ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/07/2012

Αυτό σίγουρα δεν έχει ξαναγίνει στην πολιτική. Βουλευτής να ορκιστεί υπουργός, να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση (που συμμετέχει) και να παραιτείται 13 ώρες μετά, επειδή η κυβέρνησή του δεν έχει σαφή και καθαρή θέση για τα εργασιακά ...

Και, προσέξτε, δεν είναι όποιος κι όποιος αυτός ο κ. υφυπουργός. Πρόκειται για τον Νίκο Νικολόπουλο, στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας στην Αχαϊα και από τους βασικούς βουλευτές που βρέθηκαν κοντά στον Αντώνη Σαμαρά. Όταν λοιπόν ένα στέλεχος τέτοιου μεγέθους καταγγέλλει ότι η φιλική κυβέρνηση του δεν έχει καμιά διάθεση για επαναδιαπραγμάτευση με την τρόικα σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις, τότε μάλλον θα πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά. Κάτι παραπάνω ξέρει ότι ετοιμάζουν και δεν θα ήθελε να αναλάβει προσωπική ευθύνη...

Η παραίτηση του έχει βαθιά πολιτικά αίτια, τουλάχιστον όπως καταγράφονται στην επιστολή που έστειλε στο Μέγαρο Μαξίμου και αναδημοσιεύθηκε αμέσως μετά από τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και την επομένη στις εφημερίδες. Τα σκωπτικά και εξυπνακίστικα σχόλια του κυβερνητικού εκπροσώπου Σ. Κεδίκογλου ασφαλώς και δεν διέσωσαν την κατάσταση. Ήταν μόνο για εσωτερική κατανάλωση...

Νέος υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας (τι βαρύγδουπος τίτλος υπουργείου...) ορίστηκε με απόφαση του πρωθυπουργού ο βουλευτής Καβάλας, Νίκος Παναγιωτοπουλος. Από Νίκο σε Νίκο πάει το πράγμα. Για να δούμε πόσο θα αντέξει κι αυτός...

Αξίζει όμως να μείνουμε λίγο περισσότερο στον αποχωρήσαντα υφυπουργό κ. Νικολόπουλο. Ο άνθρωπος γνώριζε τα θέματα τα οποία κλήθηκε να υπηρετήσει. Ήταν μάλιστα τομεάρχης του υπουργείου Εργασίας στο κόμμα του. Παρακολουθούσε δηλαδή από πολύ κοντά και γνώριζε τι έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι από τις πολιτικές που επιβάλει η τρόικα και ψήφισαν στη Βουλή οι εδώ τοποτηρητές τους.

Είχε υποσχεθεί επαναδιαπραγμάτευση κι ένας κόσμος που τον ψήφισε το έκανε και γι' αυτό... Πώς θα κοίταζε τους ψηφοφόρους του στα μάτια; Τι θα έλεγε στα συνδικαλιστικά στελέχη της παράταξής του που τον στήριξαν σε δυο συνεχείς εκλογικές διαδικασίες;

Θα παραδέχονταν ότι όλα αυτά που τους έλεγε προεκλογικά δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ωραίο παραμύθι με χρυσόσκονη για να υφαρπάξει την ψήφο τους; Ή θα έκανε ηρωική έξοδο, ελπίζοντας πως θα διασώσει το τομάρι του; Μάλλον προτίμησε το δεύτερο...

Ζούμε τελικά το απόλυτο θέατρο του παραλόγου... Ο κ. Νικολόπουλος επιβάλλεται να εξηγήσει πλήρως και άμεσα τι ακριβώς ζήτησε η τρόικα από την ηγεσία του υπουργείου Εργασίας και αποδέχθηκε η κυβέρνησή του, ώστε να οδηγηθούν οι σχέσεις τους σε διαζύγιο..

Αυτό είναι που μας ενδιαφέρει και όλους εμάς που έχουμε ήδη υποστεί πολλά και δεν θέλουμε να πάθουμε περισσότερα. Ας το κάνουν τώρα, όσο είναι νωρίς. Δεν πρόκειται να ξαφνιαστούμε γιατί οι νοήμονες αναγνώστες θυμούνται πως από τούτη εδώ τη στήλη τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά...

Και δεν θα σταματήσουμε να τα λέμε, να τα υπενθυμίζουμε, όσο κάποιοι δεν σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και επιχειρούν με ευκολία να μας πείσουν πως, άσπρο και μαύρο δεν έχουν και τόση διαφορά... Έχουν και το ξέρουμε... Και θα συνεχίσουμε να λέμε αυτή την αλήθεια με όλη τη δύναμη της ψυχής μας όσο μπορούμε και αντέχουμε μπας και ξυπνήσουμε κάποια στιγμή και τους στείλουμε στον αγύριστο.

