Ο άγιος Βασίλης, κάπου στον κόσμο, πιο... σοβαρός φαίρνει δώρα στα παιδιά...

Το προνόμιο να κάνω Πρωτοχρονιά στο χωριό είχα χρόνια να το εκμεταλλευτώ. Συνέβη φέτος χωρίς προγραμματισμό, την τελευταία στιγμή και το χάρηκα ιδιαιτέρως.

Ήταν μια σημαντική αλλαγή στις συνήθειές μου. Κι αποδείχθηκε παρά την επιπλέον κούραση του ταξιδιού, καλή ως επιλογή. Εδώ, έχουν “στολίσει” πραγματικά πολύ όμορφα όλους τους κεντρικούς δρόμους με χιλιάδες φωτεινά λαμπιόνια, έχουν στήσει φάτνη στην πλατεία και έναν μεγάλο άγιο Βασίλη φωτισμένο.

Φτάσαμε τρεις ώρες πριν το γύρισμα του χρόνου σ' ένα γιορτινά στρωμένο τραπέζι. Φάγαμε, “βαρύναμε” και το γυρίσαμε στο “31” με ότι μικρά μεταλλικά νομίσματα υπήρχαν διαθέσιμα. Μόλις που με πρόλαβε ξύπνιο η αλλαγή της χρονιάς. Είπαμε χρόνια πολλά, κόψαμε την πίτα και... δέκα λεπτά αργότερα βρισκόμουν στο κρεβάτι μου.

Ευτυχώς, ούτε που πρόλαβα να ανοίξω το “Αθηνόραμα” και να δω τις δεκάδες προτάσεις για ρεβεγιόν. Άχρηστες πληροφορίες θα ήταν Εδώ, άλλωστε, στην επαρχία τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Ήδη η ατμόσφαιρα, ο τρόπος που κινούνται οι άνθρωποι, η ίδια η ατμόσφαιρα σε προδιαθέτει για ένα περιβάλλον πιο ήρεμο, απ' αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι της πόλης για να' ρθούνε στα ίσια τους.

Το ξύπνημα της επόμενης μέρας (Πρωτοχρονιάς) ακόμα καλύτερο ύστερα από οκτώ ώρες γεμάτο ύπνο. Το πρωί ο Λάμπρος πάει με τον Γιώργο για ξύλα έξω από το χωριό κι εγώ βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω, χαλαρά, μια ματιά στον υπολογιστή μου για να “ανεβάσω” την ανάρτησή μου και να δω τις εξελίξεις στα on line παιχνίδια μου.

Είναι βέβαια μια εμπειρία μοναδική με τις... ταχύτητες μιας PSTN τηλεφωνικής σύνδεσης στα 34 Kb...Συνηθισμένοι στις ευρυζωνικές συνδέσεις είναι σαν να βρίσκεσαι σε άλλο κόσμο. Έναν κόσμο όμως που ασκεί πάνω μας μια μοναδική γοητεία...

Στο “Καθολικό”, στη Στεμνίτσα, έχει μια μοναδική ζεστασιά που κάνει κάποια καφέ να ξεχωρίζουν. Κι οι άνθρωποι που το διαχειρίζονται με το χαμόγελο και με τιμές εκπληκτικές (μόλις 2,5 ευρώ ο καπουτσίνο...). Σε λίγο θα διευρύνει, λέει, την παροχή υπηρεσιών του σε μεζεδοπωλείο. Μάλιστα χθες το βράδυ, απ' ότι είδαμε στις ανακοινώσεις του, οργάνωσε ρεβεγιόν με μπουφέ ελεύθερο στους πελάτες του.

Στην Παναγιά η ταβέρνα είναι κλειστή, το ίδιο και και στη διασταύρωση για Καρύταινα. Να ξεκουραστούν λίγο κι άνθρωποι από τη χθεσινή βραδιά. Η ταβέρνα όμως του “Ταλούμη” στο Ελληνικό Γορτυνίας είναι ανοιχτή και προσφέρει πολύ νόστιμα φαγητά και καλό λευκό μυρωδάτο κρασί...

