δεν μου καίγεται καρφί για τους επίσημους, όμως θεωρώ ότι η κίνηση των Συλλόγων έχει ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Αντί να δρουν ανταγωνιστικά, όπως έκαναν μέχρι σήμερα, αυτοί οι μαζικοί φορείς, ως θεσμοί, με ότι εκπροσωπούν πίσω τους, αποφάσισαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να κουβεντιάσουν κοινές εκδηλώσεις.

Δεν ξέρω πώς θα εκφραστεί αυτό στην πορεία... Σημασία έχει να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη στις κινήσεις τους...

Χρειάζεται όμως... Λιγόστεψαν απελπιστικά οι μόνιμοι κάτοικοι στα χωριά. Και καλά, το καλοκαίρι κάτι γίνεται. Έρχονται και οι Αθηναίοι που θυμούνται από πού κρατάει η σκούφια τους...

Το χειμώνα όμως; Εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα. Κι όταν οι πόροι των Συλλόγων λιγοστεύουν τότε μόνο ο δρόμος της συνεργασίας μπορεί να οδηγήσει κάπου...

• Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα παραπάνω για την παράσταση...
• ΕΔΩ γίνεται και η σημερινή θεατρική παράσταση.
  

Η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα χθες το μεσημέρι... Kατά τις 4 άρχισε μια πολύ δυνατή βροχή που κράτησε για καμιά ώρα... Και είπα πως θα ματαιώνονταν η θεατρική παράσταση στο Ψάρι με την Ελένη Γερασιμίδου που την περιμέναμε πώς και πώς... Κατά τις 7.30 έβγαλε άλλη μια μπόρα... Είπα: Αποκλείεται να παίξουν, αλλά για καλό και για κακό δεν παίρνω ένα τηλέφωνο; Πήρα. Οι άνθρωποι ήταν αποφασισμένοι...

Τελικά οι άνθρωποι εκεί στο Ψάρι και οι κάτοικοι από τα γύρω χωριά αψήφισαν τη βροχή και γέμισαν το μικρό θεατράκι των 300 θέσεων. Ο κ. Παπούλιας, εκ των ιδρυτών της “Αρκαδιανής” ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος όταν χρειάστηκε να πει δυο λόγια, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Ζήτησε να χαμηλώσουν τα φώτα των προβολέων και με χαμηλή φωνή, χωρίς μικρόφωνα, ευχαρίστησε τους παρεβρισκόμενους...

Κι ύστερα βγήκαν στη σκηνή οι ηθοποιοί... Εξαιρετικές ερμηνείες... Όλοι έπαιζαν απίθανα. Αυτή όμως που ξεσήκωσε τον κόσμο στις κερκίδες ήταν η Ελένη Γερασιμίδου... Η παράσταση είναι κέφι, μπρίο κι αν ο λόγος (απλή καθαρεύουσα του Σουρή και ποίηση) είχε τις δυσκολίες του, εντούτοις απολάμβανες την κάθε ατάκα από τα στοιχάκια. Λες και γράφτηκε για να περιγράψει τις κακές στιγμές του νεοέλληνα και των πολιτικών που του αξίζουν, των διαχρονικών σκανδάλων...

Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ ήταν η αμεσότητα της Γερασιμίδου. Σε μια στιγμή που υποδύεται τον βουλευτή Καλοχαιρέτα έρχεται στις εξέδρες και χαιρετάει δiα χειραψίας τους θεατές ως να ήταν υποψήφιοι ψηφοφόροι της... Από τους πρώτους που χαιρέτισε ήμουν κι εγώ... Τη βόλευε ότι καθόμουν μπροστά στο πέταλο. Ύστερα ανέβηκε και πάνω στις κερκίδες να χαιρετίσει κι άλλους θεατές. Καταπληκτική στο δέσιμό της με το κοινό...

Η παράσταση άρεσε. Το ένιωθες στο χειροκρότημα του κόσμου... Ήταν διάχυτο στη ατμόσφαιρα. Οι ηθοποιοί έπαιζαν χωρίς μικρόφωνα. Ξεκίνησε το πρόγραμμα, όπως έλεγε στις 9.30 και ολοκληρώθηκε στις 11, χωρίς διάλειμμα. Πολύ καλό το βίντεο που έπαιζαν μαζί με τη μουσική ενδιάμεσα, ενώ μια φωτογραφική αναφορά στους πρωθυπουργούς, από τα χρόνια του Σουρή ώς τα σήμερα έφτανε μέχρι τον... Παπαδήμα, χωρίς να ξεχάσει κανέναν ενδιάμεσα...

