Οδήγηση... Όμορφο το συναίσθημα όταν έχεις ένα ταξίδι μικρών διακοπών μπροστά σου. Τι γίνεται όμως όταν πέφτεις σε σκληρή καλοκαιρινή καταιγίδα; Εκεί τα πράγματα σκουραίνουν επικίνδυνα...

Φύγαμε από την Αθήνα γύρω στις 5 παρά... Έκανε πολύ ζέστη. Έκλεισα τα τζάμια του αυτοκινήτου κι έβαλα αιρκοντίσιον με την προοπτική ότι θα πηγαίναμε σε ένα μέρος... Πολύ σημαντική αιτια, για να ξεκινάς ένα ταξίδι στα μέσα του Αυγούστου...

Η κίνηση ήταν ομαλή στο δρόμο. Φυσιολογική για έξοδο Δεκαπενταύγουστου. Ο καιρός κατά την Κόρινθο φαινόταν μαυρισμένος, αλλά υπέθεσα πως ήταν η κάπνα από τις φωτιές στο Σπαθοβούνι που έκαιγε τις προηγούμενες μέρες... Δεν ήταν όμως έτσι...

Όταν φτάσαμε εκεί, σταματήσαμε στα Everest να πάρουμε ένα καφέ για το δρόμο κι άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες. Μέχρι τον κόμβο της Νεμέας η βροχή είχε δυναμώσει τόσο πολύ που οι υαλοκαθαριστήρες δούλευαν στο φουλ και δεν έβλεπες στα πέντε μέτρα...

Ταυτόχρονα έριχνε χοντρό χαλάζι, τέτοιο, που νόμιζες πως θα... τρυπήσει τον ουρανό του αυτοκινήτου... Είναι να φοβάσαι τέτοια ακραία φυσικά φαινόμενα. Για πότε ο δρόμος έγινε χείμαρρος, ούτε που το κατάλαβα. Άναψα μαζί με τα φώτα τα αλάρμ και κάθισα πέντε λεπτά στην άκρη του δρόμου, δεξιά. Μέχρι να περάσει αυτή η πολύ μεγάλη ένταση της βροχής...

Το ίδιο έκαναν κι άλλοι οδηγοί Ι.Χ. αυτοκινήτων... Εκείνους που τους λυπήθηκε η ψυχή μου, ήταν οι μοτοσικλετιστές που ξεκίνησαν για μια καλοκαιρινή διαδρομή και τους προέκυψε βαρύς χειμώνας στο δρόμο τους...

Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει να οδηγώ και να πέσω σε καλοκαιρινή καταιγίδα... Μια φορά πριν από 20 χρόνια και, στις στροφές του Άργους (τότε δεν είχε φτιαχτεί ο δρόμος από το Αρεμήσιο και στο Ελληνικό πηγαίναμε από τον Κολωσούρτη...), ανήμερα Δεκαπενταύγουστου θα 'ταν γιατί έκανα μια αντικατάσταση στη διόρθωση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (να φανταστείς ήταν τότε στην Κολοκοτρώνη τα γραφεία της...) ένα γαλλικό αυτοκινούμενο τροχόσπιτο γλίστρησε κι έπεσε πάνω στο μικρό SUBARU JUSTY που είχα τότε και κατέστρεψε τις λαμαρίνες της αριστερής πλευράς του. Ευτυχώς κανείς δεν έπαθε τίποτα σ' αυτό το ατύχημα, αλλά δεν ξεχνιέται κι εύκολα...

Και να, που ο καιρός μου θύμισε πολύ το τότε, στο πολύ χειρότερό του...

Προτίμησα λοιπόν να περιμένω στα δεξιά του δρόμου με τα αλάρμ αναμμένα. Τα πάρκιγκ τέτοιες ώρες που τα χρειάζεσαι, εξαφανίζονται...

Ύστερα από 20 λεπτά, κάπως χαλάρωσε η βροχή και ξαναβγήκα στο οδόστρωμα... Μέχρι την Αλέα, μετά τη σήραγγα Αρτεμησίου, έβρεχε... Λίγο πιο ήρεμα, αλλά έβρεχε...

Ο καιρός άλλαξε τελείως, αφού περάσαμε την Τρίπολη... Είχε μια υγρασία η ατμόσφαιρα, αλλά τίποτα δεν θύμιζε το πατατράκ που πάθαμε λίγο νωρίτερα...

Στο Ελληνικό ο καιρός είναι μια χαρά. Με το που φτάσαμε πήγα στις συκιές, δίπλα, να φάω δυο κομμάτια από τον ώριμο υπέροχο καρπό τους. Να ηρεμήσω από το ταξίδι που μόλις είχε ολοκληρωθεί...