Η ταμπέλα προχειρογραμμένη, χειρόγραφη, στο συνεργατικό καφενείο ενημερώνει ότι τον Αύγουστο θα παραμείνει κλειστό... Τέλη Αυγούστου θα ξανανοίξει... Κρίμα! Μια ρακή θα την έπινα εδώ με τα παιδιά...

Στην είσοδο του πάρκου κάποιος φιλόζωος που έχει πάθει ζημιά με τις φόλες, προειδοποιεί  τους ενόχους να σταματήσουν να το κάνουν... Είναι θέμα χρόνου να τους βρουν, λένε...

Άλλη μια φωτογραφία με παρόμοιο μήνυμα. Θυμήθηκα πόσο άδικα χάθηκε ο Άρης, από φόλα που έβαλαν ασυνείδητοι στο Ελληνικό Αρκαδίας... Αθήνα, καλοκαίρι 2012...

Σήμερα είπα να κάνω μια βόλτα στη γειτονιά που μένω... Γύρισα σπίτι γύρω στις 5 από την ΠΕΤ ΟΤΕ. Ξάπλωσα δυο ωρίτσες, να έρθει στα ίσια του το σώμα μου και... βγήκα.

Ξεκίνησα από το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Η πρώτη απογοήτευση... Το συνεργατικό καφενείο των παιδιών, κλειστό. Μια χειρόγραφη πινακίδα ενημερώνει ότι θα ξανανοίξει στα τέλη του Αυγούστου. Την άλλη εβδομάδα, δηλαδή...

Ύστερα μπήκα στο πάρκο, μέσα. Περπάτησα... Λίγος κόσμος κυκλοφορεί. Κάποια ομάδα παιδιών τρέχει. Θα 'ναι από αθλητική ομάδα γιατί φορούν τις ίδιες φανέλες και κοντοπαντέλονα... Μια άλλη ομάδα έχει πέσει στο χορτάρι και κάνει γυμναστική, ακολουθώντας τις οδηγίες του προπονητή τους... Αραιά και που σε κανένα παγκάκι, ζευγαράκια απομονωμένα τρυγούν τον έρωτά τους... Έφυγα...

Με τη μηχανή βρέθηκα στο Λόφο Σκουζέ... Η ταβέρνα άδεια και κλειστή, όπως την ήξερα... Μόνο που αυτή τη φορά, αγόρια και κορίτσια, έχουν πιάσει θέση στην ταράτσα του πετρόχτιστου παραδοσιακού κτιρίου. Εκεί, που κάποτε, λειτουργούσε καφετέρια και ήταν μια απόλαυση τη νύχτα να κάθεσαι και να παίρνεις το ποτό σου. Το έψαξα λίγο το πράγμα... Μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως κλειδωμένο και ασφαλισμένο, αλλά στην πραγματικότητα έχει δυο πόρτες ορθάνοιχτες με σπασμένα τα λουκέτα... Κι εδώ το... θαύμα του Δήμου Αθηναίων... Έκανα ένα κύκλο... Πιάστηκε η ψυχή μου από την εγκατάλειψη... Δεν ανέβηκα στην ταράτσα, ενώ είχα πρόσβαση. Σκόπιμα. Δεν ήθελα να τη χαλάσω στα ζευγαράκια που βρήκαν απάγκιο, εκεί...

Έφυγα και πήρα το δρόμο για το Λόφο Κολωνού. Τελευταίο σταθμό για σήμερα... Άλλη μια ομορφιά στο κέντρο της Αθήνας... Ευτυχώς εδώ το καφέ λειτουργεί, κοντά ένα αιώνα τώρα... Από τον παππού στον εγγονό... Ο Καπράλος είναι εγγύηση. Έχει ωραία μουσική, απαλή, που γίνεται ένα με τα τζιτζίκια που μου θύμισαν τους ελαιώνες της Κρήτης όπου έδιναν ρεσιτάλ. Τελικά διαπίστωσα ότι και τα πεύκα τα προτιμούν οι καλοκαιρινοί τραγουδιστάδες. Δέντρο να 'ναι κι ότι να 'ναι.

Πίνω το καφεδάκι μου, ένα σκέτο ελληνικό και γράφω αυτές τις αράδες... Είναι πολύ ωραίο το περιβάλλον... Έχει καμιά δεκαριά παρέες τριγύρω που έχουν έρθει να πάρουν λίγο από τη δροσιά του Λόφου... Και όντως κατά τις 9 που έχει αρχίσει να νυχτώνει, φυσάει κι ένα δροσερό αεράκι που κάνει τη ζωή στην Αθήνα πιο υποφερτή...

Τελικά καλή ιδέα ήταν να κάνω μια βόλτα στα πέριξ, έστω και μόνος μου. Τη χάρηκα και με το παραπάνω...