Στο τέλος η Ελένη Γερασιμίδου, μετά το χειροκρότημα της αυλαίας, είπε δυο λόγια για την προσπάθεια που κάνουν στη θεατρική εταιρεία ΒΗΜΑΤΑ. “Το κάνω μόνο όπου περνάμε καλά” είπε κι έδειχνε να απολαμβάνει την αποδοχή που είχε η παράσταση από τον κόσμο... Έφερε μάλιστα στη σκηνή και την κ. Μάλλιου που έκανε την επιλογή των κειμένων και την ευχαρίστησε δημόσια για την δουλειά της. Ευχαριστούμε παιδιά. Ήταν μια υπέροχη θεατρική βραδιά η χθεσινή...

Κάπως έτσι είναι τα περισσότερα χωράφια στο χωριό... Χορταριασμένα, χέρσα, ακαλλιέργητα... Ποιος να ασχοληθεί μ' αυτά; Οι νέοι φεύγουν, ο μόνιμος πληθυσμός είναι πια υπερήλικες που ζουν από τη σύνταξή τους...

Η ίδια εγκατάλειψη είναι εμφανής σε πολλά παλιά σπίτια που έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Μισογκρεμισμένες στέγες και μόνο οι πετρόχτιστοι τοίχοι αντέχουν ακόμα όρθιοι. Το χειρότερο που μπορώ να δω μέσα σε τέτοια μισογκρεμισμένα σπίτια είναι να φυτρώνουν και να μεγαλώνουν συκιές...

Ίδια κατάσταση χέρσα γης παντού... Ακόμα και στα χωράφια που είναι κοντά και μέσα στο χωριό. Φαντάσου τι γίνεται λίγο πιο έξω. Θα μπορούσαν να είναι κήποι, αν υπήρχε διάθεση και φυσικά άνθρωποι να το κάνουν... Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στο χωριό...

Είχα την ευκαιρία τις μέρες αυτές που είμαι στην επαρχία να διαπιστώσω από κοντά την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου. Η γης είναι πια χέρσα και καμία προοπτική δεν υπάρχει για το αύριο... Ουδείς ασχολείται πλέον με την καλλιέργεια της...

Χωράφια που τα δέντρα τους έδιναν καρπούς με στάρι, κριθάρι, σίκαλη, τώρα είναι θαρρείς, δάσος από τα άγρια δέντρα που έχουν πια γεμίσει τον τόπο. Μονοπάτια που περπατούσαμε με τα πόδια, δεν υπάρχουν πια. Έχουν κλείσει κι είναι δύσβατα. Δεν υπάρχουν ζώα για να πας στη δουλειά. Μόνο με το αυτοκίνητο κινούνται οι σημερινοί νέοι.

Αμπέλια δεν υπάρχουν... Όσα υπήρχαν έχουν ξεριζωθεί... Η καλλιέργεια τους προϋποθέτει να ασχοληθεί κανείς ουσιαστικά. Κι οι νέοι φεύγουν. Να σπουδάσουν, να πάνε στην Αθήνα, στον παράδεισο που τάζουν τα ψεύτικα ΜΜΕ.

Μόνο κάποιοι διαθέτουν ακόμα πρόβατα... Αλλά δεν φτιάχνουν τυριά... Το γάλα το δίνουν στο τυροκομείο... Και πολλοί κτηνοτρόφοι, μεγάλοι πια στην ηλικία, απασχολούν ξένους μετανάστες και κακοπληρωμένους για να τα βοσκήσουν και να είναι όλη μέρα μαζί τους. Οι νέοι δεν ασχολούνται μ' αυτά... Προτιμούν να αράξουν στο καφέ με το χαρτζιλίκι του μπαμπά τους, από το να μπουν στον κόπο να βγάλουν οι ίδιοι μεροκάματο...

Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που είδα, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου στην πλατεία της Στεμνίτσας έναν Κρητικό με το βαν του να πουλάει... τυρί στους κτηνοτρόφους! Και να έχουν κάνει και ουρά γύρω του...

Στο Ψάρι, μιλώντας με έναν από τους βασικούς μετόχους της “Αρκαδιανής”, τον Παπούλια, μου είπε πως δεν φταίνε μόνο οι νέοι γι' αυτήν την κατάντια. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που έχουν όρεξη και διάθεση για δουλειά και τους “φρενάρουν” οι... ειδικοί που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στην απορρόφηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ.

Έτσι πάνε και χάνονται... Κι ο κόσμος ζει με τον τρόμο και την αγωνία του αύριο...

Αναρωτιέμαι γιατί οι νέοι δεν επιστρέφουν στη γη... Θα μπορούσε να τους ζήσει με αξιοπρέπεια... Να τους δώσει τα απαραίτητα για μια καλύτερη ζωή. Επιμένουν εκεί, να πετύχουν να γίνουν δικηγόροι (οι σχολές είναι περιζήτητες...) όταν το επάγγελμα δεν έχει πια κανένα μέλλον λόγω υπερκορεσμού...