Αρκετά τους ανεχτήκαμε να μας κοροϊδεύουν. Με τέτοιες αρχές που έχει αυτή η κυβέρνηση, είναι φυσικό να φυλλορροεί. Το φαινόμενο θα συνεχιστεί, να είστε βέβαιοι...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, ΡΕΘΕΜΝΟΣ, στην ομώνυμη στήλη μου...

Αυθεντικά προβατάκια στη στάνη του Αγησίλαου, στο Θραψανό, ένα από τα απογεύματα που πέρασα εδώ. Προσέξτε πόσο όμορφα είναι όλα μαζί...

Μας εγκαλούν μερικές φορές με τη συμπεριφορά μας. Αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη της γνώμης μας και προσαρμοζόμαστε απόλυτα με όσα η κοινωνία προστάζει. Εξαρτάται από το επίπεδο της αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάπως το εύρως της.

Μιλάω για τους ψιθύρους στις μικρές κοινωνίες που μπορεί να είναι τόσο καθοριστικές ώστε να αλλάξουν ή να σηματοδοτήσουν τη μοίρα των ανθρώπων. Τις περισσότερες φορές άδικα.

Κρίνουν αυστηρά, ως να μην υπέπεσαν ποτέ οι ίδιοι σε κάποιο λάθος. Διατηρούν με ευλάβεια ήθη, παραδόσεις και έθιμα κι ας μην έχουν κάποια βάση, απλά επειδή έτσι τα βρήκαν κι έτσι θεωρούν ότι πρέπει να τα συνεχίσουν. Και καλά να ακούς μεγάλους ανθρώπους να τα λένε, κουβαλούν στις πλάτες τους βιώματα, αλλά κι από νέους; Ναι, καμιά φορά θέλει να κάνουμε πολύ δουλειά με τον εαυτό μας για να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο και να σταθούμε όρθιοι, ώστε να μας υπολογίζουν γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό θα ήθελαν να είμαστε.

Και κάτι ακόμα που παρατήρησα: Συχνά δεν χαίρονται με τη χαρά των άλλων... Δυσκολεύονται να δεχτούν πως κάποιος είναι καλύτερος από αυτούς, επειδή απλά δούλεψε με τον εαυτό του και προσπάθησε να τον βελτιώσει και να αλλάξει θετικά το χαρακτήρα του.

Μερικοί μένουν ίδιοι μέχρι να πεθάνουν. Μεγαλώνοντας μάλιστα γίνονται χειρότεροι... Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Αυτός είναι ο κανόνας κι εδώ στην επαρχία το βλέπεις καθαρά αυτό...

Όλο και πιο καθαρά. Και δεν έχει να κάνει αυτό, με την ατμόσφαιρα που είναι οπωσδήποτε καλύτερη από της Αθήνας... Όχι. Κάτι άλλο φταίει... Ίσως οι λιγότερες εμπειρίες, το γεγονός ότι “κόλλησαν” σε ένα τόπο και δεν είδαν άλλους πολιτισμούς και κουλτούρες... Τι να πω, δεν ξέρω...

Παρόλα αυτά, μ' αρέσει αυτός ο τόπος. Μπορώ πια να ξεχωρίσω τέτοιους ανθρώπους και να τους βάλω στο περιθώριο. Και για τίποτα στον κόσμο δεν μπορούν να μου χαλάσουν το κάδρο που έχω φτιάξει για τους γύρω μου...

Έτσι απλά το είδα το πράγμα καθώς η εικόνα των προβάτων μου έδωσε την έμπνευση την ώρα που είμαστε στο μπαράκι της παραλίας του Πέρα Τσούτσουρα που σε λίγο δεν θα υπάρχει πια ελλείψει πελατών, μια ζεστή μέρα του Ιούλη που είμαστε για μπάνιο...

Η τριήμερη γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη αρχίζει αύριο και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού ολοκληρώνει απόψε τις προετοιμασίες του. Κόσμος κινείται στην αυλή του σχολείου το απόγευμα της Παρασκευής που το επισκεφθήκαμε. Οι πλαστικές καρέκλες και τα τραπέζια είναι έτοιμα να απλωθούν...