Φάγαμε, ήπιαμε και... κοιμήθηκα σαν πουλάκι, τρεις ώρες, μέχρι τις 8 μ.μ. για ένα καφέ, γράψιμο και ένα ποτό αργότερα στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο του χωριού που ξαναλειτουργεί με νέα διεύθυνση. Όμορφα ξεκίνησε η πρώτη μέρα του καινούριου χρόνου.

Ανάποδα ή ίσια το ζητούμενο είναι ο άγιος Βασίλης να φέρει το δώρο που του παραγγείλαμε. Αλλιώς, την “εβαψε”....

Συνηθίζουμε τέτοιες μέρες να στέλνουμε γράμματα στον άγιο Βασίλη, να φέρνει πράγματα και να ικανοποιεί τις πεθυμιές μας που “γουστάρουμε” την καινούρια χρονιά. Πιο πολύ βέβαια, αυτό το κάνουν παιδιά... Αυτά πιστεύουν στον περίφημο άγιο, είτε της Κόκας Κόλας είναι, χοντρούλη και ροδαλό, είτε από τη Κεσσάρεια, αποστεωμένο και σοβαρό.

Φυσικά τα γράμματα φροντίζουν να τα στείλουν από νωρίς και σήμερα το πρωί, συνήθως, οι επιθυμίες πραγματοποιούνται. Κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, μέσα σε ένα ωραίο περιτύλιγμα, βρίσκουν το δώρο τους να τους περιμένει.

Τι γίνεται όμως όταν ο αποστολέας είναι ένας από μας, αρκετά μεγάλος, με βιώματα και εμπειρίες που δεν έχει και περί πολλού το μύθο του άγιου... Διότι έχουμε δει και έχουμε πάθει..

Ο Αντώνης Παναγιωτακόπουλος δεν... δουλεύει στον ΕΛΤΑ αλλά στον ΟΤΕ, έπεσε όμως στο e-mail του το παρακάτω γράμμα στον άγιο Βασίλη και μου το προώθησε. Απολαύστε το και καλή χρονιά να είναι για όλους το 2.010 που μας μπήκε:

Αγαπητέ Άγιε Bασίλη,

Πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου, θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι.

Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο.

Τις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας.

Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Aθηνών Aρένα, στο Bοτανικό και σε άλλα μέρη. Kαι θα φοράνε όοολες το "μικρό φορεμα" και όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε και πιούμε ό,τι βρωμο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και να επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μιας και συγκεντρωθηκε όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε τους/τις γκόμενούς/νές μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω.

Αυτόν το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά», πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχίτερα. Aυτά!

Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας, θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γαμάω και τις πορτιέρησες Mις Tσιμπούκι, όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί μόνιμα και το ακουστικό μας νεύρο έπαθε ακαμψία, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε και τι μουσικές παίζανε παλιά και ''τότε που ο κόσμος σε ένα μαγαζί ήταν όλοι γνωστοί'' και άλλες μαλακίες.

Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη!

Σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγε και ο Ευαγγελάτος, πριν τον απολύσουν!
Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο άγιο.

Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο....

Θα το τραγουδήσουμε απόψε αυτό το τραγούδι; Θυμάμαι μικροί το κάναμε. και χθες άκουσα να το τραγουδάει ένα κορίτσι από το εμπορικό τμήμα της «Κ».

«Πάει ο παλιός ο χρόνος!»... Με γερμένους τους ώμους από τα βάρη και τις υποχρεώσεις τελειώνει ώρα την ώρα... Κι αργά το βράδυ, όπως κάθε χρόνο, θα σβήσουμε τα φώτα να τον υποδεχθούμε με ιδιαίτερες φωταψίες καθώς θα ανταλλάσσουμε ευχές ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, με υγεία σε έναν κόσμο ειρηνικό...

