Ο Μάνθος Κωστάκης πίσω από τους πάγκους με το “Θραψανιώτικο ψητό”. Τα πρώτα ταψιά, ζεστά – ζεστά ήρθαν από τους φούρνους του χωριού...

Δείτε το πήλινο ταψί τι όμορφο που είναι με τα κρέατα ψημένα στο ζουμί τους. Έσπαγε η μύτη από τις μυρωδιές... Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το αισθάνεστε...

Ακόμα μια φωτογραφία από το στέκι των παιδιών με το “Θραψανιώτικο ψητό”. Και σήμερα εκεί θα είναι. Αν περάσετε από 'κεί κάντε μια στάση... Θα με θυμηθείτε...

Το είδα χθες και το παρατηρώ χρόνια τώρα ως φαινόμενο. Νέοι κυρίως άνθρωποι, αλλά και κάποιας ηλικίας ξεκινούν τέτοιες μέρες πεζή να πάνε στο πανηγύρι της Αγιάς Μαρίνας στη Βόνη. Παρέες – παρέες είναι. Με εφόδια ένα παγούρι νερό για το δρόμο. Κάνουν τα αστεία τους, έχουν όρεξη και το 'χουν τάμα που πρέπει να εκπληρώσουν.

Δεν θα σχολιάσω το θέμα. Η πίστη είναι ένα περίεργο πράγμα που δε χωράει αμφισβήτηση. Ο καθένας, άλλωστε, έχει αυτό το δικαίωμα...

Τους βλέπω στο δρόμο... Πρέπει να έχουν ξεκινήσει νωρίς τ' απόγευμα... Δεν ξέρω, αλλά μάλλον θα μείνουν εκεί. Δεν είναι δυνατόν να κάνουν τον ίδιο δρόμο πίσω με τα πόδια και αυθημερόν...

Κι αυτό συμβαίνει από πολύ μακρινές περιοχές. Ακόμα και από το Ηράκλειο... Η Χαρούλα η Βερίγου μου είπε κάποτε πως συχνά, θυμάται παιδί να κατεβαίνουν με τα πόδια από το Οροπέδιο Λασιθίου. Και έχει να το λέει.... Ξεχνιούνται τέτοια πράγματα; Δεν ξεχνιούνται...

Στη Βόνη βεβαίως γίνεται το αδιαχώρητο... Ένας απέραντος τσαντιρομαχαλάς στήνεται για ένα τριήμερο. Λίγοι είναι εκείνοι που ενώ γνωρίζουν το μικρό της ζωής μιας τέτοιας κατασκευής προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο που μπορούν από μεριάς εμφάνισης... Τέτοιο είναι και το κιόσκι των παιδιών που για πρώτη φορά φέτος έβαλαν “Θραψανιώτικο ψητό” να πωλούν, ελπίζοντας πως θα το φέρουν σε επαφή με τους χιλιάδες επισκέπτες – προσκυνητές της Αγίας Μαρίνας.

Φυσικά ο δρόμος που ενώνει τη Βόνη με το ναό είναι μια απέραντη λαϊκή στο χειρότερό της. Κάθε καρυδιάς καρύδι θα βρεις πίσω από τους πάγκους που πωλούν παιχνίδια, ρούχα, ενθύμια του τόπου. Κινέζοι οι περισσότεροι, αναρωτιέμαι πώς το μαθαίνουν από ποιους και πιάνουν τις θέσεις με τα φτηνά, μιας χρήσεως παιχνίδια τους...

Ο Δήμος Μίνωα μισθώνει το χώρο που καταλαμβάνουν, χωρίς να παρέχει ουδεμία διευκόλυνση. Έκανα ένα σχόλιο στο Fecebook σε εγγραφή του δημάρχου κ. Καλογεράκη επισημαίνοντας την ανάγκη ηλεκτροδότησης των ανθρώπων αυτών που ασχολούνται με το εμπόριο. Να σταματήσει το απαράδεκτο φαινόμενο με τις γεννήτριες που και αντιαισθητικό είναι και θορυβώδες. Δεν μπήκε στον κόπο να μου απαντήσει ο ίδιος. Προσφέρθηκε ένας... κολαούζος, ελπίζω εν αγνοία του, γράφοντας ειρωνικά: “Σιγά μην του δώσουμε και στέγαστρα... Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες. Ξέρει ο δήμαρχος...” Ωραία απάντηση...

Δεν αμφιβάλω ότι μπορεί να ξέρει ο δήμαρχος... Απλά, το 1984 που του πήρα συνέντευξη για τον έντυπο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, ως τον πιο νέο, ηλικιακά, κοινοτάρχη Αρκαλοχωρίου, ήταν τελείως αλλιώτικος. Ενεργητικός, δραστήριος, χάρηκα όταν άκουσα ότι εξελέγη στον διευρημένο καλλικρατικό δήμο Μίνωα... Και ήλπιζα ότι κάτι θα είχε μείνει από 'κείνον τον Ζαχαρία, ότι θα συζητάει, αντί να αποφεύγει τα ζητήματα που του θέτουν οι δημότες του...