Και τα περίπτερα της έκθεσης αγγειοπλαστικής τέχνης έχουν στηθεί. Μερικοί έχουν κιόλας τοποθετήσει πήλινα αντικείμενα και κατασκευές. Τα υπόλοιπα θα τα ετοιμάσουν αύριο, φαντάζομαι... Έχουν χρόνο από το πρωί. Στο “Ράδιο Κρήτη” άκουσα ζωντανά την Τετάρτη τον Γιώργο Μαυραντωνάκη να λέει για τις φετινές πρωτοτυπίες και χάρηκα που πέρα από το γλέντι έχουν στο νου τους και τον πολιτισμό...

Τα περίπτερα είναι έτοιμα... Οι τελευταίες πινελιές μπαίνουν από τους μαστόρους που δουλεύουν ασταμάτητα. Το προεδρείο του Πολιτιστικού Συλλόγου έχει στρατοπεδεύσει στην πρώτη τάξη και ρυθμίζει τις λεπτομέρειες δίνοντας λύση στα ζητήματα που προκύπτουν. Θα έχουν και φέτος τον προτζέκτορα με προβολές από τις θραψανιώτικες βεντέμες. Πέρσι το είχα δει... Είναι πολύ καλή δουλειά...

Άδεια η πλατεία της αυλής του δημοτικού σχολείου Θραψανού... Από αύριο Σάββατο θα ζωντανέψει από κόσμο. Η αρχή γίνεται με τραγούδια υπέροχα από την “Πύλη του Ήχου” και στη συνέχεια με Κρητικούς οργανοπαίκτες. Θα τα δούμε από δω καθημερινά. Μια και φέτος είχα την τύχη να είμαι εδώ θα βρουν χώρο να φιλοξενηθούν όλες οι δράσεις σ' αυτό το Site.

"Θραψανιώτικο ψητό"... Η πινακίδα χειρόγραφη, είναι έτοιμη και από αύριο θα έχουν να προσφέρουν στο κόσμο αυτό το θαυμάσιο, ξεχωριστό, φαγητό... Για την ωρα ετοιμάζουν τα ψυγεία τους, ελέγχουν τις γεννήτριες τους και φτιάχνουν κανένα σουβλάκι για να περνά η ώρα...

Το στέκι του “Θραψανιώτικου ψητού” έχει στηθεί ήδη. Οι άνθρωποι προετοιμάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Από αύριο θα υπάρχει μεγάλη κίνηση στην Αγία Μαρίνα. Κι αυτοί θα είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν τη δουλειά τους...

Η κατασκευή στο κιόσκι έχει γίνει με πολύ προσοχή, τέχνη και μεράκι... Αν και πρόχειρα υπάρχει γούστο στο στήσιμο. Τα ξύλα είναι προσεκτικά στημένα. Νιώθεις καλά στο χώρο. Μακάρι να πάνε καλά τα παιδιά. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς είναι ότι καλύτερο. Χρειάζεται για να τονωθεί το ηθικό τους...

Μια στάση στην κορυφή του Κόφινα, στον Κρότο, έξω από το καφέ “Ραχάτι” ανάμεσα στον Νίκο Ξυλούρη και τον Τσε Γκεβάρα, ψηφιδωτά έργα του αυτοδίδακτου καλλιτέχνη, Παναγιώτη Λαμπράκη...

Μια τελευταία φωτογραφία λίγο πριν αναχωρήσουμε από του Λέντα. Δυστυχώς δεν είδαμε τον Γιάννη Βιλανάκη, ήταν για δουλειές στο Ηράκλειο και δεν μπορέσαμε να πάμε, λόγω βενζίνης, στον οικισμό που έμενε, ανατολικά του Λέντα, στου Πετράκη. Επικοινωνήσαμε όμως μέσω Facebook...

Ένα από τα έργα του καλλιτέχνη, Παναγιώτη Λαμπράκη, που κοσμούν όλο τον πετρόχτιστο περιβάλλοντα χώρο του καφέ “Ραχάτι”. Τεράστια σε μέγεθος. Ψηφίδες από φυσική πέτρα σμιλεμένη στο βουνό που βόσκει καθημερινά τα πρόβατά του.

Δείτε άλλο ένα έργο του και πηγαίνετε στο Site του, πατώντας ΕΔΩ για να απολαύσετε πολλά περισσότερα έργα του, να δείτε επίσης τι λέει ο ίδιος γα τον εαυτό του και τι έχουν γράψει οι άλλοι γι' αυτόν. Περιηγηθείτε το λίγο. Είναι απλό και όμορφο σαν τα έργα του.