Έτσι να τους τρελάνουμε όλους, εμείς οι Ελληνάρες. Να παίρνουμε τα Ι. Χ. μας και ας παραπονιόμαστε για τα ακριβά τέλη κυκλοφορίας και να φεύγουμε σε μια τεράστια έξοδο για την οικονομική κρίση που περνάμε, μακριά από την Αθήνα.
Ο αντίλογος θέλει να πηγαίνουμε στα πάτρια εδάφη για πιο οικονομικές μίνι διακοπές. Μπορεί να είναι κι έτσι... Η αλήθεια είναι πάντως ότι στις εθνικές οδούς η Ελλάδα αναστενάζει. Αλλά έστω και σαν αλλαγή στην καθημερινότητα, καλό είναι...
Βράδυ παραμονής Πρωτοχρονιάς απόψε... Θα παίξουμε χαρτί, θα φάμε, θα πιούμε και θα γλεντήσουμε... Μόνο να ξεκουραστούμε λιγάκι θέλουμε.

Να ξεφύγω λίγο από τους τρελούς καθημερινούς ρυθμούς, να ξελαμπηκάρει λίγο το μυαλό μου, να πάει στα ίσια της η σπονδυλική μου στήλη κι η πλάτη μου.

Ωστόσο ας ευχηθώ στους φίλους να έχουν μια καλή χρονιά, γεμάτη επιτυχίες, επαγγελματική και κοινωνική καταξίωση. Με πολλά χαμόγελα, καλές στιγμές και εποικοδομητική δράση, σε όλα τα επίπεδα σαν αληθινοί ενεργοί πολίτες... Χρόνια πολλά!...

Και στο site αυτό μακροημέρευση καθώς ξεπέρασε ήδη τις 400 αναρτήσεις. Με πολλά χαμόγελα!

Στην όμορφη Κερατέα, εκεί που θάλασσα σκάει το κύμα της, είναι το κτήμα του Νίκου και της Σοφίας «ΝΙΚΟΛΟΣΟΦΟ» το λέει ο ίδιος. Εκεί ζουν δυο υπέροχοι άνθρωποι που γέμισαν τη ζωή μου με τη γνωριμία μας.

Όσοι διάβαζαν το Blog μου θα θυμούνται ίσως για ποιους ανθρώπους μιλάω αφού γι’ αυτούς έχω γράψει αρκετές φορές. Αφορμή για το τωρινό σημείωμά μου είναι το e-mail που πήρα από τον καλό μου φίλο Γιώργο Κρικώνη με το φετινό πόνημά τους, ένα πολύ όμορφο θεατρικό έργο, μαζί με τις ευχές για «καλή χρονιά, δημιουργική και γεμάτη πολιτισμό».

Το γραφτό του Νίκου Αδαμακόπουλου φέρει τον τίτλο «Αμαλία - Η χαρά της Ζωής» και αυτοχαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα ως «ένας ύμνος στο Θείο δώρο: τη Ζωή και τον Έρωτα». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο που όπως λέει ο ίδιος στον πρόλογό του «Είναι κάποιοι άνθρωποι που ζουν, υπάρχουν, κυκλοφορούν ανάμεσά μας ανεξάρτητα ηλικίας, που πατούν γερά στη γη, απολαμβάνουν τη ζωή που είναι γεμάτη έρωτες, χαρές, ευτυχία, πίκρες, αγωνίες, απογοητεύσεις, αλλά συγχρόνως υπερίπτανται σαν δροσερό ανοιξιάτικο πρωινό αεράκι, σαν ζέφυρος πνιγμένος μέσα στις μυρωδιές και ευωδιές μιας ελπιδοφόρας νέας ζωής. Σε όλη τους τη ζωή ο χρόνος ποτέ δεν τους άγγιξε, πάντα νέοι ακαταμάχητοι, σαν φάροι μιας υποδειγματικής ανθρώπινης αξιοπρέπειας με τεράστια δύναμη ψυχής. Σε αυτούς τους ανθρώπους αφιερώνω αυτό το θεατρικό έργο».

Το έργο είναι 26 σελίδες Α4. Κι αν έχετε λίγο χρόνο στη διάθεσή σας αξίζει να τον αφιερώσετε και να το διαβάσετε. Έχω την άδεια του συγγραφέα και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Πατήστε το κουμπί, κάτω δεξιά στο σημείωμα αυτό «Διαβάστε περισσότερα» και θα το  δείτε ολόκληρο. Ευχαριστώ από καρδιάς κ. Νίκο για το υπέροχο γιορτινό δώρο…