Η φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα το μεσημέρι καθώς επέστρεφα από τον Άι Νικόλα στη βόλτα που επεχείρησα να κάνω. Είναι η είσοδος του χωριού από το δρόμο για το Αρκαλοχώρι. Ένα τελευταίο αντίο για το φετινό καλοκαίρι στο Θραψανό που με φιλοξένησε για ένα ολόκληρο μήνα και κάτι... Το χωριό που έχω ακριβά φυλαγμένο στην καρδιά μου

Αυτό είναι το μουρέλο που είχα αναλάβει να ποτίζω το καλοκαίρι που ήμασταν εδώ. Η ντενέκα δεξιά ήταν μόνιμα εκεί. Την είχε πάει ο Αγησίλαος με το τρακτέρ. Τώρα που άδειασε την πήγα σπίτι, να την ξαναγεμίσουν και να την πάνε πάλι πίσω. Έχει δρόμο ακόμα μπροστά του το καλοκαίρι...

Αγριομπουρνελιά, στις όχθες της λίμνης στις Λειβάδες. Είχα εντοπίσει άλλη μία εκεί δίπλα , μα τούτη εδώ είναι φορτωμένη μικρούς καρπούς που αρχίζουν και γλυκίζουν πια... Πόσο θα κρατήσουν; Κανείς δεν ξέρει... Κάποιες νοικοκυρές θέλουν αυτούς τους καρπούς για να φτιάξουν γλυκό του κουταλιού... Και δημόσιες όπως είναι, όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε...

Δίπλα στο σπίτι του Γιάννη Θεοδωράκη στο χωριό είδα αυτή την ήμερη μπουρνελιά, μάλλον βανίλια. Φορτωμένη. Τα κλαδιά της δεν αντέχουν το βάρος των καρπών της. Άνοιξα το φράκτη και πήγα κοντά να τη φωτογραφίσω. Έκοψα και δυο για να φάω επιτόπου. Νόστιμα που είναι...

Αυτή είναι σίγουρα η τελευταία καλοκαιρινή βόλτα στο χωριό μου... Ήθελα να την κάνω, να αποχαιρετίσω τον τόπο μου. Ξεκίνησα γύρω στις 9.30 το πρωί και την ολοκλήρωσα, αν μπορεί να πει κανείς εύκολα μια τέτοια κουβέντα, στις 12 το μεσημέρι. Είχα πολύ όρεξη να συνεχίσω, μα άρχισε να ζεσταίνει υπερβολικά κι αυτή την Κυριακή κι ο αέρας δεν ήταν αρκετός να δροσερέψει κάπως τα πράγματα...

Πήγα στου Μπουρμά να δω το λιόφυτο εκεί... Δεν έχει πολύ καρπό φέτος μα είναι σε πολύ καλή κατάσταση τα δέντρα. Συνέχισα για τον Άι Νικόλα, έκανα μια στάση στην παλιά εκκλησία και είδα πόσο όμορφα έχουν επιμεληθεί τους εξωτερικούς χώρους...

Ύστερα πήγα στους Τροχάλους να βάλω το τελευταίο νερό που είχε η πλαστική ντενέκα στο μικρό μουρελάκι... Ήταν η τρίτη φορά που το πότιζα το φετινό καλοκαίρι. Να πάρει τα πάνω του, να φτάσει τα διπλανά στην ανάπτυξη. Πήγα τη ντενέκα στη Στασούλα, να την ξαναγεμίσει και να την πάει με το τρακτέρ ο Αγησίλαος και συνέχισα για τη λίμνη στις Λειβάδες...

Είναι ήσυχα τέτοια ώρα... Δεν κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους. Βρήκα την άγρια μπουρνελιά στις όχθες της λίμνης και γεύτηκα μερικά φρούτα. Στο φόρτε τους είναι τώρα. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσουν, υπάρχουν μου είπαν νοικοκυρές που τα κυνηγούν για να τα κάνουν γλυκά του κουταλιού.

Πέρασα μια βόλτα και από το συνεργείο του Λευτέρη, του ανιψιού μου. Έχει και σήμερα, κυριακάτικα, πελάτες. Τα προβλήματα στις μηχανές δεν περιμένουν... Ούτε κι ενδιαφέρει τι μέρα θα είναι για να παρουσιαστούν. Κάναμε μια καλή κουβέντα εκεί με τους πελάτες και τον Λευτέρη. Για τι άλλο, τα οικονομικά προβλήματα έτσι όπως μας έχουν προκύψει...