Δεν ξέρω... Θα ήθελα να το συζητήσω αυτό με κάποιον ειδικό... Να ακούσω τη γνώμη του, να καταλάβω τι φταίει που δεν αλλάζει η νοοτροπία μας, που δεν προσπαθούμε να δούμε με τα μάτια ανοιχτά, το συμφέρον μας...

Τι άλλο χρειάζεται να πάθουμε για να αντιληφθούμε τα αυτονόητα;

Αυτό είναι το περίφημο αγροτικό ιατρείο στο Ελληνικό Αρκαδίας... Κλειστό! Ο γιατρός δεν έρχεται πια.. Τι να κάνει ο άνθρωπος. Δεν υπάρχει ένα κομπιούτερ, εκτυπωτής και μια σύνδεση internet για να κάνει τη δουλειά του, έτσι όπως του επιβάλλουν να κάνει με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Κι οι παππούδες πρέπει να κατέβουν στο Κέντρο Υγείας της Μεγαλόπολης, να στηθούν στην ουρά με τις ώρες για να τους γράψουν τα φάρμακα τους...

Κακχάζουν οι κυβερνώντες ότι “σώζουν” την Ελλάδα... Και ένα από αυτά που θα μας σώσουν είναι και η περιστολή των φαρμάκων με την εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης... Αλλά οι άτιμοι, δεν ξεμυτίζουν ποτέ από την Αθήνα; Δεν περπατούν σε μικρά χωριά της επαρχίας, δεν ρώτησαν να μάθουν πώς θα εξυπηρετηθούν τώρα οι συνταξιούχοι με τα φάρμακά τους;

Και να 'σου τα... φοβερά ρεπορτάζ για την περιστολή δαπανών από τα λιγότερα φάρμακα... Να βαυκαλίζονται στην τηλεόραση ότι έβαλαν “χέρι” σε μια οικονομική αιμορραγία για τη χώρα. Και να τους πιστεύουν οι χαχόλοι. Και να τους ξαναψηφίζουν...

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πολύ αλλιώτικη. Ο αγροτικός γιατρός που πήγαινε στα χωριά δυο φορές την εβδομάδα, δεν πάει πια. Τι να κάνει; Οι περισσότεροι γέροντες θέλουν απλά να τους γράφει τα φάρμακα για τις χρόνιες παθήσεις τους και για να το κάνει αυτό ο γιατρός με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που εφάρμοσαν θέλει εκτός από το χώρο που θα χρησιμοποιήσει ως ιατρείο να διαθέτει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή με εκτυπωτή και σύνδεση στο internet. Ναι, αυτή τη... φοβερή τεχνολογία χρειάζεται. Και πού να τη βρει στην πολυδιαφημισμένη τεχνολογική επανάσταση στις μέρες μας;

Έτσι το ιατρείο μένει κλειστό και οι άνθρωποι τρέχουν στο Κέντρο Υγείας του ΕΣΥ της κοντινής μεγάλης πόλης για να στηθούν στην ουρά προκειμένου να τους γράψουν τα φάρμακα

Ντροπή! Αίσχος και καταισχύνη... Στα 2012 που ο άνθρωπος στέλνει μηχανή στον Άρη να διερευνήσει αν υπάρχει δείγμα ζωής, να μη μπορούν οι γέροντες στα χωριά τους να έχουν τους γιατρούς όταν τους χρειάζονται...

Αλήθεια το έχουν αυτό το θέμα οι μεγαλόσχημοι μεταρρυθμιστές που δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή ζωή; Και τι προτίθενται να κάνουν για να το αντιμετωπίσουν; Από πού θα εξοικονομήσουν αυτά τα... τεράστια κονδύλια για την αγορά ενός κομπιούτερ, ενός εκτυπωτή και μιας σύνδεσης στο internet; Γελάτε; Μη γελάτε, για κλάματα είμαστε... Γιατί αν επαίρονται που λιγόστεψαν τα χρήματα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να δείτε πόσα θα εξοικονομήσουν όταν πεθάνουν εντελώς αυτούς τους παππούδες... Ούτε φάρμακα, ούτε σύνταξη, ούτε τίποτα. Να τα λεφτά για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και δανειστές μας...

Άσε μην τους βάζουμε και ιδέες τώρα... Αυτοί είναι ικανοί κι αυτό να το κάνουν ως υποτελείς διαχειριστές των τροϊκανών...

Με όλη αυτή την κατάντια όμως, σε ότι αφορά τη συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, είναι να τρελαίνεσαι... Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου... Μια δράκα τεχνοκρατών είναι που αδιαφορούν για τους ανθρώπους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι δείκτες που θα δείξουν αύριο στους ελεγκτές τους...

Η ζωή σε δεύτερη μοίρα... Για την ποιότητά της, ούτε λόγος... Ποιον ενδιαφέρει απ' αυτούς που κάθονται στις παχιές πολυθρόνες των κλιματιζόμενων γραφείων τους και... πασχίζουν να μας σώσουν; Κανέναν!