Παρασκευή μεσημέρι στον Πέρα Τσούτσουρα, την αγαπημένη θάλασσα μας. Φυσάει ένα ελαφρό αεράκι που ώρες - ώρες δυναμώνει, καθώς κατεβαίνει ορμητικά από το βουνό. Κι εχει μεγάλη ηλιοφάνεια σήμερα, 21 του Ιούλη... Ήρθαμε για ένα τελευταίο μπάνιο στα γαλανά νερά της νότιας Κρήτης...

Αναστασία, Λάμπρος, Μαρία, έχουν ξαπλώσει στις ξαπλώστρες του Cafe Edelweiss. Έκαναν κιόλας την πρώτη τους βουτιά... Θα ακολουθήσουν κι άλλες. Ο αέρας κάνει τα βρεγμένα σώματά τους να παγώνουν. Δεν είναι και πολύ ενθουσιασμένοι από το σημερινό μπάνιο...

Η παραλία του Τσούτσουρα, όπως τη βλέπω από το δρόμο. Δεν έχει πολύ κόσμο. Γενικότερα η κρίση φέρνει τέτοιες παράπλευρες απώλειες. Λίγοι είναι στη θάλασσα τέτοιον καιρό που άλλα χρόνια “βούλιαζε” από τον κόσμο. Κι είναι και Σάββατο και κάπως έπρεπε να κινείται καλύτερα το πράγμα...

Το μπαράκι που καθόμαστε τις προηγούμενες φορές που ερχόμαστε για μπάνιο στον Πέρα Τσούτσουρο κατέβασε ρολά, Ιούλιο μήνα!... Δεν άντεξαν να περιμένουν ούτε τον Αύγουστο που υποτίθεται ότι είναι ο μήνας των διακοπών. Πιάνεται η καρδιά σου να το βλέπεις έτσι ρημαγμένο...

Νέο στέκι, το Cafe Edelweiss, 20 μέτρα πιο δίπλα. Αυτό έχει φροντίσει φέτος να βγάλει ξαπλώστρες στην παραλία, μπροστά του. Έχει κι εδώ ντουζιέρα δημόσια και είναι αρκετά δροσερός ο χώρος του για να καθίσω με τον υπολογιστή μου και να κάνω αυτή την ανάρτηση...

Ετούτες εδώ οι τελευταίες ώρες στην Κρήτη έχουν μια ατέλειωτη ομορφιά. Προσπαθώ να ισορροπήσω ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματική ζωή για να κάνω όσο πιο ανώδυνη γίνεται την επιστροφή. Διαβάζω περισσότερη ειδησεογραφία, είτε μέσα από τα έντυπα που προμηθεύομαι, είτε μέσα από το internet, τις ειδησεογραφικές ιστοσελίδες...

Και παράλληλα μοιράζομαι πράγματα με τους γύρω μου που μ' αρέσουν. Χθες βράδυ, ας πούμε, μας έκανε τραπέζι ο ανιψιός μου ο Μανώλης στο σπίτι του. Είχαν καλέσει στο τραπέζι και τον γείτονα τους, τον Μανώλη του Κουκούλα με την οικογένεια του και το παιδί τους.

Φυσικά είχαν μπριζόλες στα κάρβουνα και μπιφτέκια, πατάτες τηγανητές, σαλάτες... Και μπόλικο παγωμένο κρασί να ρέει... Μα πιο όμορφη απ' όλα ήταν η παρέα. Η κουβέντα που κάναμε τόσο στη διάρκεια του φαγητού, όσο και μετά...

Δεν έχει τόσο σημασία το θέμα. Είτε παλιές θύμισες από το χωριό είναι, είτε πολιτική εδώ καταφέρνουν ακόμα να συζητούν γελώντας... Και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μετέχεις της πραγματικότητας, έχοντας τη δυνατότητα να το κάνεις με ένα διακριτικό χαμόγελο ή με ένα ηχηρό γέλιο...

Παρέες, όπως παλιά... Ανθρώπινα. Γειτονεύουν ακόμα στα χωριά, μιλάνε, ρωτάνε “τι φαΐ έψησες;” και πάνε ο ένας στον άλλον ότι έχει το τσουκάλι τους. Ένα σκουτελικό ή μπίζα υπέροχα με σαρδέλα...

Δεν είναι μόνο το κρέας, αν και στη συνείδηση των ντόπιων έχει καταγραφεί ως το πλέον εύκολο και γρήγορο φαγητό της παρέας. Ειδικά τώρα, το καλοκαίρι που είναι εύκολο να κάνει θράκα έξω, όχι από κάρβουνα, αλλά από ξύλα... Λίγη υπομονή χρειάζεται μόνο μέχρι να κάτσει λίγο η φωτιά...

Μου φάνηκε εύκολο, έτσι όπως το είδα. Μέχρι κι εγώ, ο άσχετος, νομίζω πως θα μπορούσα να το κάνω. Τουλάχιστον αυτή η αίσθηση μου δόθηκε...

Κάτι τέτοιες όμορφες ώρες της παρέας αφήνεις πίσω σου τα πάντα και ζεις, ρουφάς την κάθε μοναδική στιγμή... Πάντα μου άρεσε να μοιράζομαι πράγματα. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες μου αρέσει ακόμα περισσότερο...