Έφυγα για να πάω να βάλω βενζίνη στη μηχανή. Έχω ταξίδι το απόγευμα και φορτωμένος όπως θα 'μαι δεν θα έχω τη δυνατότητα να φουλάρω το ντεπόζιτο...

Ακόμα λίγο έξω από το χωριό. Κάθε μέρος εδώ το ξέρω καλά... Το 'χω περπατήσει μικρός. Όλα είναι ίδια. Ένα μόνο μου φαίνεται να έχει αλλάξει: Οι αποστάσεις που κάποτε μου φαίνονταν μεγάλες, τώρα μου προκύπτουν πολύ μικρές...

Μεσημέριασε... Μια στάση στο πατρικό μου για να γράψω και μετά στη Στασούλα. Φαΐ, λίγη ξεκούραση και μετά, κατά τις 8 το απόγευμα την κάνουμε για το λιμάνι του Ηρακλείου. Ως εδώ ήταν. Επιστρέφουμε...

Ο Λάμπρος ξαπλωμένος στον ήλιο... Δίπλα του η Στασούλα και ο παππούς Αγησίλαος που ήρθαν από το χωριό το μεσημέρι να μας βρουν κι είχαν μαζί τους τα εγγόνια τους, την Αναστασία και τον μικρό Αγησίλαο...

Τα τρία κορίτσια, Μαρία, Αναστασία του Λευτέρη και Αναστασία του Μανόλη κάνουν βουτιές στη θάλασσα. Παιχνίδι και θάλασσα είναι συνυφασμένες... Σε ποιον δεν αρέσει; Ε, φανταστείτε τώρα τα παιδιά... Δεν έβγαιναν έξω μέχρι να... μουλιάσουν.

Ο μικρός Αγησίλαος πάλι με το φτυαράκι του, δοκίμαζε με το κουβαδάκι κατασκευές για κάστρα με την άμμο που υπάρχει σε μεγάλη ποσότητα στην παραλία του Τσούτσουρα. Σκληρή δουλειά, όχι αστεία... Αλλά αυτός εκεί, απτόητος. Συνέχιζε ακόμα κι όταν οι κατασκευές του είχαν... μικρά ατυχήματα.

Άλλη μια φωτογραφία στην παραλία του Τσούτσουρα... Ο Αγησίλαος, η Στασούλα κι ο Λάμπρος έχουν καθίσει στις ξαπλώστρες του Cafe κάτω από τις ομπρέλες θαλάσσης. Ο φακός τους... συλλαμβάνει από πίσω. Ούτε που το κατάλαβαν γι' αυτό και είναι πολύ φυσικοί στη συμπεριφορά τους.

Όμορφη θάλασσα, να την πιεις στο ποτήρι... Αν κι εδώ που τα λέμε, έχει πολύ μεγάλη περιεκτικότητα σε αλάτι. Το νιώθεις: πετρώνουν τα μαλλιά σου. Όποιος μπορεί παίζει... Μαμάδες και παιδιά, ένα πράγμα... Οι άλλοι απολαμβάνουν από τις ξαπλώστρες τους, αυτή την υπέροχη φυσική ομορφιά τους καλοκαιριού...

Και κάπως έτσι τελειώνει το δικό μας φετινό καλοκαίρι στην Κρήτη. Μ' ένα Σαββατιάτικο μπάνιο στον Τσούτσουρα... Κρατούμε όλες αυτές τις όμορφες εικόνες που θα πάρουμε μαζί μας σήμερα το βράδυ, καθώς το καράβι μας θα σκίζει τα νερά του κρητικού πελάγους που θα μας μεταφέρει πίσω στην Αττική.

Από Δευτέρα θα είμαι στο γραφείο μου... Οι διακοπές μου τέλειωσαν. Θα μου πάρει λίγο χρόνο μέχρι να το συνειδητοποιήσω στ' αλήθεια και να εγκληματιστώ στους ρυθμούς της δουλειάς μου. Ευτυχώς δεν προβλέπεται να υπάρχει μεγάλη πίεση... Πολλοί φεύγουν τώρα για άδεια. Έτσι δεν θα υπάρχει και μεγάλη κινητικότητα στην ΠΕΤ ΟΤΕ.

