Πιάνεται η ψυχή σου να βλέπεις, το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά, να κλείνουν... Στην επιστροφή μου από τη μικρή άδεια το είδα κι αυτό... Κλειστό το μαγαζί των ξηρών καρπών των αδελφών Θωμά στη Βερανζέρου 33, στο κέντρο της Αθήνας...

Κάπως έτσι ήμουν την εποχή που έπιασα δουλειά στην ΠΕΤ ΟΤΕ... Με όνειρα, με σχέδια, με στόχους. Τα χρόνια πέρασαν, έπαθα κι έμαθα... Και να, τώρα, οι αναμνήσεις μέσα από χάρτινες φωτογραφίες, που ανακάλυψα τυχαία...

Το 1983 που ήρθα για πρώτη φορά ως εργαζόμενος στην ΠΕΤ ΟΤΕ, συνεργάτης στην αρχή στην έκδοση της “ΦΩΝΗΣ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ” (Μάρτης του 1983, την ίδια εποχή που έπιασα δουλειά στη ΓΝΩΜΗ του Πόποτα), υπάλληλος με σύμβαση από τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, το θυμάμαι το μαγαζί με τους ξηρούς καρπούς του Θωμά...

Ήμουν πιο νέος τότε, χωρίς προβλήματα υγείας, μου άρεσε και το ποτό, ήμουν τακτικός πελάτης του...

Είχε φρέσκους ξηρούς καρπούς και πάντα ένα χαμόγελο για τους πελάτες του. Τόσο επιτηδευμένο που δεν καταλάβαινες ότι ήταν για σένα, για να νιώσεις καλά, αλλά ότι αυτός ήταν ο χαρακτήρας του,

Συχνά με προμήθευε και με δώρα που έδιναν οι εταιρίες από τις οποίες προμηθεύονταν ουίσκι, ποτήρια ας πούμε και πάντα έλεγε όταν πήγαινα στο μαγαζί του: “Τι κάνετε κύριε πρόεδρε;” Την αρχή του εξήγησα ότι απλά εργαζόμουν στο Σωματείο, δεν ήμουν εκλεγμένος συνδικαλιστής... Μετά κατάλαβα ότι είχε το δικό του τρόπο να πλησιάζει τους πελάτες του. Και δεν ξαναείπα τίποτα... Χαμογελούσα μόνο, κάθε φορά που το άκουγα...

Ύστερα, στο πέρασμα των χρόνων, όλη η περιοχή της πλατείας Βάθη άλλαξε , προς το χειρότερο... Η Βερανζέρου, που ήταν το μαγαζί του Θωμά, έγινε στέκι για πρεζόνια και πόρνες. Τι κι αν το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας είναι λίγο πιο πάνω, στον ίδιο δρόμο; Πού να προλάβουν, οι άνθρωποι, να βάλουν λίγη τάξη στα πράγματα...

Και τα μαγαζιά που ήξερα, άρχισαν να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο. Ήταν η υποβάθμιση της περιοχής, ήρθε κι η κρίση, τους αποτέλειωσε... Στη θέση τους ξεφύτρωναν μικρά μαγαζάκια αλλοδαπών με ψιλικά κυρίως ή καταστήματα κινητής τηλεφωνίας με φτηνά αναλώσιμα και σέρβις.

Το κέντρο ψυχορραγεί... Ένα πανό, στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο, από τη μεριά της Σωκράτους, εκφράζει αυτή την αγανάκτηση των επαγγελματιών για την υποβάθμιση της περιοχής...

Κι όλο ακούμε ότι Πολιτεία και Δήμος έχουν σχέδια για την αναβάθμιση της, αλλά είναι σαν να τα 'χουν τόσο καλά κρυμμένα στα συρτάρια τους που εμείς που ζούμε καθημερινά, λόγω δουλειάς, σ' αυτή την περιοχή δεν τα βλέπουμε..

Το αντίθετο διαπιστώνουμε... Να ψυχορραγεί, να κλείνουν, το ένα μετά το άλλο τα μαγαζιά, να μαυρίζεται κι άλλο η ψυχή σου που είσαι υποχρεωμένος καθημερινά να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον...

Θυμάμαι τις τυμπανοκρουσίες, όταν η προηγούμενης Διοίκηση του Δήμου Αθηναίων, λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές, αποφάσισε να δώσει στην πόλη μια νέα πλατεία, εδώ, απέναντι, στη γωνία Βερανζέρου και Μενάνδρου... Είχε φέρει, ο Κακλαμάνης τότε, τα κανάλια να δουν οι ψηφοφόροι του που γκρεμίζονταν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο για να “ανασάνει” το κέντρο, δυο βήματα από το Εθνικό Θέατρο...

Και τι είναι τώρα, σ' αυτό το χώρο; Ένα σκουπιδαριό χωματένιο, περιφραγμένο από τις τρεις μεριές του με λαμαρίνες, όπου στις γωνίες του, πρεζόνια παίρνουν τη δόση τους, αδιαφορώντας για το αν τους βλέπουν η όχι... Να ζεις, αναγκαστικά, σ', ένα τέτοιο περιβάλλον και να βλέπεις να κλείνουν τα μαγαζιά, αισθάνεσαι κάπως... Ναι, ένα κλικ άγριο έκανε μέσα μου σε τούτη τη διαπίστωση, καθώς είδα το μαγαζί με τους ξηρούς καρπούς, Αυγουστιάτικα, να μην υπάρχει πια...