Η επιστροφή με το δείκτη της βενζίνης στο 0 ήταν ήδη από μόνη της μια μικρή Οδύσσεια δεδομένου ότι το πιο κοντινό βενζινάδικο από του Λέντα ήταν μια απόσταση 10.5 χιλιόμετρα. Κι άντε να είσαι με τέτοια ασφάλεια στην ερημιά του κόσμου. Σε ένα άνυδρο και ξερό βουνό σαν τον Κόφινα...

Ξεκινήσαμε απογευματάκι, κατά τις 6 με την αγωνία μη μείνουμε στο δρόμο από βενζίνη. Ανεβήκαμε όλο το βουνό ώς τον Κρότο. Κι εκεί, στο καφέ “Ραχατι” καθίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι και μια πορτοκαλάδα, να δροσιστούμε λίγο, αν και η θερμοκρασία είχε αρχίσει ήδη να υποχωρεί...

Ήθελα να σταματούσα εδώ από χθες. Μου έκαναν εντύπωση από την ώρα που ερχόμασταν, δυο τεράστιοι πίνακες – ψηφιδωτά, έξω από το μαγαζί με τα πορτραίτα του Νίκου Ξυλούρη και του Τσε Γκεβάρα...

Φωτογραφήθηκα ανάμεσά τους, στην είσοδο του μαγαζιού. Και μίλησα με τους ανθρώπους για τον καλλιτέχνη που έλλειπε. Ήταν στα πρόβατα, όπως μου είπε η μάνα του και ο αδερφός του... Με ξενάγησαν κιόλας στα έργα του και μου έδειξαν το εργαστήριο του. Φανταστική εμπειρία! Ο άνθρωπος δεν παίζεται... Αυτοδίδακτος, αλλά οι δημιουργίες του είναι εκπληκτικές...

Καθίσαμε περίπου ένα τέταρτο. Τους είπαμε για το πρόβλημα μας με τη βενζίνη. Ήρεμοι... Σα να μη συμβαίνει τίποτα... Ένας παππούς μας έδειξε ένα δρόμο, χωματένιο που θα μας οδηγούσε πιο γρήγορα στη Βασιλική κι από κι στη Βαγιονιά όπου είχε βενζινάδικο. Αναθαρρήσαμε. Εκπληκτικός ο παππούς... Τύφλα να έχει το GPS με τους χάρτες του...

Βρήκαμε εύκολα το βενζινάδικο κι η ψυχή μας πήγε στη θέση της. Είχαμε αρχίσει ήδη να ηρεμούμε. Βρισκόμαστε σε κατοικημένη περιοχή... Αφήσαμε πίσω μας την αγριάδα των ορεινών όγκων του Κόφινα και την αγωνία μην ξεμέναμε εκεί... Ποιος θα μας έβρισκε;

Από 'δω και πέρα, τα δύσκολα είχαν περάσει... Η εκδρομή μας γα την επιστροφή συνεχίστηκε με άνεση. Κι αν αργούσαμε, που δεν αργήσαμε, είχαμε βενζίνη...

Ακολουθήσαμε μια άλλη διαδρομή μετά το Χάρακα. Αντί να συνεχίσουμε για Πύργο προτιμήσαμε να πάρουμε το δρόμο που οδηγεί στο Ηράκλειο. Στρίψαμε κάποια στιγμή δεξιά στο Χουδέτσι, Άγιο Βασίλη, Καλλονή, Αρκαλοχώρι και να 'μαστε πίσω στο Θραψανό.

Από την ώρα που ηρεμήσαμε και μετά, τη χαρήκαμε τη διαδρομή. Περάσαμε πολλά μικρά και όμορφα χωριουδάκια και απολαύσαμε τον τρόπο που είναι χτισμένα στη μέση του πουθενά...

Η μικρή μας Οδύσσεια με τη βενζίνη είχε λάβει τέλος. Την επόμενη φορά που θα σχεδιάσουμε μεγάλα, για τη μηχανή, ταξίδια, καλό είναι να έχουμε λάβει τις πληροφορίες μας αν εκεί που πάμε θα βρούμε βενζίνη για την επιστροφή...

• Δείτε ΕΔΩ το Site του καλλιτέχνη με τα ψηφιδωτά, Παναγιώτη Λαμπράκη. Μη βιαστείτε να φύγετε. Τα έργα του είναι υπέροχα, σαν τα λόγια του και την προσέγγισή του στη ζωή...

Αυτό είναι το δωμάτιο που μείναμε ένα βράδυ στου Λέντα. Ακριβώς πάνω από την ταβέρνα η “Ελπίδα”. Το παντζούρι είναι κλειστό. Είναι 7 το πρωί και ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα...