Θέλω μόνο άμεσα να βγάλω τον ΤΥΠΟ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών. Έχω συνεννοηθεί και με περιμένει η ύλη να την παραλάβω. Να την κάνω κασέ, να δω τι άλλες εκκρεμότητες υπάρχουν και να την πάω στην Πόπη στη Σαλαμίνα, να υλοποιήσει τεχνικά το έντυπο...

Τα έχω στο νου μου όλα αυτά την ώρα που κάθομαι μεσημεριάτικα στο Cafe Edelweiss και χαράζω αυτές τις γραμμές.

Ξαφνικά, έκανε την εμφάνισή της η Στασούλα με τον Αγησίλαο και τα δυο εγγόνια της από το γιο της Λευτέρη.

Καθίσαμε όλοι μαζί, μετά το μπάνιο στο Cafe... Οι ίδιοι έχουν φάει για μεσημέρι, αλλά οι Αναστασία και ο μικρός Αγησίλαος τίμησαν δεόντως τις πίτσες που είχαμε παραγγείλει για τον Λάμπρο, τη μεγάλη Αναστασία και τη Μαρία...

Ήπιαν κι ενάμιση λίτρο νερό, να δροσερέψουν... Κι ύστερα ανέβηκαν στο πατάρι το Cafe να παίξουν πιγκ πογκ. Ο Λάμπρος μας νικά όλους. Παίζει καλά. Είναι αδύνατον να τον παρακολουθήσεις από κοντά στην τεχνική του. Χειρίζεται άψογα τη ρακέτα. Ούτε η δική μου πίεση τον ανησύχησε. Πολύ γρήγορα ξαναπήρε την υπόθεση στα χέρια του και κέρδισε το παιχνίδι.

Ο αέρας δυνάμωσε... Κατεβασάρης όπως είναι, δυσκολεύει λίγο τα πράγματα. Καμιά φορά βιτσίζει την άμμο πάνω μας... Πίνουμε με τον παππού Αγησίλαο από μια μπύρα. Τα κορίτσια τρώνε κι ένα παγωτό.

Αυτό είναι καλοκαίρι... Η ανεμελιά. Να μην κοιτάς το ρολόι για κάτι... Μόνο τ' απόγευμα ο Λάμπρος ήθελε πια να πάμε σπίτι να κάνει ένα μπάνιο και να ετοιμαστεί να βγει με τα παιδιά, τους φίλους του, την παρέα του.

Ωραία περάσαμε και σήμερα στη θάλασσα... Ρουφούμε λαίμαργα τις τελευταίες ανάσες στο χωριό. Σε λίγο όλα θα είναι πια αναμνήσεις. Γλυκιές όμως, γιατί τις ζήσαμε και με το παραπάνω...

Ψάχνω μέσα στο αμπέλι με τα λιάτικα σταφύλια και τα μοσχάτα, να βρω γινομένα σταφύλια για να τσιμπολογήσουμε επιτόπου και να πάρουμε μαζί μας στο σπίτι. Και βρήκα μπόλικα...

Δείτε από κοντά ένα υπέροχο γινομένο σταφύλι. Το βαθύ κόκκινο χρώμα του προδίδει και τη γλύκα του. Από δω και πέρα οι χυμοί του θα παίρνουν, κάθε μέρα που περνάει, ξεχωριστά αρώματα...

Καταπράσινο απλώνεται το αμπέλι μέσα στην όμορφη φύση... Ο Αγησίλαος έχει φροντίσει να το ποτίσει μερικές φορές για να αντέξει στις ζέστες και να κάνει ακόμα καλύτερους καρπούς...

Λοιπόν από μακριά δεν του φαίνεται, αλλά από κοντά διαπιστώνεις πως είναι φορτωμένα τα κλίματα ώριμα σταφύλια. Θα τα αφήσουν βέβαια μέχρι τον Σεπτέμβρη οπότε τα σάκχαρα τους θα πάνε στο ζενίθ και θα βγάλουν καλό κρασί...

