Καταπληκτική η ερμηνεία του ηθοποιού Αντώνη Αντωνίου στην παράσταση “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη”. Με τη ψείρα στο πέτο ακούγονταν καλά ο μονόλογος του. Σε αιχμαλωτίζει με τον τρόπο που διηγούνταν τις λεπτομέρειες από τα παθήματά του στην προσπάθεια του να φύγει μετανάστης στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του 1900.

Το σκηνικό έδινε την εντύπωση στον θεατή ότι όλη η ζωή τουΑνδρέα Κορδοπάτη ήταν ένα ταξίδι... Βαλίτσες, σταθμοί, λιμάνια, πλοία που διασχίζουν τον Ατλαντικό, σαπιοκάραβα και άνθρωποι... Όπου η αλληλεγγύη ήταν το κυρίαρχο στοιχείο. Αλλιώς δεν ζεις στον ξένο τόπο...

Ο κόσμος στις κερκίδες χειροκροτεί όρθιος τον ηθοποιό που ενσαρκώνει τη ζωή ενός συντοπίτη τους στα δύσκολα χρόνια της σκληρής μετανάστευσης... Ναι,  η ερμηνεία του ήταν μοναδική. Χειροκρότησα κι εγώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Τέτοιο έργο με ένταση και πάθος για ζωή, είχα χρόνια να δω... Και το είδα εδώ, στο θεατράκι στο Ψάρι...

Υπόκλιση του ηθοποιού στο κοινό του. Έχει τελειώσει η παράσταση και οι θεατές τον αποθεώνουν. Είναι ιδρωμένος. Κοντά δυο ώρες πάνω στη σκηνή, χωρίς διάλειμμα, να καταθέτει την ψυχή του υποδυόμενος έναν αυθεντικό λαϊκό ήρωα, δεν είναι και λιγο πράγμα...

Ένας ύμνος στον άνθρωπο στην επιμονή του να φτάσει το στόχο του, στο πείσμα του για ζωή, έτσι όπως αυτός την εννοούσε, στην επιμονή του να κατακτήσει το στόχο... Αυτό εισέπραξα απλόχερα χθες βράδυ στην παράσταση του Αντώνη Αντωνίου “Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη”...

Ήταν φοβερός στο μονόλογο του, ο ηθοποιός... Με την ντοπιολαλιά των Δαρέων να διαχέεται παντού, τη νοοτροπία του αγνού Έλληνα που διηγείται τη ζωή του με απλοϊκό τρόπο, που θυμάται από τα παιδικά του χρόνια ώς τα τώρα στα γηρατειά του, όλη τη ζωή με λεπτομέρειες, ονόματα, με επίκεντρο πάντα τον τόπο της καταγωγής του, την Ελλάδα του 1.900.

Πείνα, δυσκολίες, περισσότερες από όσες ζούμε σήμερα και το όνειρο του επαρχιώτη είναι να φύγει στο εξωτερικό και να κάνει λεφτά από τη δουλειά του. Μετανάστης... Η ανάγκη, το όνειρο, η ελπίδα...

Κι ο κόσμος, γεμάτο και χθες το θεατράκι στο Ψάρι, που παρακολουθούσε ήσυχος την παράσταση και συμμετείχε στο δράμα και την αγωνία του Ανδρέα Κορδοπάτη για την επιβίωση...

Παρόντες και οι αρχές του τόπου. ο πρώην και νυν δήμαρχοι της Μεγαλόπολης. Ήρθαν, τους είδε ο κόσμος κι έφυγαν διακριτικά στο μέσον της παράστασης. Προσωπικά, ούτε που τους πρόσεξα. Μου το είπαν φίλοι που τους είδαν...

Και μέσα στη σκηνή, με μια ψείρα στο πέτο, ο ηθοποιός Αντ. Αντωνίου, να διηγείται με πολύ εκφραστικό τρόπο την περιπέτεια του ήρωα του...

Κρεμόμαστε από τα χείλη του... Οι εκφράσεις του προσώπου του, όλα ήταν εκπληκτικά... Και το κείμενο... Αχ αυτό το κείμενο. Με συνεπήρε ο τρόπος που κατέγραφε τα γεγονότα... Απλά... Με την κουλτούρα που έχει ένας αγράμματος άνθρωπος με καθαρή ψυχή που επιμένει να ζήσει και αγωνίζεται γι' αυτό. Λέει σε κάποια στιγμή στη διήγηση του, όταν μετά τις άκαρπες προσπάθειες να φύγει για την Αμερική, στο χωριό του, του Δάρα, επιχειρούν να τον παντρέψουν για να μείνει. Να αλλάξει σχέδια... “Ήταν μια αφρατούλα, μια χοντρούλα, ωραία. Πονούσε το κορμί μου, την ήθελα, αλλά είχα άλλα σχέδια”. Να φύγει για την Αμερική...

Δυόμιση χρόνια κυνηγητού στην Αμερική, να ζει με ξένα ονόματα. Να προσπαθεί να στεριώσει σε κάποια δουλειά. Μια φορά έκανε το λάθος, καθώς ένοιωσε καλά κι έδωσε το αληθινό του όνομα. Κι αμέσως τον κάρφωσαν κάτι καλοί συμπατριώτες του στην μεταναστευτική αστυνομία και τον μπαγλάρωσαν αν τον γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα. “Αν είχα τρία χρόνια και μια μέρα θα έμενα, αλλά δεν είχα για κάτι μήνες...” λέει με πίκρα...

Και μόλις φτάνει στην Πάτρα ρωτάει την εταιρία πότε μπορεί να ξαναφύγει; “Σε έξι μήνες” του λένε. “Ειδοποιείστε με τότε, όταν έρθει καράβι...”. Και να πεις ότι στην Αμερική η ζωή του ήταν καλή... Κυνήγι από την αστυνομία κακοπληρωμένη δουλειά, μοναξιά ατελείωτη, ότι δηλαδή συμβαίνει και σήμερα με τους μετανάστες, ίδια τραγική κατάσταση...

Άλλαξε δουλειές, “μπόσηδες”, έψαχνε να βρει το καλύτερο. Να ολοκληρώσει το όνειρό του. Δεν τα κατάφερε, αλλά επέμενε... Και τι, να κάνει πίσω; Δεν είχε και πολλές εναλλακτικές. Στο χωριό πεινούσαν. Η μετανάστευση ήταν η μόνο λύση...