Έξι και μισή σήμερα το πρωί στην παραλία του Λέντα. Μόλις έχει αρχίσει να ξημερώνει και ένας κύριος παίρνει το πρωινό του μπάνιο. Αν προσπαθήσετε, θα τον δείτε στη μέση της φωτογραφίας...

Άλλη μια φωτογραφία από το ξημέρωμα στου Λέντα. Στο βάθος έχει αρχίσει να ροδίζει λίγο η αυγή... Τα μαγαζιά είναι ακόμα κλειστά. Ούτε ένα καφέ δεν μπορώ να έχω...

Τα ίδια κι εδώ... Ο Λέντας κοιμάται ακόμα. Οι παραλίες άδειες. Κατά τις επτά άρχισαν να κατεβαίνουν οι πρώτοι κολυμβητές...

Ο ήλιος έχει αρχίσει να χτυπά ανελέητα με τις ακτίνες του γύρω στις 7.30. Μετακόμισα στο”Μελτεμι”.Κι εδώ κλειστά. Ακριβώς από κάτω,στην παραλία, ένα γκρουπ τουριστών κάνει γιόγκα. Μισή ώρα μετά θα πέσουν όλοι μαζί στη θάλασσα για μπάνιο...

Ο τόπος είναι υπέροχος. Τον είδαμε από την πρώτη στιγμή. Εδώ αξίζει να μείνεις μερικές μέρες. Νομίζω ότι όποιος το καταφέρει αυτό θα γίνει άλλος άνθρωπος...

Περπατώ στην παραλία... Μικρή, αλλά χαριτωμένη. Νόμιζα ότι ξαναήρθα παλιά... Λάθος μου. Με κάποια άλλη παραλία την μπερδεύω. Όλα εδώ μου φαίνονται σα να τα βλέπω για πρώτη φορά. Κι έχουν όλα μια εκπληκτική ομορφιά.

Κάθομαι βράδυ, κατά τις 10, στο “Μελτέμι” την ταβέρνα πάνω στο κύμα, όπου βρήκα Wi-Fi να κάνω την ανάρτησή μου για την ημέρα που προηγήθηκε κι ακούω τη θάλασσα, τρία μέτρα κάτω από τα πόδια μου.

Το κύμα, απαλό σκάει κι ακούγεται όμορφα στην ψυχή μου... Γαληνεύει. Ξανανοιώθω υπέροχα. Οι άνθρωποι που έχουν το μαγαζί είναι επαγγελματίες. Χαμηλή, απαλή μουσική. Δεν σκεπάζει τον ήχο από το πλατσούρισμα των κυμάτων στην παραλία που είναι ακριβώς από κάτω...

Ενθαρρυντικό: Έχει κόσμο η ταβέρνα. Πέντε παρέες τρώνε, πίνουν και συζητούν κάτω από τον απαλό φωτισμό του. Έχουν κέφια οι άνθρωποι που το δουλεύουν... Ένα τζάκι, πιο δίπλα, το 'χουν γεμίσει ξύλα και πάνω τους ΄χουν τοποθετήσει ρεσώ που λάμπουν πολύ όμορφα. Πέντε τον αριθμό. Κάθε παρέα κι ένα ρεσώ... Το φαντάζεστε;

Ένα πιτσιρίκι στην παραλία πετάει πέτρες στη θάλασσα... Πόσο μας άρεσε κι εμάς να το κάνουμε όταν ήμασταν παιδιά... Κάπου πιο μακρυά ακούγονται φωνές παιδιών που παίζουν. Χαρούμενες φωνές... Μπερδεύονται με τους ήχους από τον παφλασμό των κυμάτων που σκάνε ρυθμικά πάνω στα βότσαλα και την ψιλή άμμο.

Μ' αρέσει... Ένα τέτοιο καλοκαίρι θέλω. Να 'χω τη στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία και να ανοίγω πανιά για όπου μου κάνει κέφι και όρεξη. Έτσι χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, παρέα με ανθρώπους που θα τους άρεσαν αυτές οι “παραξενιές” και θα ήταν έτοιμοι να μοιραστούν εμπειρίες. Να γνωρίσουμε τόπους, ανθρώπους, κουλτούρες,πολιτισμούς...

Ναι, μου άρεσε αυτό το ξαφνικό ταξίδι στον Λέντα. Ήταν απρογραμμάτιστο και μας προέκυψε πολύ όμορφο. Λίγο κουραστικό, αλλά όμορφο. Έτσι θα θελα να 'ναι τα καλοκαίρια στη ζωή μου...