Η μπλε σακούλα προδίδει πως βρήκα κάμποσα ώριμα σταφύλια για το σπίτι. Ωστόσο συνεχίζω να τσιμπολογώ αμέριμνος ρόγες σταφυλιού που ξεχωρίζω...

Πέρσι δεν τα είχαμε προλάβει... Άσε που δεν υπήρχαν έτσι κι αλλιώς σταφύλια. Ήταν κακή η χρονιά... Φέτος όμως είχαμε τις πληροφορίες μας και πήγαμε στα σταφύλια, στ' αμπέλι που ξέρουμε πως έχει λιάτικα που ωριμάζουν γρήγορα. Πήγαμε μαζί με τον Λάμπρο που θέλει να γυρίσουμε γρήγορα για να βγει με τις παρέες του. Του άρεσε όμως να φάει πρώιμο λιάτικο σταφύλι. 'Επεσε ξερός μόλις γυρίσαμε από τον Τσούτσουρα, διαλυμένος από την κούραση κι όμως σηκώθηκε να πάμε μαζί...

Το απόγευμα, ύστερα που γυρίσαμε σπίτι και ξεβγαλθήκαμε από το αρμυρό νερό της θάλασσας πήραμε τη μηχανή και πήγαμε. Ήθελα και για συναισθηματικούς λόγους αυτή την επαφή με τη φύση. Πάντα μου άρεσαν τα αμπέλια και οι καρποί τους. Το ίδιο όπως οι ελιές, μόνο που τ' αμπέλια είναι μικρά, πιο βολικά, διαχειρίσιμα...

Ο ήλιος έπαιρνε τα κάτω του, την ώρα που φτάσαμε στου Γρέγο. Το αμπέλι δεν είναι μεγάλο και βρήκαμε αμέσως σταφύλια, να τσιμπολογήσουμε και να πάρουμε μαζί μας για το σπίτι σε μια νάιλον μπλε σακούλα του σούπερ μάρκετ.

Είναι πανόραμα εδώ πάνω. Μοιάζει να εποπτεύεις το έμπα του χωριού από το Ηράκλειο. Όμορφη ώρα να είσαι μέσα στο αμπέλι... Ο Λάμπρος με τράβηξε δυο φωτογραφίες. Ήθελα να τις έχω και να θυμάμαι το πέρασμά μου από το αμπέλι το φετινό καλοκαίρι...

Το γύρισα όλο. Ήξερα πού ήταν οι κουρμούλες με τον γινομένο καρπό. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να τσιμπολογείς από κει. Ούτε να το κόψεις, ούτε να το πλύνεις, ούτε τίποτα. Να το φας όπως είναι. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Δεν είναι ραντισμένα με φάρμακα...

Παρασκευή μεσημέρι στον Πέρα Τσούτσουρα, την αγαπημένη θάλασσα μας. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που ώρες - ώρες δυναμώνει, καθώς κατεβαίνει ορμητικά από το βουνό. Κι εχει μεγάλη ηλιοφάνεια σήμερα, 21 του Ιούλη... Ήρθαμε για ένα τελευταίο μπάνιο στα γαλανά νερά της νότιας Κρήτης...

Αναστασία, Λάμπρος, Μαρία, έχουν ξαπλώσει στις ξαπλώστρες του Cafe Edelweiss. Έκαναν κιόλας την πρώτη τους βουτιά... Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Ο αέρας κάνει τα βρεγμένα σώματά τους να παγώνουν. Δεν είναι και πολύ ενθουσιασμένοι από το σημερινό μπάνιο...

Η παραλία του Τσούτσουρα, όπως τη βλέπω από το δρόμο. Δεν έχει πολύ κόσμο. Γενικότερα η κρίση φέρνει τέτοιες παράπλευρες απώλειες. Λίγοι είναι στη θάλασσα τέτοιον καιρό που άλλα χρόνια “βούλιαζε” από τον κόσμο. Κι είναι και Σάββατο και κάπως έπρεπε να κινείται καλύτερα το πράγμα...

Το μπαράκι που καθόμαστε τις προηγούμενες φορές που ερχόμαστε για μπάνιο στον Πέρα Τσούτσουρο κατέβασε ρολά, Ιούλιο μήνα!... Δεν άντεξαν να περιμένουν ούτε τον Αύγουστο που υποτίθεται ότι είναι ο μήνας των διακοπών. Πιάνεται η καρδιά σου να το βλέπεις έτσι ρημαγμένο...

Νέο στέκι, το Cafe Edelweiss, 20 μέτρα πιο δίπλα. Αυτό έχει φροντίσει φέτος να βγάλει ξαπλώστρες στην παραλία, μπροστά του. Έχει κι εδώ ντουζιέρα δημόσια και είναι αρκετά δροσερός ο χώρος του για να καθίσω με τον υπολογιστή μου και να κάνω αυτή την ανάρτηση...

Ετούτες εδώ οι τελευταίες ώρες στην Κρήτη έχουν μια ατέλειωτη ομορφιά. Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματική ζωή για να κάνω όσο πιο ανώδυνη γίνεται την επιστροφή. Διαβάζω περισσότερη ειδησεογραφία, είτε μέσα από τα έντυπα που προμηθεύομαι, είτε μέσα από το internet, τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες...

Και παράλληλα μοιράζομαι πράγματα με τους γύρω μου που μ' αρέσουν. Χθες βράδυ, ας πούμε, μας έκανε τραπέζι ο ανιψιός μου ο Μανώλης στο σπίτι του. Είχαν καλέσει στο τραπέζι και τον γείτονα τους, τον Μανώλη του Κουκούλα με την οικογένεια του και το παιδί τους.

Φυσικά είχαν μπριζόλες στα κάρβουνα και μπιφτέκια, πατάτες τηγανητές, σαλάτες... Και μπόλικο παγωμένο κρασί να ρέει... Μα πιο όμορφη απ' όλα ήταν η παρέα. Η κουβέντα που κάναμε τόσο στη διάρκεια του φαγητού, όσο και μετά...

Δεν έχει τόσο σημασία το θέμα. Είτε παλιές θύμισες από το χωριό είναι, είτε πολιτική εδώ καταφέρνουν ακόμα να συζητούν γελώντας... Και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μετέχεις της πραγματικότητας, έχοντας τη δυνατότητα να το κάνεις με ένα διακριτικό χαμόγελο ή με ένα ηχηρό γέλιο...

Παρέες, όπως παλιά... Ανθρώπινα. Γειτονεύουν ακόμα στα χωριά, μιλάνε, ρωτάνε “τι φαΐ έψησες;” και πάνε ο ένας στον άλλον ότι έχει το τσουκάλι τους. Ένα σκουτελικό ή μπίζα υπέροχα με σαρδέλα...

Δεν είναι μόνο το κρέας, αν και στη συνείδηση των ντόπιων έχει καταγραφεί ως το πλέον εύκολο και γρήγορο φαγητό της παρέας. Ειδικά τώρα, το καλοκαίρι που είναι εύκολο να κάνει θράκα έξω, όχι από κάρβουνα, αλλά από ξύλα... Λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο μέχρι να κάτσει λίγο η φωτιά...

Μου φάνηκε εύκολο, έτσι όπως το είδα. Μέχρι κι εγώ, ο άσχετος, νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω. Τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μου δόθηκε...

Κάτι τέτοιες όμορφες ώρες της παρέας αφήνεις πίσω σου τα πάντα και ζεις, ρουφάς την κάθε μοναδική στιγμή... Πάντα μου άρεσε να μοιράζομαι πράγματα. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες μου αρέσει ακόμα περισσότερο...

Αμέσως το σπίτι πήρε ένα άλλο χρώμα, καλύτερο, μόλις μπήκαν τα κουφώματα, όπως έπρεπε... Και είναι και πιο ασφαλές πια... Άσε που το έπαιξα κι εγώ... μπογιατζής μικρής κλίμακας κι έβαψα τα κάγκελα στην κουζίνα και το μπάνιο με μαύρο αντισκοριακό αστάρι...

Τοποθετούν τα κάγκελα στην κουζίνα... Παρακολουθώ την κάθε τους κίνηση. Είμαι από κοντά, να τους εξυπηρετήσω σε ότι χρειαστούν... Ένα φραπέ, ένα παγωμένο νερό... Η ζέστη κι ο ήλιος του Ιουλίου πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως και να το κάνουμε...

Τελευταίες πινελιές για το παντζούρι στο πόρτεγο... Μετράνε για να “κάτσει” σωστά και να παίζει τον ουσιαστικό προστατευτικό του ρόλο στο παράθυρο... Ο μάστορας είναι από τη μέσα πλευρά και ο βοηθός του απέξω...

Όλα πάνε καλά... Σε λίγο θα τελειώσουν... Φεύγω λίγο πιο ήσυχος αυτό το καλοκαίρι. Έγιναν μερικά επείγοντα βήματα... Μερικά ακόμα πρέπει να γίνουν, σταδιακά ώς του χρόνου, για να μπορεί να κατοικηθεί το σπίτι έστω και με ατέλειες...

Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι η υγρασία που βάζει ο τοίχος από αυτή τη μεριά του σπιτιού. Συζήτησα με τους κατόχους του οικοπέδου και βρήκα κατανόηση... Έτσι απευθύνθηκα στους μαστόρους που θα κάνουν τη δουλειά. Κι όλα αυτά γρήγορα πριν να πιάσουν οι βροχές...

Κάθομαι στη μέσα αυλή του ημιτελούς ακόμα σπιτιού μου και αναλογίζομαι πόσες όμορφες στιγμές έχω περάσει εδώ, στα παιδικά μου χρόνια...

Πάντα μου άρεσε αυτό το μέρος, το πατρικό μου σπίτι... Έχω την αίσθηση ότι έχει μια ενέργεια... Κι όταν υλοποιήθηκε η επιθυμία του πατέρα μου και το κληρονόμησα μαζί με την αδερφή μου Μαλάμω, έκανα τα πιο μεγάλα όνειρα που θα μπορούσα: Να το ανακαινίσω και να ζήσω εδώ, μετά τη σύνταξή μου, ώς το τέλος...

Όλα αυτά πριν από δυο χρόνια... Που δεν ήταν ακόμα η κρίση, έτσι όπως τη βιώνουμε σήμερα και που υπήρχαν ακόμα περιθώρια να κάνεις όνειρα και σχέδια για το αύριο....

Ήρθα σε επαφή με ανθρώπους ειδικούς και όντας καλόπιστος, τους εμπιστεύτηκα. Τα λόγια τους με ενθάρρυναν. Υπήρχε η δυνατότητα να γίνει σωστή και ολοκληρωμένη δουλειά...

Κι αφού το μόνο που κράτησα από το παλιό σπίτι, ήταν οι τοίχοι θα μπορούσε να οικοδομηθεί απ' αρχής ένα σύγχρονο σπίτι με όλες τις ανέσεις του. Το σπίτι που εγώ είχα αναμνήσεις θα μπορούσε να παραμείνει ως είχε, με όλες τις ευκολίες που απαιτεί μια σύγχρονη ζωή. Έτσι που θα μπορούσε να καλύψει όλες τις ανάγκες μου όταν αποφάσιζα να έρθω εδώ..

Δυο χρόνια μετά, ανακαλύπτω με θλίψη ότι τίποτα δεν είναι όπως μου παρουσιάζονταν... Δεκάδες κακοτεχνίες βγαίνουν μπροστά μου, απλά και μόνο γιατί οι άνθρωποι που ανέλαβαν να κάνουν το έργο δεν ήταν όσο έπρεπε συνειδητοί...

Κι άντε πάλι από την αρχή... Να βρεις νέους, χωριανούς αυτή τη φορά μαστόρους, να απολογείσαι για τις κακοτεχνίες των προηγουμένων που διαπιστώνουν, να αισθάνεσαι κάπως, απλά γιατί εμπιστεύτηκες ανθρώπους επαγγελματίες. Ε, κάπου λες, “δεν αξίζει το κόπο να συνεχίζω”, απογοητεύεσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου και σταματάς να ονειρεύεσαι...

Ύστερα πάλι, κάποιος αισιόδοξος βρίσκεται στο δρόμο σου και παίρνεις κουράγιο, να πας δυο βήματα πιο πέρα το έργο.

Του χρόνου, λες, να μπω, έστω και με κάποιες ατέλειες... Αλλά να έχει τα βασικά. Αυτά που χρειάζεται ένα σπίτι για να μπορείς να ζήσεις στοιχειωδώς...

Τέτοιες σκέψεις έκανα, ώσπου ήρθε ο αλουμινάς να ολοκληρώσει τις δουλειές του. Σα να αναθάρρησα πάλι λίγο. Λες να τα καταφέρω;

Με τη μέθοδο της νυχτερινής επέλασης, όπως ο υπόκοσμος, η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ χτύπησε την ηρωική απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία, στέλνωντας τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς να «ανοίξουν» το εργοστάσιο του Μάνεση. Τα ΜΑΤ συνέλλαβαν την απεργιακή φρουρά του σωματείου εργαζομένων και συνοδεία έβαλαν μέσα κάποιους απεργοσπάστες. Πιστοί στα αφεντικά τους, τους βιομήχανους, κυβέρνηση, δικαιοσύνη και αστυνομία έκαναν σήμερα τη «βρώμικη δουλειά».

Φυσικά, δεν λογαριάζουν σωστά. Από νωρίς το πρωί, εκατοντάδες εργαζόμενοι σπεύδουν στην πύλη του εργοστασίου. Η συγκέντρωση είναι μαζική, έχει κλείσει η Εθνική Οδός στο ύψος του εργοστασίου. Και αναμένεται ένα νέο μεγάλο κύμα αλληλεγγύης και αγώνα. Είμαστε όλοι χαλυβουργοί! Όλοι στο πλευρό των απεργών, όλων όσων παλεύουν για τα δίκια τους. Η κυβέρνηση πήρε ξεκάθαρη θέση, θέση θα πάρουν και όλοι οι εργαζόμενοι.

Σήμερα το πρωί δυνάμεις καταστολής με χημικά και γκλοπ επιτέθηκαν στους συναδέλφους μας απεργούς Χαλυβουργούς ώστε να σπάσουν τον ηρωικό αγώνα τους. Καταγγέλουμε την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, τις πολιτικές αυτές που δίνουν γή και ύδωρ στο μεγάλο κεφάλαιο.

Είναι γελασμένοι αν θεωρούν πως με αυτές τις ενέργεις μπορούν να σπάσουν τον αγώνα των Χαλυβουργών που εδώ και 9 μήνες αγωνίζονται να ζουν με αξιοπρέπεια. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως δυνάμεις καταστολής και δικαιοσύνη μαζί με τα κόμματά τους, εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Επιτίθονται και χτυπάν εργάτες που διεκδικούν τα αυτονόητα.

Το χτύπημα στους Χαλυβουργούς, η προσπάθεια να σπιλωθεί ο αγώνας τους αφορά κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη. Είναι επίθεση στο σύνολο της εργατικής τάξης ώστε με σκυμμένο το κεφάλι να δεχόμαστε κάθε αντιλαϊκό και αντεργατικό μέτρο που ισοπεδώνει τη ζωή μας και τα δικαιώματά μας.

Καλούμε κάθε συνάδελφο και συναδέλφισσα σήμερα στις 5:30 το απόγευμα στη Γέφυρα του Ασπροπύργου να δώσει μαχητικό παρόν. Να σταθούμε στο πλευρό των Χαλυβουργών, να γίνουμε μια γροθιά.

Η ΓΣΕΕ καταδικάζει τέτοιες πρακτικές

Η ΓΣΕΕ καταδικάζει με τον πλέον έντονο τρόπο την παρέμβαση-επίθεση των ΜΑΤ στην Χαλυβουργία Ελλάδας κατά των εργαζομένων-απεργών.

Οι συνδικαλιστικοί και κοινωνικοί αγώνες των εργαζομένων που παλεύουν να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας, τα οικονομικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα δεν λύνονται και δεν αντιμετωπίζονται με τη βία και τα ΜΑΤ.

Καλούμε την Κυβέρνηση και την εργοδοσία να αποσύρουν άμεσα τις δυνάμεις καταστολής και την αδιαλλαξία και να προχωρήσουν σε διάλογο-συνεννόηση με τους εργαζόμενους για τη διασφάλιση όλων των θέσεων εργασίας και τη λειτουργία της επιχείρησης.

Το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα θα συνεχίσει τους ενωτικούς και μαζικούς αγώνες ενάντια στις εργοδοτικές και κυβερνητικές αυθαιρεσίες..

• Το βασικό κείμενο είναι η ανακοίνωση του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών -Πληροφορικής Ν. Αττικής.